Constante afwijzing vader. Genoeg reden om contact te verbreken?
Mijn vader is een klasse apart. Hij is nooit uit huis gegaan en woonde altijd in het ouderlijk huis, waar zijn moeder, dus mijn oma hem altijd verzorgde. Opa van vaderskant heb ik nooit gekend omdat hij eerder was overleden. Ik hoorde via kennissen uit het dorp dat hij ook geen fijne man in omgang was. Op een gegeven moment was zij 80 en heeft ze besloten om een zogeheten importbruid naar Nederland te halen, voor de seks en zorg van mijn vader.
Mijn moeder kon geen Engels en uiteraard ook geen Nederlands en is in the middle of nowhere gedumpt, kwam in een zeer kwetsbare en afhankelijke positie. Een boerderij op een platteland waar een auto onmisbaar is, in de jaren 80 zonder internet of contact met buiten. Ze wilde wel graag naar Nederland komen om een nieuw leven te kunnen opbouwen, ook om hier te werken om familie en dochter uit eerdere relatie in buitenland te kunnen onderhouden. Dus er was wederzijds voordeel. Hij de zorg en seks, zij kon hier geld verdienen voor familie.
De relatie toen was al niet zoals het hoorde, want beiden konden niet met elkaar communiceren en mijn moeder kon geen kant op. Teruggaan werd onmogelijk gemaakt omdat familie dan opnieuw in armoede zou komen. De bruidsschat was bovendien al betaalt. De relatie was niet gebaseerd op liefde maar op wederzijds voordeel.
Ze zei dat hij 'erg op de centen' was, zo ver dat er nauwelijks eten en kleding was en dat er maximaal op alles werd beknibbeld. Dat terwijl hij één van de rijkste mensen uit het dorp was.
Op een gegeven moment werd mijn moeder zwanger. Ze dacht dat wanneer hij vader zou worden zou veranderen in een lieve zorgzame man. Dat bleek niet het geval te zijn, heeft zich nimmer om onze gezondheid bekommert. Mede door de taalbarrière is het e.e.a. misgegaan tijdens de zwangerschap maar ben ik uiteindelijk toch gezond te wereld gekomen. Wel heb ik een tijdje in het ziekenhuis moeten verblijven om aan te sterken.
Hoe het daarna ging weet ik niet, ook mijn moeder is er best vaag over. Wel lees ik in het dossier, toen ik een jaar of 3 was en naar de peuterspeelzaal ging dat er toen al hulpverlening betrokken was. Er was sprake van een taalachterstand. Niet zo gek, want moeder kon geen Nederlands en vader bekommerde zich totaal niet om het gezin en was compleet onzichtbaar. Met de nodige logopedie heb ik de taalachterstand grotendeels weten in te halen.
De jaren erna op de basisschool waren moeizaam en leerkrachten zagen al gauw dat er thuis geen normale gezinssituatie was. Door een gebrek aan sociale vaardigheden en angstklachten (er was thuis veel huiselijk geweld) is wederom hulpverlening ingeschakeld.
De hulpverleners konden moeilijk thuis voet tussen de deur krijgen. We woonden afgelegen en oma had thuis de broek aan en probeerde zoveel mogelijk pottenkijkers buiten de deur houden. Ondertussen terroriseerde vader het gezin. In eerste instantie moest mijn oma het vooral ontgelden maar toen zij naar een verzorgingshuis moest kreeg mijn moeder de volle laag. Mijn moeder moest dit alles maar incasseren, want ze durfde niet te scheiden en wist niet waar ze naar toe moest. Ze heeft hier nooit een netwerk kunnen opbouwen.
In 2005 heeft ze een nieuwe vriend gekregen en ik kon in 2006 met haar meevluchten. Even verderop in een nieuwe stad nieuw begin gemaakt. Ze is toen ook gescheiden van mijn vader en hertrouwd. Sinds dien hadden we het een stuk beter, iig niet meer moeten meemaken dat mijn vader het gezin terroriseerde. Wel had ik het op school niet gemakkelijk, zat door alle ellende op speciaal onderwijs, werd gepest en had leerproblemen.
Nooit een vaderfiguur gehad want ook mijn stiefvader kon ik niet echt mee opschieten maar zorgde wel voor veiligheid.
