Lotgenoten gezocht voor als je kind(eren) misbruikt is/zijn
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: ik zoek lotgenoten.
Helaas zijn mijn beide kinderen slachtoffer geworden van seksueel grensoverschrijdend gedrag 
Zoiets is als ouder een grote nachtmerrie, dat je kind iets verschrikkelijks is aangedaan. Uiteraard staat de zorg voor mijn kinderen bovenaan en daar zijn we dan ook mee bezig, maar ook wij als ouders hebben zorg nodig. Ik vind weinig gepaste steun in mijn omgeving en op het internet. Huisarts is op de hoogte en natuurlijk kunnen we bij de POH terecht, maar ik zou het zelf wel fijn vinden om gedachten te wisselen met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. De steun die ik wél heb is prettig, maar zij weten niet hoe het voelt. Vandaar mijn oproep.
Wij, man en ik, staan ook voor een keuze om wel of geen studioverhoor te laten plaatsvinden (Officier van Justitie wil ambtelijk vervolgen). Wij willen de kinderen niet extra belasten en vinden de rust voor hun nu even belangrijker. Tegelijk willen we ook niet dat de dader 'er mee weg komt' en dat gaat waarschijnlijk zonder verhoor wel gebeuren (want gebrek bewijs, dus geseponeerd). Voor extra info: dader is minderjarig en familie, wat het allemaal complex en gevoelig maakt.
Poekewiki schreef op 27-09-2022 om 15:38:
Dat is zo'n moeilijk evenwicht om te bewandelen als ouder. We hebben gelukkig toen goede begeleiding gehad - zowel mijn kind individueel als ook wij als ouders. Helaas is het nu de problematiek weer deels de kop opsteekt in de pubertijd veel lastiger om weer hulp te vinden (wachttijden).
Gelukkig hebben we er wel altijd goed over kunnen praten. Dus ik mag hopen dat onze aanpak ergens in het midden lag (geen beladenheid maar ook geen vergoelijking). Wat ik wel moeilijk vond altijd is om af te wachten - tot kind met iets kwam. Om open te staan maar niet te willen sturen of trekken. Gelukkig gaat dit hier door de jaren heen steeds beter: kind kan er ook steeds beter over praten en ik heb wat meer rust gevonden dat kind zelf komt als het nodig is.
Dat hebben wij ook als tip gekregen: niet zelf met kind erover praten, maar wachten tot kind er zelf mee komt. Ook geen vragen stellen, alleen luisteren en op die manier steunen. Ik vind dat best lastig.
Sjokie schreef op 27-09-2022 om 16:51:
Ik heb veel aan de (Amerikaanse) site Mosac gehad. Mosac is de afkorting van mothers of sexually abused children. Degene achter de site, Mel Langston, heeft ook een boek geschreven met alle info over hoe te handelen als je ontdekt dat je kind seksueel misbruikt is. Je kunt het kopen via Amazon geloof ik. Er is ook een besloten Facebookpagina voor lotgenoten (je wordt toegelaten na een aantal vragen te beantwoorden, toen het mij niet snel genoeg ging heb ik Mel een mail gestuurd, dat werkte.) Sterkte!
Bedankt voor de tip! Ik ga het zeker bekijken.
letterkoekje schreef op 27-09-2022 om 18:13:
Een hele moeilijke en uit de verhalen blijkt dat wat voor het ene slachtoffer werkt, juist verkeerd is voor het andere.
Ik kan jou, je man, jullie als gezin en de kinderen op zich (allemaal andere probleemsituaties zou ik denken omdat iedereen dingen anders ervaart) enkel veel steun toewensen en dat jullie dit trauma een plaats kunnen geven zodat iedereen toch nog (opnieuw) gelukkig is.
dankjewel
Makaya schreef op 29-09-2022 om 13:21:
Dat hebben wij ook als tip gekregen: niet zelf met kind erover praten, maar wachten tot kind er zelf mee komt.
Dat werkt alleen als je een kind hebt waarbij je erop kunt vertrouwen dat ze inderdaad zelf met dingen komt.
