Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Ysenda schreef op 28-10-2024 om 17:02:
[..]
Dit inderdaad.
Ik zal even schetsen hoe mijn dagen als alleenstaande ouder met 1 kind er uitzagen. Mag je zeggen waar ik naar mijn ouders toe had moeten gaan die zonder files op 1,5 uur met de auto wonen:
Maandag: 8 uur naar mijn werk, om 4 uur naar huis, om half 5 in de auto naar training van zoon, om 7 uur naar huis, half 8 thuis, eten koken, eten, wat huishoudelijke zaken doen.
Dinsdag: 8 uur naar mijn werk, om half 5 naar huis, om 5 uur in de auto naar de training van zoon, om half 8 naar huis, 8 uur thuis, eten koken, eten, wat huishoudelijke zaken doen.
Woensdag: huishoudelijke taken, achterstand van werk bij werken, coaching of fysio voor mijzelf, op de lagere school zoon 's middags vrij. En daarna elke 14 dgen naar de landelijke training in het midden van het land.
Donderdag: 8 uur naar mijn werk, om 5 uur naar huis, om 5 uur in de auto naar de training van zoon, half 8 naar huis, 8 uur thuis, eten koken, eten wat huishoudelijke zaken doen
Vrijdag: 8 uur naar mijn werk, 4 uur naar huis, half 5 in de auto naar de training van zoon, dan om 7 uur of zoon naar zijn vader brengen, dan was ik om half 9 thuis, eten koken, eten en misschien even tv kijken. Anders om half 8 thuis, eten koken, eten en dan de toernooi tassen inpakken.
Zaterdag: half 8 in de auto om naar toernooi te gaan, en dan om 9 uur 's avonds weer naar huis, snel even de sportkleding wassen want
Zondag: 9 uur in de auto voor toernooi dag 2 en dan hopen dat het niet uit liep en je rond een uur of 6 huiswaarts kon gaan.
In het geval van geen toernooi, waren we in elk geval 1 dag weg voor de competitie, en met een beetje pech omdat zoon inviel bij een ander team alsnog 2 dagen.
Dit was het leven de afgelopen 10 jaar ongeveer. Inmiddels heeft zoon wel een rijbewijs maar geen eigen auto, en met het ov is de woonplaats van mijn ouders na 7 uur niet meer te bereiken of te verlaten. En het kost 3,5 uur om er te komen.
Zeg het maar Moeder Kareltje. Want ik schijn ook zelf nog te moeten sporten en achter een vent aan.
Nu zoon dus ouder is ben ik eerst zelf aan mijn netwerk aan het werken en vriendschappen aan het onderhouden en ga ik idd vaker naar mijn ouders maar dan neem ik vrije dagen om met ze naar het ziekenhuis etc te kunnen gaan. Mijn vakanties schieten er daardoor bij in, want zoveel dagen heb ik niet.
Gelukkig is er telefoon en whatsapp.
Van mij moet je niks natuurlijk. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Ik zou er bijvoorbeeld niet voor kiezen om zoon een sport te laten doen waar ik zovaak in de weer voor moet zo vaak in de week naast school. Maar ik vind het knap dat jij dat wel allemaal voor je zoon deed. Jouw prioriteit is de sport van zoon en dat mag ook.
Ysenda schreef op 28-10-2024 om 17:02:
[..]
Dit inderdaad.
Ik zal even schetsen hoe mijn dagen als alleenstaande ouder met 1 kind er uitzagen. Mag je zeggen waar ik naar mijn ouders toe had moeten gaan die zonder files op 1,5 uur met de auto wonen:
Maandag: 8 uur naar mijn werk, om 4 uur naar huis, om half 5 in de auto naar training van zoon, om 7 uur naar huis, half 8 thuis, eten koken, eten, wat huishoudelijke zaken doen.
Dinsdag: 8 uur naar mijn werk, om half 5 naar huis, om 5 uur in de auto naar de training van zoon, om half 8 naar huis, 8 uur thuis, eten koken, eten, wat huishoudelijke zaken doen.
Woensdag: huishoudelijke taken, achterstand van werk bij werken, coaching of fysio voor mijzelf, op de lagere school zoon 's middags vrij. En daarna elke 14 dgen naar de landelijke training in het midden van het land.
