Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
Nou, met al die voorbeelden samen ga ik me toch afvragen of neefje wel helemaal goed is. Alhoewel het natuurlijk wel verspreid over 2 jaren is voorgekomen.
Bij het eerste voorbeeld 'schele otter' dacht ik nog 'ach'. Dat komt ook door mijn eigen jeugd. Ik was nogal een 'lomp' kind. Stootte bekers drinken om, struikelde over mijn eigen voeten, liep tegen meubels enz. Ik kon prima zien, maar was erg dromerig. Mijn moeder riep bij dit soort incidenten nog wel 'heee schele, kijk es uit!'. Vatte ik helemaal niet vervelend op en was ook niet zo bedoeld. Maar toen op school een klasgenootje mijn tas van tafel stootte riep ik ook uit 'heee schele!'. Dit klasgenootje droeg wel een bril en vond die opmerking kwetsend. Ik had helemaal geen link gelegd met haar bril en was me van geen kwaad bewust. Voor mij was die opmerking gewoon iets dat je roept als iemand onhandig is. Het had voor mij de zelfde lading als 'pas op!'. En ik had ook ech ff moeite om te begrijpen waarom ze verdrietig was.
Ik vertel dit omdat ik hierdoor de forummers wel begrijp die zeggen dat eea ook afhangt van toon en wat neefje gewend is ed. Ik heb als volwassene inmiddels wel geleerd dat 'heee schele' geen passende uitroep is, hihi. Maar als kind weet je ook alleen maar wat je thuis geleerd wordt. En mijn ouders zouden mij wrs ook niet gecorrigeerd hebben. Dus soms maakt iemand een rot opmerking zonder dat zelf te weten. En qordt zeker door een kind de gevoeligheid bij de ander niet opgepikt. Neemt niet weg dat het goed is dat dochter aangeeft dat het voor haar wel kwetsend was.
Er is, los van wat gebrek aan fatsoen en opvoeding, niks mis met neefje. Ik denk overigens dat het gebrek aan correctie thuis van dit soort dingen hierin meespeelt.
Het is geen niet kunnen, want nadat we hem naar huis hebben gestuurd kan hij zich hier voorbeeldig gedragen.
Ik snap jouw voorbeeld wel Meesje. Je bedoelde het niet lullig omdat zoiets bij jullie thuis normaal was om te zeggen. Ik ga er dan even wel vanuit dat je dat daarna niet nogmaals gedaan hebt.
Het neefje in kwestie is nu al meermaals gecorrigeerd. Hij weet dat dochter het niet leuk vindt en hij weet ook waar de gevoeligheden liggen en speelt daar op in.
Als ik het er met mijn zus over heb lijkt ze het wel met me eens te zijn dat het niet leuk is, maar de boodschap naar haar kind toe blijft dubbel.
MamaE schreef op 03-06-2022 om 09:09:
Er is, los van wat gebrek aan fatsoen en opvoeding, niks mis met neefje. Ik denk overigens dat het gebrek aan correctie thuis van dit soort dingen hierin meespeelt.
Het is geen niet kunnen, want nadat we hem naar huis hebben gestuurd kan hij zich hier voorbeeldig gedragen.
Ik snap jouw voorbeeld wel Meesje. Je bedoelde het niet lullig omdat zoiets bij jullie thuis normaal was om te zeggen. Ik ga er dan even wel vanuit dat je dat daarna niet nogmaals gedaan hebt.
Het neefje in kwestie is nu al meermaals gecorrigeerd. Hij weet dat dochter het niet leuk vindt en hij weet ook waar de gevoeligheden liggen en speelt daar op in.
Als ik het er met mijn zus over heb lijkt ze het wel met me eens te zijn dat het niet leuk is, maar de boodschap naar haar kind toe blijft dubbel.
Nee, nooit meer gedaan! Ik was er zo van onder de indruk dat ik het bijna 30 jaar later nog deel op een forum 🙈
Bizar dat je zus en je ouders jouw opvoeding bekritiseren terwijl ze dat neefje zo laten schelden. Echt dat zou ik niet meer pikken, ik laat mijn kind daar niet uitschelden. Dan stap ik op en ga naar huis. Wel zeg ik dat de dag ervoor.
Zaterdag ben ik in mijn eentje een dagje weg geweest. Even opladen, tot rust komen. Dat had ik even nodig. En het heeft me echt goed gedaan. Ik merk ook dat ik nu weer meer kan hebben, ook als dochter even boos wordt. Want hoewel het eigenlijk heel goed gaat, zijn er soms nog wel momentjes waarop ze het even moeilijk heeft en boos wordt om kleine dingetjes.
Dat vindt ze zelf ook vervelend en twee minuten later heeft ze er al spijt van, maar ik merk dat ik het inmiddels makkelijker naast me neer kan leggen. Juist doordat ik het niet persoonlijk opvat en ze net zo goed boos kan doen tegen mijn man. Het is er, het is niet fijn, maar het is ook snel weer over. Niet teveel aandacht aan besteden en er niet in mee gaan. Ik hoop echt dat het me lukt om dat vol te houden.
Als je er minder op gaat letten, valt het je op den duur ook niet eens meer op. Soort sneeuwbaleffect; jij verander en anderen veranderen daardoor ook. Dat zijn de momenten waarop in het algemeen genomen je je realiseert dat je vroeger wel veel aan het focussen en vergelijken was.