Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Labyrinth schreef op 26-10-2024 om 15:08:
[..]
Ik snap wat je bedoelt en ik ga zeker ook niet teveel rekenen op mijn kinderen. Maar dat is onze westerse wat mij betreft wat doorgeschoten individualistische cultuur' waarin een beroep doen op een ander, helpen en geholpen worden steeds lastiger voelt. Zelfredzaamheid is waar het omdraait. Maar ik was pas getuige van een discussie over de toekomst van de zorg (nogal wat familieleden werken in de zorg) en daar wordt serieus nagedacht als oplossing dat familie wordt ingeschakeld. Dat gaan ze nog uitwerken en het heeft zeker ook haken en ogen, maar we gaan het niet redden met alleen AI en robots of vrijwilligers. Ook kinderen van ouderen gaan om hun aandeel gevraagd worden. En dan zullen we andere prioriteiten moeten stellen aan dat 'eigen leven'.
Ik weet het en ik kan ook niet uitsluiten dat het er ooit van komt (inderdaad wegens de slechte vooruitzichten wat betreft professionele zorg) maar ik zal het zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Gelukkig zijn we allebei nog fit nu (ik 67, man 68) dus hopelijk is mijn dochter ruim uit de kleine kinderen als het ooit nodig mocht zijn. Maar ik zie nu alleen maar een erg zwaar belast gezin wat het zelf nauwelijks rondkrijgt allemaal.
Labyrinth schreef op 26-10-2024 om 15:08:
[..]
Ik snap wat je bedoelt en ik ga zeker ook niet teveel rekenen op mijn kinderen. Maar dat is onze westerse wat mij betreft wat doorgeschoten individualistische cultuur' waarin een beroep doen op een ander, helpen en geholpen worden steeds lastiger voelt. Zelfredzaamheid is waar het omdraait. Maar ik was pas getuige van een discussie over de toekomst van de zorg (nogal wat familieleden werken in de zorg) en daar wordt serieus nagedacht als oplossing dat familie wordt ingeschakeld. Dat gaan ze nog uitwerken en het heeft zeker ook haken en ogen, maar we gaan het niet redden met alleen AI en robots of vrijwilligers. Ook kinderen van ouderen gaan om hun aandeel gevraagd worden. En dan zullen we andere prioriteiten moeten stellen aan dat 'eigen leven'.
Dat van die kinderen die hun ouders moeten gaan helpen stamt uit de tijd van de grote gezinnen en dat mensen niet zo heel oud werden. De realiteit van nu is dat mensen hulpbehoevend worden als ze hoogbejaard zijn. Hun 1 of 2 kinderen zijn dan ook al op leeftijd, die kinderen kunnen zelf sukkelen met hun gezondheid of moeten op hun kleinkinderen passen en ook nog werken. Ouders en kinderen wonen tegenwoordig ook veel verder van elkaar vandaan. Vroeger bleef de hele meute in hetzelfde dorp wonen, ik zie het niet gebeuren
Labyrinth schreef op 26-10-2024 om 15:08:
[..]
Ik snap wat je bedoelt en ik ga zeker ook niet teveel rekenen op mijn kinderen. Maar dat is onze westerse wat mij betreft wat doorgeschoten individualistische cultuur' waarin een beroep doen op een ander, helpen en geholpen worden steeds lastiger voelt. Zelfredzaamheid is waar het omdraait. Maar ik was pas getuige van een discussie over de toekomst van de zorg (nogal wat familieleden werken in de zorg) en daar wordt serieus nagedacht als oplossing dat familie wordt ingeschakeld. Dat gaan ze nog uitwerken en het heeft zeker ook haken en ogen, maar we gaan het niet redden met alleen AI en robots of vrijwilligers. Ook kinderen van ouderen gaan om hun aandeel gevraagd worden. En dan zullen we andere prioriteiten moeten stellen aan dat 'eigen leven'.
