Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
Gelukkig heb je geen pijn. Als je van de kanker af bent, denk je dat het klaar is. Over tot de orde van de dag. Helaas werkt dat niet zo. En daar mag je best wel even verdrietig om zijn. Het heeft bij mij ook lang geduurd voor ik het kon accepteren.
Het is stil hier...
Ik ben ondertussen al 8 weken van hormoontherapie gewisseld maar de spierpijnen blijven. De dokter zei tijdens mijn consultatie dat als het niet beter was, de wisseling waarschijnlijk geen effect had.
Afgesproken om nog even verder te doen met de nieuwe medicatie, maar ondertussen wordt me duidelijk dat dat niet de oplossing is. Waarschijnlijk schakel ik weer over naar mijn oude medicatie en is het een kwestie van ´ermee leren leven´.
Balen! Sporten was een uitlaatklep maar dat kan dus niet meer. Wandelen wel, met verdraagbare spierpijn achteraf.
Ondertussen ben ik steeds meer aan het twijfelen aan mijn werksituatie. De artsen zeggen dat het mijn keuze is om al dan niet te werken. Het is mijn beslissing.
Ik haal veel voldoening uit mijn (halftijds) werk en kan echt een bijdrage leveren. Ik heb ook al zoveel ervaring.
Maar het is zwaar. Vaak ben ik s ochtends heel moe, groggy.
En dan moet ik toch doorzetten. En dan moet de werkdag nog beginnen.
Ik begin steeds meer te neigen naar ermee stoppen. Ik weet immers niet hoeveel goede jaren ik nog heb.
Maar dat is een heel moeilijke beslissing.
Het werk is zo lang zo´n belangrijk aspect van mijn leven / persoonlijkheid geweest. Wie ben ik zonder dat?
Het is een heel proces, niet makkelijk 🙁
Oh Aliva, wat een moeilijke beslissing. Zelf ben ik volledig afgekeurd en ik heb dat heel erg gevonden. Inderdaad, wie ben ik als ik niet meer het werk kan/mag doen waar ik zoveel plezier uit haalde en waar ik goed in ben. Voor mij is de keuze gemaakt, dus dat maakt wellicht verschil.
Inmiddels ben ik drie jaar verder en heb gemerkt dat er nog zoveel waardevols te doen is. Ik werk als vrijwilliger bij een organisatie die van alles doet voor mensen die het moeilijk hebben. Ik doe daar coördinerende taken in een heel leuk team vrijwilligers. Als ik een mindere dag heb, wordt dit blijmoedig opgevangen. Verder zit ik in de cliëntenraad van een revalidatiecentrum. Ook dat is mooi en zinvol werk met aardige mensen.
Kortom, binnen mijn beperkingen heb ik een zinvol leven en is het leuk om ergens bij te horen. Als je dit financieel trekt, kan ik me voorstellen dat je stopt met betaald werk. Succes met het maken van een beslissing en sterkte met je spierpijnen.
dankjewel picunia.
Het is een heel complexe beslissing, er zijn zoveel aspecten aan.
Mijn herstel ging moeizaam en ik ben uiteindelijk terug beginnen werken omdat gewoon thuis zitten niet voor vorderingen zorgde.
Ik ben dus heel vermoeid weer beginnen werken, maar dat heeft wel een positief effect gehad, ik kan nu merkelijk meer aan.
Maar het is zwaar. Ik sleur me door de week.
Ik snak naar rust, op eigen tempo leven. En ´voeding´, andere voeding dan de voldoening van het werken. Connectie maken, lezen, dingen ontdekken... geen grote dingen maar gewoon het genieten en ervaren van ´gewone´ dingen van elke dag.
Ik heb zo lang in overlevingsmodus geleefd.
Ik voel me als een uitgeknepen, opgedroogde spons, ik wil het leven opslurpen!
En het idee dat het ieder moment ´fout´ kan gaan beangstigt me. Dat ik in die overlevingsmodus blijf en niet meer de kans zal krijgen om gewoon te ´leven´.
Ik ga er nog met mijn huisdokter over spreken en ik heb ook een afspraak met de psychologe van het ziekenhuis.
Om helder te krijgen wat ik nu eigenlijk wil. En hoe ik mezelf dat kan gunnen.
Aliva, goed van je dat je de huisarts en een psychologe mee laat denken. Als ik je zo hoor, ben je er aan toe om niet meer te werken. Als je het financieel kunt redden, zou ik stoppen. Er is zoveel moois te doen om je leven een zinvolle inhoud te geven. Maar er staat dan minder druk op.
zo lief dat je meedenkt, picunia, bedankt!
👍️
Hoi, lang geleden dat ik hier was. Bij mij, en ik realiseer me dat niet iedereen zo gelukkig is, schuift kanker langzaam wat meer naar de achtergrond. Tot er weer een controle komt, dan is het heel erg op de voorgrond, maar daar zijn er niet zoveel van, en tot nu toe is de uitslag steeds goed.
Lastige keuze, Aliva, wat je werk betreft. Doorgaan klinkt als een zware belasting, nier meer werken ook niet alleen maar fijn. Het zou zo anders zijn als je stopte omdat je de loterij gewonnen had, in plaats van er nu min of meer toe gedwongen te worden.
wat me het meeste bezighoudt is ´hoe vul ik de hiaten in?´ structuur, nieuwe dingen leren, sociaal contact...
