Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
tsjor schreef op 26-10-2024 om 10:36:
Met andere woorden: ze zijn uitgevlogen. Los, druk, alles zelf uitzoeken en zelf bedenken, wat wil ik nou echt etc. Dat jammer vinden is één ding, en heel begrijpelijk. Maar ik proef een ondertoon van het de kinderen kwalijk nemen. En dat is een stap te ver.
Tsjor
Dit, kinderen krijg je om ze weer los te laten.
Kwalijk nemen lees je er zelf in. Ik zou meer contact willen en willen weten hoe het met ze gaat zonder zelf opdringerig elke week te bellen of te appen. Loslaten is dus hetzelfde als weinig contact hebben? Ik dacht, loslaten is dat je ze lekker hun eigen leven laat leiden, en er af en toe wat van terughoren, maar dat laatste hoort er dus niet bij?
Bij loslaten, hoe vaak vraag je dan zelf hoe het er mee gaat?
Auwereel schreef op 26-10-2024 om 11:03:
Kwalijk nemen lees je er zelf in. Ik zou meer contact willen en willen weten hoe het met ze gaat zonder zelf opdringerig elke week te bellen of te appen. Loslaten is dus hetzelfde als weinig contact hebben? Ik dacht, loslaten is dat je ze lekker hun eigen leven laat leiden, en er af en toe wat van terughoren, maar dat laatste hoort er dus niet bij?
Bij loslaten, hoe vaak vraag je dan zelf hoe het er mee gaat?
Volgens mij doe je het nu al goed, ze zijn druk bezig te ontdekken hoe ze hun volwassen leven vorm willen geven en daarbij verdwijnt het ouderlijk huis naar de achtergrond.
Ik had zelf ook zo'n periode als begin twintiger. Heel erg met mezelf bezig en met loskomen van het ouderlijk huis, is vanzelf goed gekomen, maar het kan wel een tijd duren.
Soc media is voor mij absoluut geen graadmeter voor de mate of kwaliteit van contact. Ook niet de familie-app. Wat er echt toe doet gaat via de privé-whatsapp of per telefoongesprek of live.
Ik heb ooit een Instagramaccount aangemaakt om mijn dochter in haar ergste puberjaren te kunnen volgen maar ik heb er eigenlijk nooit naar gekeken en ik doe dat nog steeds niet. Wat zij deelt laat ze soms persoonlijk zien en dat vind ik dan wel leuk.
Kinderen maken zich los, en soms voel je je buitengesloten of vergeten ze je, dat herken ik wel.
Auwereel schreef op 26-10-2024 om 11:03:
Kwalijk nemen lees je er zelf in. Ik zou meer contact willen en willen weten hoe het met ze gaat zonder zelf opdringerig elke week te bellen of te appen. Loslaten is dus hetzelfde als weinig contact hebben? Ik dacht, loslaten is dat je ze lekker hun eigen leven laat leiden, en er af en toe wat van terughoren, maar dat laatste hoort er dus niet bij?
Bij loslaten, hoe vaak vraag je dan zelf hoe het er mee gaat?
Ik begrijp je wel hoor Auwereel, ik vind het heel normaal dat je graag meer contact zou willen. Al was het af en toe maar een belletje of appje.
Mijn kinderen zijn ook volwassen en leiden hun levens. Ik ben ontzettend trots op ze. Ik heb met alle 4 wekelijks contact. Praten we over hun werk, hobbies, relaties noem maar op. Soms vragen ze me om raad/advies. Ik probeer overal bij te zijn waarvan ik weet dat ze dat fijn vinden. Mijn kinderen hebben onderling ook veel contact [ ook de partners ervan ] We weten allemaal van elkaar wat speelt in hun levens. Daar ben ik dankbaar voor.
Zo kan het ook gaan.
Kataravrouw schreef op 26-10-2024 om 12:10:
[..]
Ik begrijp je wel hoor Auwereel, ik vind het heel normaal dat je graag meer contact zou willen. Al was het af en toe maar een belletje of appje.
Mijn kinderen zijn ook volwassen en leiden hun levens. Ik ben ontzettend trots op ze. Ik heb met alle 4 wekelijks contact. Praten we over hun werk, hobbies, relaties noem maar op. Soms vragen ze me om raad/advies. Ik probeer overal bij te zijn waarvan ik weet dat ze dat fijn vinden. Mijn kinderen hebben onderling ook veel contact [ ook de partners ervan ] We weten allemaal van elkaar wat speelt in hun levens. Daar ben ik dankbaar voor.
