Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?
Mijn vader is een klasse apart. Hij is nooit uit huis gegaan en woonde altijd in het ouderlijk huis, waar zijn moeder, dus mijn oma hem altijd verzorgde. Opa van vaderskant heb ik nooit gekend omdat hij eerder was overleden. Ik hoorde via kennissen uit het dorp dat hij ook geen fijne man in omgang was. Op een gegeven moment was zij 80 en heeft ze besloten om een zogeheten importbruid naar Nederland te halen, voor de seks en zorg van mijn vader.
Mijn moeder kon geen Engels en uiteraard ook geen Nederlands en is in the middle of nowhere gedumpt, kwam in een zeer kwetsbare en afhankelijke positie. Een boerderij op een platteland waar een auto onmisbaar is, in de jaren 80 zonder internet of contact met buiten. Ze wilde wel graag naar Nederland komen om een nieuw leven te kunnen opbouwen, ook om hier te werken om familie en dochter uit eerdere relatie in buitenland te kunnen onderhouden. Dus er was wederzijds voordeel. Hij de zorg en seks, zij kon hier geld verdienen voor familie.
De relatie toen was al niet zoals het hoorde, want beiden konden niet met elkaar communiceren en mijn moeder kon geen kant op. Teruggaan werd onmogelijk gemaakt omdat familie dan opnieuw in armoede zou komen. De bruidsschat was bovendien al betaalt. De relatie was niet gebaseerd op liefde maar op wederzijds voordeel.
Ze zei dat hij 'erg op de centen' was, zo ver dat er nauwelijks eten en kleding was en dat er maximaal op alles werd beknibbeld. Dat terwijl hij één van de rijkste mensen uit het dorp was.
Op een gegeven moment werd mijn moeder zwanger. Ze dacht dat wanneer hij vader zou worden zou veranderen in een lieve zorgzame man. Dat bleek niet het geval te zijn, heeft zich nimmer om onze gezondheid bekommert. Mede door de taalbarrière is het e.e.a. misgegaan tijdens de zwangerschap maar ben ik uiteindelijk toch gezond te wereld gekomen. Wel heb ik een tijdje in het ziekenhuis moeten verblijven om aan te sterken.
Hoe het daarna ging weet ik niet, ook mijn moeder is er best vaag over. Wel lees ik in het dossier, toen ik een jaar of 3 was en naar de peuterspeelzaal ging dat er toen al hulpverlening betrokken was. Er was sprake van een taalachterstand. Niet zo gek, want moeder kon geen Nederlands en vader bekommerde zich totaal niet om het gezin en was compleet onzichtbaar. Met de nodige logopedie heb ik de taalachterstand grotendeels weten in te halen.
De jaren erna op de basisschool waren moeizaam en leerkrachten zagen al gauw dat er thuis geen normale gezinssituatie was. Door een gebrek aan sociale vaardigheden en angstklachten (er was thuis veel huiselijk geweld) is wederom hulpverlening ingeschakeld.
De hulpverleners konden moeilijk thuis voet tussen de deur krijgen. We woonden afgelegen en oma had thuis de broek aan en probeerde zoveel mogelijk pottenkijkers buiten de deur houden. Ondertussen terroriseerde vader het gezin. In eerste instantie moest mijn oma het vooral ontgelden maar toen zij naar een verzorgingshuis moest kreeg mijn moeder de volle laag. Mijn moeder moest dit alles maar incasseren, want ze durfde niet te scheiden en wist niet waar ze naar toe moest. Ze heeft hier nooit een netwerk kunnen opbouwen.
In 2005 heeft ze een nieuwe vriend gekregen en ik kon in 2006 met haar meevluchten. Even verderop in een nieuwe stad nieuw begin gemaakt. Ze is toen ook gescheiden van mijn vader en hertrouwd. Sinds dien hadden we het een stuk beter, iig niet meer moeten meemaken dat mijn vader het gezin terroriseerde. Wel had ik het op school niet gemakkelijk, zat door alle ellende op speciaal onderwijs, werd gepest en had leerproblemen.
Nooit een vaderfiguur gehad want ook mijn stiefvader kon ik niet echt mee opschieten maar zorgde wel voor veiligheid.