Risico is dat sommige kinderen stil blijven omdat ze hun ouders niet willen belasten of aanvoelen dat ouders dit moeilijk vinden. In die gevallen is dit een slecht advies.
Bijtje82 schreef op 27-09-2022 om 20:40:
Ik heb hetzelfde meegemaakt, door meerdere personen op verschillende momenten in mijn leven. Meerder en minderjarige daders, stiefvader en een leiding van het tehuis waar ik zat.
Heb het jaren voor me gehouden, het heeft me geschaad en gemaakt. Pas toen mijn ex het uit maakte na een aantal jaar en aangaf dat ik te gesloten was, flaptekst ik het er uit. Eigenlijk om de verkeerde reden en ik heb er nog steeds spijt van.
Hij heeft mij gedwongen om mijn ouders in te lichten. Ik heb het ooit wel eens een soort van tegen mijn zusje verteld toen we jonger waren, of eigenlijk gevraagd of hij wel eens dingen bij haar deed. Naar mijn idee ontkende zij dat toen.
Toen ik dus mijn verhaal moest doen kaam zij ook ineens met een bekentenis, waarvan ik nog altijd het vermoeden heb dat die gelogen is.
Zij is toen aangifte gaan doen en ik moest ook een verklaring afleggen.
Ik moest er dus weer helemaal doorheen en zij liep met een schadevergoeding weg.
In de rechtbank zei hij niet te weten wat hem bezielde en wilde zijn excuses aanbieden. Ook zei hij tegen de rechter dat alleen mijn verklaring klopte. Ergens neig ik hem te geloven, omdat ik zelf het verhaal van mijn zusje niet plausibel vond.
Het misbruik in het tehuis heb ik achter me gelaten. Heb later nog wel wat mensen opgezocht via Facebook. Een van de daders zit tegenwoordig bij de politie. Dat is best wel een naar idee.
Ik ben iig blij dat ik zelf nog wel kan genieten van de liefde en aanrakingen.
TO, je hebt het over grensoverschrijdend gedrag. Je hoeft verder natuurlijk niet in details te treden, maar voor mij is er wel een verschil tussen seksueel misbruik en grensoverschrijdend gedrag.
Al vind ik wel dat beiden aangepakt moet worden. En zeker als de dader ruim minderjarig is, dan zou ik er werk van maken. Vaak zijn slachtoffers ook daders.
Ook dit vind ik naar om te lezen, maar wel fijn dat je nog wel (of wel weer) kan genieten.
Ik kan niet teveel in detail treden, maar het is enigszins allebei: grensoverschrijdend gedrag én seksueel misbruik. Bij de een is het aanranding en schennispleging en bij de ander verkrachting.
Wij willen ook graag hulp voor de dader. Het zou inderdaad zomaar kunnen dat ook hij slachtoffer is.
SuzyQFive schreef op 28-09-2022 om 00:47:
Ik heb hier wel ervaring mee met een van mijn dochters maar dat wil ik hier liever niet vertellen. Maar je mag me een PB sturen. Beetje vergelijkbaar verhaal als bij jullie.
Daarnaast is mijn stiefdochter slachtoffer geworden van kinderporno. Foto’s zijn door haar biomoeder gemaakt. Ze was drie, sliep en weet daar helemaal niets van gelukkig. Mijn vriend en ik waren toen net samen (kenden elkaar al wel heel veel langer) en het heeft echt een stempel op onze relatie gedrukt. En heeft nog steeds veel invloed.
Zo woonden we net samen en kwamen zijn kinderen fulltime bij ons wonen. Ik ben toen een tijdje primaire verzorger van ze geweest, mijn vriend werkte fulltime. Op mijn kinderen had het ook veel invloed. We konden daardoor ook niet samen blijven wonen, wat ook financieel een grote last werd. Uberhaupt heeft het bijna twee jaar geduurd voor er een veroordeling was. Moeder is eerst bij de forensische psychiatrie onderzocht en gediagnosticeerd. Hierdoor gedeeltelijk toerekeningsvatbaar verklaard.