Maar eigenlijk stelt die vraag zich ook als je de loterij wint 😄. Dus mss moet ik het gewoon zo bekijken: het is hetzelfde als de loterij winnen. Met fysieke beperkingen uiteraard maar die zou ik ook nog steeds hebben als ik de loterij win 😄
Als je de loterij gewonnen had, zou je de tijd wel veel makkelijker kunnen vullen met dure hobbies 
.
Ik snap je twijfel wel; zelf zou ik denk ik ook heel gevoelig zijn voor bijvoorbeeld het wegvallen van structuur als ik niet meer zou werken. Zeker als vrienden en leeftijdsgenoten meestal wel werken, kan ik me voorstellen dat dat lastig is. Maar dat is steeds op je tandvlees lopen ook.
Als je kiest voor stoppen, zou je dan later weer terug kunnen, als je gezondheid toch vooruit zou gaan?
ik ga zeker mijn bruggen niet verbranden , ik zou bvb eerst starten met een paar maanden ziekteverlof om te ervaren welke invloed dat heeft, alvorens ik definitief beslis.
Dat kan dan wel weer verlengd worden, maar ik kan ook niet verwachten dat ze mijn functie eindeloos open houden.
Als ik lang afwezig blijf kunnen ze ook ´ontslag om medische reden´ geven (hoewel ik niet weet of dit in mijn bedrijf vaak gebeurt).
Ik zie ook niet meteen hoe mijn gezondheid kan verbeteren. Ik ben nu 2 jaar na einde behandeling en 1.5 jaar weer aan het werk. De medicatie die ik nu neem moet ik blijven nemen zolang ze effectief blijft. Dus ik zie niet meteen wat er ´ten gunste´ kan veranderen.
Aliva schreef op 09-08-2023 om 16:00:
Ik zie ook niet meteen hoe mijn gezondheid kan verbeteren. Ik ben nu 2 jaar na einde behandeling en 1.5 jaar weer aan het werk. De medicatie die ik nu neem moet ik blijven nemen zolang ze effectief blijft. Dus ik zie niet meteen wat er ´ten gunste´ kan veranderen.
Maar jij werd toch curatief behandeld, dus met doel om volledig te genezen? Dan kan er toch nog een (positieve) verandering komen in je huidige gezondheidssituatie?
Dat weet je toch niet, Kersje? Ik ken wel meer mensen die curatief behandeld zijn, maar daaraan, of aan hun ziekte, zoveel late effecten hebben overgehouden dat werken permanent niet meer (of veel minder) haalbaar is.
Agen schreef op 10-08-2023 om 14:39:
Dat weet je toch niet, Kersje? Ik ken wel meer mensen die curatief behandeld zijn, maar daaraan, of aan hun ziekte, zoveel late effecten hebben overgehouden dat werken permanent niet meer (of veel minder) haalbaar is.
Oh zeker, maar zo bedoel ik het eigenlijk ook niet, maar dat is niet geheel duidelijk in mijn post nee, excuses daarvoor.
Als Aliva sowieso geen verbeteringen meer verwacht vwb haar huidige fysieke toestand (laat ik het dan maar zo noemen), dan is het beter om voor jezelf af te wegen wat het meeste ‘rust’ geeft lijkt mij. Niets meer écht moeten (wekker zetten na slechte nachten bijv) geeft ook zo ontzettend veel rust in je hoofd. Als zij veel begrip krijgt/heeft vanuit werkgever en het niet zoveel uitmaakt hoe laat zij begint of wanneer zij haar uren maakt scheelt ook al enorm.
Helaas is dit zo’n persoonlijk iets, daarin kun je alleen zelf een beslissing in nemen. Maar…….wat ik toch wel zou willen meegeven, en hoop dat dit niet wordt gezien als een dooddoener, ook zonder werken zijn er zoveel nuttige en waardevolle levensinvullingen, maar ook daar zal een ieder zijn/haar eigen weg in moeten vinden.
Sterkte bij het maken van deze keuze Aliva!
Kersje, het is idd wat Agen schrijft: mijn vermoeidheid is het gevolg van de ziekte , de agressieve behandeling toen en de (medicamenteuze) behandeling die ik nog steeds krijg en zal blijven krijgen.
Ik ben nu 2 jaar na het einde van mijn ´agressieve´ behandeling. Ik zie niet meteen hoe mijn toestand / belastbaarheid nog kan verbeteren.
Vandaag ben ik moeten afhaken op een leuke activiteit omdat mijn hoofd niet meer meewou. Ik heb ook een vorm van tinnitus die ik meestal kan negeren maar nu zoemt, piept en fluit mijn hoofd dat het een lieve lust is. Het was duidelijk teveel voor mijn arme hoofd.
Morgen naar de huisarts. Ik vind het best spannend hoewel het een heel lieve man is.
Ik heb geprobeerd zo gestructureerd mogelijk op te schrijven wat ik wil zeggen maar ik moet het morgen nog eens netjes overschrijven want met mijn hanepoten vrees ik dat ik het zelf niet meer ga kunnen lezen 😅