Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Maar wat ik niet begrijp, en dat kan komen omdat ik weinig weet van NAH, is dat je aangeeft dat je vrouw wel handelingsbekwaam is en heel slim dat zij dan niet kan besluiten om alcohol geheel te laten staan. En dat eerste glas wat de remming nog verder weg neemt toch neemt.
Is er een ander stuk van de gevolgen van NAH dat dat ook niet mogelijk maakt, of is dat nog een stuk acceptatie dat dat toch ook niet meer kan of? Hoe werkt dat?
Want voor mij is alcohol helemaal geen onderdeel van mijn sociale leven terwijl voor anderen het heel belangrijk is, te horen aan de lallende voorbijgangers aan mijn huis bijna elke dag van de week.
beste ysenda ik leef al 10 jaar met deze problematiek en ik begrijp het zelf ook niet. Het is niet alleen de zucht naar drank of andere dingen, het ganse karakter en het gedrag van deze mensen is meer of mindere mate veranderd en of gestoord. Remmingen en grenzen vallen weg, ze zien zelf de gevolgen van hun gedrag niet meer in. Bij de ene mens zal zich dat meer of minder manifesteren dan bij de andere en ook op andere vlakken. Wat niet weg neemt dat ze niet over hun volle verstandelijke vermogen beschikken.
heeft je vrouw hulp? Aanvaard ze hulp? Op het gebied van NAH en haar drankgebruik. Want heel eerlijk, het klinkt wel als een verslaving, of dat nu het gevolg is van NAH of niet. Er is verslavingszorg waar ook specialisatie is op het gebied van NAH.
Ik ben niet in jouw situatie dus kan er niet over oordelen of de reacties van de kinderen of jouw reactie terecht zijn.
Ik lees dat je vrouw erg veranderd is. Dat is zwaar voor iedereen in haar omgeving. Ook voor je kinderen. Als je kinderen dan zien dat ze wel hulp heeft kan dat wel verschil maken in hiermee om kunnen gaan. Veel hulpverleners helpen daar ook bij. Betrekken de omgeving erbij, wat gebeurd er, hoe komt dat, hoe kun je daar als partner of kind mee omgaan?
Als je vrouw elke vorm van hulp weigert (wellicht ook door gaat ziekte) kan ik me wel voorstellen dat het voor de kinderen een keer onhoudbaar wordt.
NAH is een rotziekte, voor je vrouw en voor jullie allemaal. Sterkte, ik hoop dat jullie wel hulp hebben die jullie hierin kunnen begeleiden.
Nahzorg.nl ken je al? Als je bovenaan op ondersteuning klikt, zie je dat ze er ook zijn voor naasten en mantelzorgers. Ik zou deze link ook doorsturen naar je kinderen. Ook al vind je dat ze enorm tekortschieten nu, met deze verwijten kom je ook niet verder. Ze zijn in de rouw, juist omdat hun moeder zo liefdevol en ondersteunend was hun hele leven.
Ik zie in mijn omgeving ook mensen met NAH die geen contact meer hebben met familie en kinderen en die zelfs in een opvangcentrum voor daklozen belanden.
Ik heb me er wel over verwonderd, maar over oordelen doe ik niet. Ik weet niet hoe het is om een ouder te hebben die een totaal ander persoon is geworden en in plaats van liefdevol, zich vijandig uit. Ik vond het al heel pijnlijk om mijn moeder te zien veranderen toen ze dementie kreeg, terwijl zij heel liefdevol bleef.
Patrik schreef op 05-12-2024 om 00:31:
ik begrijp maar al te goed wat het verlies van een moeder te weeg brengt. Ik was 22 jaar oud toen mijn moeder door een plotseling overlijden getroffen werd. Het was tijdens mijn legerdienst in Duitsland en kreeg pas anderhalve dag na het overlijden de toelating om naar huis te gaan. Ik had geen broers of zusters om mijn vader op te vangen en daags na de begrafenis moest ik al terug in de kazerne zijn. Ik ken maar al te goed de waarde van een moeder, nu meer dan 43 jaar denk ik nog alle dagen aan haar. Ik heb nooit afscheid van haar kunnen nemen, het enige dat ik had was een occasioneel bezoekje aan haar graf. Ik kan niet begrijpen dat er dan mensen zijn die hun moeder laten vallen omdat ze niet meer in hun perfecte leventje past, omdat ze zich schamen in haar of omdat ze zich onwennig voelen in haar aanwezigheid. Terwijl de persoon in kwestie drankzuchtig is tgv NAH.
Een moeder die onverwachts overlijdt is toch wel anders dan eentje die je af ziet takelen tot iemand die je niet (her)kent. Neemt niet weg dat het beide heel triest is.
