Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Stardust schreef op 09-12-2024 om 00:33:
je klonk in het begin van het topic heel boos. Nu vooral heel eenzaam. Kun je misschien een lotgenotengroep zoeken voor partners/familie van mensen met NAH? Het heeft mijn beide ouders erg goed gedaan. Ook daar speelt NAH, maar gelukkig zorgt dat niet voor verwijdering binnen het gezin.
Sterkte.
goeie post
heeft jou vrouw een vorm van dagbesteding? Bijvoorbeeld een paar uur in de ochtend, zodat jij ook wat tijd voor jezelf hebt? Is er een vorm van dagbesteding voor mensen met nah?
Misschien dat jou kinderen dan in die tijd wel langs willen komen? Omdat het langskomen dan niet in het teken staat van de ziekte van jou vrouw, maar gewoon om nog een stukje normale gezinssituatie te mogen ervaren.
Patrik schreef op 08-12-2024 om 22:45:
[..]
Ik weet het niet, ik denk dat de schade zo groot is dat beide partijen al een zekere gene tov elkaar ontwikkeld hebben die stilletjes aan onoverkomelijk aan het worden is. Dat het niet gemakkelijk is om met iemand zoals hun moeder om te gaan weet ik, maar zij weten ook dat het ten gevolge is van haar hersenschade. Iets waar ze zelf niet verantwoordelijk kan voor gesteld worden. Is het dan te verantwoorden dat de kinderen breken met beide ouders ook al hebben ze maar problemen met één. Vandaag is de jongste op bezoek geweest met zijn nieuwe vriendin ( intussen toch al 6 maand aan). Gaan uiteten, alles goed verlopen, tijdens het gesprek werden de feestdagen aangesneden. Normaal wordt kerstavond bij ons gevierd twee jaar geleden nog met het ganse gezin verleden jaar enkel met de twee jongste.Dit jaar heeft de jongste beslist het met vrienden door te brengen en kerstmis zelf bij de ouders van zijn vriendin. Toen hij weg was mijn vrouw er over aangesproken wat ze met de feestdagen zinnens was ibt de kinderen . Het antwoord was " NIETS ze moeten van mij niets weten en tegen hun zin moeten ze ook niet komen niet met kerst en niet met nieuwjaar" en daar sta je dan. Een beslissing die je zelf niet neemt maar je ten volle treft een beslissing die door mijn vrouw genomen wordt omdat ze ervaart dat de kinderen haar links laten liggen maar die in feite mij treft een beslissing die de relatieproblemen tussen haar en de kinderen nog vergroot en het gevolg is van de houding van de kinderen tov haar. De hoop op toenadering tijdens de eindejaarsdagen werdt me in enkele seconden tijd door de neus geboord. Soms denk ik doet ze zo'n dingen met opzet, zijn het hersenspinsels van een verwrongen geest of heeft het te maken met haar hersenletsels. Zijn al de verwijten die ze me maakt over de kinderen al de verwijten over onze relatie allemaal tgv van haar aandoening ? Ik twijfel er soms aan ...maar ze heeft het voordeel van de twijfel... Ik wacht af wat mijn dochter zinnens is met kerst maar heb nog weinig hoop. Therapie, therapeuten mooie woorden maar als de persoon in kwestie geen therapie wil eindigd het verhaal.
En wat wil jij Patric? Jij hebt ook een stem hierin lijkt mij? Je vrouw klinkt boos, maar is natuurlijk erg teleurgesteld, wat ik goed begrijp. Nodig je kinderen anders op 3de kerstdag uit, ze hebben vast vrij van werk in die week. Neem het initiatief. Het is toch niet altijd de beslissing van je vrouw dat doorslaggevend is? Jij hebt ook wat in te brengen neem ik aan. Stuur je kinderen een uitnodiging voor de Kerst of nieuwjaarsdag en vermeld erbij dat jullie beiden het leuk zouden vinden als ze kunnen komen. Dat jullie hen missen. Misschien draaien ze bij en je vrouw ook.
Hebben jullie kinderen onderling wel nog geregeld contact? Komen ze bij elkaar over de vloer? Vieren ze samen verjaardagen, kerst enz?
