Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Hier wordt meestal van tevoren geappt of gebeld als er plannen zijn om te komen, dit is dan wel een groot deel van het weekend ivm de afstand en vaak afspraken met vrienden uit de regio. Omgekeerd komen wij ook niet onverwachts langs, dit wordt meestal weken van tevoren gepland.
AlisonH schreef op 27-10-2024 om 14:43:
[..]
Je klinkt als een lieve dochter. Vergeet niet dat de kans dat jouw kinderen later (bijna) fulltime zullen werken heel groot is.
En ja, de afstand komt vanzelf. Ik zou het zelf niet per se afstand noemen, dat gevoel heb ik helemaal niet met mijn ouders en ook niet met mijn kinderen. Ik zou het eerder “acceptatie van je nieuwe rol in het leven van je kinderen” noemen. En daar groei je echt in mee, al is elke nieuwe fase ook wel even slikken en afscheid nemen van de vorige fase. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild bij de afscheidsmusical groep 8 van mijn oudste.
Ik was nogal achter geraakt met dit topic maar alles even bijgelezen.
Het vetgedrukte is goed en kernachtig weergegeven hoe ik het ook voel en beleef. Dat gaat dan 2 kanten op, mijn nieuwe rol als moeder van mijn kinderen en mijn nieuwe rol als kind van mijn ouders, want ook die is constant in beweging.
Mijn volwassen kinderen wonen nog thuis en studeren en werken hard zij kunnen gebruik maken van mijn wasservice als ze hun was in de wasmand doen gaat dat gewoon mee. De badkamer poets ik ook meestal. Het schoonhouden van de gezamenlijke ruimtes doe ik ook. Maar als ik er even af lig door ziekte moeten ze hun deel doen van dat soort taken.
Qua studie en werk regelen ze alles zelf maar hulp bij administratieve zaken mogen ze altijd vragen. Tot hun 18e moest je als ouders sommige dingen nog doen maar ook dat liet ik ze soms zelf doen als voorbereiding om het later zelf te doen.
Als ze niet willen dat je betrokken bent mogen ze dat aangeven.
Voor mijn eigen ouders is het mantelzorgen net begonnen en eigenlijk alleen nodig als er wat aan de hand is. Mijn moeder is de minst mobiele van de twee en nu mijn vader een kleine ingreep heeft ondergaan is hij ook uitgeschakeld. Boodschappen online bestellen kan hij prima maar een pak yoghurt dat vergeten is haal ik dan toch even voor ze op.
Mijn man zijn ene ouder is kortgeleden overleden en de ondersteuning van de andere ouder met de zorg voor zieke wordt nu weer wat minder.
Mijn man is in die manteltaak wel in een rare positie getrokken door alle betrokkenen organisaties. De zieke ouder kon af en toe enorm uitvallen tegen de zorg en echt gemene en discriminerende dingen zeggen, waarop de andere ouder niet juist handelde. Dan belde de zorgorganisatie om een gesprek te plannen en werd man aangesproken op het gedrag van zijn ouders. Net alsof de juf de ouders aanspreekt op het gedrag van het kind. Een heel vreemd gevoel dat je als kind je ouders moet aanspreken op gedrag, iets wat hij bijna 60 jaar nooit heeft mogen doen. Dat was echt betrokken worden bij een taak die je niet wil. Accepteren dat dit keer nieuwe rol is als kind van was ook moeilijk.
Auwereel schreef op 21-03-2024 om 21:36:
[..]
Tja, hij had zelf het ook over een wasmachine aanschaffen, stond op zijn to-do list. En ik had geen moeite met was voor hem doen, maar wel met stiekem de was neergooien en schone was ophalen op een moment dat er niemand thuis is, zonder enig bedankje of appje. Ik vind dat ik daar wel wat van mag zeggen, ook nu hij volwassen is. Als hij daarvan aan de kook raakt, is er denk ik meer loos.
Stiekem??
BritgetJones007, wat is je doel met het oprakelen van al die oude berichten van meer dan een half jaar geleden?
Inmiddels staat de situatie er al iets beter voor. Heeft het zin om to iedere keer weer te confronteren met die oude berichten? Ze voelt zich dan genoodzaakt om er op te reageren, wat mij nou niet echt helpend lijkt om de switch te maken van het contact te weinig vinden naar acceptatie van de situatie zoals die nu is.
