loslaten vriendschappen

Mar80 schreef op 18-11-2024 om 22:16:

[..]

Ik heb zelf een vrij rijk sociaal leven. Ik heb een vriendinnengroep bestaande uit 6 dames. We kennen elkaar al 25 jaar. We zien/spreken elkaar heel regelmatig. Daarnaast werk ik, ben lid van sportvereniging en heb ik ook goed contact met familie.

Misschien moet je je eigen normen en waarden niet op je zoon projecteren. Sommige mensen hebben nu eenmaal veel minder behoefte aan sociaal contact.

Als hij 2 echte vrienden overhoudt, is er nog steeds geen probleem, vind ik.

ik kan het ook niet loslaten heb ook geen verklaring wand bij mijn andere zoon heb ik dit totaal niet nl. wel ik bij hem van kleins af aan meer gedoe geweest rondom klas/scholen/vrienden ect ik wil gewoon graag dat het “goed” gaat maar idd ik ben daar zeker in weekend te veel mee bezig

Ik herken de situatie en de bovenmatige zorg. Mijn dochter is 13 en is het afgelopen jaar de vriendinnen die ze in het dorp had, zelfs in onze straat, min of meer kwijtgeraakt. Ze heeft na lang zoeken gelukkig wel een clubje meiden getroffen op de middelbare. Verder heeft ze een bestie en spreekt ze samen met haar broertje veel af met twee jongens die qua leeftijd wat jonger zijn dan zij. 

Ik merk dat ik me af blijf vragen wat er gebeurd is waardoor het contact met die andere meiden zo verwaterd is. Mijn dochter vond het eerst wel jammer, voelt zich ook wel buitengesloten, maar lijkt het verder niet de moeite te vinden om erin te blijven investeren. Dat vind ik wel heel sterk. Omdat wij als gezin veel contact hebben met de ouders van die andere meiden (sport, sociale leven in een dorp/straat) vind ik het ook een rare situatie om zelf mee om te gaan. 

Mijn verklaring voor mijn bovenmatige zorg: ik zie dat mijn dochter sociaal is, maar wel tijd nodig heeft om iemand te leren kennen. Ze houdt zich denk ik lang op de achtergrond. Ik ben bang dat anderen haar daardoor saai vinden (wat ze uiteraard niet is) en daarom afhaken. Daarnaast is ze behoorlijk authentiek en ze gaat zich voor een vriendschap niet in allerlei bochten wringen. Uit zichzelf iemand uitnodigen (behalve bestie en de jongens) doet ze eigenlijk niet, naar de stad gaan met vriendinnen van school, of een logeerpartijtje, ze heeft er niet echt behoefte aan.
Prima, maar soms is het ook geven en nemen in een vriendschap. Omdat ze niet snel nieuwe vrienden maakt, vind ik het verlies van 'oude' vriendschappen lastig. 

Wat ik probeer te doen: ondanks mijn zorg probeer ik er niet te veel mee bezig te zijn. In het hier en nu gaat het goed, ik kan het ook niet echt beinvloeden, dus mijn zorg heeft weinig zin.
Wel doen wij veel uitjes en dan mogen de kinderen vaak iemand meenemen. Soms zit ik daar wel eens teveel op te drammen. Dat merk ik zelf en ook mijn dochter geeft dat dan aan. Maar soms levert het 'drammen' wel iets op: van het weekend doorgezet om naar het museum te gaan met de kinderen, bestie en vriendje van zoon. Ondanks weerstand vooraf hebben we een heel leuke middag gehad.

Mar80 schreef op 18-11-2024 om 21:56:

Ja hij heeft inderdaad altijd wel vrienden gehad.
In zijn vaste groep heeft hij 1 jongen waar het echt heel goed mee klikt. Met hem spreekt hij ook wel 1 op 1 af.
Van dochter van een vriendin hoorde ik laatst dat wanneer zij de groep tegenkomt in de discotheek dat mijn zoon en die ene vriend ook altijd een beetje apart staan, alsof ze niet helemaal op hun gemak zijn.
Ze zei het heel liefkozend, ze vond het schattig.

Mijn andere zoon (15) is heel anders, dat is een beetje een haantje. Die doet precies wat hij wil. Bij hem voel ik deze “obsessie” helemaal niet.

Mijn zoon had tot zijn 18e niet echt vrienden,  hij ging studeren en heeft nu echt heel veel vrienden. Dus maak je niet te druk!

Mar80 schreef op 19-11-2024 om 12:06:

[..]

Jouw verklaring herken ik echt volledig. Zoon is ook wel sociaal, maar laat zich niet echt zien in grote groepen. Ik merk dat ook wanneer ze allemaal bij ons zijn, je hoort hem niet echt. Hij heeft niet echt een hele duidelijke rol in de groep en wanneer er bijvoorbeeld een verjaardagfeest is ergens van een kennis (een jongen of meisje die ze bijvoorbeeld met stappen wel eens tegenkomen) dan zal hij niet bij de genodigden zitten. Ik denk de dat ze simpelweg niet aan hem denken. Hij doet geen hele gekke opvallende dingen, hij drinkt niet, maakt geen ruzie etc. En daarnaast neemt hij ook niet vaak initiatief.

Het valt me op dat de jongens die uitbundig zijn, waar ze bijvoorbeeld heel erg om hebben gelachen omdat ze dronken van de fiets zijn gevallen etc., deze jongens worden nu meer bij de grotere groep gevraagd.

Dus ook ik maak me meer zorgen over het ontstaan van nieuwe vrienden, dat is denk ik lastig voor hem.

Precies dit geldt ook voor mijn dochter, het 'niet gezien worden'. Zeker ook in de eerste weken op de middelbare heeft ze dit heel erg gehad. Alsof mensen door haar heen keken, ook als ze gewoon meedeed en dingen zei. Moeilijk te duiden hoe dat komt, en pijnlijk om waar te nemen voor haar. En pijnlijk om als ouder van je kind te horen. Nu ze haar beter kennen, heeft ze een leuk groepje, maar nog steeds geldt: als er een nieuw persoon bij het groepje komt, staat ze er soms toch weer een beetje aan de zijlijn bij.

Bij mijn jongste heb ik deze zorg ook niet.

Mar80 schreef op 19-11-2024 om 10:18:

Ik denk niet dat ik mijn eigen normen en waarden wat betreft een druk sociaal leven op hem projecteer.
Het is meer dat ik bang ben dat hij niet gelukkig is.
In het andere forum heb ik ook aangegeven dat wanneer hij mij zou zeggen dat hij het helemaal prima vindt om niet uitgenodigd te worden en juist graag alleen of in klein gezelschap verkeerd ik dan veel meer rust zou ervaren.
Maar iemand gaf daar terecht aan dat mijn zoon niet verantwoordelijk is voor mijn geluk. Hij zou niet de taak moeten hebben om mij gerust te stellen. Hij zou ook moeten kunnen aangeven dat hij juist baalt dat hij niet wordt uitgenodigd en daar wél verdrietig om is. En dan ben ik er voor hem!
Dat was wel echt een eye opener voor mij.

En natuurlijk zijn 2 of 3 vrienden helemaal prima, het is meer dat ik dan weer angst ervaar dat ook deze vrienden op zoek naar een andere groep.
Maar ik moet dat loslaten.

Wel ergens "fijn" te lezen dat er toch ook wel herkenning is. Ben wel benieuwd of diegenen die het herkennen voor zichzelf een verklaring hebben. En of het jullie ook dwars zit dat je het zo voelt.

Maar is het in de kern ook niet zo, dat je als moeder zo gelukkig bent als je ongelukkigste kind. Met andere woorden, als jou zoon zich verdrietig voelt dat hij niet is uitgenodigd, dat jij dat verdriet ook voelt als zijn moeder zijnde, juist omdat je zoveel van je kind houdt en hem het beste gunt.

Mar80 schreef op 19-11-2024 om 18:07:

ja oh absoluut, maar daar hoor ik als moeder mijn kind niet mee te belasten.
Het moet niet zo zijn dat hij dan maar gaat doen alsof het hem allemaal niet uitmaakt om mij gerust te stellen.
En los daarvan, ik vul ontzettend veel in wat betreft zijn sociale leven.
Er is heel veel “wat als”….

Maar misschien zie jij het als 'belasten', maar is dat meer de angst die er achter zit. En dan is het juist misschien wel niet belasten, maar net dat duwtje in de rug, omdat je aanvoelt dat hij dat nodig heeft?