Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Slaap lekker! Geweldig dat het gelukt is enneh… zeg maar tegen je buikspieren dat ze hetzelfde trucje moeten doen als na de geboorte van monstertje 😉😘😘
Wat goed dat het gelukt is! Nu duimen dat het wegblijft, dat geeft jou weer een stukje meer kwaliteit van leven.
Goedemorgen Millie 
❤️
Goedemorgen Millie, ik hoop dat je goed hebt geslapen? Vandaag een mooie dag gewenst met je mannen ♥️
Fijn dat het achter de rug is en goed gegaan is.
Is je monster vandaag thuis of op het kdv?
Vandaag een rustig dagje, Monster is naar de opvang en ik heb voor het eerst in heel lang een broek aan! Mijn schoonmoeder is net even langs geweest, daar heb ik even fijn mee bijgekletst.
Ik heb vorige week iets vrij impulsiefs gedaan, namelijk een afspraak met mijn moeder gemaakt. Wie al vanaf het begin meeleest weet misschien dat ik haar al 10 jaar niet heb gezien, en ik een erg ingewikkelde jeugd heb gehad door haar psychoses. Maar toen ik zo slecht in het ziekenhuis lag, voelde ik toch heel sterk dat ik haar de kans wil geven om afscheid te nemen. Dus morgen komt zij langs, en zal Monster voor het eerst kennis maken met zijn andere grootmoeder. Ik begin daar nu toch wel een beetje huiverig voor te worden. Ik heb geen flauw idee wat te verwachten. Ergens had ik ook verwacht dat er toch wel wat zou gebeuren waardoor het niet door zou kunnen gaan. Maar nu komt het toch dichtbij. Ik probeer ook dit maar per dag te bekijken, ik kan elk moment zeggen dat ik me niet goed voel. Of het is heel ongemakkelijk, nou ja dat is dan maar zo. Ik wil gewoon niet dat er mensen achterblijven die mijn overlijden niet kunnen verwerken, en als zelf moeder zijnde kan ik me niet eens voorstellen hoe afgrijselijk het is als je kind overlijdt en je hebt haar de laatste 10 jaar van haar leven niet gezien. Maar goed, die breuk is natuurlijk allesbehalve licht tot stand gekomen. Dus het wordt een ingewikkelde dag morgen.
Verder gaat het dus goed met mijn buik. Het is nu nog steeds ontspannen en de 'wond' doet nauwelijks pijn. Hopelijk is dat hoofdstuk bij dezen afgesloten!
Is je cyste weg en heb je daarvan geen buikpijn meer, krijg je weer buikpijn over je moeder. Ik hoop dat het goed gaat morgen en je moeder zich gedraagt zoals jij, lief naar je kind.
Maar: jij hebt de broek aan in je eigen huis, letterlijk en figuurlijk!
Lieve Millie, jij hebt de regie morgen, onthoud dat goed. Ontzettend naar dat je geen fijne jeugd hebt gehad, ik had je anders gegund.
Ik wens je het allerbeste op alle vlakken!
Wat ontzettend knap dat je je moeder in deze situatie nog een kans geeft. Wat ben je toch ongelofelijk sterk.
Ook dit laat weer zien dat je zo’n mooi mens bent. Het is al gezegd; jij hebt de broek aan en denk aan jezelf. Ik denk aan jou
Wat ontzettend dapper van je dat je je moeder hebt uitgenodigd. Hoe het morgen ook gaat, je kunt jezelf nooit iets verwijten hierin. De bal ligt bij je moeder en hoe zij ermee om wil gaan.
Stiekem hoop ik wel dat het jou rust geeft en dat het een fijn bezoek is.
jouw moeder mag trots zijn op haar dochter ❤️
Wauw Millie.. Elke keer weet jij mij te verbazen, wat een bewondering heb ik voor jou. Ik vind het heel dapper van je dat je jouw moeder hebt uitgenodigd. Ik hoop voor jou dat het een bezoek word, zoals hoe je hoopt. Heel veel succes en zoals al gezegd is: jij hebt de broek aan!
Dubbel
Lizzyliz schreef op 09-09-2022 om 15:17:
Wat ontzettend dapper van je dat je je moeder hebt uitgenodigd. Hoe het morgen ook gaat, je kunt jezelf nooit iets verwijten hierin. De bal ligt bij je moeder en hoe zij ermee om wil gaan.
Stiekem hoop ik wel dat het jou rust geeft en dat het een fijn bezoek is.
Precies dit.