Kat heeft baby gebeten
Hoi allemaal,
Wij hebben twee Maine Coon katers van 6 jaar oud. Ik had ze eerst zelf voordat mijn vriend/man bij mij kwam wonen en één van de twee katers (Spencer, van 11kg) had daar in het begin heel veel moeite mee. Hij krapte en beet mijn man en was heel erg jaloers. Inmiddels zijn het de beste vrienden en verruilt hij mijn schoot het liefste voor die van mijn man.
Met de komst van ons zoontje hadden de katten het in het begin heel erg moeilijk. Want minder aandacht voor hen. Maar de kleinste van de twee (Flynn) is echt super lief. Hij komt ons zoontje troosten als hij huilt en gaat vaak naast hem liggen. Ook mag ons zoontje hem “aaien” en als hij het beu is loopt hij gewoon weg. Spencer daarentegen is een ander verhaal. Die moet van kinderen sowieso niet veel hebben en verstopt zich altijd tot ze weg zijn. Als ik of anderen hem op zo’n moment zouden willen aaien bijt hij. Ik vraag alle visite dus om hem met rust te laten.
Ik zat gisteren op de bank en ons zoontje lag bij mij op schoot. Spencer wilde ook op schoot en kwam zelf tegen ons zoontje zijn benen aanliggen. Ons zoontje trappelde af en toe met zijn voeten maar Spencer deed niets. Tot 15 minuten laten mijn zoontje (ik denk te hard of op de verkeerde plek) trapte toen beet Spencer hem ineens in de voet. Hard genoeg dat er bloed was. Ik schrok me een ongeluk! Vorige week liep Spencer langs en wilde mijn zoontje Spencer vastpakken in zijn haren, ik kon hem gelukkig nog net tegenhouden maar ook toen hapte Spencer naar hem.
kunnen jullie mij aub helpen met wat ik nu moet doen? Ik hou heel veel van Spencer, maar ik hou nog meer van mijn zoontje en ik wil dat ze beide veilig zijn. Als mijn zoontje straks kan kruipen en de kat loopt langs weet ik niet of ik altijd snel genoeg ben om te voorkomen dat hij Spencer aanraakt….en die gedachte beangstigt mij.
En toch Max88, is het toch juist onwijs stressvol dat de kat ergens moet verblijven waar hij nu al stress van krijgt. En dan mag hij volgens jouw opties ook niet meer op de bank en dezelfde kamer zijn als het kind. Hoe stressvol is dat wel niet voor de kat.
Ik zou de kat herplaatsen, beter voor de kat zelf, zijn huisgenootkat en baby.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 05:37:
[..]
Mijn kleinkind zou dus echt niet bij jouw nerveuze hondje op bezoek mogen komen. Dan gaat het hondje maar lekker aan de riem/in de gang/tuin in zijn bench whatever. En dat is bezoek dat weer weggaat, dat is tijdelijk. Echt niet dat je kinderen en dieren altijd 100% in het oog hebt. Ik vind het juist van verantwoordelijkheid van TO getuigen dat ze actie onderneemt en de kat een ander huis gunt. Of die kat nou onopgevoed is, een onbegrepen gevoeligheid/een verborgen kwaal, gek in zijn hoofd is of gewoon nerveus, maakt echt niet uit voor het resultaat: kat valt kind aan en kind is baby en die kun je de gebruiksaanwijzing nog niet uitleggen om met dit kattengedrag om te gaan.
Veel honden/dieren zijn niet dol op kinderen. Mijne ook niet. Ik heb een heel lieve, goedaardige golden retriever. Helaas denken (ja, ook volwassenen) dat ze hun kind zomaar mijn hond kunnen aaien als ik buiten op straat loop. Ze snappen dan niet dat mijn hond daar totaal niet op zit te wachten. De meeste kinderen weten niet hoe ze een hond moeten benaderen, daar gaat het mis.
Dus zodra een kind te dicht in de buurt van mijn hond komt, verdedigt hij zich door te blaffen naar het kind. Hier mogen kinderen heus over de vloer komen, maar echt niet dat mijn hond dan op de gang of in bench (die heb ik niet) moet. Hond woont hier en hij hoeft voor niemand te wijken. Ik maak het kind alleen heel duidelijk dat ie de hond met rust moet laten. Dan is er niets aan de hand. Hier in huis hebben we gewoon respect voor elkaar, ook voor de hond.
Wat verdrietig Feniks.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 05:37:
[..]
Mijn kleinkind zou dus echt niet bij jouw nerveuze hondje op bezoek mogen komen. Dan gaat het hondje maar lekker aan de riem/in de gang/tuin in zijn bench whatever. En dat is bezoek dat weer weggaat, dat is tijdelijk. Echt niet dat je kinderen en dieren altijd 100% in het oog hebt. Ik vind het juist van verantwoordelijkheid van TO getuigen dat ze actie onderneemt en de kat een ander huis gunt. Of die kat nou onopgevoed is, een onbegrepen gevoeligheid/een verborgen kwaal, gek in zijn hoofd is of gewoon nerveus, maakt echt niet uit voor het resultaat: kat valt kind aan en kind is baby en die kun je de gebruiksaanwijzing nog niet uitleggen om met dit kattengedrag om te gaan.
