Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Moederkareltje schreef op 26-10-2024 om 18:49:
er wordt nu steeds gesproken over zorgen voor maar ik wil dat ze koffie komen drinken elke week voor mijn gezelschap met hun kinderen of alleen. Dat is soms niet eens zo als ik verhalen lees. Dat lijkt me het vreselijkste. Ze hoeven verder niks te doen behalve met me te praten en te vertellen. Sommige moeders zien hun eigen moeder amper of niet hoe kun je dan van je eigen kind verwachten dat hij wel dat doet.
Ik zou dan elke week een afstand van 100 km hebben moeten overbruggen, zonder auto, met kleine kinderen. En mijn kinderen nu hetzelfde. Ik vind het heel mooi dat mijn kinderen allemaal op een plek terecht zijn gekomen die helemaal ij hen past en onderling wisselen eigenlijk niet kan, de een echt een dorp, de ander een yuppenstad en de ander de creatieve stad. Maar wel 100 km bij mij vandaan en onderling dus 200 km. Dan zijn ze ook nog druk, werken allemaal fulltime, sommigen onregelmatig, dus ook in de weekenden. Als mijn dochter gisteren dan 200 km enkele reis rijdt (met auto) om 'even' op de verjaardag van haar broer te zijn waardeert iedereen dat zeer. Omgekeerd ook, broers onderling ook.
Nu werk ik nog, niet meer fulltime, maar wel het maximale van wat nu nog reëel kan, en iets daarboven. Ik heb wel een auto, geen verdere zorgen, dus ik vind het gemakkelijker om zelf even naar de kinderen te gaan, als zij tijd hebben en als ik tijd heb. We hebben een tijd lang gedaan dat we elke week bij iemand gingen eten, maar dat vonden ze toch teveel als verplichting voelen. Na het overlijden van hun vader heb ik dat niet meer opgepakt.
Mijn dochter heeft juist heel veel last van een schoonmoeder die elke dag belt (met haar partner dan) en steeds nog jammert dat ze zo ver weg wonen, regelmatig aangeeft dat ze verwacht dat de kinderen komen (nieuwe hond etc.). Gevolg is dat dochter en partner nu eigenlijk helemaal niet meer willen komen.
Mijn vader kon vroeger naar mijn opa gaan, elke zondag, omdat opa aan het einde van de straat woonde bij mijn oom, omdat de kinderen op straat konden spelen en niet bezig gehouden hoefden te worden, omdat daar een televisie was en bij ons niet, nou ja, de jaren-vijftig-geur van nostalgie.
De gedachte dat kinderen straks voor hun ouders kunnen gaan zorgen heb ik laten varen toen ik in het ziekenhuis een zoon op leeftijd met rollator binnen zag lopen bij zijn moeder op nog hogere leeftijd.
Tsjor
Ik denk daar ook wel eens aan eerlijk gezegd, hoe dat nu straks moet als ik echt een oudje ben. Zou het vreselijk vinden als ik echt afhankelijk van mijn kinderen zou worden, omdat de zorg waarschijnlijk enorm gaat afschalen.
Ze zullen het zeker doen hoor, daar twijfel ik niet aan, maar nee ik hoop dat ik ze dat kan besparen. Alhoewel ik met veel liefde mijn eigen oude vadertje jaren heb verzorgd samen met zus.
Kataravrouw schreef op 27-10-2024 om 09:25:
Ik denk daar ook wel eens aan eerlijk gezegd, hoe dat nu straks moet als ik echt een oudje ben. Zou het vreselijk vinden als ik echt afhankelijk van mijn kinderen zou worden, omdat de zorg waarschijnlijk enorm gaat afschalen.
Ze zullen het zeker doen hoor, daar twijfel ik niet aan, maar nee ik hoop dat ik ze dat kan besparen. Alhoewel ik met veel liefde mijn eigen oude vadertje jaren heb verzorgd samen met zus.
Ik hoop nu nog dat ik dood neerval voor ik ooit zo’n enorme last voor mijn kinderen ga vormen. Wie weet zijn er tegen die tijd (ik ben 56) wel meer mogelijkheden om zelf te beslissen wanneer het mooi geweest is.
Het afschaffen van bejaardentehuizen en het sterk verminderen van verzorgings- en verpleeghuizen is natuurlijk een blunder eerste klas geweest. Slecht voor het welzijn van (eenzame) ouderen, slecht voor het welzijn van kinderen die naast werken tot hun 68e ook nog vol mogen mantelzorgen, slecht voor de woningmarkt en schreeuwend inefficiënt.
duizel schreef op 27-10-2024 om 00:27:
[..]
