Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Dat waren zeker lastige en ingewikkelde dagen voor jouw, maar fijn dat het bezoek goed / oké was. Aan jou of je dat zo nog een keer aankan of liever toch de afstand bewaart.
Heel naar dat je zulke zenuwpijn had, hopelijk blijft die nu even weg. En duim duim voor een 'goede' verklaring voor de verlamming in je gezicht.
En heel veel plezier met kijken in je huis naar de badkamer en de rest 
Millie, je hoeft geen sorry te zeggen voor even niet reageren! Je hebt een druk weekend achter de rug en jijzelf/samen zijn met man en monster gaat voor.
Hopelijk blijft de pijn weg (ik zal weer voor je gaan duinen), en op naar een prachtig weekje. + Weer een week dichter bij jullie nieuwe stekkie.
Millie, wat fijn dat de ontmoeting toch best goed is verlopen. Knap, hoe je je wensen weet aan te geven en te bewaken.
Wat vervelend dat je weer zoveel pijn hebt gehad en je nu weer andere klachten hebt gekregen. En toen naar het nieuwe huis!
Wat een achtbaan van een weekend!
Ik hoop voor jou op rustige, pijnvrije en verlammingsvrije dagen met man en monstertje.
Millie - ik geef het eerlijk toe - ik was erg benieuwd naar een update over je moeder. Maar natuurlijk ging ik er niet naar vragen.
Blij dat het al bij al goed is verlopen en dat jullie nog dingen, ook ernstige dingen, hebben kunnen afspreken.
Vreemd hé, dat zulke kleine kinderen als je zoontje, al voelen dat iets niet helemaal is zoals het zou moeten zijn.
Intussen zul je misschien al bij het nieuwe huis zijn geweest en heb je je creatieve gedachten er alweer op kunnen loslaten over hoe het nog mooier in te richten.
Doe het goed deze week, Millie.
(bloemetje voor op de wastafel van de nieuwe badkamer)
Lieve Millie
Wat een heftig weekend voor je.
Goed dat je die stap naar je moeder hebt gezet en duidelijkheid hebt gegeven.
Ik hoop dat het je wat rust geeft.
Maar toen weer zenuwpijn, verdorie!
Een verlamming als toegift....
Meisje ik hoop dat ze er wat aan kunnen doen.
Ik gun je zo het je zo comfortabel mogelijk voelen.
Nog genieten van je nieuwe huis, alles in je opnemen met man en je ventje.
Ik denk aan je en mijn gebedjes gaan nog steeds door.
Heel veel liefs...♥️ ♥️ 
Lieve Millie, ik zou zo graag mooie woorden willen schrijven om mijn eindeloze bewondering voor jou te kunnen duiden. Maar die zijn er niet, althans, ik vind ze niet. Dus ik schrijf maar gewoon wat ik zeggen wil; ik heb echt eindeloze bewondering voor je! 
Lieve Millie ❤️
Poe Millie, wat een verdrietige achtergrond kom je vandaan met veel familie pijn. Ik hoop ergens dat jouw ziekte voor de achterblijvers een klein zaadje zal zijn dat kan groeien, waarmee ze de dingen die wél mooi waren met elkaar kunnen delen. Verdriet kan helend of op z'n minst verbindend zijn. Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik dit zeg.
❤️🌷❤️
Hoi Millie, hoe is het, een paar dagen na de ontmoeting met je moeder? En hoe gaat het met de pijn?
Nog nieuwe ontwikkelingen bij het huis?
♥️♥️
❤️