Het heeft iig ontzettend veel energie gekost. Wat een emotionele rollercoaster.
Ah wat verdrietig. Hopelijk gaat het nu wat beter en is er meer rust voor jullie en stiefdochter (PB komt er binnenkort aan)
Poeh, heftig hoor. Dit is echt aan van mijn grootste angsten mbt mijn kinderen. En zie dan maar je eigen emotie niet teveel te laten zien/niet continu vragen te stellen. Het lijkt me ontzettend moeilijk dus snap dat je ervaringen van anderen wil weten. Veel sterkte, hopelijk lukt het een goeie beslissing te maken en komen de kinderen hier (relatief) goed uit!
yette schreef op 28-09-2022 om 07:25:
Mijn ervaring als moeder, buitenstaander en slachtoffer, is dat je de impact van het ene misbruik moeilijk kan vergelijken met het andere. Wat ik wèl zie, is dat het heel belangrijk is om als ouders naar je kind te luisteren. Vul niks in, laat ze zelf vertellen over wat het met ze doet. Neem ze serieus en handel daarnaar. En doe dat niet alleen, zoek hulp. Mijn kind had veel aan EMDR (kon overigens meteen terecht, ondanks wachtlijsten). Ook de aangifte, hoewel zwaar, heeft zeker geholpen. Het was een fijn team en ons kind heeft zich daar gehoord gevoeld. Iets dat ontzettend belangrijk is als je eigenwaarde, zelfvertrouwen en gevoel van veiligheid zo'n klap hebben gekregen.
Wat het contact met familie betreft: misbruik maakt het onderlinge vertrouwen kapot. Niet alleen tussen de dader en het slachtoffer. Ook tussen iedereen die betrokken is en partij kiest. Da's waardeloos, maar geen enkele reden om milder te zijn naar de dader toe. De familieband die voor jullie kinderen het belangrijkste is, is namelijk die met jullie. En andersom. Wees er voor je kinderen. Zorg dat ze op je kunnen rekenen. Kom voor ze op. Dat betekent dat je de dader dus actief uit hun leven houdt. Jammer van de rest van de familie, maar je wil niet dat dit misbruik (ooit) tot een vertrouwensbreuk tussen jullie en je kinderen leidt omdat ze zich niet gehoord voelden.
Dankjewel. Jouw verhaal geeft mij veel inzicht en eigenlijk ook wel wat ik diep van binnen zo voel. Ze staan bij ons op de wachtlijst voor EMDR, dus dat zit er aan te komen. Ik vind het lastig om voor ze te bepalen dat ze de familie niet meer mogen of kunnen zien. Ze zijn allebei nog steeds loyaal naar de dader, willen niet dat hij de gevangenis ingaat enzo. Hij heeft ook een zusje (ja, daar vrezen we ook voor) en onze kinderen willen haar niet missen. Daar zijn ze heel bang voor. Ik ben op mijn beurt weer bang dat ze dan denken 'had ik maar niets gezegd, dan was de familie nog bij elkaar geweest'. Ook al proberen we ze ervan te overtuigen dat, mocht het zover komen, zij niet schuldig daaraan zijn, maar de dader en zijn ouders. Want die kiezen er voor.
Tatemae schreef op 28-09-2022 om 07:26:
ik heb niet alles gelezem, maar heb je al contact gehad met centrum seksueel geweld? Zij zijn het landelijk expertise centrum op seksueel geweld, kennen de procedures en het netwerk van zorg uitstekend. Ze kunnen advies geven en jullie doorverwijzen naar een lotgenotengroep.
Sterkte
Ja hebben we. Dankjewel!
EmmaT schreef op 28-09-2022 om 08:02:
Ik ben zelf op mijn 10e misbruikt door een volwassen vreemde.
Mijn ouders hebben eerst naar mij geluisterd en mij gekalmeerd (ik was overstuur, dat herinner ik me niet) en daarna meegenomen naar de politie. Geen superlatieven als 'wat afschuwelijk' en 'hoe moet dat verder', maar een helder signaal: dit is niet goed en die man moet worden gestraft.
