Lotgenoten gezocht voor als je kind(eren) misbruikt is/zijn
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: ik zoek lotgenoten.
Helaas zijn mijn beide kinderen slachtoffer geworden van seksueel grensoverschrijdend gedrag 
Zoiets is als ouder een grote nachtmerrie, dat je kind iets verschrikkelijks is aangedaan. Uiteraard staat de zorg voor mijn kinderen bovenaan en daar zijn we dan ook mee bezig, maar ook wij als ouders hebben zorg nodig. Ik vind weinig gepaste steun in mijn omgeving en op het internet. Huisarts is op de hoogte en natuurlijk kunnen we bij de POH terecht, maar ik zou het zelf wel fijn vinden om gedachten te wisselen met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. De steun die ik wél heb is prettig, maar zij weten niet hoe het voelt. Vandaar mijn oproep.
Wij, man en ik, staan ook voor een keuze om wel of geen studioverhoor te laten plaatsvinden (Officier van Justitie wil ambtelijk vervolgen). Wij willen de kinderen niet extra belasten en vinden de rust voor hun nu even belangrijker. Tegelijk willen we ook niet dat de dader 'er mee weg komt' en dat gaat waarschijnlijk zonder verhoor wel gebeuren (want gebrek bewijs, dus geseponeerd). Voor extra info: dader is minderjarig en familie, wat het allemaal complex en gevoelig maakt.
Ik ben zelf op mijn 10e misbruikt door een volwassen vreemde.
Mijn ouders hebben eerst naar mij geluisterd en mij gekalmeerd (ik was overstuur, dat herinner ik me niet) en daarna meegenomen naar de politie. Geen superlatieven als 'wat afschuwelijk' en 'hoe moet dat verder', maar een helder signaal: dit is niet goed en die man moet worden gestraft.
Hij is ook gestraft en behandeld. Ik heb hem twee keer moeten identificeren. Eerst achter zo'n spiegelraam en daarna nog een keer in een rij met andere mannen.
Dit is een heel ander verhaal natuurlijk dan de opening door TO. Toch wil ik benadrukken hoeveel impact de reactie van ouders kan hebben. Onderschat niet hoe belangrijk het voor mij was dat mijn ouders snel handelden en en daarmee mij lieten zien dat ik wat er gebeurd was niet hoef te verzwijgen of te verstoppen. Misschien was dat voor mij nog wel belangrijker dan het straffen van de dader.
Ik ben zelf seksueel misbruikt toen ik net 11 was door mijn broer die toen 15 a 16 was. Hij zette mij onder druk dat ik er met niemand over mocht praten want hij zei dat hij dan naar de gevangenis zou moeten en dat verdriet wilde ik mijn ouders vast niet aan doen. Ik heb toen mijn kop in het zand gestoken en mocht er van mezelf niet meer aan denken. Hij bleek wel met schuldgevoelens te zitten en toen ik 15 was heeft hij zijn excuses aangeboden. Toen ik 20 was heeft hij alles wat er gebeurd was met een dronken kop aan mijn moeder verteld. Mijn moeder klapte helemaal dicht en heeft er nooit met 1 woord met mij over gesproken. Dat heb ik haar wel kwalijk genomen maar ben er zelf ook nooit met haar over begonnen. Ik dacht dat ik het verwekt had en leefde maar door. Pas toen mijn eigen zoon 11 was en ik besefte dat je dan nog echt een kind bent stortte ik in. Ik kreeg huilbuien en al het onverwerkte verdriet en angst kwam naar boven. Gelukkig had mijn man alle begrip voor mij en hij heeft mij er bovenop geholpen. Of je nu aangifte doet of niet TO, ik denk dat het heel belangrijk is dat je kinderen hun verdriet bij jullie kwijt kunnen zodat ze het een plaatsje kunnen geven want anders komen ze zichzelf later vast nog wel tegen.
