Omdenken . Kunnen/doen jullie dat ?

Hen74 schreef op 14-08-2021 om 16:26:

[..]

Het is niet dat men doordat het een jeukwoord is, niet zo in het leven kan staan. Ik lees hier vooral juist wel dat iedereen dat doet.

Ik las van jou iets als ‘ik kijk naar wat ik niet kan, dat heet acceptatie’. Prima hoor als dat jouw manier is. Als iemand zoiets tegen mij zou zeggen zou ik echt gaan flippen. 

DanGun schreef op 14-08-2021 om 16:30:

[..]

Ik las van jou iets als ‘ik kijk naar wat ik niet kan, dat heet acceptatie’. Prima hoor als dat jouw manier is. Als iemand zoiets tegen mij zou zeggen zou ik echt gaan flippen.

Ook als die persoon bijvoorbeeld chronisch ziek is? Dan maakt weten wat je niet kan en dat accepteren juist nieuwe ruimte voor wat je wel kan denk ik. Ruimte die er niet is als je gebukt gaat onder torenhoge niet realistische verwachtingen. 

DanGun schreef op 14-08-2021 om 16:30:

[..]

Ik las van jou iets als ‘ik kijk naar wat ik niet kan, dat heet acceptatie’. Prima hoor als dat jouw manier is. Als iemand zoiets tegen mij zou zeggen zou ik echt gaan flippen.

Soms is er echt geen andere keuze dan acceptatie. Omdat de situatie niet te veranderen is. En als je dat proces doorlopen hebt en tot aanvaarding bent gekomen, kan het moeilijk zijn om goedbedoelde omdenksels te horen. Want jij bent dan al voorbij dat punt en hebt een eigen manier gevonden om met de situatie te dealen. Door dan toch steeds advies te krijgen om er anders tegenaan te kijken, lijkt het alsof jouw manier suboptimaal is of zo.

Maar goed, ik heb ook weleens aan de andere kant gestaan. Dus dat ik dacht dat de ander er echt bij gebaat zou zijn om er anders tegenaan te kijken. En dat is dan moeilijk om aan te zien.

DanGun schreef op 14-08-2021 om 16:23:

Wat is er eigenlijk mis met positief in het leven staan? Met zaken van een andere kant kunnen bekijken? Met inzien dat een probleem misschien niet weggaat door je kijk erop te veranderen maar dat het wel iets met je gevoel doet? Waarom zou je niet kunnen zien dat een nare ervaring ook iets positiefs heeft opgeleverd? Waarom niet kijken naar wat wel kan en daar dankbaar voor zijn?
Omdat omdenken een jeukwoord is, hun tegeltjes soms wat simpel zijn en een paar managers het verkeerd gebruiken? Zonde toch als je alleen daar naar blijft kijken?

Helemaal niks mis mee uiteraard,  dat zou iedereen moeten doen. 

DanGun schreef op 14-08-2021 om 16:35:

[..]

Natuurlijk moet er ruimte zijn voor je gevoel en moet dat benoemd worden. Wegwuiven is nooit goed.
Wat ik vaak zie (op de gym, in mijn teams, maar ook De Man is goed om beren te blijven zien) is dat mensen vaak erg lang blijven hangen in negativiteit. En dat is ook niet goed. En dan ben ik ook de positivo die probeert jou eruit te halen.

Hoe doe je dat dan en helpt het ook? 

Ik herken het niet zo, maar ik heb ook geen mensen in mijn omgeving die lang blijven hangen in iets kleins. Of er moet een dieperliggend probleem achter zitten, maar dan hebben we het daar over.

Ik ben denk ik op mijn eigen manier best een positief persoon. Over kleine dingen haal ik mijn schouders op en ook de grote dingen probeer ik constructief aan te vliegen. Ik voel me niet snel ontmoedigd. Maar als ik mijn hart lucht of even klaag en iemand bestookt me met positiviteit, dan haalt dat echt het allerslechtste in mij naar boven. Gelukkig weten de mensen om mij heen dat 

Koralinde schreef op 14-08-2021 om 16:34:

[..]

Ook als die persoon bijvoorbeeld chronisch ziek is? Dan maakt weten wat je niet kan en dat accepteren juist nieuwe ruimte voor wat je wel kan denk ik. Ruimte die er niet is als je gebukt gaat onder torenhoge niet realistische verwachtingen.

Ik kan nooit voor een ander spreken natuurlijk. En iedereen doet t op zijn / haar / hen eigen manier.  Dat vooropgesteld. 
Ik kan alleen maar een voorbeeld geven van mijzelf. Paar jaar terug had ik een fikse burn out. Superlieve bedrijfsarts, die echt vanuit zorg om mij handelde. Maar die (vooral in het begin) veel te omzichtig met me was. ‘Dit niet doen, dat niet doen, zou je wel zus en zo?’ Gek werd ik daarvan. Ik wilde weten wat dan wél. Want ‘niet kunnen’ benauwd me. En ja, ik snapte heus dat ik niet kon gaan werken. Maar wat kon / mocht ik dan wel? Door daarop te focussen en te gaan doen waar m’n hart lag, werd ik elke dag een beetje blijer. 
Ander voorbeeld; . Broer bleek wat vage klachten te hebben die uiteindelijk een niet bedreigende en zelfs niet beperkende aandoening bleken te zijn. Wel chronisch en met medicatie prima te behandelen. Alleen blijft ie die meds zn hele leven slikken. 
Zus had gierende hoofdpijnen en bleek uiteindelijk meerdere tumoren te hebben. Een keer geopereerd, ze kwamen terug, einde verhaal. 
Zus heeft in de tijd die ze had vanaf de eerste diagnose meer uit het leven gehaald dan broer.  Die laatste zit nog steeds te denken hoe de medicatie zijn leven beperkt. Zus zat in rolstoel, met kale kop, strak van de chemo, te genieten van de dingen die ze allemaal wel kon. 