Hoe waren de kerstvieringen de afgelopen jaren? Drinkt je vrouw ook bij die gelegenheden? Zo ja, dan kan ik mij voorstellen dat je kinderen juist zulke 'vieringen' overslaan. Zeker als er sprake is van een nieuwe relatie
Kataravrouw schreef op 09-12-2024 om 11:18:
Hebben jullie kinderen onderling wel nog geregeld contact? Komen ze bij elkaar over de vloer? Vieren ze samen verjaardagen, kerst enz?
Ze komen bij elkaar over de vloer, vieren verjaardagen en gaan samen uiteten.
Mugs schreef op 09-12-2024 om 11:19:
Hoe waren de kerstvieringen de afgelopen jaren? Drinkt je vrouw ook bij die gelegenheden? Zo ja, dan kan ik mij voorstellen dat je kinderen juist zulke 'vieringen' overslaan. Zeker als er sprake is van een nieuwe relatie
Kerst vieringen, nieuwjaar, verjaardagen ,zomerse barbeques alle gelegenheden zijn goed om te drinken haar glas aan tafel minderd normaal maar in de keuken en in de koelkamer wordt er ook nog stevig doorgedronken.
Paar tips voor naasten die ik lees bij de hersenstichting:
- Spreek met elkaar af hoe jullie in sociale situaties omgaan met gedrag dat niet gepast is. Wil je naaste dat je feedback heel duidelijk benoemt? Of in gezelschap met anderen juist subtieler? Spreek eventueel een codewoord of gebaar af om bepaald gedrag af te remmen.
- Zorg goed voor jezelf en vraag zo nodig (professionele) hulp: je hoeft niet alle zorg voor je naaste zelf te doen en regelen. Vraag vrienden en familie om mee te helpen. Blijf leuke en ontspannende activiteiten doen en blijf niet thuis zitten.
- Geef je eigen grenzen aan: ook al heeft je naaste zijn gedrag niet altijd onder controle en heb je daar begrip voor, dat wil niet zeggen dat je alles moet accepteren. Probeer ten alle tijden netjes en geduldig te reageren, maar houd in de gaten wat je acceptabel en draaglijk vindt.
- Zoek contact met lotgenoten.
Wat erg voor jullie Patrik, ik heb een beetje ervaring met 2 mensen met een NAH en wat ik ervan zie en weet is dat er echt grote veranderingen zijn in hun persoonlijkheid. En dat varieert van niet goed om kunnen gaan met prikkels tot zichzelf altijd en overal centraal stellen en geen idee hebben wat hun opmerkingen doen met anderen. Gewoon op de meest simpele momenten totaal niet meer voor rede vatbaar zijn, alles op zichzelf betrekken en geen oog meer hebben voor andermans behoeften.
Het is moeilijk om dit van je moeder te zien maar het belangrijkste is dat ze zich realiseren en ook weten dat dit de ziekte is en geen moedwillig vervelend gedrag.
Ik stel het altijd een beetje zo, als iemand kanker krijgt laat je die persoon ook niet vallen omdat JIJ het moeilijk vind om ermee om te gaan? NAH moet je echt zien als een permanente ziekte, mensen met dementie veranderen ook in hun gedrag maar dementie is algeheel meer geaccepteerd dan een NAH. Deze mensen krijgen vaak de stempel moeilijk te zijn, en dat klopt ook wel maar dat doen ze niet expres. Ze kunnen gewoonweg niet anders.
Als ik je posts lees mis ik eigenlijk de reden waarom je kinderen dit niet in lijken te zien? Nog afgezien van het alcoholgebruik, dat is denk ik niet eens het ergste. Het ongefilterd opmerkingen maken en emoties tonen lijkt mij hetgeen waar ze mee zitten? Klopt dat?