Hij is ook gestraft en behandeld. Ik heb hem twee keer moeten identificeren. Eerst achter zo'n spiegelraam en daarna nog een keer in een rij met andere mannen.
Dit is een heel ander verhaal natuurlijk dan de opening door TO. Toch wil ik benadrukken hoeveel impact de reactie van ouders kan hebben. Onderschat niet hoe belangrijk het voor mij was dat mijn ouders snel handelden en en daarmee mij lieten zien dat ik wat er gebeurd was niet hoef te verzwijgen of te verstoppen. Misschien was dat voor mij nog wel belangrijker dan het straffen van de dader.
Dankjewel voor je verhaal. Wat naar dat je het hebt meegemaakt
Wel fijn dat je ouders er zo goed voor je waren. Wij proberen dit ook te doen voor onze kinderen
watertoren schreef op 28-09-2022 om 09:28:
Ik ben zelf seksueel misbruikt toen ik net 11 was door mijn broer die toen 15 a 16 was. Hij zette mij onder druk dat ik er met niemand over mocht praten want hij zei dat hij dan naar de gevangenis zou moeten en dat verdriet wilde ik mijn ouders vast niet aan doen. Ik heb toen mijn kop in het zand gestoken en mocht er van mezelf niet meer aan denken. Hij bleek wel met schuldgevoelens te zitten en toen ik 15 was heeft hij zijn excuses aangeboden. Toen ik 20 was heeft hij alles wat er gebeurd was met een dronken kop aan mijn moeder verteld. Mijn moeder klapte helemaal dicht en heeft er nooit met 1 woord met mij over gesproken. Dat heb ik haar wel kwalijk genomen maar ben er zelf ook nooit met haar over begonnen. Ik dacht dat ik het verwekt had en leefde maar door. Pas toen mijn eigen zoon 11 was en ik besefte dat je dan nog echt een kind bent stortte ik in. Ik kreeg huilbuien en al het onverwerkte verdriet en angst kwam naar boven. Gelukkig had mijn man alle begrip voor mij en hij heeft mij er bovenop geholpen. Of je nu aangifte doet of niet TO, ik denk dat het heel belangrijk is dat je kinderen hun verdriet bij jullie kwijt kunnen zodat ze het een plaatsje kunnen geven want anders komen ze zichzelf later vast nog wel tegen.
Verdrietig om te lezen.
Ik hoop dat wij met de juiste stappen (al weet je dat pas achteraf) onze kinderen een gezonde basis kunnen geven, zodat ze er later zonder al teveel moeilijkheden op terug kijken.
tsjor schreef op 28-09-2022 om 10:32:
Misschien kun je ook tegen hen eerlijk zijn en zeggen dat jij er heel erg boos over bent, of verdrietig. Dan neem je als het ware de last van hen op je eigen schouders en gaat het over de vraag wat jij moet doen met jouw boosheid. Met andere woorden: dan kan het zijn dat je toch aangifte gaat doen en dat kunt uitleggen aan de kinderen omdat jij er boos over bent.
Je kunt altijd navraag doen bij de politie over de wijze van verhoor. Als het goed is wordt dat gedaan door gespecialiseerde agenten met een goed doordachte en beproefde werkwijze. Maar of ze die mensen nu nog hebben weet ik niet.
Tsjor
Bij een studioverhoor worden ze verhoord in een speciale ruimte door inderdaad speciaal opgeleide agenten. Het gaat heel gemoedelijk en vertrouwelijk. Ik had begrepen dat er eerst een gesprek thuis is met de kinderen, om kennis te maken. Soort vertrouwen winnen. Al zou de oudste (nu 12) hier sneller doorheen prikken en wel begrijpen wat er gaande is.
Wij hebben alleen tegen de kinderen gezegd dat wij het overnemen voor wat betreft gesprekken met de ouders van de dader. Dat zij zich hier niet druk over hoeven te maken. De boosheid kan ik niet overnemen. Ik kan alleen naar ze luisteren en er voor ze zijn.
