Lotgenoten gezocht voor als je kind(eren) misbruikt is/zijn
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: ik zoek lotgenoten.
Helaas zijn mijn beide kinderen slachtoffer geworden van seksueel grensoverschrijdend gedrag 
Zoiets is als ouder een grote nachtmerrie, dat je kind iets verschrikkelijks is aangedaan. Uiteraard staat de zorg voor mijn kinderen bovenaan en daar zijn we dan ook mee bezig, maar ook wij als ouders hebben zorg nodig. Ik vind weinig gepaste steun in mijn omgeving en op het internet. Huisarts is op de hoogte en natuurlijk kunnen we bij de POH terecht, maar ik zou het zelf wel fijn vinden om gedachten te wisselen met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. De steun die ik wél heb is prettig, maar zij weten niet hoe het voelt. Vandaar mijn oproep.
Wij, man en ik, staan ook voor een keuze om wel of geen studioverhoor te laten plaatsvinden (Officier van Justitie wil ambtelijk vervolgen). Wij willen de kinderen niet extra belasten en vinden de rust voor hun nu even belangrijker. Tegelijk willen we ook niet dat de dader 'er mee weg komt' en dat gaat waarschijnlijk zonder verhoor wel gebeuren (want gebrek bewijs, dus geseponeerd). Voor extra info: dader is minderjarig en familie, wat het allemaal complex en gevoelig maakt.
Ik ben geen lotgenoot maar wil je wel heel veel sterkte wensen
Wat heftig dit
Moeilijke situatie.
Voor een buitenstaander is het natuurlijk onmogelijk om hier iets zinnig over te zeggen, want te weinig info.
Wel raad ik je aan om ook te kijken naar de leeftijd van de "dader".
Wij hebben in onze kennissenkring zo'n minderjarige dader die nu voor de rechtbank komt voor een feit waarbij beide partijen instemden, maar hij wel strafbaar is; heel zijn leven is overhoop gegooid hierdoor, dus ik zou heel omzichtig zijn.
Ik wil je ook veel sterkte wensen.
Valdemar schreef op 27-09-2022 om 12:22:
Moeilijke situatie.
Voor een buitenstaander is het natuurlijk onmogelijk om hier iets zinnig over te zeggen, want te weinig info.
Wel raad ik je aan om ook te kijken naar de leeftijd van de "dader".
Wij hebben in onze kennissenkring zo'n minderjarige dader die nu voor de rechtbank komt voor een feit waarbij beide partijen instemden, maar hij wel strafbaar is; heel zijn leven is overhoop gegooid hierdoor, dus ik zou heel omzichtig zijn.
Onder de 12 kun je nooit strafrechtelijk vervolgd worden in Nederland.
En je moet ook kijken naar de leeftijd van de slachtoffers. Een kind van zes weet in dit soort dingen niet waar het 'ja' tegen zegt. En met 12+ hoor je echt wel te weten dat bepaalde dingen niet oké zijn.
Ik wil je ook veel sterkte wensen TS. Het lijkt me heel zwaar.
Toch zou ik wel serieus nadenken over de juridische weg. Het is eigenlijk kiezen tussen twee kwaden. Je kinderen ermee belasten of verder leven met het idee dat iemand ermee weg kwam en die persoon wellicht ook nog regelmatig tegenkomen. Wat denk je dat het effect is op de dader als hij niet vervolgd wordt? En als hij wel vervolgd wordt?
Valdemar schreef op 27-09-2022 om 12:22:
Moeilijke situatie.
Voor een buitenstaander is het natuurlijk onmogelijk om hier iets zinnig over te zeggen, want te weinig info.
Wel raad ik je aan om ook te kijken naar de leeftijd van de "dader".
Wij hebben in onze kennissenkring zo'n minderjarige dader die nu voor de rechtbank komt voor een feit waarbij beide partijen instemden, maar hij wel strafbaar is; heel zijn leven is overhoop gegooid hierdoor, dus ik zou heel omzichtig zijn.
ivm herkenbaarheid vind ik meer info geven wat lastig..
Hier is door ouders van dader geen medewerking. Zij geloven in zijn onschuld en hij ontkent. Dus de eventuele rechtsgang zorgt voor nog meer ontwrichting binnen de familie, voor zover deze er al is. Wij willen hulp voor hem en geloven niet dat hij in en in slecht is, maar meer dat hij verkeerde keuzes heeft gemaakt. We zijn juist heel bewust voorzichtig. We hebben eerst informatie ingewonnen en onze kinderen aangemeld voor de juiste hulp. Helaas is de wachtlijst lang. We hebben bewust geen harde beschuldiging neergelegd bij de dader, meer van 'er is ons wat verteld waar we over moeten praten'. Uiteraard alleen gesproken met de ouders.
