Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?
Mijn vader is een klasse apart. Hij is nooit uit huis gegaan en woonde altijd in het ouderlijk huis, waar zijn moeder, dus mijn oma hem altijd verzorgde. Opa van vaderskant heb ik nooit gekend omdat hij eerder was overleden. Ik hoorde via kennissen uit het dorp dat hij ook geen fijne man in omgang was. Op een gegeven moment was zij 80 en heeft ze besloten om een zogeheten importbruid naar Nederland te halen, voor de seks en zorg van mijn vader.
Mijn moeder kon geen Engels en uiteraard ook geen Nederlands en is in the middle of nowhere gedumpt, kwam in een zeer kwetsbare en afhankelijke positie. Een boerderij op een platteland waar een auto onmisbaar is, in de jaren 80 zonder internet of contact met buiten. Ze wilde wel graag naar Nederland komen om een nieuw leven te kunnen opbouwen, ook om hier te werken om familie en dochter uit eerdere relatie in buitenland te kunnen onderhouden. Dus er was wederzijds voordeel. Hij de zorg en seks, zij kon hier geld verdienen voor familie.
De relatie toen was al niet zoals het hoorde, want beiden konden niet met elkaar communiceren en mijn moeder kon geen kant op. Teruggaan werd onmogelijk gemaakt omdat familie dan opnieuw in armoede zou komen. De bruidsschat was bovendien al betaalt. De relatie was niet gebaseerd op liefde maar op wederzijds voordeel.
Ze zei dat hij 'erg op de centen' was, zo ver dat er nauwelijks eten en kleding was en dat er maximaal op alles werd beknibbeld. Dat terwijl hij één van de rijkste mensen uit het dorp was.
Op een gegeven moment werd mijn moeder zwanger. Ze dacht dat wanneer hij vader zou worden zou veranderen in een lieve zorgzame man. Dat bleek niet het geval te zijn, heeft zich nimmer om onze gezondheid bekommert. Mede door de taalbarrière is het e.e.a. misgegaan tijdens de zwangerschap maar ben ik uiteindelijk toch gezond te wereld gekomen. Wel heb ik een tijdje in het ziekenhuis moeten verblijven om aan te sterken.
Hoe het daarna ging weet ik niet, ook mijn moeder is er best vaag over. Wel lees ik in het dossier, toen ik een jaar of 3 was en naar de peuterspeelzaal ging dat er toen al hulpverlening betrokken was. Er was sprake van een taalachterstand. Niet zo gek, want moeder kon geen Nederlands en vader bekommerde zich totaal niet om het gezin en was compleet onzichtbaar. Met de nodige logopedie heb ik de taalachterstand grotendeels weten in te halen.
De jaren erna op de basisschool waren moeizaam en leerkrachten zagen al gauw dat er thuis geen normale gezinssituatie was. Door een gebrek aan sociale vaardigheden en angstklachten (er was thuis veel huiselijk geweld) is wederom hulpverlening ingeschakeld.
De hulpverleners konden moeilijk thuis voet tussen de deur krijgen. We woonden afgelegen en oma had thuis de broek aan en probeerde zoveel mogelijk pottenkijkers buiten de deur houden. Ondertussen terroriseerde vader het gezin. In eerste instantie moest mijn oma het vooral ontgelden maar toen zij naar een verzorgingshuis moest kreeg mijn moeder de volle laag. Mijn moeder moest dit alles maar incasseren, want ze durfde niet te scheiden en wist niet waar ze naar toe moest. Ze heeft hier nooit een netwerk kunnen opbouwen.
In 2005 heeft ze een nieuwe vriend gekregen en ik kon in 2006 met haar meevluchten. Even verderop in een nieuwe stad nieuw begin gemaakt. Ze is toen ook gescheiden van mijn vader en hertrouwd. Sinds dien hadden we het een stuk beter, iig niet meer moeten meemaken dat mijn vader het gezin terroriseerde. Wel had ik het op school niet gemakkelijk, zat door alle ellende op speciaal onderwijs, werd gepest en had leerproblemen.
Nooit een vaderfiguur gehad want ook mijn stiefvader kon ik niet echt mee opschieten maar zorgde wel voor veiligheid.