Lees het hele topic en neem ook die wijzigingen in houding en gevoel mee voor je reageert alsjeblieft.
BritgetJones007 schreef op 27-10-2024 om 17:27:
[..]
Stiekem??
Dit is toch allemaal al eerder besproken hier, waarom het zoveel maanden later wederom oprakelen? Misschien beter om eerst even het hele topic te lezen?
aanvulling: zag dat Bakblik mij al voor was 
Wat je bij je verhouding kinderen ook niet moet doen, is ouwe koeien uit de sloot halen, dat geldt voor ouders, kinderen en pas inderdaad ook maar toe op fora
Bakblik schreef op 27-10-2024 om 17:39:
BritgetJones007, wat is je doel met het oprakelen van al die oude berichten van meer dan een half jaar geleden?
Inmiddels staat de situatie er al iets beter voor. Heeft het zin om to iedere keer weer te confronteren met die oude berichten? Ze voelt zich dan genoodzaakt om er op te reageren, wat mij nou niet echt helpend lijkt om de switch te maken van het contact te weinig vinden naar acceptatie van de situatie zoals die nu is.
Lees het hele topic en neem ook die wijzigingen in houding en gevoel mee voor je reageert alsjeblieft.
Ik had niet door dat ik op berichten reageerde van een half jaar terug. Ik dacht dat dit een nieuw Topic was dus excuses hiervoor.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 13:53:
[..]
Nouja... ik verzorg ze nu 24 /7 en straks vraag ik 1 uur per week van ze.. als dat al te veel gevraagd is.. Dan schiet ik mezelf wel lek. Desnoods bestel ik een bejaardetaxi en kom ik naar hun om mee te eten. Dan hoeven ze letterlijk alleen de deur op te doen. Als dat ook niet kan wil ik niet meer op deze wereld zijn.
Ze zouden maar in het buitenland gaan werken.
Of ga jij bepalen dat ze dat niet mogen of aan de andere kant van het land. Voor 1 uurtje ga je dat toch niet wekelijks doen als je zelf druk bent met je eigen kinderen die sporten, verjaardagsfeestjes hebben etc in de werkenden.
Ik zag dit topic veranderen van een ouder over uitgevlogen kinderen, waarin ik geïnteresseerd ben, naar een topic van uitgevlogen kinderen over hun oude ouders, wat me bezighoud.
Mijn oudste kind heeft 2 jaar geleden het contact met mij verbroken. Piekeren over wie dan voor mij zal zorgen later, hoef ik niet meer.
Zo kan het ook lopen in het leven.
Ysenda schreef op 27-10-2024 om 19:15:
[..]
Ze zouden maar in het buitenland gaan werken.
Of ga jij bepalen dat ze dat niet mogen of aan de andere kant van het land. Voor 1 uurtje ga je dat toch niet wekelijks doen als je zelf druk bent met je eigen kinderen die sporten, verjaardagsfeestjes hebben etc in de werkenden.
Ik vind het gewoon moeilijk te horen dat het de algemene tendens lijkt dat men het te druk heeft voor zijn ouders of andere prioriteiten heeft. Ik bepaal niks, ik hoop dat mijn kinderen mij wel bezoeken. We gaan het meemaken. Ik doe wat ik kan, voorleven en de band warm houden meer kan ik niet doen.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 22:26:
[..]
Ik vind het gewoon moeilijk te horen dat het de algemene tendens lijkt dat men het te druk heeft voor zijn ouders of andere prioriteiten heeft. Ik bepaal niks, ik hoop dat mijn kinderen mij wel bezoeken. We gaan het meemaken. Ik doe wat ik kan, voorleven en de band warm houden meer kan ik niet doen.
Ik hoop voor je dat het gaat zoals je het voor ogen hebt.