Ik vind de verplichting om wekelijks langs te komen best wel iets. Toen ik net mijn vriend ging samen wonen dachten zijn ouders dat wij vanaf dan ook elk weekend een keer zouden komen. Mijn vriend heeft al vlug verteld dat dat niet zo is. Wij gingen vroeger op zondag naar opa en oma. Dat was een soort van verplichting. Ik zou mij er niet fijn bij voelen als die verplichting er voor mij was.
Ik wil later deze verplichting ook niet voor mijn kinderen. Ik hoop wel op beter contact met mijn kinderen en doe dat mijn best voor. Als het anders uitpakt zal dat zeker pijn doen, ik hou van ze, ze staan voor mij op 1. Maar dat wordt niet goed gemaakt door een verplicht bezoekje per week.
Ik vind trouwens dat contact ook wederkerig moet zijn. Je wil dat ze koffie komen drinken maar de kans is heel groot dat jij met je 70ste prima in staat bent om zelf naar je kinderen te gaan. Je hoeft niet thuis te gaan zitten wachten.
Ik vind de situaties die hier besproken worden dat kinderen weinig tot geen contact op zoeken nadat ze uit huis gaan best dubbel. Ik begrijp dat ze los willen komen en dat het nodig is. Ik herken het ook, ik wilde echt weg uit het juk van mijn moeder. Als moeder zou ik dit ook heel lastig vinden. Hoe goed ik het ook kan begrijpen.
Ik zou ook niet willen dat mijn kind later uit sociale verplichting bij mij op bezoek komt. Iedere relatie werkt mijns inziens op basis van wederkerigheid, belangstelling tonen naar de ander toe, maakt daarvan onderdeel uit. Ervan uitgaan dat je kind toch wel langskomt, omdat je hem of haar hebt gebaard, hoort niet bij die wederkerigheid.
AlisonH schreef op 27-10-2024 om 10:34:
[..]
Ik hoop nu nog dat ik dood neerval voor ik ooit zo’n enorme last voor mijn kinderen ga vormen. Wie weet zijn er tegen die tijd (ik ben 56) wel meer mogelijkheden om zelf te beslissen wanneer het mooi geweest is.
Het afschaffen van bejaardentehuizen en het sterk verminderen van verzorgings- en verpleeghuizen is natuurlijk een blunder eerste klas geweest. Slecht voor het welzijn van (eenzame) ouderen, slecht voor het welzijn van kinderen die naast werken tot hun 68e ook nog vol mogen mantelzorgen, slecht voor de woningmarkt en schreeuwend inefficiënt.
Precies
Auwereel schreef op 21-03-2024 om 09:10:
[..]
Absoluut niet, heeft hij zelf uitgekozen, in zijn eigen tempo en volgorde. Maar als je een grote kast in elkaar zet, is het wel handig als je geholpen wordt. Ik werd door hem uitgenodigd naar de zaak waar de vloer vandaan komt , en ik heb rustig geluisterd naar alle voors- en tegens die hij voor verschillende kleuren naar voren bracht. Hij heeft een prima smaak en wat hij uitkoos, vond ik ook de mooiste, dus daar hoefde ik ook niets te veinzen. Voor Sinterklaas nog een extra cadeautje toegestopt omdat hij helemaal gelukkig was van een bepaald (maar duur) dekbedhoes. Hij kon alles in zijn eigen tempo doen.
Behalve met de wasmachine, daar heb ik wel even gezorgd dat er wat vaart achter kwam omdat ik het niet zo leuk vond een mand vol was tegen te komen terwijl ik hem zelf verder niet zag, een onbetaalde wasvrouw. Samen een bakkie doen terwijl de was draait, ok, maar zonder enig verzoek (behalve de volle wasmand) of dankje de was doen, zag ik niet zitten. Dus toen heb ik gezegd, joh, kijk ook nog naar een wasmachine. Ik kan me niet voorstellen dat dat de oorzaak is.
Oh dit zijn juist de dingen die ik humor zou vinden en hier niet gelijk wat van zou zeggen. Dit zou ik inderdaad zien als de opstartfase van op zichzelf wonen en ik denk dat ik dat stiekem juist wel fijn zou vinden om nog een stukje te mogen 'moederen'. Of nog vaak het lievelingskorstje maken, zodat hij na 't werk zo aan kan schuiven. Of wat lekkers langsbrengen enz. Dat zijn juist die kleine dingen die het contact leuk maken en gezellig.
