Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Lieve Millie, tranen in mijn ogen. Houd elkaar goed vast. Maar dat hoef ik bij jou en de jouwen eigenlijk niet eens te zeggen. Veel warmte en licht stuur ik jouw kant op.
😢
Alles is al gezegd❤. Mijn hart huilt
ook in mijn leven heb je dingen veranderd. Vooral dat het leven te kort is om lang sacherijnig te zijn over situaties die eigenlijk helemaal zo erg nog niet zijn.
het is hartverscheurend om te lezen dat je geen goede uitslag hebt gekregen.
Lieve Millie, ik heb geen woorden. De songtekst van Maaike Ouboter wil ik graag delen voor jouw man en je monstertje. Daar moest ik namelijk gelijk aan denken bij jouw bericht. Heel veel sterkte lieve Millie.
Dat ik je mis
Je kust me, je sust me,
Omhelst me, gerust me
Je vangt me, verlangt me
Oneindig ontbangt me
Je roept me, je hoort me
Je redt en verstoort me
Gelooft me, berooft me
Verstikt en verdooft me
Je ademt en leeft me
Siddert en beeft me
Vertrouwt me, beschouwt me
Als mens en weerhoudt me
Van bozige dromen
Die op komen dagen
De eenzame vragen van eindig gelukMet je krullen als nacht
Hoe je praat, hoe je lacht
Hoe je stem zo dichtbij als een engel verzachtIn mijn dromen doorstromen
Oneindige leegtes
Je remt me, je temt me
Je roert en beweegt me
Ik mis je, ik mis je
Ik grijp je, ik gris je
Ik wil je, bespeel je
Ik roer en beveel je
Om bij me te blijven in donkere nachten
Om niet meer te smachten naar jouLaat me los
Ik moet nu...
Alleen
En houdt me vast als het nodig is
In gedachten
En ik zoek je in alles om me heen
Maar al denk ik soms dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen dat ik je soms misOoh, ik smoor je, bevroor je
Verlos, en verloor je
Weg naar een andere plek maar ik hoor je
Omarm je, verwarm je
Ik zie je en voel je
Ik aai je, ik streel je
Ik knuffel en kroel je
Je rijpt me, begrijpt me
Verwart en misleidt me
Het schrikt me soms af
Hoeveel ik op je lijk nu
Mijn glimlach, mijn tranen
Mijn liefde met m'n leven
Het spijt me van alles
Kom help en bevrijd me
En laat me los
Ik kan het...
Alleen
Maar houd me vast als het nodig is
In gedachten
En ik vind je in alles om me heen
Maar al denk ik soms dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen dat ik je soms misIk kus je, ik sus je
Ik doof en ik blus je
Je blijft heel dichtbij me
Maar in mijn hoofd rust je
♥️
Ontzettend veel sterkte voor jou en je gezin 
Geen woorden lieve Millie
toen ik het aantal nieuwe pagina’s zag wist ik het al.
wat een vreselijk nieuws hebben jullie gekregen. Er zijn geen woorden die je kunnen troosten dus dat ga ik ook niet proberen maar wat leef ik met jullie mee.
Hoe is het met je, Millie, na het rotnieuws van vanmorgen?
Oh lieve Millie 😭
He Millie, ik zit met prikkende ogen je bericht te lezen. Je moet steeds zulke onmenselijke stappen maken. Stapje naar voren, stapje naar achteren, maar altijd maar 1 kant uit. Omdraaien en weglopen kan niet en doordat je het zó ontzettend goed weet te verwoorden, schets je zo'n beeld van machteloosheid over deze situatie waar je in zit. Het enige waar je macht over hebt, is hoe je jezelf iedere keer weer bij elkaar raapt en het beste probeert te maken van een situatie waar niemand in wil zitten.
Ik vind het intens verdrietig, maar voel me ook getroost met je leuke ervaringen. Ondanks alles heb je humor en zie je ook regelmatig de zon schijnen (heus niet altijd en heus niet meteen, gelukkig niet zeg, je bent en blijft mens) als de hele wereld om je heen aan het stormen en tieren is.
Hoe ga je om met weer zo'n tegenslag? Hebben ze daar met je over gesproken? Ik vind, en dat meen ik, dat jou geen dag pijn meer zou mogen toekomen. De tumoren zijn niet klein te krijgen, die willen net als jou maar 1 ding. Groter worden en leven. Alleen zo vreselijk dat ze dat niet in harmonie kunnen zonder jou daarmee doodziek te maken. Ik hoop dat je jouw toekomstige en helaas korte leven wel nog zoveel mogelijk kwaliteit mag kennen. Kunnen ze daar niet een plan over gaan maken Millie?
Ik hoop dat je even goed en hard hebt mogen huilen en knuffelen en boos zijn en weet ik veel wat allemaal meer aan emoties en dat er ergens tóch weer een klein vleugje levenslust in je is die vastbesloten is om deze rit zo goed en zo kwaad als het gaat zo comforbatel mogelijk te laten zijn. Want laten we vooral niet vergeten, je bént er nog he! Ik zwaai nog niet hoor. Dat doe ik pas als het zover is en geen dag eerder.
kus en knuffel van hier
erg triest 
😥 geen woorden. Hopelijk kan je monstertje en man/familie later dit alles nog terug lezen en troost vinden in hoe geliefd je hier was en hoe er mee gedacht werd met je. ♥️