Sinds ik verhuist ben heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we om de 2 weken mijn vader bij hem thuis even bezoeken. Elk initiatief moest van ons uit komen. We mochten wel binnenkomen maar werden nooit fijn ontvangen. Elke keer ging het weer over hem, klaagzang over alles en iedereen, en dat hij zoveel belasting moest betalen. Naar mij heeft hij nooit gevraagd, altijd ongeïnteresseerde houding aangenomen. Bij een kind komen kosten, maar elke keer toen dit ter sprake kwam of er een rekening betaald moest worden kon hij helemaal uit zijn plaat schieten. Dat terwijl hij multimiljonair is en een simpele rekening voor een schoolreis of vereniging prima kan betalen. Wat hij letterlijk deed was de rekening verscheuren en ons het huis uit schelden. Dus ik heb mijn jeugd in armoede moeten doorbrengen omdat mijn moeder er alleen voor stond en alle kosten voor mij moest dragen. Pas later is via een advocaat wel kinderalimentatie geregeld maar dit was iets in de 100 euro, daarvan dek je niet alle kosten. Op mijn 18e jaar is dit ook gestopt. Later pas begrepen dat hij eigenlijk tot mijn 21e dit door had moeten betalen.
Toen ik later door mijn stiefvader uit zijn huis gezet werd wou ik onderdak vinden bij mijn vader. Hij had immers alleen een grote woning tot zijn beschikking en meerdere huizen van hem die leegstaan. Zijn antwoord was resoluut NEE. Omdat ik nergens terecht kon heb ik uit de schuur de sleutel te pakken weten te krijgen en ben in één van zijn leegstaande woningen gaan bivakkeren omdat ik anders op straat moest slapen. Week later kwam hij er achter. Scheldend en tierend heeft hij de deur proberen open te breken en omdat de situatie zeer dreigend was heb ik 112 moeten bellen en had mijzelf opgesloten in de badkamer. Was daarom ook opgelucht toen de politie ter plaatse kwam en hadden hem kunnen kalmeren. Ook zij vonden het vreemd dat hij mij geen onderdak wou verlenen maar hadden geen andere keus dan de wet te volgen. Ik moest er uit.
In overleg met mijn stiefvader kon ik weer tijdelijk bij hem terecht, later heb ik via de woningcorporatie een woning toegewezen gekregen met urgentie.
Wat mij nog het meest dwarszit is de ongeïnteresseerdheid en de constante afwijzing van hem. Hij heeft nooit één cent in zijn kind willen investeren, terwijl hij zelf meer dan geld zat heeft en dit kennelijk liever aan de belastingdienst betaalt. In die 30 jaar heeft mij nimmer maar dan ook nimmer gefeliciteerd, hij weet niet eens hoe oud ik ben. Ook heeft hij nooit contact opgenomen, nooit gebeld of langsgekomen. Elk contact moest vanuit ons komen en werd je alsnog als een hoopje stront behandeld. Ik ben hier best boos over en wil het contact verbreken. Omdat hij nu in een verzorgingshuis zit en helemaal dement is krijg ik het verwijt dat ik niet betrokken ben. Ook mijn moeder zegt dat ik contact moet houden en moet incasseren, dat God straft.
Veel informatie vanuit de kindertijd komen uit de dossiers van Jeugdzorg, BC, AMK en GGZ.
Wat denken jullie? Heb ik voldoende reden om het contact te verbreken? Ik merk dat veel mensen uit het dorp dit moeilijk
Wat mij opvalt is dat mijn vader eerder ook altijd zeer respectloos over mijn moeder pratte, ook tegen andere dorpsbewoners en thuiszorg. Hij vond haar o.a. een "*-wufje". In mijn optiek zeer denigrerend en respectloos.
Ik heb dat ook tegen mijn moeder verteld maar zij wuifde het weg, dat ze het wel gewend was. Ze wilde zelfs voor hem gaan zorgen. Dat was dus de periode voordat hij werd opgenomen in het verpleeghuis.
Zelf kan ik daar met mijn pet niet bij.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 23:31:
[..]
Nee. Al heel mijn leven, heel heel klein en beperkt netwerk gehad. Daardoor ook nooit geleerd hoe je vrienden moet maken. We werden altijd een beetje links gelaten. De basisschool zag dat ik geen contact kon leggen en gepest werd, juf heeft bij de GGZ aan de bel getrokken en vond dat er een onderzoek moest komen. Door wisselende medewerking van ouders was een behandeling nooit van de grond gekomen. Want GGZ was alleen voor gekken.