Sinds ik verhuist ben heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we om de 2 weken mijn vader bij hem thuis even bezoeken. Elk initiatief moest van ons uit komen. We mochten wel binnenkomen maar werden nooit fijn ontvangen. Elke keer ging het weer over hem, klaagzang over alles en iedereen, en dat hij zoveel belasting moest betalen. Naar mij heeft hij nooit gevraagd, altijd ongeïnteresseerde houding aangenomen. Bij een kind komen kosten, maar elke keer toen dit ter sprake kwam of er een rekening betaald moest worden kon hij helemaal uit zijn plaat schieten. Dat terwijl hij multimiljonair is en een simpele rekening voor een schoolreis of vereniging prima kan betalen. Wat hij letterlijk deed was de rekening verscheuren en ons het huis uit schelden. Dus ik heb mijn jeugd in armoede moeten doorbrengen omdat mijn moeder er alleen voor stond en alle kosten voor mij moest dragen. Pas later is via een advocaat wel kinderalimentatie geregeld maar dit was iets in de 100 euro, daarvan dek je niet alle kosten. Op mijn 18e jaar is dit ook gestopt. Later pas begrepen dat hij eigenlijk tot mijn 21e dit door had moeten betalen.
Toen ik later door mijn stiefvader uit zijn huis gezet werd wou ik onderdak vinden bij mijn vader. Hij had immers alleen een grote woning tot zijn beschikking en meerdere huizen van hem die leegstaan. Zijn antwoord was resoluut NEE. Omdat ik nergens terecht kon heb ik uit de schuur de sleutel te pakken weten te krijgen en ben in één van zijn leegstaande woningen gaan bivakkeren omdat ik anders op straat moest slapen. Week later kwam hij er achter. Scheldend en tierend heeft hij de deur proberen open te breken en omdat de situatie zeer dreigend was heb ik 112 moeten bellen en had mijzelf opgesloten in de badkamer. Was daarom ook opgelucht toen de politie ter plaatse kwam en hadden hem kunnen kalmeren. Ook zij vonden het vreemd dat hij mij geen onderdak wou verlenen maar hadden geen andere keus dan de wet te volgen. Ik moest er uit.
In overleg met mijn stiefvader kon ik weer tijdelijk bij hem terecht, later heb ik via de woningcorporatie een woning toegewezen gekregen met urgentie.
Wat mij nog het meest dwarszit is de ongeïnteresseerdheid en de constante afwijzing van hem. Hij heeft nooit één cent in zijn kind willen investeren, terwijl hij zelf meer dan geld zat heeft en dit kennelijk liever aan de belastingdienst betaalt. In die 30 jaar heeft mij nimmer maar dan ook nimmer gefeliciteerd, hij weet niet eens hoe oud ik ben. Ook heeft hij nooit contact opgenomen, nooit gebeld of langsgekomen. Elk contact moest vanuit ons komen en werd je alsnog als een hoopje stront behandeld. Ik ben hier best boos over en wil het contact verbreken. Omdat hij nu in een verzorgingshuis zit en helemaal dement is krijg ik het verwijt dat ik niet betrokken ben. Ook mijn moeder zegt dat ik contact moet houden en moet incasseren, dat God straft.
Veel informatie vanuit de kindertijd komen uit de dossiers van Jeugdzorg, BC, AMK en GGZ.
Wat denken jullie? Heb ik voldoende reden om het contact te verbreken? Ik merk dat veel mensen uit het dorp dit moeilijk
ToetieToover schreef op 15-03-2022 om 19:18:
[..]
Dit is precies wat ik bedoel: je moeder is loyaal naar familie schreef je, en jij dan? Jij bent toch ook haar familie? En wat deed je moeder toen je stiefvader je uit huis zette?
Ik kon na bemiddeling weer bij moeder en stiefvader intrekken. Zij zagen ook in dat hij helemaal gestoord was.
Waar ik wel boos om kan worden is dat de mensen van het verzorgingshuis mij als slechterik zien en weigeren openheid van zaken te geven. Ik bel ze weleens op maar zijn zeer terughoudend in het geven van informatie hoe het met hem gaat.
