Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
Suusje. schreef op 25-04-2022 om 08:00:
[..]
Bij welke zwangerschapsduur? Je moet wel kijken naar dezelfde periode, dus vanaf 38+52 wk=90 wk
Dit was gecorrigeerd naar leeftijd. Wat ik ermee duidelijk wilde maken is dat je als ouder de ‘schuld’ kunt krijgen van iets dat niet beïnvloedbaar is.
*’Mijn zus heeft toen we beiden begin 20 waren al eens gezegd dat ze betwijfelde of ik geschikt was voor kinderen. Ik had toen geen relatie dus ik had geen idee of het er überhaupt van zou komen, maar het is me wel bijgebleven.’
*’Mijn zus en haar man zijn beide lang. Hun kinderen ook. Mijn zus was vroeger heel lang vrij klein, maar is rond haar 14/15 flink gegroeid. In de familie van mijn zwager is iedereen echt lang. Ik was vroeger als kind 'normaal' en ben vroeg gestopt met groeien, dus ben niet zo groot en mijn man ook niet. ‘
Twee redenen om je zus te bestempelen als dom; voor geen reden vatbaar. Zonder verstand dingen uitkramen die niet kloppen of waarvan ze niet kan weten of ze kloppen ( moederschap). Eerder teken van onvrede in haar lijf, anders zeg je zoiets toch niet.
Lengte is een genenkwestie. Zolang je huisarts/ schoolarts aangeeft dat je kind volgens haar schema groeit, is er niets om in vertwijfel te schieten. Je zus heeft toevallig een lange vent getroffen wat kan hebben bijgedragen aan lange kinderen.
Wij hebben vrienden met kleine ouders, vrienden en hun kinderen zijn kop kleiner dan ons. Maar ik ben van mening dat ze gezonder eten.
Het gedachtegoed van je zus is m.i. te gebrekkig om haar uit te leggen dat ze er naast zit. Met dergelijke instelling zal jullie contact uit zichzelf verwateren.
MamaE volgens mij doe je/doen jullie het hartstikke goed. Ik vind jou hier ook een prettige forummer, je weet prima waar je het over hebt.
Familie kan gewoon heel irritant zijn. Vaak als families bij elkaar zijn dan vallen ze weer in de oude rol, de ouders die alles beter weten, het onzekere kind dat opgevoed moet worden, de puber die overal tegenaan schopt. En hoe zelfverzekerd je in het normale leven bent, hoe onzeker je dan ineens weer bent als je "thuis" bent.
Misschien projecteer ik, want zo ging het bij ons en ik zag het pas veel te laat in, toen het al onherstelbaar beschadigd was, maar misschien is dit het geval bij jullie. Ik kan je niet goed raad geven hoe dat te herstellen, maar onthou dat je volwassen bent, jij mag je eigen mening en opvoedstijl hebben.
Mobiel
Onze kinderen kregen pas een mobiel toen ze naar middelbare school gingen. Maar dat is ook alweer tien jaar geleden en de tijd gaat snel. Laatst meisje van jaar of 9 dat van haar vader in de winkel een mobiel mocht uitkiezen. Ze koos voor een iPhone van ca €1100. En haar vader vond dat prima.
Mijn kind ondertussen ca 24jr heeft vroeger mobieltjes van max. €200 of tweedehands gekregen. Ze stond versteld van de gemakzucht. Maar zo zal elk gezin wel andere principes hanteren. Ik denk dat je je zus daarmee kan tegen werpen; respect voor ieders eigen mening, zoals jij die voor haar mening toont en jij die van haar verwacht.
Suusje. schreef op 24-04-2022 om 22:08:
Wees eens duidelijk. Dat kan voor je ze de volgende keer weer ziet; stuur ze allemaal een appje, bedank ze voor van alles maar geef aan dat je het niet (meer) prettig vindt dat ze zoveel commentaar hebben op jullie opvoeding (noem wel man en paard). Zeg dat je graag wil dat het vanaf nu weer gewoon gezellig is, zonder die opmerkingen. En als het de volgende keer toch weer gebeurd: verwijs naar je appje van x weken geleden.
Houd dit wel vol. Dan stoppen ze wel..
Ik zou dat appje sturen.
Ik zou er nog iets aan toevoegen, namelijk dat je begrijpt dat zij het zien als helpen. Maar dat jij er last van hebt en dat je daarom toch wilt dat zij stoppen met commentaar geven op de opvoeding.
Sas-OO schreef op 25-04-2022 om 10:23:
[..]
Ik zou dat appje sturen.