De gebeurtenissen van onze kinderen zijn los van elkaar, met een aantal jaar ertussen. Ze hebben elkaar niets ingefluisterd en het enige wat gelijk is aan hun verhalen is dat het dezelfde persoon betreft.
Ergens voelt het ook heel oneerlijk om voorzichtig te zijn ivm de dader, dat zijn leven overhoop gegooid wordt: onze levens zijn ook overhoop gegooid doordat meneer zijn handen niet thuis kon houden. Veel emoties hier, sorry.
MamaE schreef op 27-09-2022 om 12:29:
[..]
Onder de 12 kun je nooit strafrechtelijk vervolgd worden in Nederland.
En je moet ook kijken naar de leeftijd van de slachtoffers. Een kind van zes weet in dit soort dingen niet waar het 'ja' tegen zegt. En met 12+ hoor je echt wel te weten dat bepaalde dingen niet oké zijn.Ik wil je ook veel sterkte wensen TS. Het lijkt me heel zwaar.
Toch zou ik wel serieus nadenken over de juridische weg. Het is eigenlijk kiezen tussen twee kwaden. Je kinderen ermee belasten of verder leven met het idee dat iemand ermee weg kwam en die persoon wellicht ook nog regelmatig tegenkomen. Wat denk je dat het effect is op de dader als hij niet vervolgd wordt? En als hij wel vervolgd wordt?
Het effect zal zijn dat hij er mee weg komt. Zijn ouders geloven niet in hulp en vinden een 'bepaalde voorlichting' geven niet nodig, dat leren ze op school wel.
Als hij wel vervolgd wordt, zal hij opgelegde therapie krijgen. Het gedrag komt ergens vandaan. Misschien is hem zelf wel wat overkomen, geen idee. Als dat zo is, dan gun ik hem uiteraard die hulp. Maar ook voor het maatschappelijk belang vind ik hulp belangrijk. De kans op herhaling moet zo klein mogelijk gemaakt worden. Al hebben mijn kinderen hier niets aan.
Valdemar schreef op 27-09-2022 om 12:22:
Moeilijke situatie.
Voor een buitenstaander is het natuurlijk onmogelijk om hier iets zinnig over te zeggen, want te weinig info.
Wel raad ik je aan om ook te kijken naar de leeftijd van de "dader".
Wij hebben in onze kennissenkring zo'n minderjarige dader die nu voor de rechtbank komt voor een feit waarbij beide partijen instemden, maar hij wel strafbaar is; heel zijn leven is overhoop gegooid hierdoor, dus ik zou heel omzichtig zijn.
Ik weet niet of je van het vermeende slachtoffer ook gehoord hebt dat het met beider instemming was (en of hij/zij dat in een veilige situatie kon zeggen)? Maar daders zeggen natuurlijk altijd dat het met beider instemming is. Het ligt inderdaad aan de leeftijd van de personen. Als het gaat om pubers van 15 en 16 vind ik het een heel ander verhaal dan bij een kind va 7 en een bijna volwassene van 17. Soms moet een dader ook echt geholpen worden en wil hij dat ook.
Makaya schreef op 27-09-2022 om 12:40:
[..]
ivm herkenbaarheid vind ik meer info geven wat lastig..
Hier is door ouders van dader geen medewerking. Zij geloven in zijn onschuld en hij ontkent. Dus de eventuele rechtsgang zorgt voor nog meer ontwrichting binnen de familie, voor zover deze er al is. Wij willen hulp voor hem en geloven niet dat hij in en in slecht is, maar meer dat hij verkeerde keuzes heeft gemaakt. We zijn juist heel bewust voorzichtig. We hebben eerst informatie ingewonnen en onze kinderen aangemeld voor de juiste hulp. Helaas is de wachtlijst lang. We hebben bewust geen harde beschuldiging neergelegd bij de dader, meer van 'er is ons wat verteld waar we over moeten praten'. Uiteraard alleen gesproken met de ouders.
De gebeurtenissen van onze kinderen zijn los van elkaar, met een aantal jaar ertussen. Ze hebben elkaar niets ingefluisterd en het enige wat gelijk is aan hun verhalen is dat het dezelfde persoon betreft.
Ergens voelt het ook heel oneerlijk om voorzichtig te zijn ivm de dader, dat zijn leven overhoop gegooid wordt: onze levens zijn ook overhoop gegooid doordat meneer zijn handen niet thuis kon houden. Veel emoties hier, sorry.
als ik dit zo hoor, kan ik me voorstellen dat jullie kinderen niet de enigen zijn. Ik vind de houding van de ouders ook verontrustend, ze zouden op zijn minst gealarmeerd kunnen zijn en open staan voor dialoog en hulp. Via justitie polariseert het juist en daarmee is zo'n jonge dader misschien niet geholpen, maar ik snap heel goed dat jullie er wat mee willen, desnoods via de rechter, dat zou ik zelf zeker ook hebben mocht het mijn kind betreffen. nogmaals sterkte
Hoe intensief zal zo'n verhoor zijn en doen ze dat op een manier waarbij ze het slachtoffer niet te veel of onnodig belasten?