Over dat laatste in je bericht, heb je daar met je kinderen over gesproken of is dit iets wat je denkt? Rouwen bij levend verlies is zo anders dan door een overlijden. En iedereen rouwt op hun eigen manier, daar is geen goed of slecht in.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 05-12-2024 om 09:29:
[..]
Een moeder die onverwachts overlijdt is toch wel anders dan eentje die je af ziet takelen tot iemand die je niet (her)kent. Neemt niet weg dat het beide heel triest is.
Over dat laatste in je bericht, heb je daar met je kinderen over gesproken of is dit iets wat je denkt? Rouwen bij levend verlies is zo anders dan door een overlijden. En iedereen rouwt op hun eigen manier, daar is geen goed of slecht in.
Geen enkele situatie laat zich vergelijken, én iedereen gaat anders met rouw om. Dus mijn advies zou zijn: probeer wat minder te denken in hoe het volgens jou hoort maar je te verdiepen in hoe het voor je kinderen voelt en dat kan per kind verschillend zijn.
En heb je je weleens echt kwetsbaar opgesteld, door te delen hoeveel pijn de situatie jou geeft?
Ik denk echt dat ruimte voor alle emoties en perspectieven die er bij verschillende betrokkenen zijn de enige manier is om elkaar niet kwijt te raken in zo'n situatie.
Je hebt op mijn vragen nog niet geantwoord, Patrik. En ik vraag me af of dat betekent dat je mijn vragen lastig of confronterend vindt. Dat mag natuurlijk, en dan hoop ik dat ze je wel aan het denken zetten.
beste mensen, mijn vrouw heeft een drankprobleem, ze heeft stemmingwisselingen, ze is karakterieel veranderd, ze overschrijdt soms grenzen. Maar laat ons duidelijk zijn er valt mits de nodige controle best mee te leven ze heeft dagen dat alles vrij normaal verloopt. Het enige groot probleem is de drank omdat ze dan niet voor haar eigen veiligheid kan instaan. ( Vallen , slapen met kookpotten op het vuur). En natuurlijk zijn er ook de genante momenten zich ergens lazarus drinken als de gelegenheid zich voordoet, de mensen van antwoord dienen en als ze dronken is is ze niet de gemakkelijkste mens in omgang. Normaal ben ik altijd samen met haar ik ben nl op pensioen maar het kan voorvallen dat ze toch geruime tijd alleen is en dit zijn natuurlijk de gevaarlijkste momenten. Soms bel ik haar op en aan de telefoon hoor ik meestal hoe de toestand is.
Patric ik neem mijn petje voor je af hoe jij voor je vrouw zorgt.
Zou je wellicht eens met je zoon ergens kunnen afspreken? Samen lunchen, kop koffie drinken. En dan de situatie doorspreken. Beiden jullie harten luchten.
Zou je zoon daarvoor open staan?
Kataravrouw schreef op 05-12-2024 om 12:21:
Patric ik neem mijn petje voor je af hoe jij voor je vrouw zorgt.
Zou je wellicht eens met je zoon ergens kunnen afspreken? Samen lunchen, kop koffie drinken. En dan de situatie doorspreken. Beiden jullie harten luchten.
Zou je zoon daarvoor open staan?
Of afspreken en het juist niet te veel over de sityatie hebben, maar de dunne band die er nu is proberen te behouden.
Patrik schreef op 05-12-2024 om 12:01:
beste mensen, mijn vrouw heeft een drankprobleem, ze heeft stemmingwisselingen, ze is karakterieel veranderd, ze overschrijdt soms grenzen. Maar laat ons duidelijk zijn er valt mits de nodige controle best mee te leven ze heeft dagen dat alles vrij normaal verloopt. Het enige groot probleem is de drank omdat ze dan niet voor haar eigen veiligheid kan instaan. ( Vallen , slapen met kookpotten op het vuur). En natuurlijk zijn er ook de genante momenten zich ergens lazarus drinken als de gelegenheid zich voordoet, de mensen van antwoord dienen en als ze dronken is is ze niet de gemakkelijkste mens in omgang. Normaal ben ik altijd samen met haar ik ben nl op pensioen maar het kan voorvallen dat ze toch geruime tijd alleen is en dit zijn natuurlijk de gevaarlijkste momenten. Soms bel ik haar op en aan de telefoon hoor ik meestal hoe de toestand is.
Ik begrijp dat jij dat als het grootste probleem ziet. Je leeft immers samen met haar en ziet haar iedere dag. Vaak is het zo dat mensen die zo dichtbij staan de achteruitgang niet goed zien, het "hoort" er immers bij. Maar grensoverschrijdend gedrag, stemmingswisselingen en een veranderd karakter kan ook heel heftig zijn voor mensen.