Ik ben wel heel benieuwd of je deze bezoeken aan je moeder volhoudt als je kinderen wat ouder zijn. Ik heb nu een relatief rustig weekend gehad door de vakantie, volgens weekend heeft mijn oudste zaterdag een volle dag van haar sport, zondag speelt ze competitie, midden op de dag en ik moet of heen of terug rijden. Jongste heeft zaterdag zwemles en nog een kinderfeestje. Zondag heeft zij niks meer. Dan is mijn weekend zo'n beetje voorbij. Door de week na schooltijd nog een uur enkele reis naar opa en oma is niet te doen met de kinderen. Ik werk sowieso 3 dagen na schooltijd, vriend 4. Ze zijn dus 3 dagen thuis na schooltijd maar de tijd is zo beperkt dan. Dan zou ik om 4 uur bij mijn ouders kunnen zijn en dan eigenlijk na een half uur weg moeten om ook een beetje op tijd te eten.
Het wordt gewoon drukker. En mijn kinderen afremmen in hun sport omdat we verplicht naar oma moeten, of niet aan een leuke teamdag mee laten doen vind ik erg jammer. De kinderen zouden dan ook met tegenzin naar oma gaan. Dat lijkt me ook niet de bedoeling van oma.
Mijn oudste begint wat pubergedrag te laten zien en laat soms ook weten een keer thuis te willen blijven. Even rustig alleen wat chillen, tekenen, boekje lezen, tv enz
Nu wonen mijn ouders veel dichterbij. Toch heb ik (gelukkig) geen vaste wekelijkse afspraak. Ik heb wel de mogelijkheid om even snel binnen te lopen. Dat zal als ze hulpbehoevend worden dan ook wel regelmatiger gebeuren.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 22:26:
[..]
Ik vind het gewoon moeilijk te horen dat het de algemene tendens lijkt dat men het te druk heeft voor zijn ouders of andere prioriteiten heeft. Ik bepaal niks, ik hoop dat mijn kinderen mij wel bezoeken. We gaan het meemaken. Ik doe wat ik kan, voorleven en de band warm houden meer kan ik niet doen.
Jij werkt niet toch? Dan heb je veel meer tijd voor een bezoekje aan je ouders.
De enige periode dat ik mijn moeder wekelijks zag was een periode na het overlijden van mijn vader. Toen moeder het me kwalijk ging nemen dat ik soms een zondag oversloeg heb ik ruzie daarover gekregen.
Nu ben ik langdurig ziek en heb ik hooguit 1 keer per maand de energie om een uurtje langs te gaan. Dat vindt ze lastig maar ik weiger om me er schuldig over te voelen.
Pimpelmees67 schreef op 27-10-2024 om 23:34:
[..]
Jij werkt niet toch? Dan heb je veel meer tijd voor een bezoekje aan je ouders.
De enige periode dat ik mijn moeder wekelijks zag was een periode na het overlijden van mijn vader. Toen moeder het me kwalijk ging nemen dat ik soms een zondag oversloeg heb ik ruzie daarover gekregen.
Nu ben ik langdurig ziek en heb ik hooguit 1 keer per maand de energie om een uurtje langs te gaan. Dat vindt ze lastig maar ik weiger om me er schuldig over te voelen.
Komt moeder dan wel eens mij jou, nu of voor je ziekte? Als ze daar fysiek toe in staat is tenminste. Ik vind het altijd wel bijzonder dat sommige ouders vinden dat je op bezoek moet komen maar dat ze zelf eigenlijk nooit jouw kan op komen. Terwijl ze het wel zouden kunnen..
duizel schreef op 27-10-2024 om 23:39:
[..]
Komt moeder dan wel eens mij jou, nu of voor je ziekte? Als ze daar fysiek toe in staat is tenminste. Ik vind het altijd wel bijzonder dat sommige ouders vinden dat je op bezoek moet komen maar dat ze zelf eigenlijk nooit jouw kan op komen. Terwijl ze het wel zouden kunnen..
Alleen bij verjaardagen of als ik vraag of ze komt eten. Dan halen we haar altijd op.
Ze heeft geen rijbewijs maar gaat regelmatig bij schoonzus op bezoek met een regiotaxi maar komt niet op het idee dat ze die ook kan gebruiken om bij mij te komen.
duizel schreef op 27-10-2024 om 23:29:
[..]
Ik hoop voor je dat het gaat zoals je het voor ogen hebt.