Ik vind het bericht van Valdemar eigenlijk een beetje misselijk. Goedbedoeld in het belang van de dader, terwijl haar kinderen door die jongen zijn misbruikt. Ik maak ook op uit TO's verhaal dat er een duidelijk leeftijdsverschil is en het geen eenmalige gebeurtenis is. Die jongen kan hard hulp gebruiken zodat het niet weer gebeurt.
Kunnen je kinderen zelf aangeven of ze het verhoor willen?
De gebeurtenissen van onze kinderen zijn los van elkaar, met een aantal jaar ertussen. Ze hebben elkaar niets ingefluisterd en het enige wat gelijk is aan hun verhalen is dat het dezelfde persoon betreft.
Ik haak even in op dit stukje. Er zit dus een paar jaar tussen de twee incidenten (kon geen beter woord verzinnen). Mijns inziens betekent dit dat hij in de tussentijd niet tot inkeer is gekomen en er niet uit zichzelf mee gaat stoppen. Dat betekent dan ook dat het reëel is dat er meer slachtoffers kunnen komen. Hij moet gestopt worden en als zijn ouders niet meewerken is de enige manier via justitie. Dit geeft ook aan jouw kinderen een signaal van gerechtigheid. Want als iemand jou iets aan kan doen en diegene komt er mee weg, lijkt me een heel slecht signaal naar jouw kinderen toe. Ik zou er dus voor kiezen om dat studioverhoor te laten plaatsvinden.
Wat ze hebben verteld is dat het bij hun eenmalig is gebeurd. De officier van justitie ziet dit wel als 2 verschillende meldingen, dus daarom vervolgen. Al weten wij natuurlijk niet of er meerder meldingen zijn, dat krijgen wij niet te horen. Voor de duidelijkheid: wij hebben geen aangifte gedaan, alleen een informatief gesprek gehad waarbij de politie altijd een melding maakt. Dit kan dus inhouden dat er vanuit justitie stappen ondernomen kan worden.
De kinderen zijn nu in de leeftijd tussen 6 en 12. Ze kunnen zelf niet echt aangeven of ze naar de politie willen. We hebben ze niets verteld over de gang van zaken, om hun niet onnodig bang te maken. Ze weten alleen dat wij er voor ze zijn en de oudste weet dat ze binnenkort hulp krijgen.
Vooral de oudste heeft het al moeilijk. We hebben de afgelopen jaren veel voor onze kiezen gehad als gezin. Het begint nu eindelijk wat rustiger te worden thuis. De oudste is ook net begonnen op een nieuwe school en begint te puberen. Ook niet een fijne fase. Daarom vinden we het lastig om juridisch door te zetten. We willen de kinderen vooral meer rust bieden ipv nog meer trauma.
Makaya schreef op 27-09-2022 om 12:45:
[..]
Het effect zal zijn dat hij er mee weg komt. Zijn ouders geloven niet in hulp en vinden een 'bepaalde voorlichting' geven niet nodig, dat leren ze op school wel.
Als hij wel vervolgd wordt, zal hij opgelegde therapie krijgen. Het gedrag komt ergens vandaan. Misschien is hem zelf wel wat overkomen, geen idee. Als dat zo is, dan gun ik hem uiteraard die hulp. Maar ook voor het maatschappelijk belang vind ik hulp belangrijk. De kans op herhaling moet zo klein mogelijk gemaakt worden. Al hebben mijn kinderen hier niets aan.
