Het leed dat slapen heet

Ik zou doen (/deed) wat werkt. Dan maar die fles. Slaap is heilig en jullie hebben alles al geprobeerd. Ik neem aan ook van alles qua eten en drinken en activiteiten overdag.
En ja, het wordt beter. Kinderen ontwikkelen zich, dingen veranderen, het blijft echt niet altijd zo. 
En verder ook doen wat werkt en wat jullie op de been houdt. Afwisselen, in een andere kamer slapen met oordoppen, kind uit logeren (een paar gebroken nachten zijn zoveel beter te doen dan maandenlang gebroken nachten, en een paar ononderbroken nachten doen wonderen!). Ik zou dat absoluut doen voor een vriend(in) of familielid.

Bij jullie in bed laten slapen misschien nog een optie?

Onze jongste (nummer 3) is inmiddels bijna twee en tot nu toe hebben we met al mijn kinderen een hoop gedoe gehad met slapen. Ik zit as we speak op de trap terwijl jongste voor de tweede keer vanavond wakker is en oudste (8) maar niet in slaap kan vallen. Zodra het licht uit gaat, gaan de koppies aan...

Vaak hielp (en helpt) bij ons in bed nemen wel. En dat hebben we dan ook veelvuldig gedaan. Mijn motto was altijd: we doen het zo, dat de meeste van ons het meeste slaap krijgen. Dus kind bij ons in bed doorslapen? Doen! Een van ons met klaarwakker kind naar beneden zodat de rest kan slapen? Doen! Flessen, spenen, midden in de nacht een boterham? Ja hoor, als ze maar slapen!

Uiteindelijk hebben we ook ervaren dat het over gaat, of tenminste: dat het verandert. Maar ik zat je vanavond toch weer hardop af te vragen waarom wij altijd 3 uur bezig zijn met de kinderen in slaap krijgen en dat ik eigenlijk ook écht behoefte heb aan gewoon nog even op de bank zitten (wat ik dan dus alsnog ga doen waardoor ik veel te laat in bed lig en ik dus sowieso niet genoeg slaap krijg...).

Ik zou die flessen lekker geven, kennelijk heeft ze daar behoefte aan. Onze nr 3 wilde ook elke nacht 1 of twee flessen, dus die gaven we ook want overdag wilde madam absoluut niet drinken op de crèche. Dus moest dat ‘s nachts ingehaald. En dat bleef nog lange tijd zo. We moesten er toch uit voor de jongste baby, en zodoende zaten we samen te voeden, ik de jongste en mijn man haar.
Ja, je kunt veel moeite steken in je kind aanpassen maar het makkelijkste is toch om jezelf aan je kind aan te passen en ze blijven echt niet tot hun 18de ‘s nachts om een fles vragen. Alles gaat voorbij en kijk vooral naar hoe je het zo makkelijk mogelijk doorkomt. Van de hele nacht eenzaam brullen van de honger leert een kind vast niet wat je wil dat ze leert.

O die nachten, die mis ik niet nee.... herkenbaar verhaal behalve dat wij eigenlijk niets geprobeerd hebben.... 

Ze lag bij ons op de kamer en als ze wakker werd mocht degene die het snelst was de fles halen.... de ander moest achter blijven in het gekrijs en de luier checken. Ons motto was altijd: we doen wat het snelst weer rust brengt. Dus dametje heeft tot 2,5 heel wat tussen ons in gelegen en daar maakte we geen punt van waardoor het ook niet zo'n probleem was. Het zwaarste vond ik als ze vroeger dan vroeg wakker werd en man had nachtdienst gehad. Dan zat ik echt heel vroeg beneden. Tis goed gekomen. Ze slaapt in haar eigen bed en we zetten het ontbijt vast klaar voor onze vroege vogel. 

Slaap is heilig hier, dus helpt die fles dan kiezen we de fles. Ik gaf borstvoeding en mijn kids kregen tot 1,5 gewoon nachtvoedingen en lagen bij ons. 

Even laten huilen al geprobeerd?

Herkenbaar. Maar uiteindelijk gaat het over! 
Bij ons mannetje duurde het ongeveer 1,5 jaar dat hij echt elke nacht wakker werd en een fles (soms zelfs meerdere) kreeg. Daarna een poosje af en aan, maar nog steeds regelmatig snachts huilen. (Maar dus vanag 1,5 jaar ook regelmatig een goedr nacht!) Vanaf 2,5 kunnen we zeggen dat het echt goed gaat. 

We hebben van alles geprobeerd (geen slaapcoach). Laten huilen, fles verminderen/verdunnen/alleen water. Speen. Troosten. Bij ons in bed. Etc. Maar hij moest en zou melk en trok altijd aan het langste eind. Zelfs als hij ziek was hielp melk beter dan paracetamol.  Uiteindelijk hebben we ons er volledig bij neergelegd. Als die wakker werd flesje maken en weer verder slapen. Ik denk dat hij het nodig had, ook al at ie overdag goed. En uiteindelijk is het dus vanzelf over gegaan. 

Ik zou zeggen doe die slaapcoach de deur uit en accepteer de situatie. Door mijn eigen ervaring en door mensen om mij heen ben ik gaan geloven (voordat ik kinderen had dacht ik er anders over) dat slaaptrainen etc allemaal niks helpt. Het kind kiest zn eigen pad en uiteindelijk komt het wel goed. 

Eet en drinkt ze overdag wel voldoende? Want als een kind, zoals iemand hier schreef, overdag weigert te drinken dan is het logisch dat ze dat in de nacht inhalen.

Mijn kinderen hadden nachtangst,niet tot bedaren te brengen,helpt niks tegen,want ze zijn niet echt wakker,ook bekend met buisjes maar bij mijn dochtertje verstopten de buisjes zodat ze nog steeds oorpijn had als ze lag.maar ik zou lekker doorgaan met wat helpt voor jullie,ze is nog zo jong.slaaptraining hielp bij ons ook,maar zodra er een oorontsteking was,konden we opnieuw beginnen.