loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Mar80 schreef op 19-11-2024 om 20:58:
[..]
Ja klopt, ik denk aan te voelen dat hij het nodig heeft. Maar mijn partner vroeg: heeft hij het nodig of heb jij het nodig?
En dat is een goede vraag.
Dat is zeker een goede vraag, maar klopt het ook wat jijzelf daarover denkt? Of voel je het juist eigenlijk heel goed aan wat jou zoon nodig heeft?
'Ziet' jou man ook hoe jij het ziet? Dat jou zoon een 'duwtje in de rug' ter ondersteuning nodig heeft op sociaal gebied?
Mar80 schreef op 19-11-2024 om 13:29:
[..]
Dat langs de zijlijn staan is ook herkenbaar....ik heb niet het idee dat hij daar zelf echt last van heeft. Hij voelt zich prima aan die zijlijn, echter de consequenties (het niet uitgenodigd worden doordat je nooit in het veld meedoet) zijn minder prima.
Jij vindt het minder prima, ik functioneer mijn hele leven al in de zijlijn en dat vind ik als introvert ook helemaal prima.
BritgetJones007 schreef op 19-11-2024 om 23:41:
[..]
Dat is zeker een goede vraag, maar klopt het ook wat jijzelf daarover denkt? Of voel je het juist eigenlijk heel goed aan wat jou zoon nodig heeft?
'Ziet' jou man ook hoe jij het ziet? Dat jou zoon een 'duwtje in de rug' ter ondersteuning nodig heeft op sociaal gebied?
Ik merk dat je in meerdere berichten erg aanstuurt op dat het allemaal wel meevalt met de ongezonde obsessie van TO met het sociale leven van haar zoon, en dat ze het juist goed aanvoelt dat hij dat steuntje in de rug nodig heeft.
Allereerst sluit het een het ander niet uit. Het kan best zijn dat zoon een bepaalde kwetsbaarheid heeft (maar dat hoeft niet, ik lees eerlijk gezegd niets zorgelijks) ėn tegelijkertijd kan de zorg van TO hierover buiten proportie en ongezond zijn (voor haar en voor zoon). Ze geeft notabene zelf meerdere keren aan dat de wijze waarop ze er mee bezig is, niet gezond is. En dat lijkt me terecht aangezien ze er onevenredig veel mee bezig is.
Daarnaast vraag ik me af waarom je zo gebrand bent om de angsten en zorgen van TO te normaliseren en als terecht te benoemen. Herken je jezelf in haar zorgen?
Ik denk idd dat ik ergens wel een bepaalde kwetsbaarheid aanvoel, maar hij lijkt eigenlijk zelf niet zo’n last te hebben van die kwetsbaarheid. Hij is wie hij is.
Op dit forum (en ook de andere) heb ik echt hele goede inzichten gekregen; het is zijn leven, en vriendschappen veranderen. Dat kan ook juist weer goed zijn, dat geeft weer ruimte voor nieuwe dingen. Ik mag dat niet in de weg staan door alles voor hem te willen regelen.
En daarnaast….hij is 17, bijna volwassen. Hij gaat studeren volgend jaar, hij moet zijn eigen keuzes maken.
Waar het mij in dit topic vooral ook om gaat is dat ik het ongezond vindt, de mate waarop het mijn leven beïnvloed.
Mar80 schreef op 20-11-2024 om 08:33:
Ik denk idd dat ik ergens wel een bepaalde kwetsbaarheid aanvoel, maar hij lijkt eigenlijk zelf niet zo’n last te hebben van die kwetsbaarheid. Hij is wie hij is.
Op dit forum (en ook de andere) heb ik echt hele goede inzichten gekregen; het is zijn leven, en vriendschappen veranderen. Dat kan ook juist weer goed zijn, dat geeft weer ruimte voor nieuwe dingen. Ik mag dat niet in de weg staan door alles voor hem te willen regelen.
En daarnaast….hij is 17, bijna volwassen. Hij gaat studeren volgend jaar, hij moet zijn eigen keuzes maken.
Waar het mij in dit topic vooral ook om gaat is dat ik het ongezond vindt, de mate waarop het mijn leven beïnvloed.