Ik voel de negatieve houding van de verzorging, dat ik mijn vader soort verwaarloos terwijl het juist andersom is. Veel mensen kunnen dat niet begrijpen, dat ondanks wat je vader je hebt aangedaan je toch loyaal aan heb moet blijven.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Het frustreert mij enorm namelijk!
Natuurlijk mag je het contact verbreken als dat is wat je nodig hebt. Om dezelfde reden mag je ook het contact aanhouden of iedere tussenvorm kiezen. Succes, zorg goed voor jezelf 
Oh en goed voor jezelf zorgen is denk ik ook een andere nick nemen! Je bent niet ongewenst.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 20:09:
[..]
Ik kon na bemiddeling weer bij moeder en stiefvader intrekken. Zij zagen ook in dat hij helemaal gestoord was.
Waar ik wel boos om kan worden is dat de mensen van het verzorgingshuis mij als slechterik zien en weigeren openheid van zaken te geven. Ik bel ze weleens op maar zijn zeer terughoudend in het geven van informatie hoe het met hem gaat.
Ik voel de negatieve houding van de verzorging, dat ik mijn vader soort verwaarloos terwijl het juist andersom is. Veel mensen kunnen dat niet begrijpen, dat ondanks wat je vader je hebt aangedaan je toch loyaal aan heb moet blijven.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Het frustreert mij enorm namelijk!
Maar zijn ze bij het verzorgingshuis wel op de hoogte van alles? Weten is begrijpen he . Ik werk zelf ook op PG en als wij dit soort dingen weten, kunnen er afspraken gemaakt worden over wat je wel wilt en niet wilt. Over waar je wel geïnformeerd wilt worden of juist niet. Of je eventueel bemiddeling wilt . Of zoals inderdaad hier al schreef, een mentor Of bewindvoerder voor je vader zodat jij afstand kunt nemen
Maar als de zorg niets weet over wat jou is overkomen, tsja, dan is hun reactie enigzins wel te begrijpen vind ik.
Marty1984 schreef op 15-03-2022 om 18:59:
[..]
Tja, het geld was er waarschijnlijk wel.
Je verwekker had het alleen vastzitten in bakstenen.
Nee, hij had daarbij ook nog een dikke bankrekening met 8 ton er op. Vroeger liet hij nog weleens afschriften slingeren. Maar dat geld ging alleen op aan zijn eigen behoeften
Biebel schreef op 15-03-2022 om 19:12:
[..]
En nu zaten jullie zonder eten. Of moest de gemeente het gat opvullen.
Je hebt echt een hele nare jeugd gehad. Alle mensen die voor je hadden kunnen zorgen hebben dat niet gedaan, en daar heb jij last van. Als buitenstaander denk ik echter dat dat niet alleen je vader was maar ook keuzes die je moeder heeft gemaakt.
Zij is niet heilig, en haar familie ook niet. Het kan je echt helpen om dat in te zien, want misschien zorgt dat ervoor dat je hun mening over ‘het is toch je vader’ iets meer naast je neer kunt leggen.
Het was je verwekker, maar hij heeft zich nooit als een vader gedragen. Je helpt de zorg om hun werk te doen als dat nodig is, en dat is meer dan genoeg.
Zover ik kan herinneren heeft mijn moeder altijd het beste voor mij gewild maar haar macht was en is zeer beperkt. Ze had het zelf al zwaar genoeg om te overleven en moest zich rotwerken om haar familie te kunnen onderhouden. Jeugdzorg was wel betrokken maar hadden vanwege tegenwerking en geslotenheid van het gezin onvoldoende informatie voor een OTS. Als tussenoplossing kwam ik wel voor 2 jaar op het boddaertcentrum terecht. Daar een prettige tijd gehad.
Oma en vader hadden thuis de broek aan. Wie betaalt bepaald zeggen ze ook wel.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 20:09:
[..]
Ik kon na bemiddeling weer bij moeder en stiefvader intrekken. Zij zagen ook in dat hij helemaal gestoord was.
