De LepelClub
Een topic voor iedereen die lid is van de lepelclub of te wel iedereen die leeft met een energiebeperking.
Gewoon omdat het me fijn lijkt om een topic te hebben om af en toe mijn hart te kunnen luchten, ervaringen uit te wisselen en ideeën op te doen om energie te besparen.
Iedereen die leeft met lepels is welkom, ongeacht de oorzaak of mate van beperking 
Hieronder een link met uitleg over de lepeltheorie, voor wie deze niet kent
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Lepelmetafoor
Widajo schreef op 29-07-2023 om 00:49:
[..]
Dat zal ik eens gaan proberen. Niet elke 2-3 uur maar 1 of 2x per dag. Zet je dan een wekker of zo? En ook geen muziek of achtergrond geluiden? En dan val je niet in slaap?
Ik zet geen wekker. Ik voel me na een kwartier vaak energieker en dan weet ik dat het rustmoment klaar is
Ik heb geen chronische ziekte maar klik hierop nadat ik zojuist het boek Welkom in het rijk der zieken van Hanna Bervoets heb gelezen. Ik dacht dat ik ‘begrip’ had voor de mensen in mijn omgeving met chronische ziekte maar na dit boek ben ik er nog stiller van hoe het leven ermee moet zijn.
absor schreef op 29-07-2023 om 15:17:
Ik heb geen chronische ziekte maar klik hierop nadat ik zojuist het boek Welkom in het rijk der zieken van Hanna Bervoets heb gelezen. Ik dacht dat ik ‘begrip’ had voor de mensen in mijn omgeving met chronische ziekte maar na dit boek ben ik er nog stiller van hoe het leven ermee moet zijn.
Ik heb het even opgezocht, ik zou het niet kunnen luisteren. Te confronterend.
Wat me wel opviel was dat het ziek zijn in de omschrijving "een vreemde paralelle wereld" wordt genoemd en zo ervaar ik het ook wel eigenlijk. Ik leef niet echt, maar ik sta er naast. Ik ben een toeschouwer geworden van de gewone wereld. Maar daarnaast ook omdat je de wereld anders ervaart dan als je gezond bent en die ervaring deelt met veel andere chronische zieke. Althans ik voel daar zelf wel een verschil in met toen ik nog gezond was. Dit is echt een nieuwe wereld voor me en helaas zijn er geen retourtjes.
Lollypopje schreef op 29-07-2023 om 13:07:
[..]
Ik ervaar zelf altijd dat als ik mijn situatie met anderen deel het ook in mijn hoofd echter wordt, zeker als zij het erkennen.
Ik kan me voorstellen dat als een ander het expliciet benoemt het ook zo werkt. Je weet wel dat het zo is, maar als anderen het ook ervaren wordt het echter en dat confronteerd.
Dit inderdaad. En natuurlijk weet ik het wel maar ik ben echt niet dagelijks ermee bezig... en ik denk ook dan wel (maar dat zit in mijn eigen hoofd) dat mensen mij enkel als beperkt zien..
Maar goed daar gaan we weer, ik hoef me niks aan te trekken van meningen van anderen.. Dat lukt me meestal wel maar niet altijd.
En ach anders kun je het gewoon lekker hier kwijt
Lollypopje schreef op 29-07-2023 om 15:29:
[..]
Ik heb het even opgezocht, ik zou het niet kunnen luisteren. Te confronterend.
Wat me wel opviel was dat het ziek zijn in de omschrijving "een vreemde paralelle wereld" wordt genoemd en zo ervaar ik het ook wel eigenlijk. Ik leef niet echt, maar ik sta er naast. Ik ben een toeschouwer geworden van de gewone wereld. Maar daarnaast ook omdat je de wereld anders ervaart dan als je gezond bent en die ervaring deelt met veel andere chronische zieke. Althans ik voel daar zelf wel een verschil in met toen ik nog gezond was. Dit is echt een nieuwe wereld voor me en helaas zijn er geen retourtjes.