In je Topic valt mij verder nog wat op; je hebt het over het 'uitnodigen'. Heel eerlijk en wellicht iets om over na te denken. Een kind, wat kind aan huis is komt niet op 'uitnodiging' of 'op visite'. Daarin zit namelijk al 'afstand' en geen warme band.
Ook lees ik dat hij wel eens eerder afspraken niet nakomt en ook lees ik dat je een yogales hiervoor hebt afgezegd....soms is het wel in een gezin zo dat 'Pick your battles' erg belangrijk is en luchtig meebewegen ook bij veranderingenIk zou van deze uitdrukkingen namelijk als puber of jongeren een heel heel erg benauwd gevoel krijgen; dat er bepaalde verwachtingen zijn, terwijl je als puber/ Jongere net begint met 'het serieuze leven vol met verantwoordelijkheden' waar je misschien nog niet zo aan toe bent.
Hoe was jullie verhouding hiervoor in het gezin?
tsjor schreef op 27-10-2024 om 08:05:
[..]
Gelukkig zit er nog een heel leven tussen 18 en je oude dag. Zo bezien zorgen kinderen nog meer jaren voor hun ouders dan de ouders voor hun kinderen.
Tsjor
Nouja... ik verzorg ze nu 24 /7 en straks vraag ik 1 uur per week van ze.. als dat al te veel gevraagd is.. Dan schiet ik mezelf wel lek. Desnoods bestel ik een bejaardetaxi en kom ik naar hun om mee te eten. Dan hoeven ze letterlijk alleen de deur op te doen. Als dat ook niet kan wil ik niet meer op deze wereld zijn.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 13:53:
[..]
Nouja... ik verzorg ze nu 24 /7 en straks vraag ik 1 uur per week van ze.. als dat al te veel gevraagd is.. Dan schiet ik mezelf wel lek. Desnoods bestel ik een bejaardetaxi en kom ik naar hun om mee te eten. Dan hoeven ze letterlijk alleen de deur op te doen. Als dat ook niet kan wil ik niet meer op deze wereld zijn.
Je weet natuurlijk ook niet van te voren hoe het leven loopt. Je gaat ervan uit dat ze bij je in de buurt blijven wonen. Kan ook best zijn dat ze ieder aan de andere kant van het land gaan wonen waardoor het minder makkelijk gaat om elke week af te spreken, met daarbij wellicht fulltime werk, schoonouders, etc. 24/7 voor ze zorgen is jouw keuze geweest niet die van de kinderen. Ze zijn je daardoor niets verplicht.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 13:53:
[..]
Nouja... ik verzorg ze nu 24 /7 en straks vraag ik 1 uur per week van ze.. als dat al te veel gevraagd is.. Dan schiet ik mezelf wel lek. Desnoods bestel ik een bejaardetaxi en kom ik naar hun om mee te eten. Dan hoeven ze letterlijk alleen de deur op te doen. Als dat ook niet kan wil ik niet meer op deze wereld zijn.
Dat duurt nog ongelooflijk lang Moederkareltje. Voor die tijd gebeurt er nog zoveel waarbij mama niet meer de enige stralende ster in hun heelal is en daar groei je als moeder (en vader) in mee. Dat jij 7 dagen per week 24 uur per dag voor ze zorgt is voor hun keuzes later in het leven niet zo relevant: jij hebt gekozen om ze te krijgen en dus heb je die zorg op je genomen. Ik kom wel elke week bij mijn ouders, want ik woon vrij dichtbij. Mijn broers/zussen die op ruim 100 km rijden wonen komen echt niet elke week en ook niet elke maand.
ik heb speciaal voor mijn ouders mijn rijbewijs gehaald onlangs zodat ik op en neer kan met de kinderen naar de andere kant van het land. In de bus en trein was geen doen meer zo lang en overstappen etc. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Ik hoop dat ik erin meegroei, dat de afstand vanzelf komt. Nu gruwel en mieser ik ervan van het egoisme dat mijn kinderen mij als last zien en te druk zijn later..
Ik woon heel dicht bij mijn ouders. Toch zie ik ze niet per se heel vaak. Ik wil absoluut geen vast koffiemoment in de week want dan zijn ze teleurgesteld als het een keer niet uitkomt. Mijn schoonouders zien we minder vaak, want die wonen op 1.5 uur rijden. Dan ben je voor een uurtje koffiedrinken minstens een halve, zo niet een hele dag kwijt. Dus gaan we af en toe, maar dan wel een hele dag.
Ik zie mijn ouders echt wel regelmatig en dat kan ook makkelijk kort zijn, maar wij hebben ook een eigen leven met werk, een kind met nogal wat clubjes en therapie, zelf hobby's.