Misschien kun je ook tegen hen eerlijk zijn en zeggen dat jij er heel erg boos over bent, of verdrietig. Dan neem je als het ware de last van hen op je eigen schouders en gaat het over de vraag wat jij moet doen met jouw boosheid. Met andere woorden: dan kan het zijn dat je toch aangifte gaat doen en dat kunt uitleggen aan de kinderen omdat jij er boos over bent.
Je kunt altijd navraag doen bij de politie over de wijze van verhoor. Als het goed is wordt dat gedaan door gespecialiseerde agenten met een goed doordachte en beproefde werkwijze. Maar of ze die mensen nu nog hebben weet ik niet.
Tsjor
Ik denk niet dat het zo werkt, Tsjor. De emoties door misbruik zijn ontzettend ingewikkeld en niet bij iedereen hetzelfde. Schaamte, loyaliteit aan de dader, schuldgevoel, angst, depressieve gedachten, wanhoop, eenzaamheid, etc. Je kan die last niet van iemands schouders halen door de woede over te nemen. De kans bestaat zelfs dat het slachtoffer er moeite mee heeft dat jij als ouder boos bent.
Als het om juridische stappen gaat, zou ik het richting mijn kinderen uitleggen als rechtvaardigheid. De wet is overtreden. Daar hoort aangifte bij. Dat is niet makkelijk, maar de dader moet leren dat dit nooit meer mag gebeuren.
Nu ligt de last volledig bij de kinderen: zij moeten er zo erg mee zitten dat ze aangifte willen doen.
De kinderen hoven het allemaal niet erg te vinden of zich er niet meer in te willen verdiepen, maar als ouder raakt het je, ben je boos, verdrietig, maar maak je je ook zorgen dat het andere kinderen ook kan overkomen. Dat allemaal op een rustige vriendelijke manier gezegd, dus niet wat ik hier schrijf. Het kan zijn met een zinnetje als: 'ik vind het erg en daarom wil ik toch graag dat wij met de politie gaan praten, zodat de jongen ook goede hulp krijgt.'
Het besef van 'rechtvaardigheid', 'wet overtreden' dat zou ik dus niet aan mijn kinderen gaan uitleggen, dat is te abstract en te ver van hun bed. Want: als ik dus geen aangifte doe, dan werk ik niet aan rechtvaardigheid of dan doe ik iets tegen de wet? Nee, natuurlijk niet. Dan kies je waar jij nu het meeste behoefte aan hebt.
Bovendien denk ik dat een ouder met de uitspraak 'ik vind het heel erg wat er gebeurd is' of zoiets enerzijds laat zien dat de ouder betrokken is (dus niet afzijdig, wat negatief kan overkomen) en anderzijds ook niet het hele verhaal bij de kinderen neerlegt (wat ook belastend kan zijn). Het is meer: ik neem dit over van jullie.
Uiteindelijk zullen de kinderen wel hun verhaal moeten vertellen bij de politie, maar zoals eerder gezegd: ik hoop dat daar goed opgeleide mensen zitten die dat goed kunnen hanteren.
Tsjor
Ik ben het toch met yette eens. Mijn ouders hebben destijds tegen mij gezegd dat ze erg boos waren en dat heeft er vooral voor gezorgd dat ik me schuldig voelde en dat ik het gevoel had dat ik hen niet nog meer mocht belasten/dat ik moest meegaan in hoe zij ermee om wilden gaan. En dat was heel anders dan hoe ik er zelf mee om had willen gaan, achteraf gezien.
Ik denk niet dat het altijd slecht is om als ouder je eigen emoties ook te benoemen, maar ik denk wel dat de manier waarop heel nauw luistert. En dat de kans dat zoiets belastend voor een kind is in het algemeen groter is dan de kans dat het zorgen wegneemt.
Ik vind het moeilijk om te oordelen over de situatie. Dat komt vooral omdat er geen duidelijke info is waar je echt een duidelijk advies over kunt geven.
Was het echt misbruik of ongewenst gedrag?
