Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Ha Millie,
Van 
e gefeliciteerd! Wat fijn om je weer even te lezen! Liefs!
Ha Millie,
Van e gefeliciteerd! Wat fijn om je weer even te lezen! Liefs!
Gefeliciteerd! Nog een mijlpaal! 🌼
Gefeliciteerd met je verjaardag, Millie! Proost op jou! 🍀
Nog net op de valreep, gefeliciteerd prachtig mens! 
Van harte gefeliciteerd 💐 hopelijk heb je een heel fijne dag gehad met lieve mensen om je heen ♥️
Van harte gefeliciteerd Millie. Hoop dat je een fijne dag gehad hebt met man, monster en poes in jullie nieuwe huis.
Nog op de valreep gefeliciteerd!
Ook van mij drie violen, een trommel en een fluit HOERA! 
Van harte gefeliciteerd Millie. Ik hoop dat je goed terugkijkt op je verjaardag ♥️
Misschien de laatste om je te feliciteren, Millie. Maar even welgemeend als de gelukwensen van de vroegste posters.
Hopelijk is de dag naar wens verlopen.
oeps, een dag te laat. Maar daarom niet minder gemeend. Nog van harte!
Hopelijk heb je gisteren een prachtige verjaardag gehad met al je geliefden om je heen. En was het een niet ziek dag.
Lieverds, wat een liefde en warmte sturen jullie mij!! Wat een explosie! Helaas begon de dag niet zo goed bij mij.
Ik werd een beetje brak wakker en zei tegen mijn man; vandaag blijf ik lekker in bed, als verjaarscsadeau aan mezelf. De thuisarts kwam toch om 9 uur dus het zou goedkomen. Mijn thuisarts kwam inderdaad, en stelde voor om in een een inco (luier voor volwassene) te plassen zodat ik niet niet naar beneden hoefde om te plassen. Vrij vreemd, maar waarom niet? Dus ik dat ding om, zij naar de gang. Maar wie kan dat nou? Ze kwam terug om te controleren "niet gelukt?" Hup, ik wacht nog even. Wederom lukte het niet. Ik kon het nogmaals niet en begon ook heel nodig te moeten. Ze liet me achter in ln luier in hoge nood. De volgende trof me aan in een soort trance. Ze dacht dat het overeind misschien wel lukte. Ik piepte van de pijn toen ik ze me omhoog hielp. Zo lukte het ook niet.
Er begon te praten over de huisarts. Mij boeide het niet, ik wilde gewoon dat deze vreselijke druk zou verschijnen. Zij kwam en een catheter werd ingebracht (au!). Toen werd de wereld pas werd ik pas helder. Mijn man ook pas ingelicht en en hij was woest. Vooral over het niet meteen inlichten van hem. De huisarts gaf wat uitleg maar het wleek alsof ik ineens een defecte blaas had in plaats van dat men mij had overtigd
Nou zeg, ik kan me voorstellen dat je man woest was. Als het écht niet anders kan is dit een oplossing, maar op deze manier???
Dikke knuffel voor jullie! 
Oh lieverd, wat een vreselijk gedoe.
En ik begrijp heel goed dat je man boos was. Heb je nu nog steeds de catheter?
Een hele dikke knuffel voor jou.