Waar ik wel boos om kan worden is dat de mensen van het verzorgingshuis mij als slechterik zien en weigeren openheid van zaken te geven. Ik bel ze weleens op maar zijn zeer terughoudend in het geven van informatie hoe het met hem gaat.
Ik voel de negatieve houding van de verzorging, dat ik mijn vader soort verwaarloos terwijl het juist andersom is. Veel mensen kunnen dat niet begrijpen, dat ondanks wat je vader je hebt aangedaan je toch loyaal aan heb moet blijven.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Het frustreert mij enorm namelijk!
mensen die dat niet begrijpen, zijn in de gelukkige omstandigheid dat ze zoiets nooit meegemaakt hebben.
Het enige wat jij kunt doen, is je boodschap herhalen. ‘Dit is mijn verwekker maar hij heeft zich nooit als een vader gedragen. Vandaar dat ik me hier weinig laat zien. Ik vertrouw erop dat jullie goed voor hem zorgen’.
En voor de rest? Probeer het echt naast je neer te leggen. Elke keer als iemand je aanspreekt herhaal je de zin van hierboven. Je verdient het om dit echt achter je te laten en je op jezelf te concentreren.
Vraag jezelf wel af waarom je nog informatie over hem wil. Daarmee spreek je jezelf best wel tegen. Contact verbreken = contact verbreken, dus informatie over zijn gezondheid is dan ook niet meer belangrijk. Nog los van de privacy, waardoor ze geen informatie mogen geven, tenzij je vader daar akkoord voor gegeven heeft of jij als wettelijk vertegenwoordiger bent benoemd.
Ik vind het ontzettend lastig dat mensen vijandig tegen mij doen, vinden dat ik er voor mijn vader MOET zijn. Dat terwijl ik zelf zwaar in de problemen zit en nauwelijks het hoofd boven wat kan houden. Nu word ik erop aangekeken.
Ik heb alleen mijn vmbo nog af kunnen maken en uit ellende ben ik sindsdien compleet uitgevallen. Gelukkig wel een uitkering gekregen waar ik tot op de dag van vandaag van leef en dankbaar ben. Want vader betaalde tot mijn 18e kinderalimentatie, waarvan hij dikwijls zijn afspraken niet na kwam.
Maar als ik kijk naar mijn voormalig klasgenoten van de basisschool hebben ze bijna allen een normaal gezin, HBO/WO, mooie carrières en koophuizen. Dan voelt het toch wel naar dat je zelf nooit iets op hebt kunnen bouwen omdat je in armoede bent opgegroeid.
Biebel schreef op 15-03-2022 om 20:21:
[..]
mensen die dat niet begrijpen, zijn in de gelukkige omstandigheid dat ze zoiets nooit meegemaakt hebben.
Klopt. Het dorp waar ik ben opgegroeid staat bekend als een 'rijk dorp', staan bijna geen sociale huurwoningen en de koopwoningen die er staan trekt een bepaalde soort mensen aan. In de straat woont ook een voormalig tweede Kamerlid. Veel vermogende mensen waarbij ouders vaak hoogopgeleid zijn en hun zaakjes goed op de rit hebben. Als probleemgezin weten veel mensen in die omgeving niet hoe ze ermee moeten dealen en willen ze zich er niet mee bemoeien.
Enkele jaren gesproken met een oude collega van hem. "Ik wist niet dat jij zijn kind ben" "Je vader zei dat hij geen kinderen had".
Waarom zou je als vader het bestaan van je eigen kind verzwijgen? Dat geeft mij steeds meer het gevoel dat ik ongewenst ben geweest.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 20:34:
Ik vind het ontzettend lastig dat mensen vijandig tegen mij doen, vinden dat ik er voor mijn vader MOET zijn. Dat terwijl ik zelf zwaar in de problemen zit en nauwelijks het hoofd boven wat kan houden. Nu word ik erop aangekeken.
Ik heb alleen mijn vmbo nog af kunnen maken en uit ellende ben ik sindsdien compleet uitgevallen. Gelukkig wel een uitkering gekregen waar ik tot op de dag van vandaag van leef en dankbaar ben. Want vader betaalde tot mijn 18e kinderalimentatie, waarvan hij dikwijls zijn afspraken niet na kwam.