Bij verkrachting sowieso stappen ondernemen. Als hij en zijn ouders dat daadwerkelijk een normale omgangsvorm vinden, gaan daar gigantisch dingen mis.
Dat de kinderen loyaal zijn is ergens logisch, ook niet per se erg, maar de dader moet echt gaan leren dat zijn gedrag fout is en dat dat consequenties heeft. En het belangrijkste; dat hij gaat leren hoe het wel moet.
Omgang met het meisje kan ook bij jullie thuis. En soms moet je voor je kinderen een keuze maken die op dat moment niet leuk is, maar wel het juiste.
Eleanor schreef op 28-09-2022 om 18:03:
Ik ben het toch met yette eens. Mijn ouders hebben destijds tegen mij gezegd dat ze erg boos waren en dat heeft er vooral voor gezorgd dat ik me schuldig voelde en dat ik het gevoel had dat ik hen niet nog meer mocht belasten/dat ik moest meegaan in hoe zij ermee om wilden gaan. En dat was heel anders dan hoe ik er zelf mee om had willen gaan, achteraf gezien.
Ik denk niet dat het altijd slecht is om als ouder je eigen emoties ook te benoemen, maar ik denk wel dat de manier waarop heel nauw luistert. En dat de kans dat zoiets belastend voor een kind is in het algemeen groter is dan de kans dat het zorgen wegneemt.
Sowieso hebben wij wel gezegd dat wij geen dingen gaan doen die zij niet willen. Wij vinden het belangrijk dat ze op ons kunnen vertrouwen en dat we niet achter hun rug om dingen doen. We zijn heel voorzichtig met wat we zeggen en hoe we dingen zeggen. We hebben bijvoorbeeld wel gezegd dat we het heel naar en verdrietig vinden wat ze hebben meegemaakt, ontzettend trots zijn dat ze het hebben durven zeggen en dat we hier wel wat mee moeten doen. De dader moet wel weten dat wát hij gedaan heeft, niet oké is. En hoe we dit doen ook voor ons uitzoeken is. Maar dat hij niet naar de gevangenis hoeft (dit wisten we al, vanwege dat hij minderjarig is). En natuurlijk dat we er altijd voor ze zijn en luisteren als dat nodig is. En als ze alleen een knuffel willen, die ze altijd krijgen.
Bijtje82 schreef op 28-09-2022 om 18:45:
Ik vind het moeilijk om te oordelen over de situatie. Dat komt vooral omdat er geen duidelijke info is waar je echt een duidelijk advies over kunt geven.
Was het echt misbruik of ongewenst gedrag?
Ofwel, heeft hij een keer zijn broek laten zakken en hem laten zien. Of heeft hij echt onder de kleren aan de dames gezeten of erger.
Ik vind beiden niet ok, laten we dat voorop stellen. Maar qua straf en aangifte en afwikkeling zit er voor mij wel een verschil.
Alleen in het laatste geval zou ik er een strafzaak van maken. En dan niet eens alleen om de meiden te helpen, maar ook om de dader te helpen. Kinderen doen zoiets meestal niet zomaar, vaak zit er meer achter.
In het geval van een zeer licht vergrijp zou ik proberen om het zonder strafzaak op te lossen, maar dan wel als eis dat de jongen in een behandeltraject komt ter oberservatie en voorkoming van herhaling.
Het gaat dus om beide (misbruik en ongewenst gedrag). De officier van justitie wil wel vervolging en vindt het dus ernstig genoeg. Al weten we natuurlijk niet of er meerdere meldingen zijn naast de onze. Dat wordt niet medegedeeld. Ook wil hij dit doen in het belang van de dader. Hij heeft hulp nodig. Voor hemzelf, mocht hij zelf slachtoffer zijn (geweest) en voor het maatschappelijk belang: dat de kans op herhaling kleiner wordt.
Over je laatste alinea: de ouders willen niet meewerken, maar het onder het tapijt vegen. 'Uitpraten', onder 4 ogen. Ze geloven niet in therapie en op deze manier worden onze kinderen niet gehoord en de dader krijgt geen hulp. Dus die optie is er helaas niet meer.