Geen eigen ervaring, laat ik dat meteen even zeggen. Wat een vreselijke situatie. Als ik jou zo lees, is er echt wel reden om de boel eens flink op te schudden; een dader die met allebei jouw kinderen grensoverschrijdend gedrag heeft vertoond, jaren van elkaar, ouders die hun kop in het zand steken en hun kind niet eens ‘gewoon’ willen voorlichten. Ik vraag me eerlijk gezegd ook af of het bij jouw kinderen is gebleven. Ik zou eerlijk gezegd sch**t hebben aan de familieband in deze situatie. Ik weet natuurlijk niet hoe is als je het in de situatie verkeert is maar ik kan heel erg slecht tegen schadelijke zaken die onder het tapijt ‘moeten’ worden geveegd voor de lieve vrede en ik sta in mijn familie niet bekend om mijn diplomatieke houding dus ik zou waarschijnlijk uit elkaar barsten van woede en frustratie als ik er niks mee deed. Wat let je om er in de familie over te gaan praten? Zijn er nog meer kinderen in de familie(s)? Dan zou ik daar beginnen. Op dezelfde voorzichtige manier als die je hier beschrijft: we hebben iets gehoord waar over gepraat moet worden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je niet je eigen kinderen wil belasten met een rechtsgang. Ik zou geloof ik eerst eens kijken of er ‘tussenwegen’ zijn. Heb je al eens contact gehad met een adviesorganisatie? Zoals https://centrumseksueelgeweld.nl/
En ik zou geloof ik ook Veilig Thuis eens bellen, anoniem (schakel ook nummerherkenning uit). En/of het loket Jeugdzorg bij de gemeente waarin de dader woont. In mijn gemeente hebben die destijds ook ‘geadverteerd’ met: bel om advies als je je zorgen maakt over je verwarde buurvrouw, de schreeuwpartijen bij de buren of een onverzorgd kind. Ik vind het eerlijk gezegd ook verwaarlozend naar de dader toe om zijn wangedrag te negeren. Hoe moet die leren als zijn ouders het om te beginnen niet oppakken? Ik zeg niet dat je onmiddellijk een melding moet maken. Ik ben daar doorgaans niet zo van. Maar in deze situatie vind ik het behoorlijk urgent: zowel voor de dader zelf als voor zijn (potentiële) slachtoffers. Je moet weten waar je meldingen kan neerleggen, zodat, als in ieder geval als er nog een signaal komt, de ernst sneller duidelijk wordt.
Je zou op de een of andere manier die ouders onder druk kunnen proberen te zetten: of jullie zoeken vrijwillig hulp, of .. en over dat ‘wat dan’ zou ik met professionals sparren. Dat zal ongetwijfeld slecht vallen bij die ouders. Maar zij maken een vergissing als ze denken dat dit ‘kiezen voor hun kind’ is. Een keer over de schreef kan, afhankelijk van de leeftijd en het gebeurde, nog met de mantel der liefde en stevige voorlichting worden bedekt. Maar wat jij beschrijft, gaat vermoedelijk wel wat verder. Ik zou er dus wel wat energie in willen steken om dat open te breken maar ook ik zou dus ook liever eerst andere wegen dan aangifte onderzoeken. Je zou zeggen dat die ouders daar uiteindelijk onder wat druk ook de voorkeur aan geven?
Hier een ervaringsdeskundige uit de slachtoffer-kant: wat mij het meest beschadigd heeft is hoe erg mijn ouders het vonden, en hoe ‘verkeerd’ het bleek te zijn, terwijl in mijn geval het misbruik zèlf eigenlijk helemaal niet traumatisch was, ik begreep dat helemaal niet. Wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat dat voor jouw kinderen ook geldt, maar ik zou wel proberen de ‘oh wat afschuwelijk’-factor niet groter te maken dan nodig naar hen toe.
Heel veel sterkte.
Moosey schreef op 27-09-2022 om 13:24:
Hier een ervaringsdeskundige uit de slachtoffer-kant: wat mij het meest beschadigd heeft is hoe erg mijn ouders het vonden, en hoe ‘verkeerd’ het bleek te zijn, terwijl in mijn geval het misbruik zèlf eigenlijk helemaal niet traumatisch was, ik begreep dat helemaal niet. Wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat dat voor jouw kinderen ook geldt, maar ik zou wel proberen de ‘oh wat afschuwelijk’-factor niet groter te maken dan nodig naar hen toe.
Dat vind ik een heel ingewikkelde, wat je hier schrijft. Mijn ouders hebben, om precies die reden, altijd gedaan alsof het nauwelijks iets voorstelde. Ze wilden me geen trauma "aanpraten" en hebben aldus met goede bedoelingen veroorzaakt dat ik me dodelijk eenzaam heb gevoeld met mijn verdriet en pijn.
Er zal wel ergens een gulden middenweg zijn, en ik heb niet het juiste advies voor hoe het dan wél moet. Ik wil alleen meegeven: wat jou kennelijk had kunnen helpen, kan voor een ander schadelijk zijn.
In die zin kan ik me wel voorstellen dat het zinnig is om met andere ouders te praten, om die verschillende perspectieven te horen.
MRI schreef op 27-09-2022 om 12:46:
[..]
Ik weet niet of je van het vermeende slachtoffer ook gehoord hebt dat het met beider instemming was (en of hij/zij dat in een veilige situatie kon zeggen)? Maar daders zeggen natuurlijk altijd dat het met beider instemming is. Het ligt inderdaad aan de leeftijd van de personen. Als het gaat om pubers van 15 en 16 vind ik het een heel ander verhaal dan bij een kind va 7 en een bijna volwassene van 17. Soms moet een dader ook echt geholpen worden en wil hij dat ook.
Dat beide dit onderling afgesproken hadden, was objectief af te leiden uit de tekstberichten die ze elkaar verstuurden.
En nogmaals: ik kan me niet uitspreken over deze zaak.