Jouw kinderen gaan nog niet naar school en jij werkt niet. Dan heb je zeven dagen om uit te kiezen wanneer je naar je ouders gaat en maakt de tijd niet zo gek veel uit.
Als ze straks naar school gaan, zwemles hebben en op een sport of iets gaan, ga je echt niet makkelijk na school even op en neer, want de man komt ook uit het werk en er moet gekookt worden en kinderen op tijd naar bed. Dus dan heb je het weekend, maar hebben ze ook wel eens wat anders of je wil als gezin wat ondernemen.
Ik wil veel voor mijn ouders doen als het nodig is, maar vooralsnog zijn ze zelfstandig (begin 70).
Het is niet vanzelfsprekend dat kinderen heel veel contact willen en kunnen onderhouden en een compleet huishouden plus mantelzorg erbij doen naast een baan en gezin. Zeker bij grotere afstanden gaat dat vaak op reistijd knellen.
Toch vind ik het wel verdrietig voor de TS dat haar kinderen niet zelf laten weten dat ze een nieuwe functie hebben op werk of een gave zakenreis gaan maken. Ik zou dat soort dingen wel delen.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 14:17:
ik heb speciaal voor mijn ouders mijn rijbewijs gehaald onlangs zodat ik op en neer kan met de kinderen naar de andere kant van het land. In de bus en trein was geen doen meer zo lang en overstappen etc. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Ik hoop dat ik erin meegroei, dat de afstand vanzelf komt. Nu gruwel en mieser ik ervan van het egoisme dat mijn kinderen mij als last zien en te druk zijn later..
Je klinkt als een lieve dochter. Vergeet niet dat de kans dat jouw kinderen later (bijna) fulltime zullen werken heel groot is.
En ja, de afstand komt vanzelf. Ik zou het zelf niet per se afstand noemen, dat gevoel heb ik helemaal niet met mijn ouders en ook niet met mijn kinderen. Ik zou het eerder “acceptatie van je nieuwe rol in het leven van je kinderen” noemen. En daar groei je echt in mee, al is elke nieuwe fase ook wel even slikken en afscheid nemen van de vorige fase. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild bij de afscheidsmusical groep 8 van mijn oudste.
Moederkareltje schreef op 27-10-2024 om 13:53:
[..]
Nouja... ik verzorg ze nu 24 /7 en straks vraag ik 1 uur per week van ze.. als dat al te veel gevraagd is.. Dan schiet ik mezelf wel lek. Desnoods bestel ik een bejaardetaxi en kom ik naar hun om mee te eten. Dan hoeven ze letterlijk alleen de deur op te doen. Als dat ook niet kan wil ik niet meer op deze wereld zijn.
Je vraagt maar 1 uur per week zeg je. Maar de kans is groot dat die verwachting meer tijd kost dan dat ene uur als ze niet bij jou in de buurt gaan wonen. Bovendien krijg je waarschijnlijk ook met schoonfamilie van je kinderen te maken.
Als ik elke week een uur naar mijn ouders en een uur naar mijn schoonmoeder zou gaan, zou me dat effectief met reistijd zo’n 6 uur per week kosten. Dan ben ik elk weekend 1 dag eraan kwijt. Zou je in zo’n situatie dan ook van jouw kinderen verwachten dat ze elke week een uur bij je langs komen?
Oh ja, die yogales van mij, dat was een complexer verhaal dan moeders die haar zin wil doordrijven.
Bij mij mogen ze langskomen wanneer ze willen, maar als ik ze niet uitnodig, komen ze niet. Of alleen snel iets ophalen, waar we elkaar niet echt spreken. Dus nodig ik ze uit zoeken we samen naar een geschikt moment, waarop het de kinderen goed uitkomt. Frequentie, dit jaar een keer of 4-5.
Daarentegen, als ik door kind uitgenodigd word voor een bepaald moment maak ik daar tijd voor en zeg een yogales met plezier af. Maar als dan vlak van tevoren wordt gezegd, ik wil niet dat je komt, het komt mij niet uit, ben ik nogal teleurgesteld. Best mogelijk dat dat bij loslaten hoort, kinderen die niet willen dat je langskomt, maar wel tijdig in overleg een afspraak afzeggen. Dat vind ik een volwassen levenshouding die kennelijk toch nog moest worden aangeleerd.
Overigens is het heel gezellig als ze op uitnodiging komen, je kan ze moeilijk dwingen kind aan huis te zijn als ze daar geen tijd voor hebben.