Ik snap dat het te confronterend is. De schrijver heeft zelf ook een chronische ziekte
Ik begrijp nu nadat boek een stuk beter je gevoel over een parallelle wereld. Er staat een fragment in van een andere schrijfster weer die schreef dat ieder mens 2 paspoorten krijgt. Voor het normale rijk en het ‘ziekenrijk’ wat je hopelijk nooit lang bezoekt maar sommige mensen zitten er in vast 😢
Lollypopje schreef op 29-07-2023 om 19:30:
En ach anders kun je het gewoon lekker hier kwijt
Nou dat heb ik wel nodig soms, ff spuien en ik ben vooral blij met herkenning en lotgenoten. Daar heeft een oude rot in het vak ook behoefte aan 
@lollypopje klinkt echt heftig en wat een getob. Hopelijk komt er snel iets van een positieve verandering. Zelf afgelopen jaar ook zo ziek geweest en herken de eenzaamheid en eet uitdaging terwijl ik niet eens alleen woon. Eten opzich was al vaak te vermoeiend laat staan klaarmaken. Ter geruststelling over je dieet. In mijn geval speelde ontstekingen in mijn longen mij parten, dus wel net anders. Toen ik in het ziekenhuis trots mijn gezonde eetpatroon vertelde gaven ze aan dat groentes even niet zo belangrijk waren maar vooral eiwitten om te herstellen. En dat er überhaupt voldoende calorieën in gingen. Dus als jij het tijdelijk zo oplost lijkt me voor jou op dit moment een gezonde oplossing.
Oh en ik was zo blij na maanden met het eerste bezoek van een uurtje en dat een vriendin waar ik nooit fysiek mee ben me spontaan vast pakte voor een dikke knuffel. Dus virtueel nu voor jou... 
Idee: kan je een masseur aan huis laten komen? Of geeft dit voor nu teveel prikkels? Ik vind fysieke aanraking altijd enorm genezend aanvoelen.
Ik lees hier veel te veel herkenbare dingen en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat best moeilijk vind.
Dit weekend hebben we een gast/logé, maar deze middag heb ik wel even op bed liggen rusten. Dan maar niet gezellig. Gelukkig kan ik dat stukje eigen verantwoordelijkheid nog wel pakken. Wat ik moeilijk vind is het besef dat het zo is. Dat is niet meer de energieke ik van eerder ga worden. Al zitten er ook goede dagen tussen.
@Phoebe, ik kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om te horen dat anderen merken dat je een beperkte belastbaarheid hebt. Dat is iets wat we vaak proberen te verdoezelen he.
@Lollypopje, ik heb gelukkig maar even gezeten zoals jij. Ik hoop zo dat je snel weer in zoverre hersteld bent dat je wat meer 'normale' dingen kunt doen.
Ik was bezig met een revalidatietraject toen corona kwam (was een tweejarig traject waarbij het laatste half jaar in de soep viel). Toen kon ik ‘s middags slapen maar sinds corona lukt dat gewoon niet meer. De kinderen (pubers) komen op zulke wisselende tijden thuis steeds… dan ben ik te alert en lukt het niet.
Vandaag al mijn lepels voor een week al gebruikt 😮💨. Mijn vriend verhuist binnenkort en heeft twee linkerhanden. Ik heb even een vloer gelegd in twee slaapkamers 🫣. En dat viel op zich nog wel mee maar die laatste baan zagen is altijd heftig. En ik ‘vergeet’ soms gewoon dat ik dat niet meer kan. Dus ik schiet maandag denk ik in een dikke PEM.
Oeps, dubbel
Vroegevogel: ik probeer dat idd wel (onbewust) te verdoezelen en ik wil niet dat mensen het merken. En eigenlijk snap ik niet waarom ik dat doe want ja ik heb een beperking; nou en! Ik ben ook nog een mens en als mensen dat zich niet realiseren is dat hun probleem, niet dat van mij mjah mijn gevoel gaat daar blijkbaar niet in mee... 
@Beril ik maakte altijd simpele gezonde lunchsalades en kookte 1a2x in de week een grote pan vol, waarvan dan een hoop de vriezer in ging. Altijd simpel voorgesneden groente, vega wokstukjes, rijst en iets om er smaak aan te geven.