Mensen die haar minder vaak zullen zien zal het misschien meer opvallen dat ze achteruit is gaat. Ga in gesprek met je kinderen hierover. Vraag ze wat voor hun moeilijk is, waarom ze niet meer langs willen komen. Je kunt ze wel als ondankbaar wegzetten, maar als ze niet met de situatie om kunnen gaan is dat ook een legitieme reden. Ook al zul jij die misschien niet begrijpen.
kaatjecato schreef op 05-12-2024 om 10:34:
[..]
Geen enkele situatie laat zich vergelijken, én iedereen gaat anders met rouw om.
Als dat tegen mij is, dat zei ik al.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 05-12-2024 om 13:46:
[..]
Als dat tegen mij is, dat zei ik al.
Ik was het met je eens, en vulde aan. Had ik explicieter kunnen zeggen
Ik denk dat ik toch nog even zou focussen op de nieuwe vriendin van zoon. Als het kan ruim de tijd nemen voor een serieus gesprek, waarin zij kan vertellen wat ze weet van de situatie van jouw vrouw, jij samen met je zoon herinneringen op kunt halen aan de goede tijd, de momenten van verandering bespreken, hoe was dat voor jou en voor de kinderen, en dan nu de huidige situatie. Ik heb toch het gevoel dat er een kans is dat de vriendin, de hele situatie een beetje oppervlakkig bekijkend, zich verbazend, een rol speelt bij de herwaardering die je zoon nu geeft aan zijn thuissituatie.
Ik vind het jammer dat hij zijn broer en zus daarbij betrekt. Ik begrijp ook wel dat je geen wig wil drijven tussen de drie kinderen, maar het zou wel erg zijn als je op deze manier het contact met je eigen kinderen zou verliezen.
Tsjor
Kataravrouw schreef op 05-12-2024 om 12:21:
Patric ik neem mijn petje voor je af hoe jij voor je vrouw zorgt.
Zou je wellicht eens met je zoon ergens kunnen afspreken? Samen lunchen, kop koffie drinken. En dan de situatie doorspreken. Beiden jullie harten luchten.
Zou je zoon daarvoor open staan?
Ik weet het niet, ik denk dat de schade zo groot is dat beide partijen al een zekere gene tov elkaar ontwikkeld hebben die stilletjes aan onoverkomelijk aan het worden is. Dat het niet gemakkelijk is om met iemand zoals hun moeder om te gaan weet ik, maar zij weten ook dat het ten gevolge is van haar hersenschade. Iets waar ze zelf niet verantwoordelijk kan voor gesteld worden. Is het dan te verantwoorden dat de kinderen breken met beide ouders ook al hebben ze maar problemen met één. Vandaag is de jongste op bezoek geweest met zijn nieuwe vriendin ( intussen toch al 6 maand aan). Gaan uiteten, alles goed verlopen, tijdens het gesprek werden de feestdagen aangesneden. Normaal wordt kerstavond bij ons gevierd twee jaar geleden nog met het ganse gezin verleden jaar enkel met de twee jongste.Dit jaar heeft de jongste beslist het met vrienden door te brengen en kerstmis zelf bij de ouders van zijn vriendin. Toen hij weg was mijn vrouw er over aangesproken wat ze met de feestdagen zinnens was ibt de kinderen . Het antwoord was " NIETS ze moeten van mij niets weten en tegen hun zin moeten ze ook niet komen niet met kerst en niet met nieuwjaar" en daar sta je dan. Een beslissing die je zelf niet neemt maar je ten volle treft een beslissing die door mijn vrouw genomen wordt omdat ze ervaart dat de kinderen haar links laten liggen maar die in feite mij treft een beslissing die de relatieproblemen tussen haar en de kinderen nog vergroot en het gevolg is van de houding van de kinderen tov haar. De hoop op toenadering tijdens de eindejaarsdagen werdt me in enkele seconden tijd door de neus geboord. Soms denk ik doet ze zo'n dingen met opzet, zijn het hersenspinsels van een verwrongen geest of heeft het te maken met haar hersenletsels. Zijn al de verwijten die ze me maakt over de kinderen al de verwijten over onze relatie allemaal tgv van haar aandoening ? Ik twijfel er soms aan ...maar ze heeft het voordeel van de twijfel... Ik wacht af wat mijn dochter zinnens is met kerst maar heb nog weinig hoop. Therapie, therapeuten mooie woorden maar als de persoon in kwestie geen therapie wil eindigd het verhaal.
je klonk in het begin van het topic heel boos. Nu vooral heel eenzaam. Kun je misschien een lotgenotengroep zoeken voor partners/familie van mensen met NAH? Het heeft mijn beide ouders erg goed gedaan. Ook daar speelt NAH, maar gelukkig zorgt dat niet voor verwijdering binnen het gezin.
Sterkte.