Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Sorry voor wat radiostilte aan mijn kant. Het waren ingewikkelde dagen. Het bezoek van mijn moeder ging goed, ik heb haar goed duidelijk kunnen maken dat het voor mij héél belangrijk is dat het met haar goed blijft gaan. En dat het aan mij is om te beoordelen of ik iets goed vind voor haar in ons contact, zodat ik rustig kan gaan als het zover is. Bovendien vond ik het heel belangrijk dat ze zich op mijn begrafenis zou beseffen dat ze daar op MIJN uitnodiging is, en dat mijn broer en zus daar niet zelf voor hebben gekozen. En dat ze hun manier van met haar omgaan zal respecteren.

Ze respecteerde mijn wensen maar bleef wel zeggen dag ze er toch 'zelf bij was'. Daarmee bedoelde ze vooral te zeggen dat ze zelf haar stabiliteit er wel voor over zou hebben om mij te kunnen zien en helpen. Maar ze moet begrijpen dat die stabiliteit voor mij cruciaal is om gerust los te kunnen laten. En dat drong uiteindelijk wel door. Verder hebben we ook over neutrale dingen gepraat, wat echt wel fijn was. De moodboards van ons huis laten zien, bijvoorbeeld. En over Monstertje, die de spanning blijkbaar voelde en zich een kwartier lang niet liet zien. Uiteindelijk wilde hij wel op papa's schoot filmpjes kijken en 'koekies' van op tafel pakken.

Ik merkte dat meteen dat kleine meisje in mij boven kwam dat haar moeder trots wilde maken. Dat is ook de reden waarom contact met haar zo gevaarlijk is voor mij: ik kan dat gewoon niet uitzetten. En mijn moeder kan niet stoppen met willen een moeder voor mij te zijn. Maar helaas is zij te ziek om dat te zijn. En kan ze mij veel te diep raken, als ik eenmaal weer in die verhouding beland. Daar wil ik ons beiden tegen beschermen.

Na deze ontmoeting had ik maar kort tijd om te reflecteren, want ik kreeg ineens een enorme zenuwpijn van mijn rechterbil tot kuit. Echt een martelende pijn waar ik de hele dag mee heb gevochten, geen houding die hielp, geen pijnstilling die invloed had. Ik raakte er van in paniek, want ik weet natuurlijk dat er op een dag pijn komt. Vooral nu we geen behandeling hebben. Maar ik had gehoopt dat het een pijn zou zijn die wel op medicatie reageert, of die langzaam komt opzetten. Laat in de avond was de pijn ineens even weg en ben ik snel in bed gaan liggen. Godzijdank is het weggebleven daarna! Ik heb nog niet het volledige vertrouwen terug dat dat zo blijft, maar ik geniet nu extra dat het vooralsnog eenmalig was.

Helaas bleef het daar niet bij. Gisteren werd ik namelijk wakker met een verlamd gevoel aan de rechterkant van mijn mond. Ik kan eten moeilijk wegkauwen, en praat ook raar en slissend. Alsof ik rechts verdoofd ben door de tandarts. Ik vrees dat er dus iets mis aan het gaan is in mijn hersenen, waar mijn mond mee aangestuurd wordt..ik heb namelijk ook al een poos last van een drukkende hoofdpijn rechts.

Ik ga nu dus bellen met de poli Anesthesiologie, om te vragen of dit verklaard kan worden door één van de medicijnen die ik gebruik. Anders moet ik toch aankijken hoe het zich ontwikkelt en hopen dat ik kan blijven eten en praten..

In leuker nieuws gaan we zo naar ons nieuwe huis om wat dingetjes te doen en regelen. Dat is altijd heerlijk! De badkamer is zo goed als af, dus die ga ik goed bewonderen. Alles meepakken. En vanavond zelfgemaakte lasagne voor mijn mannen. Dat maakt mijn dag toch mooi ♥️