Donderdag: 8 uur naar mijn werk, om 5 uur naar huis, om 5 uur in de auto naar de training van zoon, half 8 naar huis, 8 uur thuis, eten koken, eten wat huishoudelijke zaken doen
Vrijdag: 8 uur naar mijn werk, 4 uur naar huis, half 5 in de auto naar de training van zoon, dan om 7 uur of zoon naar zijn vader brengen, dan was ik om half 9 thuis, eten koken, eten en misschien even tv kijken. Anders om half 8 thuis, eten koken, eten en dan de toernooi tassen inpakken.
Zaterdag: half 8 in de auto om naar toernooi te gaan, en dan om 9 uur 's avonds weer naar huis, snel even de sportkleding wassen want
Zondag: 9 uur in de auto voor toernooi dag 2 en dan hopen dat het niet uit liep en je rond een uur of 6 huiswaarts kon gaan.
In het geval van geen toernooi, waren we in elk geval 1 dag weg voor de competitie, en met een beetje pech omdat zoon inviel bij een ander team alsnog 2 dagen.
Dit was het leven de afgelopen 10 jaar ongeveer. Inmiddels heeft zoon wel een rijbewijs maar geen eigen auto, en met het ov is de woonplaats van mijn ouders na 7 uur niet meer te bereiken of te verlaten. En het kost 3,5 uur om er te komen.
Zeg het maar Moeder Kareltje. Want ik schijn ook zelf nog te moeten sporten en achter een vent aan.
Nu zoon dus ouder is ben ik eerst zelf aan mijn netwerk aan het werken en vriendschappen aan het onderhouden en ga ik idd vaker naar mijn ouders maar dan neem ik vrije dagen om met ze naar het ziekenhuis etc te kunnen gaan. Mijn vakanties schieten er daardoor bij in, want zoveel dagen heb ik niet.
Gelukkig is er telefoon en whatsapp.
Heb je wel eens dat je denkt; die verdient een bloemetje 
.
BritgetJones007 schreef op 28-10-2024 om 17:18:
[..]
Heb je wel eens dat je denkt; die verdient een bloemetje
Niet voor mezelf, je groeit er in. En voor bloemen ben ik allergisch. Ik heb het altijd met veel plezier gedaan. Nu mis ik het wel een beetje want het wordt ook je sociale leven. Gelukkig hebben meer ouders dat en spreken we nu nog regelmatig af om een bakkie te doen.
Moederkareltje schreef op 26-10-2024 om 18:49:
er wordt nu steeds gesproken over zorgen voor maar ik wil dat ze koffie komen drinken elke week voor mijn gezelschap met hun kinderen of alleen. Dat is soms niet eens zo als ik verhalen lees. Dat lijkt me het vreselijkste. Ze hoeven verder niks te doen behalve met me te praten en te vertellen. Sommige moeders zien hun eigen moeder amper of niet hoe kun je dan van je eigen kind verwachten dat hij wel dat doet.
Helemaal mee eens. Ik schrik er ook een beetje van dat er gesuggereerd werd dat ouders willen dat hun volwassen kinderen voor hen zorgen. Wat ik wil is precies waar jij op hoopt: gezelligheid, verhalen horen, mee(be)leven hoe zij hun leven vormgeven.
Voor mij is dat ook belangrijker als ze jongvolwassen zijn. Ik denk dat die behoefte bij mij wat afneemt naar mate ze ouder zijn en hun leven meer op de rit hebben. Maar misschien zeg ik dat omdat ik juist het meemaken, mee(be)leven van de ontwikkeling en scholing van mijn jongste dochter zo mis en gemist heb. Zij was 17 toen ze afstand van ons nam.
Bij mijn oudste kinderen, die richting de dertig gaan, vind ik het normaal om niet van dag tot dag of van week tot week met hen mee te leven. Dat ik daar anders in sta, komt ook doordat ze op een normale manier uit huis zijn gegaan.
duizel schreef op 27-10-2024 om 23:39:
[..]
Ik vind het altijd wel bijzonder dat sommige ouders vinden dat je op bezoek moet komen maar dat ze zelf eigenlijk nooit jouw kan op komen. Terwijl ze het wel zouden kunnen..