Vroeger kon de hulpverlening er geen vinger achter krijgen, daarom ook het stempel van multiprobleemgezin en zorgmijder. Mijn moeder heeft wel het e.e.a. verteld aan hulpverleners maar werd al gauw door oma en vader op de vingers getikt dat zij het niet fijn vonden dat er over hen werd gepraat en dat de vuile was buiten werd gehangen. Ze was ook bang dat ik uit huis geplaatst zou worden.
Gezien de toentertijd zeer afhankelijke positie van mijn moeder heeft ze noodgedwongen haar mond gehouden en heeft de hulpverlening zich teruggetrokken. Ook Bureau Jeugdzorg heeft het dossier snel moeten sluiten omdat er vanuit derden geen alarmerende signalen kwamen. Ik was gewend en geleerd om te incasseren en mijn mond te houden.
[..]
Er zijn best veel importbruiden in Nederland maar de meesten komen goed terecht. Laatst nog naar Ontvoerd gekeken, heb veel bewondering voor vaders die vechten voor hun kind en hen willen zien.
In mijn geval was er niet eens een omgangsregeling, omdat vader vond dat wij maar moesten oprotten (naar de nieuwe vriend van moeder), die ons wist te redden toentertijd.
Maar nu ben je dertig en bepaal je zelf met wie je praat en waarover. Is het niet eens tijd om naar je huisarts te gaan en die te vertellen welke enorme last je met je mee torst en om hulp te vragen? Het is heel erg begrijpelijk dat je problemen ervaart maar het is wel belangrijk dat je zelf in je eigen toekomst durft te stappen. Ik denk dat het heel belangrijk voor je is om je verhaal eens een keer uitgebreid tegen iemand te vertellen. Je moet alle erkenning nog krijgen! En met die erkenning kun je dan kleine stapjes zetten naar een eigen verhaal, waarin dit verhaal naar het verleden schuift ipv je heden zo te overheersen. Hulp vragen bij je huisarts lijkt me daarvoor een heel goede eerste stap. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Je hebt geen man nodig om je te redden of financieel voor je te zorgen. Geen vader geen stiefvader geen vriend. Je bent niet afhankelijk van mannen. Je bent niet afhankelijk van het oordeel van mensen in een dorp. De vuile was mag je buiten hangen. GGZ is niet voor gekken. Je kunt alsnog een netwerk starten. Je kunt leren om vrienden te maken. Moeders maken ook fouten en je mag tegen de mening van je moeder ingaan. Je mag een eigen mening hebben.
Mija schreef op 15-03-2022 om 23:39:
[..]
Maar nu ben je dertig en bepaal je zelf met wie je praat en waarover. Is het niet eens tijd om naar je huisarts te gaan en die te vertellen welke enorme last je met je mee torst en om hulp te vragen? Het is heel erg begrijpelijk dat je problemen ervaart maar het is wel belangrijk dat je zelf in je eigen toekomst durft te stappen. Ik denk dat het heel belangrijk voor je is om je verhaal eens een keer uitgebreid tegen iemand te vertellen. Je moet alle erkenning nog krijgen! En met die erkenning kun je dan kleine stapjes zetten naar een eigen verhaal, waarin dit verhaal naar het verleden schuift ipv je heden zo te overheersen. Hulp vragen bij je huisarts lijkt me daarvoor een heel goede eerste stap. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Ik kan prima om hulp vragen. Op zich ben ik de GGZ molen wel gewend, ik ben er sinds kind aan huis. Ze weten heus wel hoe het zit, anders had ik dit allemaal natuurlijk niet in de dossiers kunnen teruglezen maar het is slechts het topje van de ijsberg. Ik weet nog altijd niet hoe vader in de omgang was voordat ik geboren werd.
Ik loop al bij de GGZ en heb meerdere behandelaars maar het is nog maar de vraag wat zij concreet hieraan kunnen veranderen. Verleden kun je niet uitwissen en geldboompjes bestaan niet. Ik zal moeten roeien met de riemen die ik heb en maar het beste ervan moeten maken.