Ik vind dat je het heel helder ziet en beschrijft, Mar80, en knap dat je ziet waar gezonde zorgen overgaan in ongezond. En super goed dat je hier al hulp voor hebt gezocht. Ik hoop dat je deze zorgen steeds wat meer los mag laten, zodat het jou niet meer zo in de weg zit. Onze kinderen zijn echt een spiegel in dat opzicht en laten ons vaak zien waar we zelf nog wat werk te doen hebben. Dat is soms pijnlijk maar ook heel mooi eigenlijk.
Wat een lieve reactie, dankjewel!
En inderdaad, die spiegel, via mijn zoon voel ik mijn eigen onzekerheid. En daar moet ík wat mee, niet hij.
Nou…ik kan gaan oefenen, praktijkopdracht
Iemand (ouder iemand, zijn dochter zit in die grote groep) vroeg vandaag in mijn bijzijn aan zoon of hij ook naar de discotheek gaat zaterdag, want iedereen ging.
Hmm nohhh weet ik niet, kijk nog wel. Dat was zijn antwoord, maar volgens mij wist hij gewoon van niks.
Toen ik hem later vroeg of hij wilde gaan bleef het ook vaag. Hij wou even afwachten wat de rest van zijn vrienden ging doen, hij had nog van niemand gehoord of ze wel of geen kaartje hadden gekocht.
En ik denk dan: oké, maar je hoeft toch niet af te wachten. Als je graag wil dan kun je ook zelf initiatief nemen. En mij gedachten gaan alle kanten op: wat als straks blijkt dat iedereen gaat en dat hij niet is gevraagd. Dus mijn obsessie wil het regelen, hij moet die jongens gaan vragen of ze willen gaan zaterdag.
Maar ik doe het niet, ik zit op mijn handen en heb hem net alleen maar even een knuffel gegeven.
Mar80 schreef op 20-11-2024 om 22:26:
Nou…ik kan gaan oefenen, praktijkopdracht
Hmm nohhh weet ik niet, kijk nog wel. Dat was zijn antwoord, maar volgens mij wist hij gewoon van niks.
Je vult in. Misschien wist hij het wel, maar heeft geen zin als X of y niet meegaan maar ook geen zin om het hun te vragen want zo'n leuk uitje vind hij het nu ook weer niet.
Wat de invulling van een introvert is.
Mar80 schreef op 20-11-2024 om 22:26:
Nou…ik kan gaan oefenen, praktijkopdracht
Iemand (ouder iemand, zijn dochter zit in die grote groep) vroeg vandaag in mijn bijzijn aan zoon of hij ook naar de discotheek gaat zaterdag, want iedereen ging.
Hmm nohhh weet ik niet, kijk nog wel. Dat was zijn antwoord, maar volgens mij wist hij gewoon van niks.
Toen ik hem later vroeg of hij wilde gaan bleef het ook vaag. Hij wou even afwachten wat de rest van zijn vrienden ging doen, hij had nog van niemand gehoord of ze wel of geen kaartje hadden gekocht.
En ik denk dan: oké, maar je hoeft toch niet af te wachten. Als je graag wil dan kun je ook zelf initiatief nemen. En mij gedachten gaan alle kanten op: wat als straks blijkt dat iedereen gaat en dat hij niet is gevraagd. Dus mijn obsessie wil het regelen, hij moet die jongens gaan vragen of ze willen gaan zaterdag.
Maar ik doe het niet, ik zit op mijn handen en heb hem net alleen maar even een knuffel gegeven.
Goed gedaan, Mar80.
Het klinkt alsof ik mijn jongste zoon hoor praten 😉
Die heeft het ook helemaal niet zo op feestjes, is nog nooit naar een schoolfeest geweest. Hij is laatst voor het eerst naar een kleiner Halloween feestje geweest bij iemand thuis. Was heel erg op tijd weer thuis, maar had het wel gezellig gehad. Hij is er dan gewoon al snel wel weer klaar mee, waar anderen nog flink doorhalen en -drinken 😊
Mar80 schreef op 20-11-2024 om 22:26:
Nou…ik kan gaan oefenen, praktijkopdracht
Iemand (ouder iemand, zijn dochter zit in die grote groep) vroeg vandaag in mijn bijzijn aan zoon of hij ook naar de discotheek gaat zaterdag, want iedereen ging.
Hmm nohhh weet ik niet, kijk nog wel. Dat was zijn antwoord, maar volgens mij wist hij gewoon van niks.