Komt dat niet ook een beetje doordat ouders zich altijd bang zijn dat ze zich teveel opdringen, in de weg lopen? En/of beseffen dat hun kinderen het druk hebben en dan liever wachten tot de kinderen zelf tijd hebben om te komen? Of dat kinderen die niet uit zichzelf naar hun ouders komen, geen behoefte hebben om de ouders te zien? (Een onterechte gedachte waarschijnlijk, maar wel begrijpelijk).
Gelukkig is er ook nog de telefoon. Geen reistijd, en op zich is een moment om elkaar te bellen redelijk makkelijk te vinden. Toch vind ik het lastig. Toen mijn oudste dochter pas op kamers woonde, belde ik haar nauwelijks. Want: "ik moet haar loslaten, ik mag me niet opdringen, ik hoor verhalen dit weekeinde wel" (en dan kwam ze niet...) Of: "Ze zal nu wel in de collegezaal zitten" (Wist ik veel dat ze daar niet zulke volle dagen maakte als op de middelbare school). "Ze zal nu wel druk zijn in haar studentenhuis", "Ze zal nu wel op een terrasje zitten, of in het uitgaansleven.." Altijd voelde ik wel een rem om haar te bellen, eigenlijk vooral omdat ik dacht dat ze niet op een telefoontje van mij zat te wachten "want ik ben maar een saaie moeder" en "Want ze wilde toch zo graag op kamers".
Eigenlijk heb ik die gedachten nog steeds. Maar ik laat me er nu iets minder door tegenhouden. Om dan te merken dat ze in haar eentje zit te eten en het heel leuk vind dat ik ondertussen bel. Dus dat invullen voor een ander moet ik loslaten.
Overigens heb ik dat met iedereen, dat ik het lastig vind om te bellen en altijd denk: het zal wel niet uitkomen.
Het contact was zoveel makkelijker toen de kinderen nog thuis waren. Dan zaten ze ten minste dagelijks wel aan de eettafel of op de bank en voerde je automatisch luchtige, grappige, praktische of diepgaande gesprekken. Dat was ook een duidelijke taak, als ouder. Juist dat vanzelfsprekende contact mis ik het meest.
Als ik bel, of zij mij, schrikken we want dan is er iets loos. De laatste keer dat mijn zoon me belde was omdat hij met mijn man (z'n vader) naar bij de SEH moest, de laatste keer dat ik mijn dochter belde, was toen ik met haar cavia die bij me logeerde met spoed bij de dierenarts stond.
We zijn het niet gewend, bellen. Als ik al zou bellen voor een leuke reden, zou ik ze eerst moeten appen met de mededeling, niet schrikken, ik bel voor wat leuks/gezelligs.
Wilmamaa schreef op 28-10-2024 om 22:12:
[..]
Komt dat niet ook een beetje doordat ouders zich altijd bang zijn dat ze zich teveel opdringen, in de weg lopen? En/of beseffen dat hun kinderen het druk hebben en dan liever wachten tot de kinderen zelf tijd hebben om te komen? Of dat kinderen die niet uit zichzelf naar hun ouders komen, geen behoefte hebben om de ouders te zien? (Een onterechte gedachte waarschijnlijk, maar wel begrijpelijk).
Die reactie was voor mij.... Moeder die niet bij mij langs komt terwijl ik al maanden uit de running ben. Ook toen ik een week in het ziekenhuis lag is ze niet geweest.
Wilmamaa schreef op 28-10-2024 om 22:26:
Gelukkig is er ook nog de telefoon. Geen reistijd, en op zich is een moment om elkaar te bellen redelijk makkelijk te vinden. Toch vind ik het lastig. Toen mijn oudste dochter pas op kamers woonde, belde ik haar nauwelijks. Want: "ik moet haar loslaten, ik mag me niet opdringen, ik hoor verhalen dit weekeinde wel" (en dan kwam ze niet...) Of: "Ze zal nu wel in de collegezaal zitten" (Wist ik veel dat ze daar niet zulke volle dagen maakte als op de middelbare school). "Ze zal nu wel druk zijn in haar studentenhuis", "Ze zal nu wel op een terrasje zitten, of in het uitgaansleven.." Altijd voelde ik wel een rem om haar te bellen, eigenlijk vooral omdat ik dacht dat ze niet op een telefoontje van mij zat te wachten "want ik ben maar een saaie moeder" en "Want ze wilde toch zo graag op kamers".