Maar als ik kijk naar mijn voormalig klasgenoten van de basisschool hebben ze bijna allen een normaal gezin, HBO/WO, mooie carrières en koophuizen. Dan voelt het toch wel naar dat je zelf nooit iets op hebt kunnen bouwen omdat je in armoede bent opgegroeid.
Kan het ook zijn dat je een beetje overgevoelig bent op dat vlak? Dat mensen in jouw beleving vijandig doen en dingen eisen, terwijl ze dat eigenlijk niet doen? Ik herken het namelijk totaal niet van mijn werk in een verpleeghuis. Wij weten prima dat hoe mensen nu in hun dementie zijn, vrijwel zeker niet is hoe ze vroeger waren. En we weten ook dat mensen echt heel vreselijke dingen hebben gedaan. En ook dat lang niet iedereen uit die generatie een liefhebbende ouder was. Velen hebben zelf nogal wat meegemaakt en ze komen uit een echt andere tijd. Ik gaf al het voorbeeld van verborgen homofilie. Maar er waren natuurlijk veel meer dingen die verborgen moesten blijven, geheimen die mensen mee moesten dragen. En hulp? Die was er niet, en anders gingen ze niet, want ‘psychiaters zijn voor gekken, en ik ben niet gek’. Dat soort patronen echoot lang na in latere generaties.
Ik bedoel echt niet te zeggen dat je je niet aan moet stellen of zo, zeker niet. Maar ik proef heel veel boosheid, verontwaardiging en jaloezie in je posts. Vast voor een groot deel terecht, maar het punt is, deze emoties gaan je niet helpen. Je vader gaat geen excuses maken. De mensen uit het dorp ook niet. Niemand gaat je een diploma van een HBO geven. Ja, er is je veel onrecht aan gedaan, maar genoegdoening ga je daar niet voor krijgen. Je kunt 100 worden terwijl je daarop wacht, je leven gaat zo aan je voorbij in negativiteit. En het gaat je niks brengen.
Ik wens je echt toe dat je een hulpverlener treft, of een vriend(in) die je kan helpen om met mededogen te kijken naar jezelf, je jeugd, je ouders. Pas op het moment dat jij die boosheid en verontwaardiging los kunt laten, kun jij verder komen. Je bent 30, dat is nog niet te laat om alsnog een studie op te pakken, een liefde te vinden om je leven mee te delen, te groeien. Je kunt echt een beter leven voor jezelf maken, maar daarvoor moet je die woede los durven laten. Durven ja, want die woede is bekend en vertrouwd, je ontleent er je kracht aan. Die loslaten maakt je kwetsbaar en zacht. Je kunt je niet openstellen voor anderen als je je blijft verschuilen achter die muur van onaantastbaarheid. Het was je schild en je bescherming, vele jaren lang. Je coping mechanism. Maar het is niet langer helpend, het beperkt je. Laat het los. Leg dat schild weg en kijk rechtstreeks de wereld in. Kruip uit de schaduw van die muur, en voel en zie de zon. Je sluit je nu af voor de wereld, zodat die je niet meer kan raken. Maar zo sluit je ook het positieve buiten.
Ik weet het, het klinkt zweverig, maar ik weet uit ervaring dat het werkt. De kwestie is dat je iemand moet vinden die jij genoeg vertrouwt om je te helpen met dat loslaten. Ga daarnaar op zoek.
Overgevoelig? Dat weet ik niet, maar de mensen die mij het hardst veroordelen hebben allen wel een normaal gezin. Ze weten simpelweg niet hoe het is om in een multiprobleemgezin op te moeten groeien.
Dat ik jaloers ben komt omdat in mijn omgeving ik wel zie dat ouders zich ervoor inspannen dat hun kinderen goed terecht komen, zeker in vermogende kringen in dat het geval. Dan is het wel frustrerend als ouders wel de middelen hebben maar de moeite er niet voor willen nemen. Mijn leven had er heel anders uit kunnen zien.