Ofwel, heeft hij een keer zijn broek laten zakken en hem laten zien. Of heeft hij echt onder de kleren aan de dames gezeten of erger.
Ik vind beiden niet ok, laten we dat voorop stellen. Maar qua straf en aangifte en afwikkeling zit er voor mij wel een verschil.
Alleen in het laatste geval zou ik er een strafzaak van maken. En dan niet eens alleen om de meiden te helpen, maar ook om de dader te helpen. Kinderen doen zoiets meestal niet zomaar, vaak zit er meer achter.
In het geval van een zeer licht vergrijp zou ik proberen om het zonder strafzaak op te lossen, maar dan wel als eis dat de jongen in een behandeltraject komt ter oberservatie en voorkoming van herhaling.
Ik had beloofd nog te reageren. Ik ga mijn best doen wat vragen te beantwoorden.
Mija schreef op 27-09-2022 om 13:23:
[..]
Geen eigen ervaring, laat ik dat meteen even zeggen. Wat een vreselijke situatie. Als ik jou zo lees, is er echt wel reden om de boel eens flink op te schudden; een dader die met allebei jouw kinderen grensoverschrijdend gedrag heeft vertoond, jaren van elkaar, ouders die hun kop in het zand steken en hun kind niet eens ‘gewoon’ willen voorlichten. Ik vraag me eerlijk gezegd ook af of het bij jouw kinderen is gebleven. Ik zou eerlijk gezegd sch**t hebben aan de familieband in deze situatie. Ik weet natuurlijk niet hoe is als je het in de situatie verkeert is maar ik kan heel erg slecht tegen schadelijke zaken die onder het tapijt ‘moeten’ worden geveegd voor de lieve vrede en ik sta in mijn familie niet bekend om mijn diplomatieke houding dus ik zou waarschijnlijk uit elkaar barsten van woede en frustratie als ik er niks mee deed. Wat let je om er in de familie over te gaan praten? Zijn er nog meer kinderen in de familie(s)? Dan zou ik daar beginnen. Op dezelfde voorzichtige manier als die je hier beschrijft: we hebben iets gehoord waar over gepraat moet worden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet je eigen kinderen wil belasten met een rechtsgang. Ik zou geloof ik eerst eens kijken of er ‘tussenwegen’ zijn. Heb je al eens contact gehad met een adviesorganisatie? Zoals centrumseksueelgeweld
En ik zou geloof ik ook Veilig Thuis eens bellen, anoniem (schakel ook nummerherkenning uit). En/of het loket Jeugdzorg bij de gemeente waarin de dader woont. In mijn gemeente hebben die destijds ook ‘geadverteerd’ met: bel om advies als je je zorgen maakt over je verwarde buurvrouw, de schreeuwpartijen bij de buren of een onverzorgd kind. Ik vind het eerlijk gezegd ook verwaarlozend naar de dader toe om zijn wangedrag te negeren. Hoe moet die leren als zijn ouders het om te beginnen niet oppakken? Ik zeg niet dat je onmiddellijk een melding moet maken. Ik ben daar doorgaans niet zo van. Maar in deze situatie vind ik het behoorlijk urgent: zowel voor de dader zelf als voor zijn (potentiële) slachtoffers. Je moet weten waar je meldingen kan neerleggen, zodat, als in ieder geval als er nog een signaal komt, de ernst sneller duidelijk wordt.
Je zou op de een of andere manier die ouders onder druk kunnen proberen te zetten: of jullie zoeken vrijwillig hulp, of .. en over dat ‘wat dan’ zou ik met professionals sparren. Dat zal ongetwijfeld slecht vallen bij die ouders. Maar zij maken een vergissing als ze denken dat dit ‘kiezen voor hun kind’ is. Een keer over de schreef kan, afhankelijk van de leeftijd en het gebeurde, nog met de mantel der liefde en stevige voorlichting worden bedekt. Maar wat jij beschrijft, gaat vermoedelijk wel wat verder. Ik zou er dus wel wat energie in willen steken om dat open te breken maar ook ik zou dus ook liever eerst andere wegen dan aangifte onderzoeken. Je zou zeggen dat die ouders daar uiteindelijk onder wat druk ook de voorkeur aan geven?
