loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Hekje schreef op 21-11-2024 om 00:10:
[..]
Blijf op je handen zitten!
Hij weet nu dat er een feestje komt. Blijkbaar heeft hij geen zin om te gaan. Anders zou hij wel actie ondernemen (vrienden vragen, kaartje kopen). Laat die jongen lekker zijn eigen plan trekken. En dat is dan misschien op zaterdag op zijn kamer een beetje gamen.
Ja ga ik doen hoor…
Hij weet inderdaad dat het feest er is, via via. Normaal wordt er in de groepsapp over gepraat “wie wil er mee, hoe laat terug, wie regelt taxi etc”. Nu wist hij nog van niets, dus de drempel om dan te vragen is groot voor hem denk ik.
Lotd schreef op 21-11-2024 om 08:20:
ik zou het inderdaad ook al geregeld hebben heel knap mar80 maar het geeft mij stress denk je er nu veel aan ik haal me gelijk van alles in mijn hoofd
Jazeker haal ik me van alles in mijn hoofd. Maar ik ga dat nu wel bij mezelf laten.
Valeria schreef op 21-11-2024 om 08:28:
[..]
Vergeet niet, als je jong bent doe je gewoon wat je moeder belangrijk vindt. Hoe ouder je wordt, hoe meer je inziet dat je ook zelf mag kiezen wat je leuk vindt.
Het kan ook zijn dat hij de groep wel leuk vindt, maar de activiteiten niet zo, of niet allemaal. Of andersom. En op een gegeven moment ga je daar dan ook in minderen.
Hij kan dat zelf het beste regelen.
Laatst zei hij: jammer dat mijn vrienden van school niet in de buurt wonen, want dan was ik 100% met hen omgegaan.
Hierdoor dacht ik inderdaad dat hij zelf misschien wel een beetje aanvoelt dat de klik (op dit moment) minder is met een groot aantal uit z’n vaste groep.
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 08:36:
[..]
Maar hij is niet spannend genoeg voor een heel aantal.
En daardoor begint hij nu buiten de boot te vallen.
Nee, ze beginnen buiten ZIJN boot te vallen.
Valeria schreef op 21-11-2024 om 09:21:
[..]
Nee, ze beginnen buiten ZIJN boot te vallen.
Dit is wel even heel confronterend….wat goed dat je dit zegt.
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 08:47:
[..]
Laatst zei hij: jammer dat mijn vrienden van school niet in de buurt wonen, want dan was ik 100% met hen omgegaan.
Hierdoor dacht ik inderdaad dat hij zelf misschien wel een beetje aanvoelt dat de klik (op dit moment) minder is met een groot aantal uit z’n vaste groep.
Wat heeft hij nodig (letterlijk) om meer met zijn schoolvrienden om te gaan? Geld voor de bus, een scooter, een goede slaapzak zodat hij bij hun kan logeren? Hij is 17, zijn schoolvrienden wonen vast geen 150km verderop.
Of moet hij volgens jou echt met die oude groep blijven?
nee zeker niet!
Ik heb hem wel een gevraagd waarom hij niet met ze afspreekt. Ik wil hem overal naartoe brengen.
Maar de jongens van school zijn buiten school geen groep. Ze hebben afzonderlijk eigen groepen in hun woonplaats.
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 10:10:
nee zeker niet!
Ik heb hem wel een gevraagd waarom hij niet met ze afspreekt. Ik wil hem overal naartoe brengen.
Maar de jongens van school zijn buiten school geen groep. Ze hebben afzonderlijk eigen groepen in hun woonplaats.
Dan ze gezellig bij jullie uitnodigen, wat niet is, kan nog komen
Maar moet het persé een groep zijn? Zelf vind ik 1 op 1 ook wel prettig, ook toen ik 17 was. Bijv een keer naar de bios, samen gamen, gewoon wat 'hangen' op zijn kamer.
Aangezien hij zelf aangaf graag met klasgenoten af te willen spreken zou ik zeggen; gewoon doen, regel maar iets, ik wil indien nodig wel brengen/halen, laat me maar horen als je hulp nodig hebt. En het daar dan bij laten.