Vragen mag altijd, afdwingen zal moeilijk gaan. De overheid wil ook dat die kinderen tot hun 67e werken, het liefst fulltime. Dan is niet alles te combineren zeker niet als je ook nog eens niet bij elkaar in de buurt woont. Ik zie het niet zo snel gebeuren mede omdat mensen ook niet veel kinderen hebben tegenwoordig.
Labyrinth schreef op 26-10-2024 om 15:08:
[..]
Ik snap wat je bedoelt en ik ga zeker ook niet teveel rekenen op mijn kinderen. Maar dat is onze westerse wat mij betreft wat doorgeschoten individualistische cultuur' waarin een beroep doen op een ander, helpen en geholpen worden steeds lastiger voelt. Zelfredzaamheid is waar het omdraait. Maar ik was pas getuige van een discussie over de toekomst van de zorg (nogal wat familieleden werken in de zorg) en daar wordt serieus nagedacht als oplossing dat familie wordt ingeschakeld. Dat gaan ze nog uitwerken en het heeft zeker ook haken en ogen, maar we gaan het niet redden met alleen AI en robots of vrijwilligers. Ook kinderen van ouderen gaan om hun aandeel gevraagd worden. En dan zullen we andere prioriteiten moeten stellen aan dat 'eigen leven'.
Wanneer je ze een beetje leuk hebt opgevoed, dan zijn de meeste volwassen kinderen prima bereid om hun ouders op hun oude dag een handje te helpen, uitzonderingen daargelaten. Het losmakingsproces duurt niet een volwassen leven lang, maar zo rond de twintig is het 'eigen leven' wel meer het doel op zich.
Volwassen kinderen die rond hun vijftigste nog steeds terughoudend zijn voor wat betreft hulp bieden, hebben in mijn omgeving te maken gehad met ouders die in hun jeugd vooral met zichzelf bezig waren in plaats van met het welzijn van hun kinderen en daar tot op de dag van vandaag geen excuses voor hebben aangeboden, omdat ze nog steeds vinden dat hun geen enkele blaam treft.
Gingergirl schreef op 26-10-2024 om 15:37:
[..]
Vragen mag altijd, afdwingen zal moeilijk gaan. De overheid wil ook dat die kinderen tot hun 67e werken, het liefst fulltime. Dan is niet alles te combineren zeker niet als je ook nog eens niet bij elkaar in de buurt woont. Ik zie het niet zo snel gebeuren mede omdat mensen ook niet veel kinderen hebben tegenwoordig.
En dit inderdaad en wat bolmieke zegt.
felija schreef op 26-10-2024 om 15:38:
[..]
Wanneer je ze een beetje leuk hebt opgevoed, dan zijn de meeste volwassen kinderen prima bereid om hun ouders op hun oude dag een handje te helpen, uitzonderingen daargelaten. Het losmakingsproces duurt niet een volwassen leven lang, maar zo rond de twintig is het 'eigen leven' wel meer het doel op zich.
Volwassen kinderen die rond hun vijftigste nog steeds terughoudend zijn voor wat betreft hulp bieden, hebben in mijn omgeving te maken gehad met ouders die in hun jeugd vooral met zichzelf bezig waren in plaats van met het welzijn van hun kinderen en daar tot op de dag van vandaag geen excuses voor hebben aangeboden, omdat ze nog steeds vinden dat hun geen enkele blaam treft.
Natuurlijk. Wij helpen nu nog onze kinderen heel veel (voornamelijk met oppassen op kinderen en hond) maar ik ben me er ook van bewust dat de kinderen van nu allemaal een baan hebben en dat hun eigen kleintjes straks pubers worden met alle energie die dat kost van dien. Gelukkig kunnen boodschappen tegenwoordig thuis bezorgd worden. We hebben al bedacht dat we als het nodig is een traplift kunnen laten installeren enz. Maar ik moet toegeven: ik ben pas een tijdje uit de running geweest door corona en dan heb ik al snel het gevoel dat alles me uit handen glipt. De was stapelt zich op bijvoorbeeld. Daar krijg ik het wel een beetje benauwd van. Laat staan als we ècht oud worden, slecht ter been enz. Naja...nog maar niet aan denken.