Sinds ik verhuist ben heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we om de 2 weken mijn vader bij hem thuis even bezoeken. Elk initiatief moest van ons uit komen. We mochten wel binnenkomen maar werden nooit fijn ontvangen. Elke keer ging het weer over hem, klaagzang over alles en iedereen, en dat hij zoveel belasting moest betalen. Naar mij heeft hij nooit gevraagd, altijd ongeïnteresseerde houding aangenomen. Bij een kind komen kosten, maar elke keer toen dit ter sprake kwam of er een rekening betaald moest worden kon hij helemaal uit zijn plaat schieten. Dat terwijl hij multimiljonair is en een simpele rekening voor een schoolreis of vereniging prima kan betalen. Wat hij letterlijk deed was de rekening verscheuren en ons het huis uit schelden. Dus ik heb mijn jeugd in armoede moeten doorbrengen omdat mijn moeder er alleen voor stond en alle kosten voor mij moest dragen. Pas later is via een advocaat wel kinderalimentatie geregeld maar dit was iets in de 100 euro, daarvan dek je niet alle kosten. Op mijn 18e jaar is dit ook gestopt. Later pas begrepen dat hij eigenlijk tot mijn 21e dit door had moeten betalen.
Toen ik later door mijn stiefvader uit zijn huis gezet werd wou ik onderdak vinden bij mijn vader. Hij had immers alleen een grote woning tot zijn beschikking en meerdere huizen van hem die leegstaan. Zijn antwoord was resoluut NEE. Omdat ik nergens terecht kon heb ik uit de schuur de sleutel te pakken weten te krijgen en ben in één van zijn leegstaande woningen gaan bivakkeren omdat ik anders op straat moest slapen. Week later kwam hij er achter. Scheldend en tierend heeft hij de deur proberen open te breken en omdat de situatie zeer dreigend was heb ik 112 moeten bellen en had mijzelf opgesloten in de badkamer. Was daarom ook opgelucht toen de politie ter plaatse kwam en hadden hem kunnen kalmeren. Ook zij vonden het vreemd dat hij mij geen onderdak wou verlenen maar hadden geen andere keus dan de wet te volgen. Ik moest er uit.
In overleg met mijn stiefvader kon ik weer tijdelijk bij hem terecht, later heb ik via de woningcorporatie een woning toegewezen gekregen met urgentie.
Wat mij nog het meest dwarszit is de ongeïnteresseerdheid en de constante afwijzing van hem. Hij heeft nooit één cent in zijn kind willen investeren, terwijl hij zelf meer dan geld zat heeft en dit kennelijk liever aan de belastingdienst betaalt. In die 30 jaar heeft mij nimmer maar dan ook nimmer gefeliciteerd, hij weet niet eens hoe oud ik ben. Ook heeft hij nooit contact opgenomen, nooit gebeld of langsgekomen. Elk contact moest vanuit ons komen en werd je alsnog als een hoopje stront behandeld. Ik ben hier best boos over en wil het contact verbreken. Omdat hij nu in een verzorgingshuis zit en helemaal dement is krijg ik het verwijt dat ik niet betrokken ben. Ook mijn moeder zegt dat ik contact moet houden en moet incasseren, dat God straft.
Veel informatie vanuit de kindertijd komen uit de dossiers van Jeugdzorg, BC, AMK en GGZ.
Wat denken jullie? Heb ik voldoende reden om het contact te verbreken? Ik merk dat veel mensen uit het dorp dit moeilijk
Mensen met dementie laten vaak een andere persoonlijkheid zien.
Dat is meestal erg triest maar wie weet in dit geval wel een zegen!
Ik zou contact houden als je daar zelf behoefte toe voelt. Anders zeker niet.
Ga je nog erven van hem? Als hij echt zo rijk is en je gaat veel erven dan is het voor het dorp wellicht wel handig als je toch je gezicht laat zien en iig de schijn wekt betrokken te zijn.
Niet zoals het hoort, wat mij betreft. Maar zo werken die zaken nu eenmaal wel. Dus als je er belang aan hecht dat er in het dorp goed over je wordt gepraat zou ik toch die moeite doen. En dat kun je voor jezelf ook zinvol maken: het kan een goede afsluiting worden voor je.
Pinokkio schreef op 15-03-2022 om 00:37:
Mensen met dementie laten vaak een andere persoonlijkheid zien.