Het is ook echt het laatste geweest dat ik heb geschrapt, het kon gewoon niet anders meer. Er was namelijk niks meer dat ik nog kon schrappen en toch was het te veel.
Maar ik blijf dus wel bewust, in elk geval doordeweeks, bijhouden wat ik eet zodat ik kan letten op wat ik binnen krijg. Ik probeer 1 gram eiwit per kilo en minimaal 30/35 gram vezels. Dat moet ook echt, doe ik dat 1 dag niet heb ik meteen een halve week last van mijn buik 😒
Massages zijn echt heerlijk, maar ik laat liever geen vreemden in mijn huis. Maar als ik eindelijk weer in staat ben de 600meter naar de Thaise massagesalon te lopen, heb ik daar weer om de week een afspraak 
Fijn voor mijn lichaam en geest.
En ja knuffels, zo fijn en zeker als je alleen woont krijg je ze veel te weinig. Vorige week wel even een goede vriend langs gehad, kan het geen visite noemen want eigenlijk heeft die gewoon een uurtje voor mij gezorgd. Een ontspanningsoefening met me gedaan en een hele tijd in diens armen mogen huilen, was echt fijn.
Niet sociaal hoeven doen, maar er gewoon even zijn meer niet. Maar helaas kan ik dat niet op die manier met iedereen en is bezoek dan toch snel te vermoeiend nu.
@VroegerVogel normale dingen, wat zijn dat? 
Zo slecht als nu is ook voor mij zeldzaam, maar als ik mijn leve als zieke afzet met daarvoor dan heb ik nog maar vrij weinig gekund van wat ooit voor mij normaal was.
Maar daar denk ik nu maar niet verder over na. Weer in staat tot een uurtje visite ontvangen en een paar honderd meter kunnen lopen zou nu al heel fijn zijn 😊 vooral omdat ik dan de visite zou kunnen opdragen om met mij naar de ijssalon te rijden
PhoebeHolmesreturns schreef op 30-07-2023 om 07:12:
Vroegevogel: ik probeer dat idd wel (onbewust) te verdoezelen en ik wil niet dat mensen het merken. En eigenlijk snap ik niet waarom ik dat doe want ja ik heb een beperking; nou en! Ik ben ook nog een mens en als mensen dat zich niet realiseren is dat hun probleem, niet dat van mij mjah mijn gevoel gaat daar blijkbaar niet in mee...
Lastig lijkt me dat. Ik heb zelf gemerkt dat hoe opener ik er over ben, hoe beter mijn omgeving ermee kan omgaan, maar dat is ook omdat mijn omgeving heel steunend en begripvol is.
Ik ken helaas ook genoeg verhalen van omgeving die dat niet is en dan zou ik waarschijnlijk ook mijn mond houden.
Azalea747 schreef op 29-07-2023 om 11:00:
Ihkv overdag rusten, misschien voor sommigen interessant om eens iets van Annemarieke Fleming te lezen of een podcast te luisteren. Heel in het kort komt het neer op: elke x tijd 20 min rusten, liggend en in het donker. Liefst in stilte of met een meditatie; als je iets minder moe in je hoofd bent (of juist gek wordt van stilte) kan het ook met een rustig luisterboek. Niet (veel) korter rusten maar vooral ook niet langer; evt één langere rustpauze/middagdutje tussen 12 en 2. Zij noemt haar methode 'Opbouw van Reserves'; voor mijzelf is het dat (nog) niet echt, omdat ik van nóg meer rusten af kwam (door long covid - maar het zorgt bij mij wel voor regelmaat en niet te ver gaan); maar juist als je je eigen grenzen vaak voorbij rent totdat je instort, kan het wellicht helpend zijn.
Ik ben vorig jaar oktober begonnen met de methode van Annemarieke Fleming. Ik vond het in het begin heel pittig om elke twee uren echt alles te stoppen. Veel afspraken en bezoek deed ik toch eigenlijk langer. Ik merk nog steeds dat het effect heeft. Sinds vandaag zit ik op 3 uur actief en 20 minuten rust. In de rustpauzes doe ik een geleide meditatie of stilte meditatie, een podcast luisteren, dat soort dingen.