Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Lieve Millie,
Ik lig hier met tranen in mijn ogen, en dat is niet de eerste keer als ik iets van jou lees.
De liefde voor je monstertje is zo goed te voelen/lezen in jouw berichten.
Hij zal dit de rest van zijn leven ook blijven voelen 
Je bent op vele momenten in mijn gedachte en dat geeft mij op zware momenten de kracht om door te gaan of een andere keus te maken (als ik mijn monsters het liefst achter het behang wil plakken, dan denk ik aan jou en besluit ik om ze even heel stevig te knuffelen en is de irritatie zo weer weg).
Ik wens jou en al je naasten zoveel mogelijk tijd nog samen, voor wat nog mogelijk is.
Alleen maar liefde voor jullie! ♥️
♥️
Millie, wat ben jij toch een inspirerende vrouw. Je weet me elke keer diep te raken.
Fijn om te horen dat er nog steeds lichtpuntjes zijn die het waard maken om voor te leven.
Ik gun je nog veel van die waardevolle lichtpuntjes, denk dat monstertje er nog wel een paar voor je in petto heeft.
Millie, je stukje raakt me, niet alleen over je pijn, maar omdat ik 20 jaar terug in de tijd werd geworpen toen mijn zoon gek van graafmachines was. Jammer genoeg is een mooi prentenboek van toen niet meer verkrijgbaar:
https://www.bol.com/nl/nl/p/thomas-redt-de-graafmachine-deltas/1001004001819255/
Ik hoop zo dat je er nog een poos voor hem kan zijn, en dat de pijn je met rust laat.
Millie, wat fijn om nog even wat van je te lezen, ook omdat dat betekent dat er nog energie is voor ons. (Steek gerust de energie alleen in je geliefden wanneer nodig). Ik hoop dat komende week een fijne week is voor je, dat je samen met man en Monstertje Sinterklaas kan vieren. En als het dan zover moet zijn dat je dan met een vol en gerust hart vanaf je Waterlelie naar beneden kan kijken.
Het allerbelangrijkste, je bent nooit meer alleen. 
Ondanks die vreselijke pijn doet het goed om te horen dat je nog intense kan genieten van je monstertje, je man en iedereen om je heen. Ik denk aan je lieve millie en ik stuur je oneindig veel liefde, knuffels en rust voor je hoofd en lichaam. 
Wow Millie, wat heb ik een bewondering voor jou. Hoe je de mooie dingen kan blijven zien en doorvoelen (want dat straalt van je schrijfstijl af) is erg krachtig. Ik heb vannacht jouw berichtje met tranen in mijn ogen gelezen, terwijl ik mijn zoontje voedde. Laat de pijn als-je-blieft onder controle te houden zijn, en ik hoop dat je veel genietmomentjes hebt de komende dagen.
Lieve Millie, je berichtje raakt me. De liefde voor je monstertje spat van het scherm. Ik ben en blijf onder de indruk van jouw realiteitszin, eerst in behandelingen zoeken en nu in berusting. Wat is dit een nare ziekte, waardoor pijn door medicatie heen breekt in deze fase van je leven.
Ik wens je nog heel veel pijnvrije monstermomenten, zodat het genieten van je kind de boventoon voert!
Deze kwam ik nog tegen.
Lieve Millie, wat fijn dat je nooit meer alleen hoeft te zijn. En wat erg dat je zo'n vreselijke pijnen hebt. Ik wens je heel veel kracht, rust en sterkte toe, en nog zoveel mogelijk fijne momenten met je monster, man en alle anderen die jou lief zijn 💗
Veel liefde gewenst voor jou en je prachtige gezin ♥️
Hartverscheurend Millie en wat een liefde ❤️❤️
Ik wens je heel veel liefde en kracht Millie ♥️
Als graafmachines ineens zo'n hit zijn bij je lieve monster wil ik het boek : Slaap maar fijn bouwterrein aanraden, echt een mooi prentenboek en hier voor bedtijd echt een hit!
Ik wens je pijnvrije momenten en heel veel liefde van de naasten om je heen, geruststellend dat je niet alleen hoeft te zijn
❤️