Zo kan het ook gaan.
Hier net zo, en dat vinden we beiden fijn. Mijn zoon belt zelf regelmatig, zo elke week en dan praten we vaak wel een uurtje. We hebben ieder onze eigen levens hij heeft zijn vrienden en vriendin net als ik maar we vinden het fijn contact te houden en ons te interesseren voor elkaars leven. Ik heb dat ook gecheckt bij hem, of hij uit verplichting doet en hem de verzekering gegeven dat als dat zo is, dat hij dat niet om mij moet doen. Maar hij verzekert mij het gezellig te vinden.
Ik vind het juist zo mooi om te zien hoe iemand die ooit afhankelijk van je was, nu compleet zelfstandig in het leven staat en waarmee je toch een volwassen band mee kan onderhouden. Dat voelt warm.
Maar ik zou het ook kunnen begrijpen als een kind juist afstand nodig heeft om zich los te kunnen maken. Dat dat mij pijn zou doen zal ik zeker niet ontkennen, maar proberen een plaats geven in het onvoorwaardelijke deel van mijn moederhart.
felija schreef op 26-10-2024 om 10:51:
[..]
Dit, kinderen krijg je om ze weer los te laten.
Ik heb mijn kinderen gemaakt met zeker in mijn achterhoofd dat het een investering is in mijn oude dag. Een verrijking van mijn leven nu en straks als bejaarde vrouw ook nog. Niet om ze na bloed, zweet en tranen na 18 jaar ze niet of nauwelijks meer te zien 
.
MRI schreef op 26-10-2024 om 12:31:
[..]
Hier net zo, en dat vinden we beiden fijn. Mijn zoon belt zelf regelmatig, zo elke week en dan praten we vaak wel een uurtje. We hebben ieder onze eigen levens hij heeft zijn vrienden en vriendin net als ik maar we vinden het fijn contact te houden en ons te interesseren voor elkaars leven. Ik heb dat ook gecheckt bij hem, of hij uit verplichting doet en hem de verzekering gegeven dat als dat zo is, dat hij dat niet om mij moet doen. Maar hij verzekert mij het gezellig te vinden.
Ik vind het juist zo mooi om te zien hoe iemand die ooit afhankelijk van je was, nu compleet zelfstandig in het leven staat en waarmee je toch een volwassen band mee kan onderhouden. Dat voelt warm.
Maar ik zou het ook kunnen begrijpen als een kind juist afstand nodig heeft om zich los te kunnen maken. Dat dat mij pijn zou doen zal ik zeker niet ontkennen, maar proberen een plaats geven in het onvoorwaardelijke deel van mijn moederhart.
Dat vind ik inderdaad ook prachtig om te zien!
Of, zoals ik mijn kinderen zei, ik heb je op de wereld gezet om die zelf te verkennen. Maar had graag meer/vaker gedeeld in hun avontuur in de wereld. Wie weet komt dat nog als ze het gevoel hebben daar aan toe te zijn.
Auwereel schreef op 26-10-2024 om 12:56:
[..]
Dat vind ik inderdaad ook prachtig om te zien!
Of, zoals ik mijn kinderen zei, ik heb je op de wereld gezet om die zelf te verkennen. Maar had graag meer/vaker gedeeld in hun avontuur in de wereld. Wie weet komt dat nog als ze het gevoel hebben daar aan toe te zijn.
Dat denk ik wel.
Moederkareltje schreef op 26-10-2024 om 12:35:
[..]
Ik heb mijn kinderen gemaakt met zeker in mijn achterhoofd dat het een investering is in mijn oude dag. Een verrijking van mijn leven nu en straks als bejaarde vrouw ook nog. Niet om ze na bloed, zweet en tranen na 18 jaar ze niet of nauwelijks meer te zien
Ooit las ik ergens: kinderen hebben er niet om gevraagd om geboren te worden en dat was voor mij een echte eye-opener. Kinderen krijgen is in onze cultuur een 'egoïstisch' besluit.