Als je nog spreekt met je kinderen is het dan een idee om met elkaar eens ergens af te spreken en eerlijk en open te vertellen hoe het zit en wat het met jou doet? Want ze laten niet alleen hun moeder vallen maar ook hun vader die juist nu ook hun steun kan gebruiken. Kan het allemaal wel moeilijk zijn maar dat is kanker en dementie ook.... maakt het voor mij geen geldig excuus. Ik zou het vreselijk vinden wanneer je zo alleen komt te staan buiten je schuld en die van je vrouw om.
Sterkte iig met alles...
Kataravrouw schreef op 09-12-2024 om 11:14:
[..]
En wat wil jij Patric? Jij hebt ook een stem hierin lijkt mij? Je vrouw klinkt boos, maar is natuurlijk erg teleurgesteld, wat ik goed begrijp. Nodig je kinderen anders op 3de kerstdag uit, ze hebben vast vrij van werk in die week. Neem het initiatief. Het is toch niet altijd de beslissing van je vrouw dat doorslaggevend is? Jij hebt ook wat in te brengen neem ik aan. Stuur je kinderen een uitnodiging voor de Kerst of nieuwjaarsdag en vermeld erbij dat jullie beiden het leuk zouden vinden als ze kunnen komen. Dat jullie hen missen. Misschien draaien ze bij en je vrouw ook.
En vooral ook dit. Neem zelf de regie, jij hoeft niet in alle opzichten slachtoffer te zijn van de NAH van je vrouw. En ook jij hebt recht op geluk en contact met je kinderen en naasten.
Ik vind het eigenlijk vooral heel erg verdrietig wat ik lees van je en in welke positie je zit hierdoor.
nog een vraag: wat is eigenlijk precies wat jou kinderen vervelend vinden aan het drankprobleem van moeder?
Is dat het gedrag wat voortvloeit na het drankgebruik of is dat iets praktisch?
Kan het bijvoorbeeld zijn, dat jou kinderen hebben aangegeven dat ze willen dat er geen drank meer in huis staat om het zo niet te faciliteren? Of zoiets dergelijks?
en ik kende vroeger ook iemand waarvan de vader in een soortgelijke situatie zat en tijdens verjaardagen daardoor gedrag liet zien waarvoor je je normaal gesproken ook dood zou schamen...ook al is dit niet bewust. Het gedrag was zo aanwezig en extreem, dat ook al kon die man er niks aan doen, maar na drankgebruik zat toch iedereen elkaar aan te kijken met blikken van wtf!? Echt zwaar gênant. Realiseer je ook dat buiten de kinderen niet iedereen op de hoogte is waar het gedrag vandaan komt, dus ze er op aangekeken kunnen worden.
En ik kan mij voorstellen dat je daar gewoon geen zin in hebt elke keer, als dit je familiemomenten steeds beïnvloed. Ik kan mij voorstellen dat dit heel pijnlijk gedrag is voor kinderen, hoe oud of volwassenen ze dan ook mogen zijn.
Toen hij weg was mijn vrouw er over aangesproken wat ze met de
feestdagen zinnens was ibt de kinderen . Het antwoord was " NIETS ze
moeten van mij niets weten en tegen hun zin moeten ze ook niet komen
niet met kerst en niet met nieuwjaar" en daar sta je dan. Een beslissing
die je zelf niet neemt maar je ten volle treft een beslissing die door
mijn vrouw genomen wordt omdat ze ervaart dat de kinderen haar links
laten liggen maar die in feite mij treft een beslissing die de
relatieproblemen tussen haar en de kinderen nog vergroot en het gevolg
is van de houding van de kinderen tov haar.'
Patrik, je neemt zelf de beslissing niet, maar het is wel jouw
beslissing geweest om het aan haar te vragen en haar mening over te
nemen.
Ik vind het ook heel triest allemaal voor je. Ik heb een goede vriendin,
die het contact met haar twee kinderen heeft verloren. Waarschijnlijk
omdat zij na de scheiding ME kreeg en de vader dat uitgebuit heeft met
zeer negatieve uitspraken over haar. De een ging daarin mee, de ander is
haar gaan vermeden vanwege de ingewikkeldheden die dat opleverde,
alhoewel hij aan anderen verkondigde dat zij een heel goede moeder is
geweest. Het is allemaal heel erg onterecht, heel pijnlijk en
onoplosbaar.
