Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Wat een liefde, wat veel. Ik neem het allemaal in mij op. Helaas ben ik eergisteren wakker geworden met een volledige dwarslaesie. Ik voel niks meer vanaf mijn bovenste ribben naar beneden. Verbetering wordt niet verwacht. Ik ben nu aan een ziekenhuisbed gekluisterd in de woonkamer. Ik weet nog niet zo goed of ik zo verder wil. Ik heb veel pijn aan de niet-aangedane plekken, omdat ik me niet goed kan verplaatsen. Ik hoop de komende dagen duidelijkheid voor mezelf te krijgen. Ik zend jullie in elk geval veel liefde terug ❤️
Ach Millie wat afschuwelijk. Het is hartverscheurend en goed te snappen dat je eraan twijfelt of je zo nog verder wil. Ik hoop dat je hier samen met de mensen die van je houden beslissingen over kunt nemen en dat jullie elkaar als het zover is in liefde kunnen loslaten. Ik wens je intussen liefde, heel veel kracht en goede zorg en steun. En ook je man, je kind en de andere mensen die van je houden. Hou elkaar goed vast! Het kaarsje blijft branden!
Ach, lieve Millie, wat moet het naar en verdrietig zijn dat je lichaam je zo in de steek laat 
Veel liefs voor jou, je man, monstertje en alle anderen die zo dicht bij je zijn. Jij zal altijd dicht bij hen blijven, dat is zeker ♥️♥️♥️
ach Millie wat moet ik hier nou opzeggen. Wat oneerlijk en verdrietig.
Nog maar eens veel knuffels voor jou.
Oh Millie toch, wat moet dat verschrikkelijk voor je zijn... konden we naar iets voor je doen om het beter te maken voor je, iets aan je situatie te doen zodat je je kan focussen op al het moois en fijns wat je nog mag ontvangen van je monstertje, man en familie.
Ik stuur je liefde ❤
Ik weet niets meer te zeggen dan dat ik jou en je geliefden ontzettend veel sterkte en liefde toewens♥️
Ach Millie wat ontzettend jammer. Je verheugde je zo op je slaapkamer en nu lig je aan bed gekluisterd in de woonkamer.
En of je zo verder kunt met zoveel pijn, terwijl je een ukkepukkie hebt rondlopen waarvan je alles mee wil maken en die je groot wil zien worden, wat een nare keuze...
Je schreef al een paar keer dat het risico bestond dat je een dwarslaesie zou krijgen. Wat verdrietig dat dat nu echt gebeurd is, en dat je weer heel veel hebt moeten inleveren. Is er nu permanent iemand bij je? (Voel je niet verplicht te antwoorden, natuurlijk!). Voor je Monster zal het ook wel moeilijk zijn, dat je ineens nog veel minder kunt doen. Hij is nog zo klein om dat te snappen.
Mijn allervroegste herinneringen zijn van toen ik ongeveer zo oud was als jullie zoon nu. Ik hoop dat zijn allervroegste herinneringen aan jou zullen zijn.
Oh lieve Millie wat vreselijk. Ik wens je veel kracht en wijsheid toe. ❤️
Ach Millie, wat vreselijk. En wat een moeilijke beslissing... ❤️
Ach Millie… weet niks te zeggen, alleen een (heel voorzichtige) knuffel. Weet je omringd door ons in gedachten…
Lieve Millie, ik wens jou en je mannen heel veel sterkte! Je bent voor mij onvergetelijk!
♥️
He Lieve Millie,
Wat super super rot en enorm jammer van de dwarslaesie.. en alle ongemakken en pijn en onzekerheid die dat met zich meebrengt.. ik wens je heel veel liefde en wijsheid toe, en vooral heel veel liefde.. Je bent steeds in mijn gedachten.. liefs