Centrum seksueel geweld hebben we meteen als eerste gecontact. Zij adviseerden ons om informatie in te winnen bij de zedenpolitie en een afspraak te maken met de huisarts. Zedenpolitie gesproken: hier is dus een melding gemaakt van wat wij van onze kinderen hebben gehoord. Mochten wij geen studioverhoor willen, dan wordt sowieso Veilig thuis ingeschakeld. Huisarts heeft ons doorverwezen naar de juiste hulp. Hier staan we inmiddels op de wachtlijst (EMDR).
Moosey schreef op 27-09-2022 om 13:24:
Hier een ervaringsdeskundige uit de slachtoffer-kant: wat mij het meest beschadigd heeft is hoe erg mijn ouders het vonden, en hoe ‘verkeerd’ het bleek te zijn, terwijl in mijn geval het misbruik zèlf eigenlijk helemaal niet traumatisch was, ik begreep dat helemaal niet. Wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat dat voor jouw kinderen ook geldt, maar ik zou wel proberen de ‘oh wat afschuwelijk’-factor niet groter te maken dan nodig naar hen toe.
Heel veel sterkte.
Wat naar om te horen dat jij ook slachtoffer bent. 
En wij behandelen de kinderen ook niet alsof ze nu heel zielig zijn. Het leven gaat ook gewoon door.
Ginevra schreef op 27-09-2022 om 13:36:
[..]
Dat vind ik een heel ingewikkelde, wat je hier schrijft. Mijn ouders hebben, om precies die reden, altijd gedaan alsof het nauwelijks iets voorstelde. Ze wilden me geen trauma "aanpraten" en hebben aldus met goede bedoelingen veroorzaakt dat ik me dodelijk eenzaam heb gevoeld met mijn verdriet en pijn.
Er zal wel ergens een gulden middenweg zijn, en ik heb niet het juiste advies voor hoe het dan wél moet. Ik wil alleen meegeven: wat jou kennelijk had kunnen helpen, kan voor een ander schadelijk zijn.
In die zin kan ik me wel voorstellen dat het zinnig is om met andere ouders te praten, om die verschillende perspectieven te horen.
Mee eens hoor. Daarom heb ik dit topic ook geopend. Ik loop zelf een beetje vast namelijk en hoor graag verschillende invalshoeken.
Heb jij geen hulp gehad Ginevra? Om het te verwerken?
MamaE schreef op 27-09-2022 om 14:45:
Als de ouders het niet geloven en ontkennen en ook weigeren hun kind seksueel op te voeden, zou ik die juridische stap zeker nemen. Anders leert hij het nooit en is de kans op herhaling groot. Want blijkbaar 'mag' het dan, het heeft immers geen gevolgen.
En hij heeft geen duidelijk beeld van wat er wel en niet kan in de omgang met andere kinderen.
Deze jongen verdient hulp en op vrijwillige basis gaat hij die duidelijk niet krijgen omdat zowel hij zelf als zijn ouders dat niet nodig vinden. Dat is het echter wel.
Op minderjarige leeftijd zijn de straffen nog gering. Als hij volwassen is, zijn de gevolgen veel groter.
Dit vind ik dus ook. Het enige 'maar' hiermee is of wij dan niet meer onrust/trauma onze kinderen bezorgen...