Ik vroeg me af of er alternatieven mogelijk zijn rond deze feestdagen,
bijvoorbeeld dat je je kinderen en hun partners uitnodigt voor een
gemeenschappelijk uitje. Zo zijn wij ooit naar een concert geweest in de
Ziggo-dome, naar de winterefteling en gaan we dit jaar naar een
kerstcircus. Ik denk alleen dat dit jaar niet de beste gelegenheid is,
omdat het nog zo vers is dat de kinderen afstand nemen. Maar misschien
kan het ook wel. Voordeel is dat het niet op kerstdagen zelf hoeft. Met
je vrouw kun je dan misschien iets ondernemen waar jullie wel samen
plezier in hebben.
Ik vroeg me ook af of het mogelijk is dat de kinderen af en toe
bijspringen, zodat jij een paar uur de handen vrij hebt. Dus dat ze
zelf even voor hun moeder moeten zorgen en dan met jou bespreken wat
daarvoor nodig is, wanneer het goed gaat en wat de risico's zijn. Het
kan zijn dat het toch een keer nodig is, bijvoorbeeld als jij de zorg
(tijdelijk) niet meer kunt dragen.
Tsjor
Miraval schreef op 09-12-2024 om 23:15:
Wat erg voor jullie Patrik, ik heb een beetje ervaring met 2 mensen met een NAH en wat ik ervan zie en weet is dat er echt grote veranderingen zijn in hun persoonlijkheid. En dat varieert van niet goed om kunnen gaan met prikkels tot zichzelf altijd en overal centraal stellen en geen idee hebben wat hun opmerkingen doen met anderen. Gewoon op de meest simpele momenten totaal niet meer voor rede vatbaar zijn, alles op zichzelf betrekken en geen oog meer hebben voor andermans behoeften.
Het is moeilijk om dit van je moeder te zien maar het belangrijkste is dat ze zich realiseren en ook weten dat dit de ziekte is en geen moedwillig vervelend gedrag.
Ik stel het altijd een beetje zo, als iemand kanker krijgt laat je die persoon ook niet vallen omdat JIJ het moeilijk vind om ermee om te gaan? NAH moet je echt zien als een permanente ziekte, mensen met dementie veranderen ook in hun gedrag maar dementie is algeheel meer geaccepteerd dan een NAH. Deze mensen krijgen vaak de stempel moeilijk te zijn, en dat klopt ook wel maar dat doen ze niet expres. Ze kunnen gewoonweg niet anders.
Als ik je posts lees mis ik eigenlijk de reden waarom je kinderen dit niet in lijken te zien? Nog afgezien van het alcoholgebruik, dat is denk ik niet eens het ergste. Het ongefilterd opmerkingen maken en emoties tonen lijkt mij hetgeen waar ze mee zitten? Klopt dat?
Als je nog spreekt met je kinderen is het dan een idee om met elkaar eens ergens af te spreken en eerlijk en open te vertellen hoe het zit en wat het met jou doet? Want ze laten niet alleen hun moeder vallen maar ook hun vader die juist nu ook hun steun kan gebruiken. Kan het allemaal wel moeilijk zijn maar dat is kanker en dementie ook.... maakt het voor mij geen geldig excuus. Ik zou het vreselijk vinden wanneer je zo alleen komt te staan buiten je schuld en die van je vrouw om.
Sterkte iig met alles...
Mede door de posts van Meesje, Miraval en Kataravrouw ben ik gaan inzien dat het probleem veel dieper ligt. Het drankmisbruik is de bliksemafleider. Het drankmisbruik is het grootste ongemak dat door iedereen ervaren en gezien word en ook haar eigen veiligheid in het gedrang brengt. Maar er is veel meer. Na haar crash nu 10 jaar geleden stak het drankmisbruik zijn kop op maar viel niet op. Ik werkte toen nog en was weinig thuis, bij thuiskomst lag ze meestal in bed herstellende van.....maar in feite was ze haar roes aan het uitslapen. In de weekends bleef ze nuchter.Het is eigenlijk maar opgevallen toen ze aan de beter hand was en er terug BBQ's en familiefeestjes georganiseerd werden dat er iets aan de hand was. Naarmate ze er meer en meer op betrapt werdt viel de gêne weg en dronk ze zich gewoon lazarus waar iedereen bij was.Afspraken werden vergeten, valpartijen, gebroken brillen, gebroken tanden,kwetsuren, kookpotten op het vuur en zij aan het slapen....