Dat is meestal erg triest maar wie weet in dit geval wel een zegen!
Ik zou contact houden als je daar zelf behoefte toe voelt. Anders zeker niet.
Ga je nog erven van hem? Als hij echt zo rijk is en je gaat veel erven dan is het voor het dorp wellicht wel handig als je toch je gezicht laat zien en iig de schijn wekt betrokken te zijn.
Niet zoals het hoort, wat mij betreft. Maar zo werken die zaken nu eenmaal wel. Dus als je er belang aan hecht dat er in het dorp goed over je wordt gepraat zou ik toch die moeite doen. En dat kun je voor jezelf ook zinvol maken: het kan een goede afsluiting worden voor je.
Nu hij dement en zorgbehoevend is laat hij inderdaad een andere gezicht zien. Maar mensen weten niet dat hij vroeger decennia lang een vreselijke tiran kon zijn.
Ik voel zelf niet de behoefte om contact te onderhouden omdat ik zelf nog altijd met de wonden loop van zijn gedragingen. Maar vooral zijn oude vrienden en mijn moeder blijven aandringen, omdat het 'toch je vader is'.
Want vergeet niet dat ik en mijn moeder ontzettend veel leed hebben moeten incasseren. Ieder ander had al meteen afstand genomen.
Natuurlijk hoop ik wat te erven, want ik ben zelf van mening wanneer je een kind op de wereld zet je ook verantwoordelijkheid moet nemen en in het kind investeert. Dat heeft hij niet gedaan ondanks dat hij het geld wel heeft. Dus ik zal moeten wachten tot hij komt te overlijden en hopelijk blijft er nog wat over.
Kan het ook zijn dat hij helemaal niet zat te wachten op een partner of een kind?
Cru gezegd heeft je grootmoeder bepaalt dat er een vrouw moest komen. Niet hij.
Hij had ook gewoon iemand uit de buurt kunnen gaan daten, maar dat heeft hem dus jarenlang totaal niet geïnteresseerd. Tot je grootmoeder zo nodig "vervanging" voor haarzelf wou regelen.
(Het klinkt waarschijnlijk écht veel cru-er dan ik bedoel.)
Zelf zou ik heel af en toe nog eens binnenlopen in zijn verzorgings-tehuis. Maar dan vooral om praktische zaken en handtekeningen te regelen. Zo zien ze heel af en toe je hoofd en weten ze dat er nog ergens familie zit, maar niet op wekelijkse of maandelijkse basis op de koffie bij je vader.
Daar hebben zowel jij als hij duidelijk niets aan.
Ik gok dat wat je nu ook beslist het echte afsluiten en verwerken toch pas kan gebeuren na zijn overlijden.
Marty1984 schreef op 15-03-2022 om 01:28:
Kan het ook zijn dat hij helemaal niet zat te wachten op een partner of een kind?
Cru gezegd heeft je grootmoeder bepaalt dat er een vrouw moest komen. Niet hij.
Hij had ook gewoon iemand uit de buurt kunnen gaan daten, maar dat heeft hem dus jarenlang totaal niet geïnteresseerd. Tot je grootmoeder zo nodig "vervanging" voor haarzelf wou regelen.
(Het klinkt waarschijnlijk écht veel cru-er dan ik bedoel.)
Zelf zou ik heel af en toe nog eens binnenlopen in zijn verzorgings-tehuis. Maar dan vooral om praktische zaken en handtekeningen te regelen. Zo zien ze heel af en toe je hoofd en weten ze dat er nog ergens familie zit, maar niet op wekelijkse of maandelijkse basis op de koffie bij je vader.
Daar hebben zowel jij als hij duidelijk niets aan.
Ik gok dat wat je nu ook beslist het echte afsluiten en verwerken toch pas kan gebeuren na zijn overlijden.
Dat weet ik niet. Hij is wel dik 15 jaar met mijn moeder getrouwd geweest. Seks is er geweest, anders was ik er niet. Ook heeft hij mij gewoon erkend, draag ik zijn achternaam en is hij vader op papier. Ik denk eerder dat het hem enkel om de seks en huishouden te doen was, niet bij stilgestaan dat je met neuken ook een kind kunt verwekken.
Hij heeft niet aangedrongen op abortus of zo maar heeft zich afzijdig gehouden. Het kind was meer een projectje van mijn moeder en vond het niet zijn probleem. Zolang hij er maar niet mee lastig gevallen werd was het ok.