Toen ik hem later vroeg of hij wilde gaan bleef het ook vaag. Hij wou even afwachten wat de rest van zijn vrienden ging doen, hij had nog van niemand gehoord of ze wel of geen kaartje hadden gekocht.
En ik denk dan: oké, maar je hoeft toch niet af te wachten. Als je graag wil dan kun je ook zelf initiatief nemen. En mij gedachten gaan alle kanten op: wat als straks blijkt dat iedereen gaat en dat hij niet is gevraagd. Dus mijn obsessie wil het regelen, hij moet die jongens gaan vragen of ze willen gaan zaterdag.
Maar ik doe het niet, ik zit op mijn handen en heb hem net alleen maar even een knuffel gegeven.
Blijf op je handen zitten!
Hij weet nu dat er een feestje komt. Blijkbaar heeft hij geen zin om te gaan. Anders zou hij wel actie ondernemen (vrienden vragen, kaartje kopen). Laat die jongen lekker zijn eigen plan trekken. En dat is dan misschien op zaterdag op zijn kamer een beetje gamen.
mana_sutiyuq schreef op 20-11-2024 om 22:43:
[..]
Je vult in. Misschien wist hij het wel, maar heeft geen zin als X of y niet meegaan maar ook geen zin om het hun te vragen want zo'n leuk uitje vind hij het nu ook weer niet.Wat de invulling van een introvert is.
Een discotheek heb ik altijd vreselijk gevonden, dus ik zou ook blij zijn als ik niet gevraagd werd. Ik zou het net zo vreselijk vinden als mijn moeder vond dat ik moest gaan.
ik zou het inderdaad ook al geregeld hebben heel knap mar80 maar het geeft mij stress denk je er nu veel aan ik haal me gelijk van alles in mijn hoofd
mana_sutiyuq schreef op 20-11-2024 om 22:43:
[..]
Je vult in. Misschien wist hij het wel, maar heeft geen zin als X of y niet meegaan maar ook geen zin om het hun te vragen want zo'n leuk uitje vind hij het nu ook weer niet.Wat de invulling van een introvert is.
Je eerste stuk klopt denk ik helemaal. Hij gaat niet zonder een paar van zijn vaste eigen groepje, en dat is ook helemaal begrijpelijk.
Maar tot ongeveer 3 weken geleden sprak hij elk weekend af, vaak zelfs meerdere keren. En in vakanties ook doordeweeks. Dan ga ik er van uit dat hij het blijkbaar leuk vindt om af te spreken.
Mar80 schreef op 21-11-2024 om 08:24:
[..]
Je eerste stuk klopt denk ik helemaal. Hij gaat niet zonder een paar van zijn vaste eigen groepje, en dat is ook helemaal begrijpelijk.
Maar tot ongeveer 3 weken geleden sprak hij elk weekend af, vaak zelfs meerdere keren. En in vakanties ook doordeweeks. Dan ga ik er van uit dat hij het blijkbaar leuk vindt om af te spreken.
Vergeet niet, als je jong bent doe je gewoon wat je moeder belangrijk vindt. Hoe ouder je wordt, hoe meer je inziet dat je ook zelf mag kiezen wat je leuk vindt.
Het kan ook zijn dat hij de groep wel leuk vindt, maar de activiteiten niet zo, of niet allemaal. Of andersom. En op een gegeven moment ga je daar dan ook in minderen.
Hij kan dat zelf het beste regelen.
kaatjecato schreef op 20-11-2024 om 23:26:
[..]
Goed gedaan, Mar80.
Het klinkt alsof ik mijn jongste zoon hoor praten 😉
Die heeft het ook helemaal niet zo op feestjes, is nog nooit naar een schoolfeest geweest. Hij is laatst voor het eerst naar een kleiner Halloween feestje geweest bij iemand thuis. Was heel erg op tijd weer thuis, maar had het wel gezellig gehad. Hij is er dan gewoon al snel wel weer klaar mee, waar anderen nog flink doorhalen en -drinken 😊
Maar in principe houdt hij wel van feestjes, hij is ook altijd laat thuis. Hij houdt van gezelligheid, bij elkaar zitten, buiten rondhangen, voetballen etc.
In mijn ogen is hij die leuke lieve jongen waar je altijd op kunt bouwen. Maar hij is niet spannend genoeg voor een heel aantal.
En daardoor begint hij nu buiten de boot te vallen.