Koralinde schreef op 14-08-2021 om 16:45:

[..]

Hoe doe je dat dan en helpt het ook?

Ik herken het niet zo, maar ik heb ook geen mensen in mijn omgeving die lang blijven hangen in iets kleins. Of er moet een dieperliggend probleem achter zitten, maar dan hebben we het daar over.

Ik ben denk ik op mijn eigen manier best een positief persoon. Over kleine dingen haal ik mijn schouders op en ook de grote dingen probeer ik constructief aan te vliegen. Ik voel me niet snel ontmoedigd. Maar als ik mijn hart lucht of even klaag en iemand bestookt me met positiviteit, dan haalt dat echt het allerslechtste in mij naar boven. Gelukkig weten de mensen om mij heen dat

Bij mijn man werkt het zeker. Wat ik doe is dan ook best subtiel aan de ene kant en bot aan de andere kant. 
Met subtiel bedoel ik luisteren, begrip (en dat heb ik ook echt, ook voor dat teamlid dat stuk zit omdat haar kanariepietje een nageltje heeft gebroken) meegaan in z’n gevoel (ja dat is ook kut) Veel vragen. Hoe zit dit, hoe zit dat, heb je hieraan gedacht, vorige keer had je zus en zo gedaan zou dat nu ook een idee zijn? Gewoon, wat je doet als iemand problemen heeft. 
Ik ben sowieso altijd iemand die de mooie dingen benoemd. Elke dag. Want er is zoveel moois. Dus ik geef sowieso veel complimenten, laat mensen zien dat ik blij met ze ben, van ze hou. Ik weet dat De Man daar ooo best gevoelig voor is. Als ie echt weer in zo’n negatieve modus zit dan doe ik daar wel een klein schepje bovenop. 
En soms ben ik bot. ‘Zeg, hoeveel beren moet jij nog overhoop schieten voor je ….’  Of ‘Zo kom je nergens’. En als niks helpt ‘Hé, ik ben er ook nog, met dat negatieve gedoe trek je mij ook naar beneden’ (mooie is dat ik die van hem heb gejat 😂)
Nouja gewoon aai over de bol, schoppie onder de kont. 

Ginevra schreef op 14-08-2021 om 16:48:

[..]

Wat is er mis met lezen wat er staat? Dat mensen alleszins positief in het leven willen staan en steeds zoeken naar mogelijkheden, maar even iets meer tijd nodig hebben dan die 10 seconden die nodig zijn om “he, wel positief blijven hè!” Te zeggen?

Wat is er mis met accepteren dat als je bezig bent doof te worden, dat dan je loopbaan als musicus er op zit, om maar een voorbeeld te noemen? Waarom zou je dat in hemelsnaam niet mogen accepteren?

Dat is niet wat ik zeg. 

Koralinde schreef op 14-08-2021 om 16:34:

[..]

Ook als die persoon bijvoorbeeld chronisch ziek is? Dan maakt weten wat je niet kan en dat accepteren juist nieuwe ruimte voor wat je wel kan denk ik. Ruimte die er niet is als je gebukt gaat onder torenhoge niet realistische verwachtingen.

Precies, zo bedoelde ik het ook. Ik had me wat onhandig uitgedrukt denk ik.

Wednesday schreef op 14-08-2021 om 16:37:

[..]

Soms is er echt geen andere keuze dan acceptatie. Omdat de situatie niet te veranderen is. En als je dat proces doorlopen hebt en tot aanvaarding bent gekomen, kan het moeilijk zijn om goedbedoelde omdenksels te horen. Want jij bent dan al voorbij dat punt en hebt een eigen manier gevonden om met de situatie te dealen. Door dan toch steeds advies te krijgen om er anders tegenaan te kijken, lijkt het alsof jouw manier suboptimaal is of zo.

Maar goed, ik heb ook weleens aan de andere kant gestaan. Dus dat ik dacht dat de ander er echt bij gebaat zou zijn om er anders tegenaan te kijken. En dat is dan moeilijk om aan te zien.

Exact! Goed omschreven. Beter dan hoe ik het deed.

DanGun schreef op 14-08-2021 om 16:57:

[..]

Dat is niet wat ik zeg.

Ik lees in je posting van 16.30 dat je zou flippen als iemand tegen je zegt "ik kijk naar wat ik niet kan, dat heet acceptatie".  Met andere woorden dat je flipt als iemand zich erbij neerlegt dat hij iets niet kan. 

Uit het vervolg van het topic na die tijd maak ik misschien op dat dat niet is wat je bedoelt, maar by all means, verhelder het voor me.

DanGun schreef op 14-08-2021 om 16:56:

[..]

Bij mijn man werkt het zeker. Wat ik doe is dan ook best subtiel aan de ene kant en bot aan de andere kant.

Even de quote ingekort, maar dit zou mij ook niet storen. Luisteren, meedenken en uiteindelijk een grapje of een grens vind ik niet gek. Wat ik niet trek zijn mensen die maar met een half oor luisteren, meteen met clichématige 'oplossingen' aan komen zetten en dan ongeduldig worden als je niet direct een gat in de lucht springt. Of mensen die als je na 15 km wandelen 'poeh ik begin mijn voeten wel te voelen' zegt, meteen reageren met 'nou niet zo negatief he!'

Je andere post heb ik ook gelezen. In je burn out ervaring herken ik wel iets, maar in die mindset kan ik zelf dus alleen komen met een bedrijfsarts die mij inderdaad niet onder druk zet. Anders slaat het snel de andere kant op. In het geval van je broer zou ik denken dat er sprake is van een onderliggend probleem.