Wat ik had begrepen is dat mijn vader m.u.v. mijn moeder nog nooit een serieuze relatie heeft gehad. Enkel wat scharrels ofzo maar daar bleef het dan ook bij. Niet gek ook als je nog thuis woont op een leeftijd dat de meeste mannen al het huis uit zijn. De financiën e.d. liet hij mijn oma altijd doen, mijn moeder mocht en kon daar niet bij.
Ik ben een beetje moe om steeds energie in hem te steken, want er is totaal geen wederkerigheid, ook nooit geweest.
Ik moet er wel bijzeggen dat gedurende de periode dat ze met hem getrouwd was er nauwelijks sprake was van affectief contact. Ze leefden langs elkaar heen, iedereen had zoveel mogelijk hun eigen leven. Zo werd het ook vredig gehouden.
Volgens het Jeugdzorg dossier was er sprake van een zeer geisoleerd Multi probleemgezin waar moeilijk de vinger achter gelegd kon worden.
Hij was ook het type boer dat altijd werkte in de schuur, thuisbleef en nooit iets met het gezin ondernam. We leefde in armoede, onder bijstandsniveau. Nooit op vakantie of zelfs buiten de provincie geweest. Alles wat voor anderen haast vanzelfsprekend is heb ik pas na mijn 20e langzaam leren ontdekken. Ik wil niet als een jankerd overkomen maar die enorme achterstand en wereldvreemdheid heeft mij enorm partte gespeeld. Nu nog steeds. In de zin dat ik moeilijk contact met mensen kan leggen, angstig ben en weinig positieve levenservaringen heb.
Mensen zien dat ik anders ben en daardoor mijzelf (door mijn tekortkomingen) onbewust anderen afstoot.
wat een triest verhaal. Ik hoop dat je hulp hebt (of hebt gehad) om hiermee om te gaan. Ik vraag me af hoe je weet dat je vader multi miljonair is? Je schrijft iets over boer, ik weet niet of je daarmee letterlijk zijn beroep bedoelt maar voor zover ik weet zijn boeren meestal geen miljonair.
Wat 'het dorp' ervan vindt lijkt me minder belangrijk. Doen wat goed is voor jou lijkt me belangrijker en dat zul je zelf moeten ontdekken. Al dan niet met hulpverlening
Ze schrijft dat hij meerdere huizen heeft, plus de boerderij en het land wat daarbij hoort: geloof me, dat stopt niet bij 1 miljoen aan vermogen.
duizel schreef op 15-03-2022 om 06:05:
wat een triest verhaal. Ik hoop dat je hulp hebt (of hebt gehad) om hiermee om te gaan. Ik vraag me af hoe je weet dat je vader multi miljonair is? Je schrijft iets over boer, ik weet niet of je daarmee letterlijk zijn beroep bedoelt maar voor zover ik weet zijn boeren meestal geen miljonair.
Actieve boeren niet de meeste gepensioneerde boeren wel. Het geld zit in het bedrijf en bij verkoop of overdracht naar de kinderen komt dat vrij.
Wat verdrietig voor jou, dit allemaal 
. Ik vraag me net als Duizel af of je hier hulp bij hebt of hebt gehad? Het is allemaal niet niks.
Je schrijft dat je het verwijt krijgt dat je niet betrokken bent, is dat alleen van je moeder of nog anderen? Daar hoef je je helemaal niets van aan te trekken, je hebt na alles wat je hebt meegemaakt het recht om te doen wat goed voor jou is, en daar heeft niemand wat van te vinden.
Dit vond ik hierboven een gekke opmerking van iemand anders:
"Ga je nog erven van hem? Als hij echt zo rijk is en je gaat veel erven dan is het voor het dorp wellicht wel handig als je toch je gezicht laat zien en iig de schijn wekt betrokken te zijn."
Met jouw erfenis heeft het dorp natuurlijk helemaal niets te maken.
Het gaat er echt om wat jij zelf wil, en waar jij behoefte aan hebt.
Woon je zelf nog in dat dorp eigenlijk?
Wat moet het pijnlijk zijn om afgewezen te worden. Notabene door je eigen vader. En een moeder te hebben die niet bij machte is geweest om jou een normaal leven te geven. Twee ouders hebben je in de steek gelaten. Je oma ook. En dan ben je ook nog door je stiefvader uit huis gezet! Wat heb jij een zware rugzak!