Herfstappeltaart schreef op 26-10-2024 om 15:47:
[..]
Natuurlijk. Wij helpen nu nog onze kinderen heel veel (voornamelijk met oppassen op kinderen en hond) maar ik ben me er ook van bewust dat de kinderen van nu allemaal een baan hebben en dat hun eigen kleintjes straks pubers worden met alle energie die dat kost van dien. Gelukkig kunnen boodschappen tegenwoordig thuis bezorgd worden. We hebben al bedacht dat we als het nodig is een traplift kunnen laten installeren enz. Maar ik moet toegeven: ik ben pas een tijdje uit de running geweest door corona en dan heb ik al snel het gevoel dat alles me uit handen glipt. De was stapelt zich op bijvoorbeeld. Daar krijg ik het wel een beetje benauwd van. Laat staan als we ècht oud worden, slecht ter been enz. Naja...nog maar niet aan denken.
Het zou mij niets verbazen als je dochter straks uit de ergste tropenjaren is, ze je tegen die tijd met liefde een handje komt helpen. Ik heb momenteel een puber thuis en dat brengt nieuwe uitdagingen met zich mee, maar ik vind het echt makkelijker dan als het nog echte kleintjes zijn, maar dat zal ook per situatie verschillen.
felija schreef op 26-10-2024 om 16:05:
[..]
Het zou mij niets verbazen als je dochter straks uit de ergste tropenjaren is, ze je tegen die tijd met liefde een handje komt helpen.
felija schreef op 26-10-2024 om 16:05:
[..]
Het zou mij niets verbazen als je dochter straks uit de ergste tropenjaren is, ze je tegen die tijd met liefde een handje komt helpen. Ik heb momenteel een puber thuis en dat brengt nieuwe uitdagingen met zich mee, maar ik vind het echt makkelijker dan als het nog echte kleintjes zijn, maar dat zal ook per situatie verschillen.
Ik denk mijn kinderen niet, niet omdat we zo'n slechte relatie hebben of een nare opvoeding hebben gehad, maar omdat ze dromen over een leven buiten Nederland. Als ze hopen daar gelukkig te worden, ga ik ze niet tegenhouden.
Auwereel schreef op 26-10-2024 om 16:16:
[..]
Ik denk mijn kinderen niet, niet omdat we zo'n slechte relatie hebben of een nare opvoeding hebben gehad, maar omdat ze dromen over een leven buiten Nederland. Als ze hopen daar gelukkig te worden, ga ik ze niet tegenhouden.
Dat kan natuurlijk ook nog! Dat lijkt me inderdaad lastig, Goed van je, dat je ze laat gaan, maar kan me heel goed voorstellen dat dat flink slikken is. Je hebt het eigenlijk te goed gedaan: ze opgevoed tot zelfstandige, weerbare volwassenen, schrale troost 
Labyrinth schreef op 26-10-2024 om 15:08:
[..]
Ik snap wat je bedoelt en ik ga zeker ook niet teveel rekenen op mijn kinderen. Maar dat is onze westerse wat mij betreft wat doorgeschoten individualistische cultuur' waarin een beroep doen op een ander, helpen en geholpen worden steeds lastiger voelt. Zelfredzaamheid is waar het omdraait. Maar ik was pas getuige van een discussie over de toekomst van de zorg (nogal wat familieleden werken in de zorg) en daar wordt serieus nagedacht als oplossing dat familie wordt ingeschakeld. Dat gaan ze nog uitwerken en het heeft zeker ook haken en ogen, maar we gaan het niet redden met alleen AI en robots of vrijwilligers. Ook kinderen van ouderen gaan om hun aandeel gevraagd worden. En dan zullen we andere prioriteiten moeten stellen aan dat 'eigen leven'.
Dit is tot bepaalde hoogte al zo, merk ik met mijn hulpbehoevende moeder, die flink verward gewoon naar huis werd gestuurd met 2x per dag thuiszorg. Dat konden wij als kinderen toch wel verder opvangen? Nou, maar gedeeltelijk en niet op langere termijn houdbaar.