Verwerken gaat lastig zolang hij nog leeft. Ook al is hij dementerende, het draait allemaal om hem. Dat vind ik moeilijk, omdat ik zelf nog altijd in de problemen zit.
Ik heb pas zeer laat hulp weten te zoeken. Hulpverleners waren altijd onbespreekbaar binnen te familie.
Toen mijn vader nog gezond was heeft mijn moeder eens laten vallen dat ik bij een psycholoog liep, zijn reactie was dat hij mij gek vond.
ToetieToover schreef op 15-03-2022 om 07:39:
Wat moet het pijnlijk zijn om afgewezen te worden. Notabene door je eigen vader. En een moeder te hebben die niet bij machte is geweest om jou een normaal leven te geven. Twee ouders hebben je in de steek gelaten. Je oma ook. En dan ben je ook nog door je stiefvader uit huis gezet! Wat heb jij een zware rugzak!
Mensen zeiden tegen mij ook: “het is toch je vader” maar die hebben een váder gehad en die kunnen zich geen voorstelling maken van de zaaddonor die jij hebt. Luister maar niet naar ze. En staan ze dicht genoeg bij je, vertel dan vooral welke nare dingen hij heeft gedaan. Bagatelliseer en vergoeilijk niks. De kale, harde feiten.
Ik kan je vertellen dat ik mijn ‘zaaddonor’ eenzaam dood heb laten gaan. De erfenis (kindsdeel) krijg je toch wel. Je kunt kiezen: luisteren naar iedereen of luisteren naar je eigen gevoel en daarnaar handelen. Van mijn besluit om hem nooit meer te willen zien, heb ik nooit spijt gekregen. Het was de eenvoudige afweging dat ik van ontmoetingen altijd een rotgevoel kreeg; hij voegde niets positiefs toe aan mijn leven.Wat jij ook zegt: hij kost meer energie dan hij teruggeeft.
Je bent erg mild over je moeder. Dat was en ben ik ook nog steeds, want zij is ook slachtoffer, maar ergens kan ik nu ook boos zijn op haar en dat helpt. Ik heb er wel therapie bij nodig. Zo ben ik al mijn hele leven voor haar aan het zorgen in plaats van andersom. Als er nooit voor je gezorgd is, heeft dat grote invloed.
Dikke knuffel
Mijn oma is in 2009 na enkele jaren in een verzorgingshuis overleden. Zij had de broek aan in het gezin en regelde alles. Tot ruim in de 80 deed ze nog voor hem koken.
Misschien valt het mijn oma ook voor een deel aan te rekenen dat ze er niet voor gezorgd heeft dat iig het financiële gedeelte beter geregeld werd. Zonder vader opgroeien valt nog mee te leven, maar de armoede, het isolement en daardoor nooit op schoolreisjes hakte er veel zwaarder in.
Mensen zullen mij wel harteloos vinden maar het zou een grote opluchting zijn als hij komt te overlijden.
Weet niet of er straks nog wat overblijft. Er gaat nu heel veel geld naar de zorg.
Ik heb heel vaak de hand uitgestoken en elke keer nieuwe kansen gegeven, maar elke keer bleef hij mij afwijzen. Op een gegeven moment heb ik ook mijn grens bereikt maar doordat mensen steeds op mij in blijven praten ga ik wel steeds mijn eigen grenzen over.
Mijn jeugd was bij lange na niet zo erg als de jouwe, toch heb ik ook hulp nodig gehad. Ik vond dat ik tegen mijn moeder in opstand moest komen, dat ik haar moest zeggen hoezeer ze mij beschadigd had. Maar ik had daar de moed niet zo toe, en ik had ook niet het idee dat het wat op zou leveren. Van veel dingen zegt ze dat het nooit gebeurd is, dat ik het me verbeeld en dan draait ze het dus zo dat ik eigenlijk een naar kind ben/was dat ik dat soort dingen over haar verzin. Ik heb ook lang gedacht dat ik de enige was die haar zag voor hoe ze werkelijk was. Pas veel later leerde ik dat anderen dat ook zagen, maar tegen dezelfde muur aanliepen en bang waren voor haar reactie. Hoe dan ook, ik raakte steeds gefrustreerder over mijn eigen zwakheid. Tot ik dus bij een hulpverlener kwam die mij heeft geholpen om dat oordeel over mezelf los te laten. Die me leerde dat mijn moeder confronteren niets op ging leveren, alleen maar meer frustratie voor mezelf. Ik heb toen voor mezelf besloten dat ik die confrontatie niet aan hoefde te gaan. Dat ik ervoor kon kiezen om gewoon geen contact met haar te hebben. Ik leerde dat ik voor mezelf mocht kiezen. Moest kiezen! En dat besluit heeft me zo ontzettend opgelucht! Er kwam letterlijk licht en ruimte in mijn leven.
