loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Ze worden ouder. Vriendschappen veranderen, mensen veranderen. Er komen nieuwe vriendschappen bij, of niet. Straks zijn er die gaan studeren, gaan verhuizen, verschillende bijbaantjes, sommigen houden van stappen en anderen niet, ze krijgen relaties, gaan op zichzelf wonen, krijgen nieuwe hobby's enz enz. Ik denk dat meer mensen niet dan wel als volwassenen nog de zelfde vriendengroep hebben als toen ze 13 waren. En ouders hebben er sowieso niks meer mee te maken 
Dus laat het los. je kunt er ook niks aan doen/veranderen.
Dat gezegd hebbende; ik ben bijna 40 en mijn moeder attendeert mij er nog op dat ik Truus mss eens moet bellen en en of ik nog met Piet heb afgesproken en dat ze Miep en Koos in de stad zag en waarom ik niet mee was. Vooral irritant. Maar in die zin wel herkenbaar dus .
Heb jij zelf de vriendengroep nog van toen je 17 was? Waarschijnlijk niet. Als je 4 bent, hoef je alleen maar tegen n kind op school te zeggen Ik heet Mar. Hoe heet jij? en je komt thuis met de mededeling dat je een beste vriendin hebt. Als je ouder wordt, wordt het lastiger en blijkt die beste vriendin andere ideeën te hebben dan jij over van alles en nog wat. En je groeit uit elkaar. Soms ontmoet je elkaar later weer, en is het toch weer gezellig. en je zoon zit dus blijkbaar in de fase van vrienden die eens verder gaan kijken. En n groepje van 4 lijkt me niks mis mee. Gaat hij verder studeren of werken zal hij weer een andere groep tegenkomen waaruit hij vrienden kiest, of gekozen wordt.
Welke antwoorden hoop je hier te krijgen die je op het andere forum niet hebt gekregen?
Ik merk dat het me goed doet om bepaalde reacties te ontvangen.
Vind het fijn om aan het denken gezet te worden, en vanuit verschillende standpunten dingen te bekijken.
Dus dank voor jullie reacties.
Vind het niet zo prettig merk ik dat ik blijkbaar herkend wordt uit een ander openbaar forum en daar dan een soort van op aangesproken wordt.
ik kom maar tot 1 zin: Dit is iets van je zoon, houd je er gewoon helemaal buiten, tenzij je zoon iets aan je vraagt.
ik ben blij dat je je post begint met; ik ben obsessief bezig.
Wat enorm beklemmend moet dit zijn voor je zoon al heel zijn leven! En wat ontzettend verdrietig voor jou
heb je eens wens om iets te veranderen aan deze obsessie?
Ik zou denk ik vooral eens nagaan waar jouw obsessie vandaan komt. Ben je vroeger zelf heel eenzaam geweest of buitengesloten door anderen? Mogelijk heb je daar nog steeds last van en reageer je daarom zo. Lijkt me voor je zoon heel vervelend, tenzij je het niet zo naar hem uit. Maar dan is het voor jezelf heel vervelend.
In het verhaal van je zoon hoor ik niets raars. Vriendschappen veranderen met de tijd. Als hij nog een clubje vrienden over houdt van 4 is dat toch helemaal oké? En zelfs als er niemand over blijft is het aan je zoon om te oordelen of hij hier last van heeft. Hij is 17 en wat dat betreft wel oud en wijs genoeg hiervoor.
Waarom maak je je hier zo druk om? Dat zijn toch zijn vrienden, zijn leven. Ik herken het overigens wel van deze leeftijd. Een van mijn zoons van 17 (heb een tweeling) heeft ook een grote vriendengroep (totaal 12 jongens) waar van alles in schuift en verandert op deze leeftijd. Sinds z'n 6e is hij bevriend met een van die jongens, ze voetballen al sinds die tijd samen, altijd samen in de klas gezeten, vroeger is hij weleens mee op vakantie geweest en van de zomer zijn ze met elkaar (en 6 anderen) op vakantie geweest. Zijn ouders zijn ondertussen ook goede kennissen van ons.
Nu zitten ze sinds een jaar niet meer bij elkaar in de klas en je merkt dat ze langzaam uit elkaar groeien daardoor. Nu was die jongen vorige week jarig en mijn zoon en de rest van de groep waren niet uitgenodigd op zijn feest. Ik maak me daar geen minuut druk om, maar was wel benieuwd waarom niet. Maar zoon zegt heel simpel, tja hij gaat nu wat meer met andere jongens uit zijn nieuwe klas om en dat mixt niet helemaal met elkaar. Hij vindt dat volkomen normaal. Prima toch, zo gaan die dingen nou eenmaal, hoort er allemaal bij. Ik zou echt niet weten waarom ik daar iets van zou vinden of me druk om zou maken. Want hij had zelf dit weekend wat vrienden over de vloer en daar waren weer 2 anderen bij die ik nog niet kende. Volgend jaar gaat hij (hopelijk) studeren, dan verandert er weer van alles.
M'n andere zoon heeft helemaal geen vriendengroep. Is dat dan zielig? Hij heeft allemaal losse plukjes vrienden in kleine groepjes van maximaal 4. Wat is daar mis mee? Een vaste leuke groep van 4 is toch ook heel fijn en leuk? Ik heb zelf ook maar 3 goede vriendinnen, daar doe ik het prima mee 😊
Mar80 schreef op 18-11-2024 om 13:28:
Ik merk dat het me goed doet om bepaalde reacties te ontvangen.