Wat zouden jullie in mijn positie doen? Contact verbreken of behouden?
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 23:47:
Wat zouden jullie in mijn positie doen? Contact verbreken of behouden?
Ik zou in beperkte mate contact behouden met de zorg-instelling. Niet persé met je vader die daar zit. Maar wel dat ze weten dat je bestaat.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 23:47:
Wat zouden jullie in mijn positie doen? Contact verbreken of behouden?
Maar als je meerdere behandelaars hebt, zal dit tijdens gesprekken toch ook aan de orde komen? Wat is dan de teneur? Hoe komt het dat je er met je behandelaars niet uitkomt en waarom zou je er dan met ons wel uitkomen? Ik krijg meer en meer het gevoel dat we je niet kunnen bieden wat je zoekt.
ongewenstkind schreef op 15-03-2022 om 23:47:
Wat zouden jullie in mijn positie doen? Contact verbreken of behouden?
Contact met zorg houden zodat zij hun werk kunnen blijven doen. Uitleggen dat pa je zo beschadigd heeft dat je er niet voor hem kan zijn, maar dat je blij bent dat zij voor hem zorgen. Dat zullen ze echt wel vaker horen, en je hebt hier al van meerdere mensen uit de zorg gehoord dat ze je dat dan echt niet kwalijk nemen.
En ik zou breken met het verleden. Door een behandelaar te vinden die jou leert hoe je met dat klote verleden, je je toch fijn kunt voelen en er iets van gaat maken. Die je helpt om je los te worstelen van (de fouten) van beide ouders, stopt met wachten op het overlijden van je vader, en je niet meer zo bezig bent met anderen en wat instanties toen wel of niet deden. Die je helpt om je moeders hang naar schone schijn, je oma’s jaloezie en je vaders loeren naar geld los te laten.
Vroeger was kut, maar wil je daar vandaag nog steeds door laten beïnvloeden? Vroeger hebben de volwassenen serieuze fouten gemaakt, nu je zelf volwassen bent is het aan jou om te kiezen dat je het zelf beter wil hebben.
Vergeven en vergeten is makkelijk, want wat beschadigd is repareer je niet zo makkelijk. Natuurlijk wil ik ook het beste ervan maken maar dat is moeilijker dan het lijkt. Door hetgeen wat is voorgevallen heb ik veel psychische klachten wat mijn mogelijkheden in het leven hebben beperkt.
Ik heb moeite om hem vader te noemen, vooral omdat hij zich nooit als vader gedragen heeft. Zelfs een volwassene blijft zijn ouders nodig hebben, dat zie ik zo vaak... ouders die helpen met praktische zaken zoals oppassen of klussen. Financieel, zoals de bekende jubelton. Dus het komt vaak voor dat ouders hun kids supporten maar voor mij voelt het onwerkelijk, alsof het normaal is dat kinderen het allemaal zelf moeten doen.
Het gaat niet over vergeten, vergeven of verwerken.
Het gaat erover dat je in het nú leeft en er nú iets van maakt. Dat gaat beter als je niet jezelf steeds vergelijkt met de schone schijn van anderen en nog veel beter als je zegt mijn ouders en grootouders waren dom bezig, ik ga het beter doen.
ongewenstkind schreef op 16-03-2022 om 07:18:
Ik heb moeite om hem vader te noemen, vooral omdat hij zich nooit als vader gedragen heeft.Hij verdient de titel vader ook niet. Geef hem maar een andere naam, zoals Verwekker, zijn voornaam, of alleen de eerste letter van zijn voornaam
Zelfs een volwassene blijft zijn ouders nodig hebben, dat zie ik zo vaak...
Wie zegt dat? Ik zie mijn ouders niet vaak, ze wonen ver weg, ze passen niet op en geven geen geld. Gaat prima.
Het is enorm lastig om voor jezelf die omschakeling te maken. Je hebt al je hele leven houvast gehad aan je woede richting je vader, je verontwaardiging over hoe jouw ouders en oma er niet voor je waren als klein kind. Dat snap ik. Maar je doet jezelf enorm tekort als je eraan vast blijft houden. Dan kom je nooit verder dan dit. En geloof me, verwerken gaat dan ook niet lukken.
