loslaten vriendschappen

Dan zou ik vanaf nu ophouden daar naar te kijken of nog beter; de optie uitschakelen. Je ziet jezelf nu echt onnodig gek te maken. 

Dweedledee schreef op 29-11-2024 om 18:45:

Dan zou ik vanaf nu ophouden daar naar te kijken of nog beter; de optie uitschakelen. Je ziet jezelf nu echt onnodig gek te maken.

Ja, alsjeblieft, Mar80, doe dit jezelf niet aan en zet die optie uit (of haal Snapchat helemaal van je telefoon). Ik vind het zelfs voor jongeren zeer ongezond dat ze elkaars locatie de hele tijd kunnen zien. Mijn kinderen hebben dat op een gegeven moment ook uitgezet zelf. Onder andere omdat anderen dan gingen controleren waar ze waren. Misschien heeft jouw zoon het ook wel uitgezet, of alleen aan voor bepaalde personen, en misschien kijkt hij er helemaal niet naar. En dan ben jij dat ondertussen wel aan het bekijken.

Ik vind het ook wel heel ver gaan, als ik eerlijk ben. Je zit als volwassen vrouw stiekem een stel kinderen te bespieden. Dit laat wel zien dat het geen normale bezorgdheid is, maar echt erg ongezond obsessief gedrag. Ik denk dat dit iets is om met je hulpverlener te bespreken.

Mar80 schreef op 30-11-2024 om 02:03:

Ik snap dat het zo overkomt nu. Maar ik zit niet zelf in mijn eentje op die locatie kaart te gluren.
Mijn dochter opende haar snap op mijn telefoon en ik keek mee. Ga ik ook niet meer doen.
Het feit dat ik zo ongezond reageer op wat ik zag bevestigd uiteraard weer wel hoe extreem het is.

Ik zie eigenlijk twee dingen die meespelen;1. jou angst dat jou zoon alleen overblijft (want dat is het gevoel wat getriggert wordt)...2.en het feit dat je wel juist lijkt aan te voelen  dat je zoon op sociaal gebied wat ondersteuning kan gebruiken, omdat hij sociaal 'minder sterk' is.

De vraag is ook een beetje: hoe is deze cyclus zo ontstaan?

Even op praktisch gebied meedenken...

Zou het jou meer rust geven als je jou zoon een sociale vaardigheidscursus of iets dergelijks zou laten volgen? Zodat hij op sociaal gebied behendiger wordt en je wat meer op zijn eigen 'kunnen' kan vertrouwen? En jij op hem.

Alleen moet jou zoon dat zelf ook willen natuurlijk. En er zelf ook behoefte aan hebben. 

BritgetJones007 schreef op 30-11-2024 om 07:34:

[..]

Ik zie eigenlijk twee dingen die meespelen;1. jou angst dat jou zoon alleen overblijft (want dat is het gevoel wat getriggert wordt)...2.en het feit dat je wel juist lijkt aan te voelen dat je zoon op sociaal gebied wat ondersteuning kan gebruiken, omdat hij sociaal 'minder sterk' is.

De vraag is ook een beetje: hoe is deze cyclus zo ontstaan?

Even op praktisch gebied meedenken...

Zou het jou meer rust geven als je jou zoon een sociale vaardigheidscursus of iets dergelijks zou laten volgen? Zodat hij op sociaal gebied behendiger wordt en je wat meer op zijn eigen 'kunnen' kan vertrouwen? En jij op hem.

Alleen moet jou zoon dat zelf ook willen natuurlijk. En er zelf ook behoefte aan hebben.

Maar waar maak jij uit op dat zoon sociaal kwetsbaar is? Dat lees ik echt niet. Ik lees een jongen die niet perse altijd zin heeft in groepen en feesten, die (volkomen normaal) eigen interesses begint te ontwikkelen en ontdekt dat niet al zijn vrienden dat delen. 

Hopelijk gaat hij volgend jaar studeren en gaat hij lekker veel nieuwe mensen ontmoeten. Daar zitten dan ook vast mensen tussen die ook andere interesses hebben dan uitgaan en feesten. En dat worden dan zijn vrienden. Misschien niet als groep maar individueel. Heel normaal volgens mij. 

Als ik mensen tegenkom met wie ik bevriend was op de middelbare school vind ik het leuk om even te kletsen maar waar zij voor een deel nog steeds een vriendengroep vormen, heb ik nu andere vrienden. Prima toch?

kaatjecato schreef op 30-11-2024 om 07:44:

[..]

Ik ben het alleen eens met punt 1.

De conclusie dat de zoon van Mar80 sociaal minder sterk is en ondersteuning nodig heeft zie ik niet. Er zijn namelijk genoeg jongeren die meer introvert zijn en daardoor minder energie halen uit sociaal contact (dan kost sociaal contact juist energie, ondanks dat je dit ook nodig hebt). Introverte mensen moeten vaak wel opboksen tegen wat anderen daar van vinden en gaan daardoor soms twijfelen aan zichzelf, en denken dat zij aan het meer extraverte beeld moeten voldoen. Dit terwijl ze misschien precies genoeg hebben aan de sociale contacten die zij hebben.

Ik vind de suggestie om zoon op een sociale vaardigheidstraining te sturen dus niet zonder risico. Allereerst het risico dat zoon het gevoel krijgt dat er iets mis met hem is en bovendien het risico dat hij een training moet volgen om zijn moeder te ontlasten.