Ik merk overigens dat ik zelf ook de neiging heb om te projecteren, maar dan vanuit mijn eigen introverte werkelijkheid. Mijn extraverte moeder had mij graag als onderdeel van een vriendengroep. Stappen vond en vind ik niet erg leuk. Dus toen dat steeds belangrijker werd viel ik ook wat buiten de groep. (Of zij buiten de mijne, dank je Valeria, ook voor mij een eye opener!) Op den duur werd ik ook niet/minder gevraagd, wat op zich begrijpelijk is. Ik vond dat wel erg, en vond het ook lastig als ik wist dat 'iedereen' ergens was behalve ik. Maar dat erg vinden zat hem vooral in het gevoel niet 'aan de norm te voldoen' en mijn moeder teleur te stellen. Het uit elkaar groeien met oude vrienden werd ook uitgelegd als een tekortkoming van mij; het ontbrak mij aan allerlei eigenschappen waardoor ik niet meer bij hun hoorde; ik was niet spontaan genoeg, ik had nooit tienermeidengiechelbuien, ik was saai, een studiebol ed. Uiteindelijk leerde ik nieuwe vrienden kennen, ook via school en met een deel van hun ben ik >20 jaar later nog bevriend. En daar bleek ik andere eigenschappen te hebben; humor, breed geïnteresseerd, behulpzaam. Terwijl ik natuurlijk helemaal niet veranderd was, het was de omgeving die mij anders deed uitkomen. Dit speelde bij mij wel iets eerder, rond 15/16 jaar. Maar meiden puberen wat eerder, dus kan me voorstellen dat dit soort processen dan ook eerder aan de orde zijn.
Ik heb de neiging deze ervaring op jouw zoon te projecteren met daarbij de neiging om jou af te remmen. Maar ik ken je zoon niet. En ik ken jou niet. Alhoewel jij wel heel anders overkomt dan mijn moeder. Maar jouw zoon kan natuurlijk heel anders zijn dan ik, met heel andere behoeftes.
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 08:40:
[..]
Ja ga ik doen hoor…
Hij weet inderdaad dat het feest er is, via via. Normaal wordt er in de groepsapp over gepraat “wie wil er mee, hoe laat terug, wie regelt taxi etc”. Nu wist hij nog van niets, dus de drempel om dan te vragen is groot voor hem denk ik.
Hij hoeft het toch ook niet in de groepsapp te vragen (als hij het überhaupt al wil vragen) maar aan een goede vriend uit de groep. Gewoon 1 op 1.
Wat hij over zijn schoolvrienden zegt vind ik wel tekenend. Blijkbaar is de dorpsgroep voor hem ook meer een opvulling bij gebrek aan beter. Tijd om uit de groepsapp/groepsdynamica te stappen. Focus op de individuele vrienden. Geeft iedereen meer rust.
Meesje schreef op 21-11-2024 om 11:07:
Maar moet het persé een groep zijn? Zelf vind ik 1 op 1 ook wel prettig, ook toen ik 17 was. Bijv een keer naar de bios, samen gamen, gewoon wat 'hangen' op zijn kamer.
Aangezien hij zelf aangaf graag met klasgenoten af te willen spreken zou ik zeggen; gewoon doen, regel maar iets, ik wil indien nodig wel brengen/halen, laat me maar horen als je hulp nodig hebt. En het daar dan bij laten.
Ik merk overigens dat ik zelf ook de neiging heb om te projecteren, maar dan vanuit mijn eigen introverte werkelijkheid. Mijn extraverte moeder had mij graag als onderdeel van een vriendengroep. Stappen vond en vind ik niet erg leuk. Dus toen dat steeds belangrijker werd viel ik ook wat buiten de groep. (Of zij buiten de mijne, dank je Valeria, ook voor mij een eye opener!) Op den duur werd ik ook niet/minder gevraagd, wat op zich begrijpelijk is. Ik vond dat wel erg, en vond het ook lastig als ik wist dat 'iedereen' ergens was behalve ik. Maar dat erg vinden zat hem vooral in het gevoel niet 'aan de norm te voldoen' en mijn moeder teleur te stellen. Het uit elkaar groeien met oude vrienden werd ook uitgelegd als een tekortkoming van mij; het ontbrak mij aan allerlei eigenschappen waardoor ik niet meer bij hun hoorde; ik was niet spontaan genoeg, ik had nooit tienermeidengiechelbuien, ik was saai, een studiebol ed. Uiteindelijk leerde ik nieuwe vrienden kennen, ook via school en met een deel van hun ben ik >20 jaar later nog bevriend. En daar bleek ik andere eigenschappen te hebben; humor, breed geïnteresseerd, behulpzaam. Terwijl ik natuurlijk helemaal niet veranderd was, het was de omgeving die mij anders deed uitkomen. Dit speelde bij mij wel iets eerder, rond 15/16 jaar. Maar meiden puberen wat eerder, dus kan me voorstellen dat dit soort processen dan ook eerder aan de orde zijn.