Mensen zeiden tegen mij ook: “het is toch je vader” maar die hebben een váder gehad en die kunnen zich geen voorstelling maken van de zaaddonor die jij hebt. Luister maar niet naar ze. En staan ze dicht genoeg bij je, vertel dan vooral welke nare dingen hij heeft gedaan. Bagatelliseer en vergoeilijk niks. De kale, harde feiten.
Ik kan je vertellen dat ik mijn ‘zaaddonor’ eenzaam dood heb laten gaan. De erfenis (kindsdeel) krijg je toch wel. Je kunt kiezen: luisteren naar iedereen of luisteren naar je eigen gevoel en daarnaar handelen. Van mijn besluit om hem nooit meer te willen zien, heb ik nooit spijt gekregen. Het was de eenvoudige afweging dat ik van ontmoetingen altijd een rotgevoel kreeg; hij voegde niets positiefs toe aan mijn leven.
Wat jij ook zegt: hij kost meer energie dan hij teruggeeft.
Je bent erg mild over je moeder. Dat was en ben ik ook nog steeds, want zij is ook slachtoffer, maar ergens kan ik nu ook boos zijn op haar en dat helpt. Ik heb er wel therapie bij nodig. Zo ben ik al mijn hele leven voor haar aan het zorgen in plaats van andersom. Als er nooit voor je gezorgd is, heeft dat grote invloed.
Dikke knuffel en zorg goed voor jezelf.
Het klinkt alsof je vader iets in 't autismespectrum heeft. Zou wel (maar niet frequent) bij hem langsgaan, maar dan vooral om zelf afsluiting te kunnen vinden.
redbulletje schreef op 15-03-2022 om 08:54:
Het klinkt alsof je vader iets in 't autismespectrum heeft. Zou wel (maar niet frequent) bij hem langsgaan, maar dan vooral om zelf afsluiting te kunnen vinden.
Als ze daar behoefte aan heeft wel.
Maar wil ze liever niet meer heen, dan niet. Ik werk in de zorg en je hoort meer van dit soort schrijnende verhalen. Wel is het handig om ( beknopt) wat toelichting aan de zorg te vertellen over het waarom van geen contact.Dat zorgt voor begri En idd dan alleen heen als er iets ondertekend moet worden ofzo. Wat het dorp zegt, moet je lak aan hebben. Die kennen de ins en outs niet. En hebben er verder niks mee te maken. En nog een harde maar helaas pijnlijke waarheid: een uur later zijn ze al vergeten dat je geweest bent. We hebben bewoners die elke dag bezoek krijgen maar glashard zeggen dat ze nooit iemand zien. Doe wat voor jou goed voelt. Je leeft niet voor een ander.
Wat een verdrietig verhaal. Het lijkt mij helemaal legitiem om hierin je eigen behoefte te volgen. Geen contact: prima. Een keer in de twee maanden een kwartiertje zodat je het niet helemaal loslaat: ook prima.
ALs het dorp zich zo vraag wil bemoeien met jullie relatie zijn ze 20-30 jaar te laat. Zij hebben niets gedaan om je jeugd fijner te maken, anders dan ongetwijfeld over jullie gepraat. Dat zullen ze nu nog steeds doen- al is er vast wel een aantal roddelbejaarden dat er achter aan fluistert ‘en het is zijn eigen schuld’.
Met andere woorden; maak je druk om jezelf en je eigen herstel van deze klote start van je leven. Probeer met hulp een manier te vinden om deze slechte jeugd achter je te laten en juist in het heden een goed leven te leiden. Gedachtes over de miljoenenerfenis (mocht die er al zijn) helpen je niet om nú goed voor jezelf te zorgen.
Daar hoort volgens mij ook bij dat je de zorg inlicht. ‘Hij was niet de fijnste vader, mijn moeder en ik zijn voor hem gevlucht. Ik wil doen wat administratief nodig is om jullie te helpen maar daar houdt het voor mij echt mee op’, is eigenlijk genoeg. Dat dan iemand denkt dat je vader nu anders is dat kan, maar voor jou is er te veel kapot gemaakt en je hebt het al druk genoeg om daarmee te leren leven.