Maar er is meer, gaande weg ontpopte ze zich meer en meer tot een dominante vrouw die steeds haar eigen wil wil doordrukken en steeds haar visie op feiten als de enige ware beschouwd. Over bepaalde onderwerpen kan ze uren blijven doordrammen. Ook begon ze pestgedrag te vertonen. Als je ergens geconcentreerd mee bezig bent, een boek of tijdschrift lezen, het nieuwsbericht volgen enz...wil ze steeds de aandacht naar haar toe trekken door één of ander verhaal te vertellen of een gesprek op te starten. Wanneer je dan vraagt om ingeval van het nieuwsbericht even te pauzeren is ze duidelijk geïrriteerd.
Ze vertoont meer en meer impulsief gedrag.Toen de kinderen de schenking weigerden was ze furieus. Met de woorden ze willen mijn geld nu niet , later zullen ze het ook niet hebben" is ze veelvuldig reizen beginnen boeken. Ze is gewoon niet te stoppen " ga je niet mee dan ga ik alleen" wat moet je dan doen? Als je thuisblijft wat gebeurd er dan ......Al meermaals meegemaakt dat ze zich in een hotelbar lazarus zuipt en je haar letterlijk naar de kamer moet dragen. Probeer je haar te stoppen dan worden er in volle publiek scenes gemaakt en vliegen allerlei verwijten naar je hoofd. A rato van om de twee drie maand worden er het laatste anderhalf jaar reizen geboekt en niet de minste. Nu ik ga ook eens graag op reis, het zijn haar centen maar op deze manier.,.....
Ook haar gedrag tov derden laat veel te wensen over. De mensen schoferen, ongezouten haar mening zeggen, racistische uitspraken doen. Het hoort er allemaal bij. In het verkeer is ze niet te genieten een geluk ze rijd maar uiterst zelden meer ( maar toch mag haar eigen stadswagentje niet weg). Op iedereen zit ze te foeteren. Ik ben een zeer kalme en hoffelijke chaufeur en laat me totaal niet opjagen wat haar dan ook irriteert en voor een sneeuwbal effect
Er zijn nog wel gedragsstoornissen die ik niet opgenoemd heb en waar iedereen zich aan stoort en die allemaal voortvloeien te gevolge van NAH en inplaats van begripvol te zijn voor de situatie als reactie daarop je eigen moeder in de vergeetput gooien dat kan er bij mij niet in. Voor mijn part is dit iemand doden zonder te moorden.
Met dank aan de vele reacties, medeleven en goed bedoelde raad die ik veelvuldig gekregen heb van de mede forumleden.
Patrik schreef op 12-12-2024 om 05:28:
[..]
Mede door de posts van Meesje, Miraval en Kataravrouw ben ik gaan inzien dat het probleem veel dieper ligt. Het drankmisbruik is de bliksemafleider. Het drankmisbruik is het grootste ongemak dat door iedereen ervaren en gezien word en ook haar eigen veiligheid in het gedrang brengt. Maar er is veel meer. Na haar crash nu 10 jaar geleden stak het drankmisbruik zijn kop op maar viel niet op. Ik werkte toen nog en was weinig thuis, bij thuiskomst lag ze meestal in bed herstellende van.....maar in feite was ze haar roes aan het uitslapen. In de weekends bleef ze nuchter.Het is eigenlijk maar opgevallen toen ze aan de beter hand was en er terug BBQ's en familiefeestjes georganiseerd werden dat er iets aan de hand was. Naarmate ze er meer en meer op betrapt werdt viel de gêne weg en dronk ze zich gewoon lazarus waar iedereen bij was.Afspraken werden vergeten, valpartijen, gebroken brillen, gebroken tanden,kwetsuren, kookpotten op het vuur en zij aan het slapen....