Ik zou er nog iets aan toevoegen, namelijk dat je begrijpt dat zij het zien als helpen. Maar dat jij er last van hebt en dat je daarom toch wilt dat zij stoppen met commentaar geven op de opvoeding.
mooie toevoeging, het belangrijkste is dat je zoiets stuurt niet vlak voor een nieuwe bijeenkomst én dat je er dan naar kan verwijzen.
Ik heb geen ruzie met mijn familie en dat wil ik ook niet. Ze houden echt wel van mij en ook van mijn kind, maar hebben soms iets té goede bedoelingen.
Ik heb vannacht vrij slecht en onrustig geslapen maar vanochtend kwam dochter heel lief tussen ons in gekropen om te knuffelen en dan denk ik 'ik heb de liefste man en het liefste en leukste kind van de wereld, dat is alles wat ik nodig heb en meer dan genoeg'.
Het ging niet over dat mijn kind per se nu al een telefoon zou moeten hebben, maar dat we dat moment moeten laten afhangen van wanneer andere kinderen in haar omgeving een telefoon krijgen.
Om de reden 'iedereen doet het' zijn mij ouders vroeger ook gaan roken. Dus dat het altijd zo geweldig uitpakt, nou nee.
Maar mijn ouders waren wel altijd bang dat ik buiten de groep zou vallen. Al gebeurde mij dat toch, maar dat ligt vooral aan hoe ik ben en niet om wat ik had of deed of mocht.
Ik geloof best dat ze zich zorgen maken over mijn dochter, maar het is niet nodig.
Althans, niet over dit soort zaken. Er zijn nog wel wat dingen waarin ze afwijkt van het gemiddelde/ander is, maar dat zijn geen dingen waar we invloed op hebben.
Wat betreft zwangerschapsduur; dochter werd geboren met 29 weken, dus echt fors te vroeg. De start was ook echt niet goed, dus we zijn ongelooflijk dankbaar dat zij en ik er allebei nog zijn en dat het nu goed gaat.
Ik heb mijn ouders en zus inmiddels een berichtje gestuurd dat ik het erg vervelend vind om steeds commentaar op mijn opvoeding te krijgen. En dat we allemaal gezond verstand gekregen om eigen keuzes te maken en dat ik graag het vertrouwen zou krijgen dat ik daar prima toe in staat ben, ook al zijn die keuzes soms anders dan die van hun.
Jonagold schreef op 24-04-2022 om 21:57:
Op basis van wat je in andere draadjes over jouw familie schrijft, vind ik eerlijk gezegd dat jouw ouders de plank nogal misgeslagen hebben in jouw opvoeding. Ik vind het echt een wonder dat je zo’n weldenkend mens en leuke moeder bent geworden
. Het voelt alsof ze nog steeds vinden dat ze jou op moeten voeden. Die kans hebben je ouders ruimschoots gehad, en je zus en zwager moeten helemaal hun commentaar voor zich houden.
Ik denk dat voor een deel het probleem om het commentaar van je af te laten glijden zit in dat je heel je leven je best hebt gedaan (moeten doen) om ‘erbij te horen’, in het plaatje te passen. Het is hoog tijd dat je zelf een volgende stap zet in het volwassen worden, namelijk hun goedkeuring ECHT niet meer nodig hebben.
Misschien kun je een volgende keer zoiets zeggen: Jullie hebben mij opgevoed tot wat ik nu ben, vertrouw je zo weinig op je eigen opvoedkunde dat je nu niet vertrouwt op mijn opvoedkunde? Of: Vinden jullie zelf dat je met mij de klus niet goed genoeg geklaard hebt, dat jullie het nodig vinden om je met de opvoeding van mijn dochter te bemoeien?
Of bedenk zelf een zin, en oefen die een paar keer.
Kap zulke gesprekken voortaan subiet af. Op een verjaardag is niet handig, want dan verpest je de sfeer ook voor je dochter. Maar ik zou er bij je ouders en je zus van de week nog eens op terugkomen. Dat je het echt heel onprettig vindt zoals ze zich gedragen, dat je graag voor vol aangezien wil worden en dat je een volgende keer geen commentaar meer wenst. Jullie maken jullie eigen keuzes. De eerstvolgende keer dat je bij hun bent (dat is makkelijker) zeg je bij commentaar: Daar hebben we het al over gehad. Ik stel voor dat we van onderwerp veranderen (en dan gooi je zelf iets op, politiek of het weer…). Lukt het niet, dan pak je subiet man en kind op, en je vertrekt. Met de mededeling, hier heb ik dus geen zin in, dat heb ik al aangegeven. Volgende keer hoop ik dat het beter gaat. En dan ook echt gaan.