Mar80 is met haar eigen stuk aan de slag en dat is hartstikke goed. Als zij hier met minder angst mee kan omgaan, wordt pas helder of zoon daadwerkelijk een probleem heeft, of dat het gewoon bij hem past zoals hij met sociale contacten en vriendschappen omgaat.

Edit: het is eigenlijk ook een gevaarlijke boodschap die Mar80 niet helpt. Een beetje alsof je iemand met een spinnenfobie vertelt dat de spin in haar huis misschien ook wel een beetje gevaarlijk is en suggereren dat er voor de zekerheid een verdelger kan komen.

Ik dacht dat ik dat ergens had gelezen, dat TO dat aangaf, dan haar zoon sociaal niet sterk is, vandaar ook mijn reactie.

Als dat niet klopt, dan ben ik het meer eens met jou reactie inderdaad en dan heb ik mijn reactie op foutieve informatie gebaseerd. 

Nee; het probleem zit bij Mar80.

Ik denk lieve Mar, dat je iets bedekt voor jezelf met die obsessie van je. Er zit volgens mij iets totaal anders achter dan waar je op focust. Je afweer mechanisme is keihard met die obsessie aan de gang om niet te hoeven beseffen dat er iets onder zit wat je nog niet onder ogen durft te zien. Maar het helpt je niet. Je helpt jezelf door eerlijk te zijn tegen jezelf. Maar ik denk dat je hulp nodig hebt om dat boven tafel te krijgen. Hypnose misschien?

Zelf al enig idee welke pijn daar onder zit? Een of ander naar gebeuren, een trauma of iets?

Er zit altijd iets van jezelf onder, maar dat hoeft zeker geen trauma te zijn. Wat maakt dat je zo bang bent dat zoon buiten de boot valt? Welke gedachten en aannames zitten daar onder?

Dat een rijk sociaal leven nodig is om gelukkig te zijn? Dat als je een tijdje weinig vrienden hebt, je de rest van je leven eenzaam bent? Dat als je vrienden regelmatig zonder jou afspreken, je buiten spel komt te staan? Dat iedereen behoefte heeft aan meerdere/diepe vriendschappen of groepsvrienden? Dat als jij je kind daarbij niet helpt, 'het' niet gaat lukken?

Soms zijn die gedachten of overtuigingen het gevolg van pijnlijke ervaringen in onze jeugd of trauma, maar dat hoeft dus niet perse. Hoe je zelf in elkaar zit, hoe je situaties interpreteert of hoeveel je piekert, kan allemaal een rol spelen.

beste Mar,
Ik herken zo jouw gevoel. Maak me al mijn hele leven als moeder zorgen rondom sociale contacten van mijn kind.
Hij is ondertussen al 24 en erken nog steeds dat ik er te obsessief mee bezig ben.
Ook al hulp hiervoor gehad, maar merk dat t met periodes weer de kop op steekt.
Hij had ook een leuke groep als 16jarige, maar hield niet van voetbal en uitbundig stappen, soms ook beetje vreemde een. Langzaam viel de groep uit elkaar en had hij weinig sociale contacten over.
Op het HBO kwamen wat nieuwe contacten erbij, die overigens niet zijn gebleven.
Hij heeft nu een aantal losse vriendschappen. Hij spreekt ze via app en af en toe spreken ze af. Ze werken allemaal en tijd voor afspraken wordt steeds beperkter. 
Maar hij is er oke mee.
Nu komt oud en nieuw er weer aan en maak ik me weer druk of hij dan wel iets te doen heeft en denk ik er zelfs aan maar huis te blijven zodat ie niet alleen zit. 
Terwijl hij duidelijk aangeeft dat t hem echt niets uitmaakt. 
Grote vraag is dan, waarom ik dat niet kan geloven.

Wat ik idd geleerd heb is te denken wat wil hij? Ik ben een sociaal dier en zou gek worden als ik weinig mensen zou zien. 
Ik erken een grote controle drang bij mezelf. Wil alles in banen lijden en ws komt dit vanuit mijn vroegere relatie waarin mijn ex (zijn vader) lange periode vreemd ging toen ik zwanger was. Ik was toen zo bezig met alles vast te houden en in ‘eigen hand’ te houden. Bang om controle over situatie kwijt te raken. 
Uiteindelijk heeft dit natuurlijk helemaal geen zin. Je kan iemand niet besturen en dwingen zaken te doen omdat jij dat fijn vindt.

Daarin herken ik jouw gevoel, zaken voor hem regelen, 100x bevestiging vragen, controleren.
Maar ik heb geleerd dat zoon zich daardoor juist anders gaat gedragen en niets meer verteld. Zich ging schamen omdat hj niet voldeed aan mijn ‘eisen’.
Ik heb hem daar laatst excuses voor aangeboden. 
Hij gaat binnenkort t huis uit en dat brengt voor mij weer veel onrust met zich mee.
Wordt ie niet eenzaam daar alleen? Enz
Terwijl ik ook zo trots op hem ben hoe hij alles regelt en keuzes maakt.
En baal ervan dat ik alleen maar weer denk…wordt ie niet eenzaam.

Hoop dat jij en ik hierin onze weg kunnen vinden. Want t vergt veel energie die je beter in positievere gedachtes kan stoppen.