Ik ben wel heel benieuwd of je deze bezoeken aan je moeder volhoudt als je kinderen wat ouder zijn. Ik heb nu een relatief rustig weekend gehad door de vakantie, volgens weekend heeft mijn oudste zaterdag een volle dag van haar sport, zondag speelt ze competitie, midden op de dag en ik moet of heen of terug rijden. Jongste heeft zaterdag zwemles en nog een kinderfeestje. Zondag heeft zij niks meer. Dan is mijn weekend zo'n beetje voorbij. Door de week na schooltijd nog een uur enkele reis naar opa en oma is niet te doen met de kinderen. Ik werk sowieso 3 dagen na schooltijd, vriend 4. Ze zijn dus 3 dagen thuis na schooltijd maar de tijd is zo beperkt dan. Dan zou ik om 4 uur bij mijn ouders kunnen zijn en dan eigenlijk na een half uur weg moeten om ook een beetje op tijd te eten.
Het wordt gewoon drukker. En mijn kinderen afremmen in hun sport omdat we verplicht naar oma moeten, of niet aan een leuke teamdag mee laten doen vind ik erg jammer. De kinderen zouden dan ook met tegenzin naar oma gaan. Dat lijkt me ook niet de bedoeling van oma.
Mijn oudste begint wat pubergedrag te laten zien en laat soms ook weten een keer thuis te willen blijven. Even rustig alleen wat chillen, tekenen, boekje lezen, tv enz
Nu wonen mijn ouders veel dichterbij. Toch heb ik (gelukkig) geen vaste wekelijkse afspraak. Ik heb wel de mogelijkheid om even snel binnen te lopen. Dat zal als ze hulpbehoevend worden dan ook wel regelmatiger gebeuren.
Dit inderdaad.
Ik zal even schetsen hoe mijn dagen als alleenstaande ouder met 1 kind er uitzagen. Mag je zeggen waar ik naar mijn ouders toe had moeten gaan die zonder files op 1,5 uur met de auto wonen:
Maandag: 8 uur naar mijn werk, om 4 uur naar huis, om half 5 in de auto naar training van zoon, om 7 uur naar huis, half 8 thuis, eten koken, eten, wat huishoudelijke zaken doen.
Dinsdag: 8 uur naar mijn werk, om half 5 naar huis, om 5 uur in de auto naar de training van zoon, om half 8 naar huis, 8 uur thuis, eten koken, eten, wat huishoudelijke zaken doen.
Woensdag: huishoudelijke taken, achterstand van werk bij werken, coaching of fysio voor mijzelf, op de lagere school zoon 's middags vrij. En daarna elke 14 dgen naar de landelijke training in het midden van het land.
Donderdag: 8 uur naar mijn werk, om 5 uur naar huis, om 5 uur in de auto naar de training van zoon, half 8 naar huis, 8 uur thuis, eten koken, eten wat huishoudelijke zaken doen
Vrijdag: 8 uur naar mijn werk, 4 uur naar huis, half 5 in de auto naar de training van zoon, dan om 7 uur of zoon naar zijn vader brengen, dan was ik om half 9 thuis, eten koken, eten en misschien even tv kijken. Anders om half 8 thuis, eten koken, eten en dan de toernooi tassen inpakken.
Zaterdag: half 8 in de auto om naar toernooi te gaan, en dan om 9 uur 's avonds weer naar huis, snel even de sportkleding wassen want
Zondag: 9 uur in de auto voor toernooi dag 2 en dan hopen dat het niet uit liep en je rond een uur of 6 huiswaarts kon gaan.
In het geval van geen toernooi, waren we in elk geval 1 dag weg voor de competitie, en met een beetje pech omdat zoon inviel bij een ander team alsnog 2 dagen.
Dit was het leven de afgelopen 10 jaar ongeveer. Inmiddels heeft zoon wel een rijbewijs maar geen eigen auto, en met het ov is de woonplaats van mijn ouders na 7 uur niet meer te bereiken of te verlaten. En het kost 3,5 uur om er te komen.
Zeg het maar Moeder Kareltje. Want ik schijn ook zelf nog te moeten sporten en achter een vent aan.
Nu zoon dus ouder is ben ik eerst zelf aan mijn netwerk aan het werken en vriendschappen aan het onderhouden en ga ik idd vaker naar mijn ouders maar dan neem ik vrije dagen om met ze naar het ziekenhuis etc te kunnen gaan. Mijn vakanties schieten er daardoor bij in, want zoveel dagen heb ik niet.
Gelukkig is er telefoon en whatsapp.