Annamien schreef op 27-09-2022 om 15:06:
Ik ben vroeger een aantal keer seksueel misbruikt door mijn broer, hoe oud hij en ik waren weet ik niet precies, maar ik denk dat ik 8 was en hij 15. Ik weet nog precies wat er allemaal is gebeurd, wat ik moest doen en wat hij deed. Ik kreeg er dingen voor waarvan hij wist dat ik ze graag wou, iets van Lego en nog meer spullen. Hij heeft me meerdere keren gezegd dat ik dit aan niemand mocht vertellen, uiteindelijk heb ik dat wel gedaan op een moment dat hij boos op mij was en onze ouders erbij waren. Mijn moeder was woest en mijn vader liep weg, daarna is er nooit meer over gesproken. En aantal jaar geleden heb ik dit mijn zus verteld en bij haar had hij hetzelfde gedaan. Wat mij het meeste dwars zit is dat mijn ouders er nooit op teruggekomen zijn en ook dat mijn broer er nooit iets tegen mij over heeft gezegd. Ik heb jarenlang zo normaal mogelijk tegen hem gedaan, maar door een aantal gebeurtenissen, die overigens niks met het misbruik te maken hebben, wil ik niet meer contact dan nodig is. Zijn vrouw snapt niet waarom ik het contact tot het minimum gebracht heeft, maar zij hoeft er van mijn niets van te weten.
Of je wel of niet met je kinderen het traject in moet gaan tegenover de dader weet ik niet, maar ik weet wel dat de dader gestraft moet worden of hulp moet krijgen, zodat hij het nooit weer doet en ik zou je kinderen (professionele) hulp bieden om hetgeen gebeurd is te verwerken.
Wat verdrietig om te lezen.
Ook dat je ouders niets met je verhaal hebben gedaan.
Onze kinderen staan op de wachtlijst voor EMDR.
Poekewiki schreef op 27-09-2022 om 15:23:
Ons kind heeft onder druk van een iets ouder buurjongetje (onder 12) een aantal grensoverschrijdende dingen meegemaakt op 8-jarige leeftijd. Ik heb melding gedaan bij politie en gesprekken gevoerd met de ouders van deze jongen, die er oprecht van leken te schrikken en me meermaals verzekerd hebben dat ze er mee aan de slag zouden gaan. Wij gingen sowieso al verhuizen in die periode, dus we hebben het er toen bij gelaten omdat onze aandacht en energie toen vooral ging naar begeleiding voor ons eigen kind. Achteraf gezien heb ik me wel nog afgevraagd of er in het algemeen belang niet nog wat betere opvolging had moeten zijn.
Ik had lang het idee dat een en ander permanent verwerkt was door mijn kind, maar zo werkt het helaas niet helemaal, want onlangs (jaren na de feiten) onder druk van andere externe factoren (pesten) was er weer een fase met extreme nachtmerries en herbelevingen.
In jullie geval, gezien de tijd tussen beide feiten, lijkt me dit een dader die al blijk heeft gegeven van recidive. Dat in combinatie met ouders die hier niet mee aan de slag gaan, zou voor mij reden zijn om toch verder justitie in te schakelen. De familiebanden lijken me toch al onherroepelijk beschadigd, gezien de houding van die ouders. Ik weet niet wat de extra belasting op jullie kinderen zou zijn van de verhoren, want daar heb ik geen ervaring mee. Hopelijk schrijft er nog iemand hier die jullie hierin wat meer kan adviseren.
Veel sterkte.
Dankjewel voor je bericht. Naar om te lezen dat jouw kind ook zoiets heeft meegemaakt.
De familiebanden zijn inderdaad al anders geworden helaas. De vader zegt wel 'de deur open te hebben staan', maar wil ondertussen niet met een onpartijdig iemand en ons in gesprek. Alleen wij als ouders. Dat voelt alsof ze het in de doofpot willen stoppen.
Ginevra schreef op 27-09-2022 om 15:34:
[..]
Dank je. Ik denk dat ik vooral dat erg gemist heb inderdaad: dat iemand voor me opkwam.
Wat TO ook precies gaat doen, ik denk dat het in elk geval waardevol is om kind de boodschap mee te geven dat het waard is om beschermd te worden.
Dat proberen we inderdaad zo goed mogelijk te doen