Dat gun ik jou ook zo ontzettend! Maar je zit echt vooral jezelf in de weg nu. Natuurlijk ben je jaloers op anderen die het beter hebben. Maar hoe mooi zou het zijn als jij op eigen kracht iets weet te bereiken, wat die kinderen uit je straat op een zilveren dienblaadje aangeboden hebben gekregen? Hoe trots kun jij dan op jezelf zijn?
Als jij het nodig hebt om te breken met je vader om zelf verder te kunnen, doe dat dan. Je hoeft je daar geen seconde schuldig om te voelen. Maar, dat doe je duidelijk wel. Je bent gevoelig voor het ‘oordeel’ van anderen. En dat kan alleen als er een voedingsbodem voor is. Ik heb nooit gebroken met mijn moeder. Vaak wel op het punt gestaan. Maar ik wilde mijn vader en brussen niet kwijt. En mijn ouders zijn wel een stel, contact met de een verbreken ging niet zonder ook de relatie met de anderen te beschadigen. Dus ik heb mij gefocust op haar vergeven. Ik geloof dat ze op haar manier echt wel van me houdt, maar ze kan dat alleen op rare destructieve manieren uiten. Ze zit zelf vast in haar zwarte negatieve gedachtenwereldje, eigenlijk is ze zelf wel een beetje zielig. Haar leven is nooit geworden wat ze had gedroomd, en ze was niet bij machte dat zelf te veranderen. Nu ik er zo naar kan kijken, geeft dat mij veel rust. En ik kan toch een soort van relatie met haar hebben.
Waarmee ik maar wil zeggen dat met zoveel woorden breken met je vader niet per se hoeft. Je kunt ook bewust wat afstand nemen. Woon je nog in je oude dorp? Zo ja, waarom? Wat houdt je daar? Probeer letterlijk afstand te nemen door ergens anders een nieuw leven op te bouwen. Focus je op jezelf, je eigen welzijn. Daar zou je naar mijn idee je energie op moeten richten. Niet op wat anderen van je vinden of verwachten (dat is vaak trouwens verrassend weinig, mensen zijn voornamelijk bezig met zichzelf, niet met jou). Doe wat goed is voor JOU. Wat heb jij nodig om gelukkig te worden? En hoe bereik je dat?
Marty1984 schreef op 15-03-2022 om 01:28:
Kan het ook zijn dat hij helemaal niet zat te wachten op een partner of een kind?
Over mijn moeder heeft ze hem denk ik ook veel te veel kansen gegeven. De meeste Nederlandse vrouwen hadden allang hun biezen gepakt.
Ook na het constante afwijzen incl. mishandelingen bleef zij hem opzoeken en mij met hem confronteren.
Ik kan mij ergens wel indenken als je als man zelf helemaal geen kind wilt en toch één op de wereld hebt gezet, dat het agressie kan uitlokken. Het zou ook goed kunnen dat mijn moeder zich hem een vaderrol liet opdringen. Met goede bedoelingen, maar bij hem wekt dat agressie op.
Hij is ook totaal geen family man. Als hij vrij was of weer een periode zonder werk zat, liet hij zijn gezicht nooit zien. Zat liever in de schuur met een biertje zich te bezatten. En als hij zich daarna in huis liet zien, draaide het alleen om hem en kon hij om het minste en geringste al helemaal compleet flippen. Verschillende keren heeft hij, toen was ik een jaar of 10 zijn eigen ruiten ingeslagen.
Wat is de reden dat je nog contact hebt met je vader?