Kinderen zelf hebben in hun jeugd weinig invloed op hun bestaan en zijn compleet overgeleverd aan de grillen en wensen van hun ouders. Ik vind het dan ook niet meer dan vanzelfsprekend dat je als ouder je stinkende best doet voor je kinderen om ze op te voeden tot weerbare en zelfstandige volwassenen. Je bent het aan ze verplicht. Je koos er zelf voor om ze op de wereld te zetten.
felija schreef op 26-10-2024 om 13:25:
[..]
Ooit las ik ergens: kinderen hebben er niet om gevraagd om geboren te worden en dat was voor mij een echte eye-opener. Kinderen krijgen is in onze cultuur een 'egoïstisch' besluit.
Kinderen zelf hebben in hun jeugd weinig invloed op hun bestaan en zijn compleet overgeleverd aan de grillen en wensen van hun ouders. Ik vind het dan ook niet meer dan vanzelfsprekend dat je als ouder je stinkende best doet voor je kinderen om ze op te voeden tot weerbare en zelfstandige volwassenen. Je bent het aan ze verplicht. Je koos er zelf voor om ze op de wereld te zetten.
Moederkareltje zegt niet dat ze wil dat haar kinderen niet weerbaar en/of zelfstandig worden . Zelfstandig zijn kan ook prima samen gaan met regelmatig contact met je ouders als je uit huis bent
Chantal2022 schreef op 26-10-2024 om 13:41:
[..]
Moederkareltje zegt niet dat ze wil dat haar kinderen niet weerbaar en/of zelfstandig worden . Zelfstandig zijn kan ook prima samen gaan met regelmatig contact met je ouders als je uit huis bent
Ze schrijft ook dat ze het als een investering in haar oude dag ziet. Nou, dat lijkt me een onzekere investering. Ik ben niet van plan om voor wat dan ook op mijn kinderen te rekenen. Het zijn schatten maar ze hebben hun eigen leven, partner, kinderen, werk.
Wij proberen alles zoveel mogelijk zelf te regelen zolang het nog gaat. Bij echte calamiteiten zullen ze er vast wel zijn, maar ik ga er never nooit om vragen.
Meer als investering voor de gezelligheid. Ze hoeven niet mijn huis te poetsen. Ik behandel mijn ouders zoals ik zelf behandeld wil worden door mijn kinderen later. Ik ga weekendjes naar mijn moeder of naar vader met tegelmaat met de kindjes. Ze zien dit en nemen dit hoop ik over. Is altijd een risico want het zijn geen robots maar ik doe mijn best.
Herfstappeltaart schreef op 26-10-2024 om 14:46:
[..]
Ze schrijft ook dat ze het als een investering in haar oude dag ziet. Nou, dat lijkt me een onzekere investering. Ik ben niet van plan om voor wat dan ook op mijn kinderen te rekenen. Het zijn schatten maar ze hebben hun eigen leven, partner, kinderen, werk.
Wij proberen alles zoveel mogelijk zelf te regelen zolang het nog gaat. Bij echte calamiteiten zullen ze er vast wel zijn, maar ik ga er never nooit om vragen.
Ik snap wat je bedoelt en ik ga zeker ook niet teveel rekenen op mijn kinderen. Maar dat is onze westerse wat mij betreft wat doorgeschoten individualistische cultuur' waarin een beroep doen op een ander, helpen en geholpen worden steeds lastiger voelt. Zelfredzaamheid is waar het omdraait. Maar ik was pas getuige van een discussie over de toekomst van de zorg (nogal wat familieleden werken in de zorg) en daar wordt serieus nagedacht als oplossing dat familie wordt ingeschakeld. Dat gaan ze nog uitwerken en het heeft zeker ook haken en ogen, maar we gaan het niet redden met alleen AI en robots of vrijwilligers. Ook kinderen van ouderen gaan om hun aandeel gevraagd worden. En dan zullen we andere prioriteiten moeten stellen aan dat 'eigen leven'.
Moederkareltje schreef op 26-10-2024 om 14:59:
Meer als investering voor de gezelligheid. Ze hoeven niet mijn huis te poetsen. Ik behandel mijn ouders zoals ik zelf behandeld wil worden door mijn kinderen later. Ik ga weekendjes naar mijn moeder of naar vader met tegelmaat met de kindjes. Ze zien dit en nemen dit hoop ik over. Is altijd een risico want het zijn geen robots maar ik doe mijn best.
O bedoel je het zo. Ik dacht echt verzorging, huishouden, boodschappen.