Eigenlijk heb ik die gedachten nog steeds. Maar ik laat me er nu iets minder door tegenhouden. Om dan te merken dat ze in haar eentje zit te eten en het heel leuk vind dat ik ondertussen bel. Dus dat invullen voor een ander moet ik loslaten.
Overigens heb ik dat met iedereen, dat ik het lastig vind om te bellen en altijd denk: het zal wel niet uitkomen.
Het contact was zoveel makkelijker toen de kinderen nog thuis waren. Dan zaten ze ten minste dagelijks wel aan de eettafel of op de bank en voerde je automatisch luchtige, grappige, praktische of diepgaande gesprekken. Dat was ook een duidelijke taak, als ouder. Juist dat vanzelfsprekende contact mis ik het meest.
Ik denk dat elke moeder dit gevoel wel eens heeft....stoor ik ze niet, of zitten ze nog wel op mij te wachten. Maar ik zou sterven van binnen als ze mij gaan buiten sluiten van hun levens.
Pimpelmees67 schreef op 28-10-2024 om 23:42:
[..]
Die reactie was voor mij.... Moeder die niet bij mij langs komt terwijl ik al maanden uit de running ben. Ook toen ik een week in het ziekenhuis lag is ze niet geweest.
Ik weet niet of je moeder nog goed ter been oid....maar dit vind ik toch wel erg triest voor je.
Waar een mens dat 's nachts wakker ligt over ligt te filosoferen:
Zouden de huidige middelen om altijd en overal contact te kunnen maken met onze kinderen niet een soort behoefte aan contact genereren?
Iedereen heeft een mobieltje en je kunt ieder moment even iets delen met je kind of zij met jou. Soms lees/ bekijk je het meteen soms wat later. Als de bloedjes 3 dagen weg zijn en je hebt 2 dagen niks gehoord dan vraag je je af of het wel goed met ze gaat, of je niet even zal appen... bellen misschien? Er zal toch niet gebeurd zijn?
Halverwege de jaren 80 moest ik voor stage 3 maanden op kamers. 15 km bij ons huis vandaan maar niet te doen met het openbaar vervoer. Op zondagavond brachten mijn ouders mij weg met een schone tas met was en op vrijdag kwam mijn moeder mij weer halen met die tas maar dan met vuile was. (Ik mocht zelf niet rijden met mijn verse epilepsie diagnose).
Ik woonde in de zusterflat. Met per verdieping 1 deeltelefoon met muntjes. Als de telefoon ging hoopte je dat er iemand opnam en je kwam roepen als het voor jou was. Als je zelf wilde bellen stond je met je kwartjes in de rij en die kwartjes gingen hard dus je hield het kort en niet frequent.
Op zondag naam ik afscheid van mijn ouders en op vrijdag kwam ik thuis met verhalen van een hele week. Toen was dat geen probleem. Mijn moeder vertrouwde erop dat het goed ging en als oma dood zou gaan dan hadden ze het nummer van mijn werkplek ook nog en konden ze mij ook overdag bereiken.
Mijn moeder accepteerde het toen maar nu is ze goed meegegaan met haar tijd. Als ik niet binnen 10 minuten reageer op de foto van haar nieuwe schoenen dan stuurt ze nog een berichtje😅
bakblik, ik denk dat je gelijk hebt.
De aanwezigheid van iets genereerd ook een behoefte er naar.
Zoon is vandaag bij ons langs geweest, heel fijn. Het was gezellig, over z'n werk gehad waar hij een reis voor gemaakt had en gaat maken.
Auwereel schreef op 09-11-2024 om 22:50:
Zoon is vandaag bij ons langs geweest, heel fijn. Het was gezellig, over z'n werk gehad waar hij een reis voor gemaakt had en gaat maken.
Wat fijn, Auwereel!!
Goed nieuws Auwereel! Ik ben blij voor je!