Hoe gaat het met je?

Mug schreef op 16-12-2022 om 12:03:

Bohh, ik heb sinds gisteren bètablokkers en daar heb ik me toch last van! Enorm duizelig en misselijk, ik lijk wel zeeziek 🤢
Heeft iemand ervaring met bètablokkers?

Ja, het heeft bij mij ongeveer 4 weken geduurd ,voordat de meeste bijwerkingen waren verdwenen.

Ik begin nu mijn energie weer terug te krijgen en heb weer zin om dingen op te pakken. 
Sterkte

Dorestad schreef op 16-12-2022 om 22:32:

[..]

Wat waardeloos. Is dit pure paniek van zijn kant?

Ik denk het ergens wel, alleen heeft hij er heel veel gewicht op gelegd. Waar het eerst een echt ik kan het niet was, zie ik nu meer twijfel. Maarja nog steeds geen zekerheid.

Wat een warm topic. Met mij gaat het aan de ene kant wel goed, heb een half jaar een relatie met een hele lieve man, wat heel fijn voelt na 6 jaar alleen. Voel me een stuk completer met hem.
Aan de andere kant ben ik 2 jaar geleden uitgevallen met een burnout en ben ik er wel weer redelijk. Alleen zo jammer dat ex bezig blijft. De kinderen willen niet naar hem toe, maar moeten want een omgangsregeling met dwangsommen (er is al veel gedonder geweest). Waardoor ze vaak emotioneel en intensief zijn. Nu blijkt dat hij de oudste slaat en dit is mijn grens, hier ga ik dus wat mee doen. Maar het kost zoveel energie, zo kom ik nooit van mijn burnout af. Als klap op de vuurpijl stuurde hij vorige week weer zon massa nare berichtjes dat ik er naar van was. Normaal kan ik ze wel an me af laten glijden, maar in contact met wat hij de kinderen aan doet had ik het er best moeilijk mee.
Ooit wordt het beter, er is beweging en dat is op zich goed.
Dikke knuffels voor iedereen hier.

Dikke knuf voor iedereen die hem kan gebruiken ❤️

Hier is het heel wisselend. We hebben een heftig en druk jaar achter de rug en dat is in het heel gezin zichtbaar. Nou staat er ook nog wel wat voor de boeg en ik merk dat ik alles minder goed kan hebben dan normaal. Daarnaast zijn er zorgen over een kind, waar ik voor haar privacy/ fijn gevoel in de omgeving niemand over wil vertellen. Maar dat maakt het wel zwaarder voor ons. Oh en ik ben ziek sinds gister, daar wordt niets makkelijker van natuurlijk 🙄

Ik ben al mijn vage klachten echt zo ontzettend zat. Het is echt steeds weer iets nieuws. Voelde me gisteren weer iets beter. Nu na mijn ontbijt een verschrikkelijk brandend gevoel rond mijn middenrif, terwijl ik niks anders heb gegeten. Zeurt nu 1,5 uur later nog steeds wat na. En daardoor uiteraard opeens weer heel moe, terwijl ik best okee opstond.

Kan mijn lichaam niet eindelijk gewoon weer eens normaal doen 🤬

Amber82 schreef op 17-12-2022 om 08:46:

[..]

Ik denk het ergens wel, alleen heeft hij er heel veel gewicht op gelegd. Waar het eerst een echt ik kan het niet was, zie ik nu meer twijfel. Maarja nog steeds geen zekerheid.

Ik hoop dat die paniek inderdaad afzwakt, zowel voor hem als voor jou.  En dat hij vol overgave met jou en de kinderen dit nieuwe avontuur durft aan te gaan. Ik wens je geduld toe.

Wandelvrouwtje schreef op 17-12-2022 om 08:44:

[..]

Klopt, ik woon in Drenthe en wandel graag in de omgeving. Als je in de buurt bent en zin hebt in gezelschap kun je altijd een berichtje sturen .

Wat leuk, ik stuur je een pb. 

Ik zou soms wel willen schreeuwen " help het gaat niet goed met mij" maar dat doe ik niet omdat ik niet wil dat anderen zich zorgen maken. 

Met een aantal auto immuunziektes en daarbij dit jaar er bovenop een, zoals het er nu naar uitziet, een goedaardige hersentumor die voor hersenletsel en de daarbij behorende beperkingen zorgt is het leven er niet leuker op geworden. Ik ben zelf ook veranderd door het hersenletsel, ik ben minder scherp, kan gesprekken niet goed meer volgen en begrijp dingen of personen minder snel. Ik voel aan alles dat ik veranderd ben en mis mijn oude 'ik' en mijn actieve, sociale en sportieve leven zo enorm. Ik ben van leven naar overleven gegaan. En dat maakt mij soms best verdrietig en eenzaam.