Maar er is meer, gaande weg ontpopte ze zich meer en meer tot een dominante vrouw die steeds haar eigen wil wil doordrukken en steeds haar visie op feiten als de enige ware beschouwd. Over bepaalde onderwerpen kan ze uren blijven doordrammen. Ook begon ze pestgedrag te vertonen. Als je ergens geconcentreerd mee bezig bent, een boek of tijdschrift lezen, het nieuwsbericht volgen enz...wil ze steeds de aandacht naar haar toe trekken door één of ander verhaal te vertellen of een gesprek op te starten. Wanneer je dan vraagt om ingeval van het nieuwsbericht even te pauzeren is ze duidelijk geïrriteerd.
Ze vertoont meer en meer impulsief gedrag.Toen de kinderen de schenking weigerden was ze furieus. Met de woorden ze willen mijn geld nu niet , later zullen ze het ook niet hebben" is ze veelvuldig reizen beginnen boeken. Ze is gewoon niet te stoppen " ga je niet mee dan ga ik alleen" wat moet je dan doen? Als je thuisblijft wat gebeurd er dan ......Al meermaals meegemaakt dat ze zich in een hotelbar lazarus zuipt en je haar letterlijk naar de kamer moet dragen. Probeer je haar te stoppen dan worden er in volle publiek scenes gemaakt en vliegen allerlei verwijten naar je hoofd. A rato van om de twee drie maand worden er het laatste anderhalf jaar reizen geboekt en niet de minste. Nu ik ga ook eens graag op reis, het zijn haar centen maar op deze manier.,.....
Ook haar gedrag tov derden laat veel te wensen over. De mensen schoferen, ongezouten haar mening zeggen, racistische uitspraken doen. Het hoort er allemaal bij. In het verkeer is ze niet te genieten een geluk ze rijd maar uiterst zelden meer ( maar toch mag haar eigen stadswagentje niet weg). Op iedereen zit ze te foeteren. Ik ben een zeer kalme en hoffelijke chaufeur en laat me totaal niet opjagen wat haar dan ook irriteert en voor een sneeuwbal effect
Er zijn nog wel gedragsstoornissen die ik niet opgenoemd heb en waar iedereen zich aan stoort en die allemaal voortvloeien te gevolge van NAH en inplaats van begripvol te zijn voor de situatie als reactie daarop je eigen moeder in de vergeetput gooien dat kan er bij mij niet in. Voor mijn part is dit iemand doden zonder te moorden.
Met dank aan de vele reacties, medeleven en goed bedoelde raad die ik veelvuldig gekregen heb van de mede forumleden.
Maar nu beschrijf je dus precies de reden waarom je kinderen geen contact meer wensen. Hun moeder is er niet meer, bestaat dus ook letterlijk niet meer qua persoonlijkheid. Sterker nog, hun moeder is een persoon geworden die schadelijk en traumatiserend gedrag vertoont in bijzijn van haar kinderen. En ook 'en publiek' gedrag laat zien wat schadelijk is voor de kinderen. En ook al kan jou vrouw er niks aan doen, ik denk dat dit gedrag ze wegjaagd.
ik denk dat je de impact onderschat wat het gedrag van jou vrouw met hun doet.Ik kan mij voorstellen dat ze elke keer een 'deuk' oplopen, waarvan ze moeten bijkomen. Het lijkt mij erg pijnlijk om mee te maken. En waarschijnlijk zit hun emmer vol en kunnen ze het gedrag niet meer aanzien.
Dat is natuurlijk een hele nare situatie, want je vrouw kan hier niks aan doen.
Als je je in je kinderen verplaatst: wat halen zij nog uit de bezoekjes aan hun moeder? Of is het alleen nog maar vooral een opgave?
Nogmaals: heeft jou vrouw dagbesteding? Moet jij ook niet af en toe wat ademruimte om bij te tanken? Moet jou vrouw geen begeleider ofzo? Ik weet niet of zo iemand bestaat, een professional ondersteuner?