Ik heb de neiging deze ervaring op jouw zoon te projecteren met daarbij de neiging om jou af te remmen. Maar ik ken je zoon niet. En ik ken jou niet. Alhoewel jij wel heel anders overkomt dan mijn moeder. Maar jouw zoon kan natuurlijk heel anders zijn dan ik, met heel andere behoeftes.
Ik kom net bij de therapeut vandaan. Zij gaf mij aan dat ik best aan hem kan vragen wat hij zelf graag wil. Gewoon 1x …..wil je naar het feest? Als je graag wil dan zou je misschien alvast de jongens kunnen vragen.
En daarna bij hem laten.
Ik heb het net gevraagd… hij gaf aan het op zich wel leuk te vinden maar het hoeft niet persé. Mocht de rest gaan dan wil hij wel mee maar hij wilde geen initiatief nemen.
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 13:33:
[..]
Ik kom net bij de therapeut vandaan. Zij gaf mij aan dat ik best aan hem kan vragen wat hij zelf graag wil. Gewoon 1x …..wil je naar het feest? Als je graag wil dan zou je misschien alvast de jongens kunnen vragen.
En daarna bij hem laten.Ik heb het net gevraagd… hij gaf aan het op zich wel leuk te vinden maar het hoeft niet persé. Mocht de rest gaan dan wil hij wel mee maar hij wilde geen initiatief nemen.
Lijkt mij helemaal prima. Enige interesse tonen in zijn bezigheden en interesses is natuurlijk prima 
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 08:47:
[..]
Laatst zei hij: jammer dat mijn vrienden van school niet in de buurt wonen, want dan was ik 100% met hen omgegaan.
Hierdoor dacht ik inderdaad dat hij zelf misschien wel een beetje aanvoelt dat de klik (op dit moment) minder is met een groot aantal uit z’n vaste groep.
Of misschien voelt hij haarfijn aan dat hij niet aan de verwachtingen van zijn moeder voldoet en probeert hij nu logisch te maken voor jou dat hij niet zoveel contacten heeft. Terwijl hij dus eigenlijk zelf die behoefte niet zo heeft.
Meesje schreef op 21-11-2024 om 11:07:
Mijn extraverte moeder had mij graag als onderdeel van een vriendengroep. Stappen vond en vind ik niet erg leuk. Dus toen dat steeds belangrijker werd viel ik ook wat buiten de groep. (Of zij buiten de mijne, dank je Valeria, ook voor mij een eye opener!) Op den duur werd ik ook niet/minder gevraagd, wat op zich begrijpelijk is. Ik vond dat wel erg, en vond het ook lastig als ik wist dat 'iedereen' ergens was behalve ik. Maar dat erg vinden zat hem vooral in het gevoel niet 'aan de norm te voldoen' en mijn moeder teleur te stellen. Het uit elkaar groeien met oude vrienden werd ook uitgelegd als een tekortkoming van mij; het ontbrak mij aan allerlei eigenschappen waardoor ik niet meer bij hun hoorde; ik was niet spontaan genoeg, ik had nooit tienermeidengiechelbuien, ik was saai, een studiebol ed. Uiteindelijk leerde ik nieuwe vrienden kennen, ook via school en met een deel van hun ben ik >20 jaar later nog bevriend. En daar bleek ik andere eigenschappen te hebben; humor, breed geïnteresseerd, behulpzaam. Terwijl ik natuurlijk helemaal niet veranderd was, het was de omgeving die mij anders deed uitkomen. Dit speelde bij mij wel iets eerder, rond 15/16 jaar.
Bij mij precies zo, nadat ik op kamers ging. Andere mensen bleken mij heel anders te zien dan mijn moeder, die mij altijd maar met haarzelf en mijn jongere zusjes zat te vergelijken. Je komt er pas echt achter hoeveel invloed dat heeft gehad als dat wegvalt.
Fijn dat jullie dit delen, dat geeft mij hele waardevolle inzichten!