Het is een proces van jaren, ik heb niet de illusie dat wij hier op een forum je ‘even’ in een paar posts kunnen helpen, maar ik hoop wel dat we hier jou de goede kant op kunnen wijzen.
Meld aan de verzorgers van je verwekker dat je hem ziet als niet meer dan dat, en heel kort waarom. Geef duidelijk aan wat ze wel en niet van je kunnen verwachten en laat het daarbij. Hoogstens af en toe de boodschap herhalen.
Negeer mensen die je veroordelen (ik heb trouwens niet echt beeld bij zoiets. Zeggen ze dan in je gezicht dat je een slechte dochter bent of zo? Dat heb ik 1 keer meegemaakt toen ik 16 was, maar nooit als volwassene).
Ga de taal van je familie leren zodat je met ze kunt communiceren.
Organiseer je eigen netwerk, los van je familie. Blijven kijken naar de mensen die wel kunnen rekenen op hun familie gaat er niet voor zorgen dat jouw familie of je verleden verandert. Kijk niet naar waar je geen invloed op hebt, maar ga aan de slag met waar je wel zelf wat aan kunt doen. Er zijn hele volksstammen die het zonder hulp van hun ouders moeten doen, je bent niet alleen daarin.
Het is heel erg naar dat je zo’n slechte start in het leven hebt gehad. Niemand zou zo’n jeugd mogen hebben. Maar het hoeft niet de rest van je leven zo te blijven. Je bent echt zelf de enige die ervoor kan zorgen dat de rest van je leven positiever verloopt. En dat kan echt. Maar daarvoor moet je wel een paar van je overtuigingen (iedereen heeft zijn ouders nodig, mensen veroordelen mij) en je boosheid loslaten. Dat geeft als enige je letterlijk de ruimte en de energie om met jezelf aan de slag te gaan. Je bent nu veel teveel gefocust op vroeger, op je verwekker, moeder en oma, de mening van mensen om je heen. Laat het los. Geef jezelf een dikke knuffel en ga vandaag genieten van het zonnetje. Het is een prachtige dag voor een verse start!
De beste investering in het leven is niet geld maar zelfontwikkeling. Investeer in jezelf, want dat levert het hoogste rendement op lange termijn, kan niet door een ander worden afgenomen én is waardevast.
Dus zorg dat je de autonome onafhankelijke volwassene wordt die in je zit. Volg therapie om je te verzoenen met je verleden zodat je dat kunt loslaten (EFT of schematherapie), ontdek waar je warm van wordt en ontwikkel dat verder (volg cursussen en kijk naar opleidingen) , leer schijt hebben aan de mening van anderen die alleen de buitenkant zien maar die geen idee hebben en geef jezelf de liefde, zorg en aandacht die je verdient.
Je kijkt nu vooral naar wat je allemaal niet hebt en niet hebt gehad.
Maar je kunt ook kijken naar wat je wél hebt. Ook al is het niet veel. En kijk ook naar wat je zou willen en hoe je dat kunt realiseren.
Je verleden is zonder meer ongelofelijk klote geweest, maar als je daar in blijft hangen, kom je niet verder. Je moet door die boosheid en het verdriet heen. Dan kun je het daarna ergens parkeren, soms zal het nog even boven komen, en dat is niet erg, maar het is dan niet meer allesoverheersend in je leven.
Het is normaal dat kinderen volwassen worden en zelfstandig gaan functioneren. Jij ziet jezelf nog steeds als afhankelijk. Kijk nog eens goed. Heb je echt een jubelton nodig? Ik denk eerder dat jouw psychische klachten je belemmeren dan gebrek aan geld. Stel je voor, na die erfenis zit je dan heel rijk en nog steeds ongelukkig te zijn. Neem van mij aan: om gelukkig te worden, of op zijn minst kalm en tevreden, heb je zelf invloed. Zelfs als je, zoals jij, begint met een achterstand vanwege psychische problemen, kun je daar komen. Die weg is waarschijnlijk wel langer en lastiger dan voor een gemiddeld mens. Ik denk ook niet dat het snel oplosbaar is met een paar berichten op een forum. Maar het is wel te doen. Waar je geen invloed op hebt, zijn: wat andere mensen doen (je ouders), je verleden...besteed daar dan ook geen energie aan.
“grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference”