loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Ja ik heb therapie gehad, maar soms steekt t weer de kop op. Donkere dagen, werken voor mij niet zo goed voor mentale welbevinden.
Ik herken mij in jou als je zegt: onnodig zorgen genaakt, want hij is toch wat gaan doen. Maar juist als hij niets gaat doen, is t dan ook mogelijk om je geen zorgen te maken?
Zo werkt t bij mij, gaat hij iets doen…is er niets aan de hand en denk ik dat t allemaal oke is. Zit ie thuis, zie ik weer de beren op de weg 😞.
Ik heb geleerd dat het schijnveiligheid is door te blijven piekeren. Zo heb ik ws een soort coping aangeleerd; denken dat ik door in mijn hoofd oplossingen te bedenken grip op situatie heb. En ben ik dus ‘hard’ gezegd afhankelijk van mijn zoon of ik rust heb of niet.
Ik weet t allemaal heel goed, maar soms lukt t niet om t los te laten.
Hoop dat als hij op zichzelf woont, voor mij ook een andere relatie naar hem toe ontstaat. Ik kan me dan nog zo druk maken als ik wil, maar zie hem niet meer elke dag en zal me ook niet meer kunnen bemoeien met alles wat mij opvalt (en dus geen probleem is voor hem).
hij zegt ook wel eens dat hij wel meer contacten zou willen en dat niet altijd lukt, maar ondertussen denk ik dat hij dat zegt om mij een goed gevoel te geven en zo te verklaren waarom hij veel thuis is.
Want idd als hij echt iets leuk vindt, zorgt hij wel dat hij kan gaan.
Als ik zo blijf piekeren ga ik weer contact zoeken met huisarts. Dan is het ws goed om weer even pas op de plaats te maken en weer wat hulp te krijgen.
Dit forum en de eerlijke reacties helpen me ook, mooie inzichten. Nadenkers 🤔
Ik vind dat je het echt heel helder omschrijft allemaal. Jij omschrijft precies wat ik ook voel.
En inderdaad, het feit dat ik me zorgen heb gemaakt om niks is natuurlijk ook gewoon belachelijk. Het gaat al mis bij het feit dat ik me überhaupt zorgen heb gemaakt.
En dat piekeren betekent dat je continu bezig bent om geruststellende gedachten te vinden, dat is wat mijn therapeut ook zegt. Maar niks zal geruststellen want alles is irrationeel. Dus je blijft malen.
Daarom helpt het mij om het op te schrijven en vervolgens concluderen dat niets op werkelijkheid berust maar alleen in mijn hoofd bestaat.
Dat is wel een goede tip dat opschrijven.
Ooit ook geleerd toen ik een burnout had. Wat voel je, denk je en wat is t ergste wat kan gebeuren…
Tja, ook daar zoek ik dan wel weer …ja maar als…antwoorden op.
Ongelooflijk hoe je gedachtes een eigen weg kunnen gaan.
Maar we zijn ws niet de enige dus die hiermee worstelen.
Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn. Ik heb laatst een podcast van omdenken geluisterd. Was op aanbeveling van iemand op forum. Niet precies de situatie die speelt, maar wel een mooie nadenker.
Omdenken aflevering 158 - zoon met problemen
Luister er eens naar
Ik heb ook wel eens oud en nieuw in mijn eentje gevierd.
Dat vond ik wel jammer, maar geen ramp:
op andere data ging ik naar evenementen die veel leuker zijn dan oud & nieuw.
Op 31 december ging ik op een normale tijd naar bed, en de volgende dag lekker door het bos wandelen.
Ik woonde toen buiten Nederland, en er was om 12 uur ook geen herrie van het vuurwerk.
Floor74 schreef op 03-12-2024 om 20:08:
Dat is wel een goede tip dat opschrijven.
Ooit ook geleerd toen ik een burnout had. Wat voel je, denk je en wat is t ergste wat kan gebeuren…
Tja, ook daar zoek ik dan wel weer …ja maar als…antwoorden op.
Ongelooflijk hoe je gedachtes een eigen weg kunnen gaan.
Maar we zijn ws niet de enige dus die hiermee worstelen.
Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn. Ik heb laatst een podcast van omdenken geluisterd. Was op aanbeveling van iemand op forum. Niet precies de situatie die speelt, maar wel een mooie nadenker.
Omdenken aflevering 158 - zoon met problemen
Luister er eens naar
Dank voor deze tip, ik heb m beluisterd. Hij kan het heel goed benoemen zeg. Ook al is de situatie heel anders, de kern is hetzelfde. Onze verwachtingen die we onze kinderen opleggen.
Ben er gewoon voor ze, hou van ze. Dat is genoeg.
ja ik luister hem nog wel eens, elke keer haal ik er wel iets anders uit.
Vandaag begon zoon erover dat hij alleen op vakantie wil. Dan denk ik gelijk weer, waarom alleen? Is er dan niemand die met je mee zou willen? En hoppa daar gaat de molen waar draaien…
Terwijl ik bij andere jongeren t juist toejuich als ze dit soort dingen alleen ondernemen.
Rare en ondoorgrondbare materie die hersenspinsel
haarklover schreef op 06-12-2024 om 09:53:
Ik heb ook wel eens oud en nieuw in mijn eentje gevierd.
Dat vond ik wel jammer, maar geen ramp:
op andere data ging ik naar evenementen die veel leuker zijn dan oud & nieuw.
Op 31 december ging ik op een normale tijd naar bed, en de volgende dag lekker door het bos wandelen.
Ik woonde toen buiten Nederland, en er was om 12 uur ook geen herrie van het vuurwerk.
Zolang je t zelf geen probleem vindt is dat natuurlijk ook oke. Ik heb het idee dat mijn zoon vaak zegt dat hij zaken jammer vindt, omdat ik hem het gevoel heb gegeven dat hij ‘vreemd’ is als hij dat niet erg vindt. Dat vind ik oprecht echt erg. Hij mag zijn wie hij is en ik moet er mijn weg in vinden, maar niet meer ten koste van hem.
Floor74 schreef op 06-12-2024 om 22:25:
ja ik luister hem nog wel eens, elke keer haal ik er wel iets anders uit.
Vandaag begon zoon erover dat hij alleen op vakantie wil. Dan denk ik gelijk weer, waarom alleen? Is er dan niemand die met je mee zou willen? En hoppa daar gaat de molen waar draaien…
Terwijl ik bij andere jongeren t juist toejuich als ze dit soort dingen alleen ondernemen.
Rare en ondoorgrondbare materie die hersenspinsel
Heerlijk alleen op vakantie, geen gezanik over wanneer en wat je gaat doen, wat je gaat eten of dat je gewoon een dag in je hotelkamer een boek blijft lezen.
Ben dit jaar 3 weken alleen op interrail geweest, wil volgende zomer 5 of 6 weken interrailen, moet alleen mijn manager nog van mijn plan overtuigen want in de trein kan ik prima werken.
Floor74 schreef op 06-12-2024 om 22:25:
ja ik luister hem nog wel eens, elke keer haal ik er wel iets anders uit.
Vandaag begon zoon erover dat hij alleen op vakantie wil. Dan denk ik gelijk weer, waarom alleen? Is er dan niemand die met je mee zou willen? En hoppa daar gaat de molen waar draaien…
Terwijl ik bij andere jongeren t juist toejuich als ze dit soort dingen alleen ondernemen.
Rare en ondoorgrondbare materie die hersenspinsel
Volgens mij is het eerder zo dat hij niemand mee wil hebben! Zoals hier boven al gezegd, alleen op vakantie gaan is echt heerlijk! En, je leert heel gemakkelijk nieuwe mensen kennen.
Floor74 schreef op 06-12-2024 om 22:25:
ja ik luister hem nog wel eens, elke keer haal ik er wel iets anders uit.
Vandaag begon zoon erover dat hij alleen op vakantie wil. Dan denk ik gelijk weer, waarom alleen? Is er dan niemand die met je mee zou willen? En hoppa daar gaat de molen waar draaien…
Terwijl ik bij andere jongeren t juist toejuich als ze dit soort dingen alleen ondernemen.
Rare en ondoorgrondbare materie die hersenspinsel
Ja die molen…..vreselijk is dat. Allerlei scenario’s s/gedachten.
Ik vind het inderdaad fantastisch dat je zoon gewoon alleen wil gaan. Dan staat hij echt stevig in zijn schoen. De gedachte “wil er dan echt niemand mee” kwam niet eens in me op.
Maar ik weet ook dat ik die gedachte wél zou hebben wanneer het mijn eigen zoon zou betreffen.
Vandaag toch wel weer tot bepaalde inzichten gekomen bij de therapeut. Blijkbaar is mijn rol die mij is toebedeeld in mijn eigen vriendinnengroep pijnlijker voor mij dan ik wist. Het wordt wel duidelijker dat ik echt projecteer. Vooral omdat zoon erg op mij lijkt. Ik zie mijzelf in hem…..maar hij is niet mij, hij is een eigen individu.
Vanmiddag vond ik hem niet zichzelf, beetje stil….dan gaat mijn molen ook weer draaien. Zou hij ruzie hebben…is er wat gebeurd etc etc.
Mar80 schreef op 11-12-2024 om 22:48:
[..]
Ja die molen…..vreselijk is dat. Allerlei scenario’s s/gedachten.
Ik vind het inderdaad fantastisch dat je zoon gewoon alleen wil gaan. Dan staat hij echt stevig in zijn schoen. De gedachte “wil er dan echt niemand mee” kwam niet eens in me op.
Maar ik weet ook dat ik die gedachte wél zou hebben wanneer het mijn eigen zoon zou betreffen.
Goed dat je dat inzicht hebt gekregen. Ik projecteer ook en ik heb echt controle drang.
Herkenbaar dat die molen tich nog regelmatig start met draaien. Je kunt iets wat je jaren hebt 'aangeleerd’ bij jezelf, niet op tijd van een paar weken anders doen. Maar mooi begin is t wel als je dit naar jezelf kunt uitspreken. Het ligt aan mij en niet aan mijn kind.
Ik maak uit jouw verhaal ook op dat je erg gefixeerd op hem bent. Hoe is zijn houding, zijn mimiek. De meeste ouders denken dan…ppfff wat een kl*te humeur heeft ie. Ik en ws jij ook denken dan…waarom doet hij zo? Is er iets? Hij is ongelukkig…hij wordt buitengesloten…hij is eenzaam enz. En de molen start weer 😔. Terwijl we diep van binnen best weten dat iemand wel eens een minder dag kan hebben. Tenminste ik wel ☺️.
Probeer elke keer als je je gedachtes ka omdraaien jezelf een compliment te gevrn en minder streng voor jezelf te zijn als t een keer niet lukt. Hopelijk lukt het jou (en mij) hier rust in te gaan vinden.
Even een post van een meelezer van dit topic 
Ik herken je bezorgdheid en neiging om je bij elke chagrijnige blik, knorrige bui of mogelijk lastige sociale dingen je zorgen te gaan maken. Dit heb ik de afgelopen 2 jaar bij zoon ook gedaan. Hij zat toen in de laatste jaren van de basisschool, viel niet lekker in de groep, en dat zorgde vaak voor uitval, gedoe en een ongelukkig kind.Ik was dus enorm bezorgd om hem, en daarmee heel erg gefocused op signalen die erop zouden kunnen wijzen dat het wel goed ging of signalen die erop zouden kunnen wijzen dat het niet goed ging. En ik wist dat dat mijn projectie was, maar dan was het heel lastig om dat te stoppen.
Nu zit hij in de brugklas en het gaat zoveel beter. Hij heeft een leuke klas en 2 jongens met wie hij regelmatig afspreekt. En dat heeft als effect dat ik me minder zorgen maak en dus niet overal op let. Ik heb vertrouwen in hem dat hij het red/gelukkig is.
Als ik lees over jouw zoon dan lijkt het mij dat hij goed in zijn vel zit. Hij heeft vrienden en daarmee ook de vaardigheid om vriendschappen te sluiten - dus als het eerst kon, dan kan hij het vast nog wel een keer. Kortom: het klinkt alsof het prima met hem gaat. Dat weet jij rationeel vast wel, en ik hoop dat je het ook meer gaat voelen.
Verder heb ik met mezelf de afspraak om dingen die niet goed gaan te bekijken over een langere periode ipv incidenteel. Dus: is hij 1 dag knorrig of heeft zoon 2 weken geen speelafspraak, dan laat ik het gaan. Maar is hij langer dan 3 weken zonder afspraak, en/of de meeste dagen van de week chagrijnig, dan neem ik wel actie.
Wellicht helpt dit bij jou ook.
Floor74 schreef op 13-12-2024 om 13:06:
[..]
Goed dat je dat inzicht hebt gekregen. Ik projecteer ook en ik heb echt controle drang.
Herkenbaar dat die molen tich nog regelmatig start met draaien. Je kunt iets wat je jaren hebt 'aangeleerd’ bij jezelf, niet op tijd van een paar weken anders doen. Maar mooi begin is t wel als je dit naar jezelf kunt uitspreken. Het ligt aan mij en niet aan mijn kind.Ik maak uit jouw verhaal ook op dat je erg gefixeerd op hem bent. Hoe is zijn houding, zijn mimiek. De meeste ouders denken dan…ppfff wat een kl*te humeur heeft ie. Ik en ws jij ook denken dan…waarom doet hij zo? Is er iets? Hij is ongelukkig…hij wordt buitengesloten…hij is eenzaam enz. En de molen start weer 😔. Terwijl we diep van binnen best weten dat iemand wel eens een minder dag kan hebben. Tenminste ik wel ☺️.
Probeer elke keer als je je gedachtes ka omdraaien jezelf een compliment te gevrn en minder streng voor jezelf te zijn als t een keer niet lukt. Hopelijk lukt het jou (en mij) hier rust in te gaan vinden.
Klopt helemaal wat je zegt. Hij is vrij stabiel, altijd wel goed gehumeurd.
Wanneer hij dat dan niet is, begin ik te piekeren. En het meest bijzondere is dat ik het dan altijd in de vriendengroep/het sociale zoek. Wat je zegt: er is iets gebeurd, ze sluiten hem buiten etc.
Terwijl hij dus laatst inderdaad wat stil en afgesloten was, maar hij bleek dus met een school werkstuk in de maag te zitten.
Allemaal weer aannames vanuit mij….
Stormvogel schreef op 13-12-2024 om 13:45:
Even een post van een meelezer van dit topic
Ik herken je bezorgdheid en neiging om je bij elke chagrijnige blik, knorrige bui of mogelijk lastige sociale dingen je zorgen te gaan maken. Dit heb ik de afgelopen 2 jaar bij zoon ook gedaan. Hij zat toen in de laatste jaren van de basisschool, viel niet lekker in de groep, en dat zorgde vaak voor uitval, gedoe en een ongelukkig kind.Ik was dus enorm bezorgd om hem, en daarmee heel erg gefocused op signalen die erop zouden kunnen wijzen dat het wel goed ging of signalen die erop zouden kunnen wijzen dat het niet goed ging. En ik wist dat dat mijn projectie was, maar dan was het heel lastig om dat te stoppen.
Nu zit hij in de brugklas en het gaat zoveel beter. Hij heeft een leuke klas en 2 jongens met wie hij regelmatig afspreekt. En dat heeft als effect dat ik me minder zorgen maak en dus niet overal op let. Ik heb vertrouwen in hem dat hij het red/gelukkig is.
Als ik lees over jouw zoon dan lijkt het mij dat hij goed in zijn vel zit. Hij heeft vrienden en daarmee ook de vaardigheid om vriendschappen te sluiten - dus als het eerst kon, dan kan hij het vast nog wel een keer. Kortom: het klinkt alsof het prima met hem gaat. Dat weet jij rationeel vast wel, en ik hoop dat je het ook meer gaat voelen.
Verder heb ik met mezelf de afspraak om dingen die niet goed gaan te bekijken over een langere periode ipv incidenteel. Dus: is hij 1 dag knorrig of heeft zoon 2 weken geen speelafspraak, dan laat ik het gaan. Maar is hij langer dan 3 weken zonder afspraak, en/of de meeste dagen van de week chagrijnig, dan neem ik wel actie.
Wellicht helpt dit bij jou ook.
Bedankt voor je bericht!
Die focus op “wat zou kunnen wijzen op” is heel herkenbaar. En wanneer er in mijn ogen iets is wat zou kunnen wijzen op, dan wordt dat in mijn hoofd enorm groot. Dat kan zelfs zover gaan dat hij in mijn hoofd zijn hele vriendengroep kwijt is geraakt, complete scenario’s.
En dan de volgende avond kom ik hem tegen op de fiets met z’n vrienden, lachend en kletsend. Helemaal niets aan de hand, alles zat alleen maar in mijn hoofd.
En idd, hij heeft vrienden. Hier in het dorp én op school.
Jouw zin: ik heb vertrouwen in hem…..dat raakt mij wel. Want er is gewoon echt helemaal niets wat er op wijst dat ik hem niet zou kunnen vertrouwen. Hij redt zich ook heel goed, zit goed in zn vel. Nog meer bevestiging dat het echt aan mij ligt.
Goede tip in je laatste alinea, dank!
En wat fijn dat het met jouw zoon nu zo goed gaat, wat een andere omgeving soms al kan doen hè.
Mar80 schreef op 15-12-2024 om 10:44:
[..]
Bedankt voor je bericht!
Die focus op “wat zou kunnen wijzen op” is heel herkenbaar. En wanneer er in mijn ogen iets is wat zou kunnen wijzen op, dan wordt dat in mijn hoofd enorm groot. Dat kan zelfs zover gaan dat hij in mijn hoofd zijn hele vriendengroep kwijt is geraakt, complete scenario’s.
En dan de volgende avond kom ik hem tegen op de fiets met z’n vrienden, lachend en kletsend. Helemaal niets aan de hand, alles zat alleen maar in mijn hoofd.En idd, hij heeft vrienden. Hier in het dorp én op school.
Jouw zin: ik heb vertrouwen in hem…..dat raakt mij wel. Want er is gewoon echt helemaal niets wat er op wijst dat ik hem niet zou kunnen vertrouwen. Hij redt zich ook heel goed, zit goed in zn vel. Nog meer bevestiging dat het echt aan mij ligt.Goede tip in je laatste alinea, dank!
En wat fijn dat het met jouw zoon nu zo goed gaat, wat een andere omgeving soms al kan doen hè.
Dankjewel, ja, een nieuwe omgeving heeft heel goed gewerkt hier.
Nog een laatste tip: als ik echt ontzettend zat te malen dan gebruikte ik de vier vragen van Byron Katie (misschien ken je ze). Het werkt zo:
Je neemt een gedachte die je hebt en schrijft hem op (vaak dus een negatieve gedachte). Voor die gedachte beantwoord je 4 vragen:
1. Is het waar?
2. Kan je zeker weten dat het waar is? Heb je bewijs voor het tegendeel?
3. Wie zou je zijn zonder die gedachte?
4. Kan je je gedachte omkeren?
....google maar eens, dan vind je meer info. Bij mij hielp het 'afpellen' van een irrationele gedachte echt om alles in perspectief en positiever te zien. En ook het letterlijk opschrijven, en daarna schrift dicht, en iets anders gaan doen!