Vind het fijn om aan het denken gezet te worden, en vanuit verschillende standpunten dingen te bekijken.
Dus dank voor jullie reacties.
Vind het niet zo prettig merk ik dat ik blijkbaar herkend wordt uit een ander openbaar forum en daar dan een soort van op aangesproken wordt.
Waarom? Je bent op beide fora toch anoniem en er is nu eenmaal een grote overlap qua gebruikers met beide fora. Daarbij vind ik dat er al heel veel goede reacties daar waren, dus ook ik vroeg me af wat je hier nog toegevoegd zou willen zien (oprechte vraag)?
Ik snap je vraag….ik heb daar niet echt een antwoord op.
Meer een behoefte om te ventileren ofzo, juist doordat ik daar zulke fijne adviezen heb gekregen.
welke angst zit hieronder? Ben je bang dat hij straks geen vrienden meer heeft? Kan je merken dat jou zoon ook teleurgesteld was dat hij niet bij die andere groep was uitgenodigd?
Je geeft zelf aan obsessief ermee bezig te zijn...kan het zijn dat deze situatie een, voor jou, oude pijn of klein trauma van vroeger triggert? Waardoor jij je als het ware verdrietig voelt en angstig over het sociale leven van je zoon?
Jij noemt hetzelf obsessief, maar is dat wel zo...? Of zie je al een verandering aankomen, waardoor je weet dat jou zoon een leuke groep vrienden dreigt kwijt te raken en vind je dat moeilijk om aan te zien, omdat het jou kind betreft die hier de 'dupe' van lijkt te worden?
Verder begrijp ik wel de 'zorg' die hierachter schuil gaat. Als je kind het fijn heeft en een leuk sociaal leven, dan voelt dat voor jezelf ook prettig en stabiel. Dat is uiteindelijk wat alle ouders hun kind toewensen. Dat geeft rust.
Kan je zoon misschien ook bij dat grote groepje aansluiten? Kunnen die andere vrienden hun 4en niet meevragen dan?
Even wat achtergrond info, misschien bij to niet bekend:
Viafora is opgericht toen viva offline zou gaan. Toen zijn veel Viva gebruikers naar Via gegaan. Later bleek dat Viva zou blijven bestaan. Vervolgens zijn een hoop forummers op beiden fora blijven lezen en schrijven.
En wat je vraag betreft. Vriendschappen veranderen, een leven lang. Een proces waaraan je als ouder niets meer kan doen. Sterker nog, als jongere of volwassene is dit ook lang niet altijd te sturen.
Laat het los, voor nu zijn er nog 3 vriendschappen en contact met de anderen, wie weet wat de toekomst brengt.
ter geruststelling: hier is deze leeftijd ook een periode geweest waarin vriendschappen veranderden. De wereld.wordt groter op deze leeftijd en jongeren zoeken nog naar wie ze zijn. Daar hoort bij om nieuwe vriendschappen aan te gaan, en anderen komen soms op een lager pitje te staan of verdwijnen. Soms is dit slechts tijdelijk. Mijn kinderen zijn heel verschillend als het om vriendschappen gaat: de een kent heel veel mensen en heeft goede vrienden die hij soms maanden niet ziet. Maar als hij ze weer ziet, dan is het meteen weer als vanouds. Het wisselt weleens per periode met wie hij het meest omgaat, afhankelijk van de interesses die op dat moment gevolgd worden. Mijn andere kind is veel spaarzamer in vriendschappen, als in minder vrienden en ook minder 'hecht', maar heeft er ook minder behoefte aan. Kortom, vriendschappen komen en gaan en sommige vlammen af en toe op (dat zijn vaak levenslange vriendschappen).
Als je hier al zo lang obsessief mee bezighoudt, dan lijkt het mij tijd om hier zelf mee aan de slag te gaan. Misschien weet je al wat er aan ten grondslag ligt, maar heb je dat nog niet verwerkt. Of moet je nog uitzoeken waarom je dit zo bezighoudt. Gewoon eens laagdrempelig via de praktijkondersteuner GGZ van de huisarts?
Herkenbaar dat je je zorgen kan maken om zijn sociale leven. Als ik het goed lees ben je bang dat uiteindelijk iedereen 'overstapt' naar de grotere groep maar jouw zoon alleen achterblijft.
Zijn er aanwijzingen dat dit kan gebeuren? Maakt je zoon bijvoorbeeld lastig contact? Of geeft hij zelf aan in woord en/of gedrag dat het hem dwars zit?
Als dit niet zo is, dan zou ik het loslaten en erop vertrouwen dat het goed komt. Vriendschappen komen en gaan.
En ga eens met hem het gesprek erover aan. Op een neutrale wijze. Wellicht heb je dat al gedaan hoor. Goed luisteren en vertrouwen geven.
En misschien (waarschijnlijk?) zit de angst voornamelijk in jezelf. Goed om dat eens te onderzoeken en ermee aan de slag te gaan.
Jouw angst is niet zijn angst, en wees voorzichtig dat je je zorgen niet op hem projecteert.