Je bent ze geen verantwoording verschuldigd, je hoeft je niet te verdedigen, je hoeft dit niet te accepteren. Echt niet. Niks, helemaal niks, geeft ze het recht zich zo met je (leven) te bemoeien. Bij je ouders kun je het nog zien als macht der gewoonte, maar je zus en zwager gaan echt zwaar over de grens.
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen.
Hoe moeilijk ook probeer het commentaar los te laten. Je doet het prima. Iedereen maakt eigen keuzes qua opvoeding en dat is prima. Het belangrijkste dat je je dochter kan meegeven om niet buiten de groep te vallen is niet een mobiele telefoon maar het zelfvertrouwen dat ze mag zijn wie ze is.
Dus treed je familie met zelfvertrouwen tegemoet. Durf te zeggen dat je achter je eigen keuzes staat. Probeer verder weg te blijven uit de discussie welke opvoed stijl beter is. Zij hebben net zo goed de keuze om het anders te doen.
Veel succes!
Je hoeft echt geen telefoon te geven omdat alle kinderen in de klas er eentje hebben. Bovendien is ze 7! Onze dochter kreeg haar telefoon afgelopen oktober in groep 8. Ze was dolblij, maar het was ook nooit een probleem dat ze er geen had en de andere meiden wel.
En dat jullie dochter klein is, is ook geen enkel probleem, zo lang ze zich ontwikkelt en gezond is. Vlees eten is zeker geen must.
Religie, ieder zijn ding. Zo lang je haar niet compleet indoctrineert, kan ze later haar eigen keuzes hierin maken.
Spullen heb je ook niet veel nodig, het is echt raar om te zeggen dat jullie materialistischer moeten worden.
Je moeder en zus maken zich onnodig zorgen en zijn onnodig bemoeizuchtig.
Wat je ouders en je zus doen is niet leuk, niet aardig en ook niet nodig. Ook al denken ze dat ze het goed bedoelen, ze gaan uit van de gedachte dat wat zij denken beter is dan dat wat jij doet. Terwijl jij leest als iemand die alles goed overdenkt en het zo supergoed mogelijk probeert te doen.
Die superioriteitsgedachte van je familie klopt niet. Maar die gedachte ga je waarschijnlijk ook niet veranderen, want zo denken ze al hun hele leven over jou.
Het zou nl zomaar kunnen dat ze heel verontwaardigd over je appje gaan doen. Want ze bedoelen het alleen maar goed en het is toch echt zo dat…. Houd het dan bij de ik boodschap ‘ik voel me fijn bij onze manier van opvoeden en kind ook. Maar ik word erg verdrietig en onzeker van jullie commentaar. Kunnen jullie daar rekening mee houden’.
Nog steeds is de kans heel realistisch dat ze dan flauw of naar reageren. Omdat je nou eenmaal niet hen, maar alleen jezelf verandert, kun je misschien gelijktijdig een zinnetje oefenen als ze weer zoiets doen. Ik zou het heel bot houden; mijn kind mijn manier van opvoeden, je commentaar vind ik niet gezellig dus zullen we het over iets anders hebben. Maar jou past wellicht iets zachters, als ‘ik weet dat je je twijfels hebt over mijn kijk op de opvoeding. Ik heb die niet dus zullen we het nu over …. Hebben’. En dan het onderwerp veranderen, want je wordt het toch nooit eens.
Misschien is dat laatste iets om voor jezelf te onderzoeken. Wat maakt dat je hun goedkeuring zo belangrijk vindt. Dat je kind lekker in haar vel zit is toch veel belangrijker dan wat anderen daar van denken? Misschien is dat dan de enige les die je hier wel uit kunt leren; vertrouw in jezelf, want je bent echt goed bezig.
Beste MamaE. Ik vind dat je het juist heel goed doet. Ook vind ik je een prettige forummer die heel vaak een goede inbreng heeft. Vaak ben ik het met je eens.
Je zou je ook niets moeten aantrekken van wat je familie zegt. Maar ja gemakkelijker gedaan dan gezegd.
Ik denk dat het ook wel eens er mee te maken kan hebben dat je best problemen hebt gehad in je pubertijd. Je hebt ook wel eens geschreven dat je als begin twintiger het heel moeilijk hebt gehad. Het kan zijn dat je familie nog steeds in die rol zit dat jij wat extra ondersteuning nodig hebt, terwijl jij allang er boven uit bent gegroeid.
Alsof ze nog vast zitten in het oude rollenpatroon. Ook heb je eens geschreven dat je zus vaak zei dat je eens normaal moet doen. Dat kan je ook weer triggeren als ze nu weer komt met kritiek.