En anderzijds vind ik dan ook weer dat ik nu enorm klaag want ik ben er tenslotte nog en er zijn er velen die het veel zwaarder hebben dan ik. En wanneer ik het uitspreek dan weet ik dat ik anderen daarmee belast want ieder in mijn omgeving heeft zijn eigen uitdagingen in het leven en kan daar geen extra zorgen bij gebruiken.. Dus om dat te voorkomen plemp ik het hier neer en voel bij het 'uitspreken' zelfs al iets van opluchting. Dank voor jullie luisterend oor 😁 en een hele dikke knuffel voor iedereen die dat nodig heeft.

Mij wordt deze vraag wel regelmatig gesteld, maar afhankelijk van wie hem stelt vind ik het makkelijk om een eerlijk antwoord te geven of niet.

Mijn familie vraagt regelmatig hoe het gaat, maar door ervaring heb ik geleerd er niet te diep op in te gaan. Zeg ik dat het niet goed gaat, maken ze zich zorgen en willen ze zo graag dat het weer beter gaat met me dat ik het gevoel heb dat ik hen teleurstel als dat niet zo is. Vooral omdat ik vervolgens meteen vrijwel dagelijks de vraag krijg hoe het gaat. Om die reden vind ik het ook lastig om te vertellen als het wel goed gaat, want dan is een terugval ook weer zo'n teleurstelling.
Ik wil meer zijn dan Lollypopje die weinig kan en ziek is. Ik wil er niet meer aandacht aan besteden dan nodig is. Daarom ook met hen besproken het me niet meer zo vaak te vragen. Ze doen het met de beste bedoelingen, maar helaas werkt het vaak juist averechts.
Nu we het er niet meer zoveel over hebben geeft me dat veel meer rust.

Bij mijn vrienden kan ik er wel makkelijker over hebben. Niet dat zij zich nooit zorgen maken, maar het is niet het enige waar we het over hebben en zij laten het ook veel meer bij mij en vragen het niet dagelijks. En net als ik hangen ze er niet meer waarde aan dan dat het op dat moment wel of niet goed gaat en hoe het morgen gaat, dat zien we morgen wel weer. Zij kunnen het veel makkelijker los laten als het niet goed gaat en dat geeft mij veel meer rust, waardoor het juist fijner is met hen te praten als het slecht gaat.

Amber82 schreef op 16-12-2022 om 19:56:

Ik zou ook willen zeggen goed. Maar dat gaat het helaas niet.
In september samen een huis gekocht en eind oktober komt vriend met de mededeling dat hij twijfelt of hij het wel kan/wil (ik heb kinderen, niet van hem en nu het echt werd vloog het hem aan)....
En nu, nu is alles onzeker, het samenwonen, maar ook of onze relatie blijft bestaan. Het is als donderslag bij heldere hemel gekomen, we waren echt gelukkig samen.

Gister de sleutel gekregen van het huis en ik ben zo blij met het huis, maar kan het ook niet zijn. Gister me heel sterk gehouden, maar vandaag komt het verdriet weer keihard naar boven.

Wat rot zeg. Die onzekerheid en het niet weten waar je aan toe bent lijken mij ook erg zwaar. Hoop dat je snel duidelijkheid krijgt. Veel sterkte!

Lollypopje schreef op 17-12-2022 om 11:56:

...

Bij mijn vrienden kan ik er wel makkelijker over hebben. Niet dat zij zich nooit zorgen maken, maar het is niet het enige waar we het over hebben en zij laten het ook veel meer bij mij en vragen het niet dagelijks. En net als ik hangen ze er niet meer waarde aan dan dat het op dat moment wel of niet goed gaat en hoe het morgen gaat, dat zien we morgen wel weer. Zij kunnen het veel makkelijker los laten als het niet goed gaat en dat geeft mij veel meer rust, waardoor het juist fijner is met hen te praten als het slecht gaat.

Denk dat dit een heel belangrijke is voor mensen waarmee het soms wat slechter gaat: dat er mensen zijn met wie je erover kunt praten als iets normaals, zonder dat er direct een enorm gewicht aan hangt.
Fijn dat je zulke vrienden hebt.