Om een huishouden met kinderen te runnen en je hypotheek te betalen, moeten nu eenmaal beide partners werken. Daarnaast hadden wij zelf ook met ernstige ziekte te dealen. Dus leuk bedacht dat kinderen moeten inspringen, maar zonder goede woonvoorzieningen voor ouderen (wat voor een groot deel verdwenen is), is de zorg niet houdbaar. Al die thuiszorg die van huis naar huis fiets of rijdt, waanzinnig inefficiënt. Er moeten gewoon weer meer verzorgingshuizen en bejaardentehuizen komen. Daarbinnen kun je misschien als kinderen best wat betekenen. Maar de zorg van een nog thuiswonende oudere op je nemen? Dat is gewoonweg niet te doen. Want wat moet je daar dan voor opgeven? Je betaalde baan, de zorg voor je kinderen, je eigen gezondheid?
kaatjecato schreef op 26-10-2024 om 16:45:
[..]
Dit is tot bepaalde hoogte al zo, merk ik met mijn hulpbehoevende moeder, die flink verward gewoon naar huis werd gestuurd met 2x per dag thuiszorg. Dat konden wij als kinderen toch wel verder opvangen? Nou, maar gedeeltelijk en niet op langere termijn houdbaar.
Om een huishouden met kinderen te runnen en je hypotheek te betalen, moeten nu eenmaal beide partners werken. Daarnaast hadden wij zelf ook met ernstige ziekte te dealen. Dus leuk bedacht dat kinderen moeten inspringen, maar zonder goede woonvoorzieningen voor ouderen (wat voor een groot deel verdwenen is), is de zorg niet houdbaar. Al die thuiszorg die van huis naar huis fiets of rijdt, waanzinnig inefficiënt. Er moeten gewoon weer meer verzorgingshuizen en bejaardentehuizen komen. Daarbinnen kun je misschien als kinderen best wat betekenen. Maar de zorg van een nog thuiswonende oudere op je nemen? Dat is gewoonweg niet te doen. Want wat moet je daar dan voor opgeven? Je betaalde baan, de zorg voor je kinderen, je eigen gezondheid?
Helemaal eens.
Bolmieke schreef op 26-10-2024 om 15:20:
[..]
Dat van die kinderen die hun ouders moeten gaan helpen stamt uit de tijd van de grote gezinnen en dat mensen niet zo heel oud werden. De realiteit van nu is dat mensen hulpbehoevend worden als ze hoogbejaard zijn. Hun 1 of 2 kinderen zijn dan ook al op leeftijd, die kinderen kunnen zelf sukkelen met hun gezondheid of moeten op hun kleinkinderen passen en ook nog werken. Ouders en kinderen wonen tegenwoordig ook veel verder van elkaar vandaan. Vroeger bleef de hele meute in hetzelfde dorp wonen, ik zie het niet gebeuren
Dit is wel waar verpleeghuizen en thuiszorg op inzetten. Meer hulp uit de omgeving en minder professionele zorg. Ook als je in een verpleeghuiswoont.
Ysenda schreef op 26-10-2024 om 17:22:
[..]
Dit is wel waar verpleeghuizen en thuiszorg op inzetten. Meer hulp uit de omgeving en minder professionele zorg. Ook als je in een verpleeghuiswoont.
Maar ja als het er niet is dan is het er niet. Er zal wel een soort van wasrobot in het verpleeghuis komen en een 'hulp bij eten robot' en een gezelligheidsrobot. Zo'n gezelligheidsrobot zie ik wel voor mij, een apparaat met een guitige kop waar praatjes en muziek uitkomen. In de verpleeghuizen waar ik geweest ben was het altijd doodstil in de gemeenschappelijke ruimte ondanks dat alle bewoners er zaten
Herfstappeltaart schreef op 26-10-2024 om 15:13:
[..]
O bedoel je het zo. Ik dacht echt verzorging, huishouden, boodschappen.
Nou vreselijk zeg.....je zou toch eens boodschappen doen voor een ander.