Ik zou toch het gesprek eens aangaan hierover, iets in de trant van : "ik ben gelukkig, mijn kind is gelukkig, mijn man is gelukkig, wat is jullie probleem? Ik heb het moeilijk gehad op de middelbare school en toen in begin 20 was. Maar ik ben gegroeid en wij zijn prima in staat om onze eigen beslissingen te maken. Jullie kunnen het daar niet mee eens zijn of andere keuzes maken, dat mag maar houdt jullie kritiek voor jullie,.daar voel ik mij slecht door en kritiek is niet nodig,.we redden ons prima."
Zoiets
En tenslotte als ze weer komen met ' dat doet iedereen" dan zeg je gewoon: ' dus als iedereen in de sloot springt dan springen jullie er dus ook in.... "
Dat doet iedereen is het meest waardeloze argument dat je maar kunt bedenken.
Komop MamaE wees trots op wat je hebt bereikt, je bent een moedig mens
MamaE schreef op 25-04-2022 om 12:58:
Ik heb mijn ouders en zus inmiddels een berichtje gestuurd dat ik het erg vervelend vind om steeds commentaar op mijn opvoeding te krijgen. En dat we allemaal gezond verstand gekregen om eigen keuzes te maken en dat ik graag het vertrouwen zou krijgen dat ik daar prima toe in staat ben, ook al zijn die keuzes soms anders dan die van hun.
Goed gedaan MamaE! Prima actie!
En als het de volgende keer toch doorgaat, kun jij makkelijk verwijzen naar je bericht. Dan weten ze nog beter dat je het serieus meent.
Bedankt voor jullie steun allemaal. Jullie hebben gelijk. Het is mijn leven, mijn kind, mijn opvoeding en mijn keuzes. Die ik samen met mijn man maak, niet met mijn familie. Ik heb gisteren heel veel nagedacht, jullie reacties een aantal keer herlezen, gewandeld en gereflecteerd en in feite komt het er op neer dat ik diep van binnen heel onzeker ben, mede door de houding en uitspraken van mijn familie. Ik heb nog steeds een soort bewijsdrang dat ik wil laten zien dat ik het allemaal wél zelf kan, omdat ik dat vertrouwen niet echt mee heb gekregen vanuit huis.
Anderzijds zullen zij ook wel altijd een soort zorg blijven houden. Mijn ouders hebben vroeger heel veel zorgen over mij gehad en ze vonden en vinden het moeilijk om te accepteren dat ik 'anders' ben. En daar voel ik me ook een soort van schuldig over, ook al weet ik dat ik er niks aan kan doen.
Maar als ik zie waar ik nu sta en hoe ik sinds mijn kindertijd gegroeid ben, zie ik ook dat ik daar ontzettend trots op mag zijn. Dat heb ik zeker niet alleen gedaan, maar een groot deel ook wel.
De reactie op mijn appje was 'nou ja, we willen je alleen maar helpen'.
Ja, dat hoeft dus niet meer. Geef me alsjeblieft het vertrouwen dat ik het zelf kan.
Ik hoef het niet alleen te doen, ik heb ook nog een man die ook over gezond verstand beschikt.
Maar goed, ik zie wel in dat ik moet gaan werken aan mijn zelfvertrouwen, onzekerheid en schuldgevoel naar mijn ouders toe.
Als patroon voor hoe dit min of meer functioneert;
Voor mijn vader zit liefde vooral in spullen kopen, trakteren, financiële giften, klussen voor ons doen in huis. Voor mijn moeder zit liefde vooral in zorgen voor en alles uit handen nemen. Voor mij zit liefde voor mijn kind vooral in zelfvertrouwen meegeven dat ze dingen zelf kan. En natuurlijk kan ze nog niet alles zelf en dan help ik haar echt wel of doe het voor haar. Maar dat wat ze wel zelf kan, doet ze ook zelf.
Dat is ook nog een punt van kritiek; ze vinden dat ik veel te veel verwacht van mijn kind. Vergeleken met veel andere kinderen is dat misschien ook wel zo, maar tot nu toe laat ze juist zien die verantwoordelijkheid prima aan te kunnen.
Voor mijn vader zit liefde vooral in spullen kopen, trakteren, financiële giften, klussen voor ons doen in huis. Voor mijn moeder zit liefde vooral in zorgen voor en alles uit handen nemen. Voor mij zit liefde voor mijn kind vooral in zelfvertrouwen meegeven dat ze dingen zelf kan. En natuurlijk kan ze nog niet alles zelf en dan help ik haar echt wel of doe het voor haar. Maar dat wat ze wel zelf kan, doet ze ook zelf.
Liefde verstaan kan best ingewikkeld zijn...