Dan begrijp je het niet en dan moet je zeker geen dier in huis halen. Mijn hond is angstig, niet vals, bijt niet en gromt niet, heeft nog nooit gewaarschuwd, zijn nerveuze gedrag betreft vooral andere honden, máár: kinderen zo jong, en liefst niet totdat je ze honden-/kattentaal hebt geleerd, laat je niet bij een kind. En mijn kleinkind is geen bezoek, die zie ik veel vaker en langer om bezoek te noemen.
De kat viel aan omdat de ouder te weinig afstand toeliet en daardoor het kind de kat kon aanraken op een onprettige manier, geen waarschuwing heeft opgemerkt of deze niet kon vertalen.
Te stressvol voor de kat zeg je: Als de kat altijd zo heeft gedaan, dan was de kat al 6 jaar stressvol.
Dat doet niet af aan het feit dat als TS' eerste oplossing is de kat weg te doen, dat de kat dan inderdaad elders beter tot z'n recht komt. En ook dat bedoel ik neutraal.
@max88 rustig een poezendeskundige erbij halen en dan? Hoeveel maanden moet ze het aankijken? Alsof het moederschap al niet enorm veel van je vraagt dat je ook nog eens 24/7 kat en baby uit elkaar moet zien te houden. En als het wel misgaat (omdat je ook maar een mens bent en een keer niet zo goed oplet) dan loopt je kind voor altijd met een litteken in het minst erge geval.
Al die honden die baby's en kindjes hebben doodgebeten, daarvan werd ook altijd gezegd dat de hond 'echt niks doet'. Laat staan als een dier al heeft laten zien dat het wel zeker iets doet.
Butterflywhy schreef op 04-03-2023 om 09:03:
@max88 rustig een poezendeskundige erbij halen en dan? Hoeveel maanden moet ze het aankijken? Alsof het moederschap al niet enorm veel van je vraagt dat je ook nog eens 24/7 kat en baby uit elkaar moet zien te houden. En als het wel misgaat (omdat je ook maar een mens bent en een keer niet zo goed oplet) dan loopt je kind voor altijd met een litteken in het minst erge geval.
Al die honden die baby's en kindjes hebben doodgebeten, daarvan werd ook altijd gezegd dat de hond 'echt niks doet'. Laat staan als een dier al heeft laten zien dat het wel zeker iets doet.
Je kunt toch op z'n mínst advies vragen?
Over de rest: al die vreselijke verhalen zijn bewijs dat je zonder kennis niet aan dieren moet beginnen en ze, als ze er toch zijn, zoveel mogelijk gescheiden houdt. Die schattige instagram filmpjes zijn verre van schattig, het is vragen om problemen. Het is niet leuk voor een dier om geaaid getrapt, geknepen te worden door een jong kind en toch zie je dat volwassenen dat schattig vinden en dat is onbegrijpelijk.
kat herplaatsen.
Neem een Cornish rex erbij, dat zijn katten met een zacht karakter.
Treurniet schreef op 04-03-2023 om 09:39:
kat herplaatsen.
Neem een Cornish rex erbij, dat zijn katten met een zacht karakter.
Ook katten met een zacht karakter hebben grenzen en tolereren niet alles.
Index224 schreef op 04-03-2023 om 07:36:
[..]
Veel honden/dieren zijn niet dol op kinderen. Mijne ook niet. Ik heb een heel lieve, goedaardige golden retriever. Helaas denken (ja, ook volwassenen) dat ze hun kind zomaar mijn hond kunnen aaien als ik buiten op straat loop. Ze snappen dan niet dat mijn hond daar totaal niet op zit te wachten. De meeste kinderen weten niet hoe ze een hond moeten benaderen, daar gaat het mis.
Dus zodra een kind te dicht in de buurt van mijn hond komt, verdedigt hij zich door te blaffen naar het kind. Hier mogen kinderen heus over de vloer komen, maar echt niet dat mijn hond dan op de gang of in bench (die heb ik niet) moet. Hond woont hier en hij hoeft voor niemand te wijken. Ik maak het kind alleen heel duidelijk dat ie de hond met rust moet laten. Dan is er niets aan de hand. Hier in huis hebben we gewoon respect voor elkaar, ook voor de hond.
Dat is dan ook precies mijn punt: die kinderen weten niet hoe ze met dieren moeten communiceren. Dan is het wat mij betreft aan de eigenaar van de hond om ervoor te waken dat er niets gebeurt, want jij moet dat zien aankomen. Ik vind zelfs blaffen al onnodig, omdat jij ervoor moet zorgen dat jouw hond zich veilig voelt: je hond mag zichzelf niet verdedigen, dat moet jij nou juist voor hem doen. Dat vind ik vallen onder respect hebben voor mijn dier.
Want de manier honden duidelijk maken dat ze ergens niet van gediend zijn, is nu eenmaal schadelijk voor een klein kind. De kindergezichten zitten precies op bijthoogte. En nee, het is niet schattig als een kind onbegeleid een hond ‘pest’ maar zelfs als een dreumes struikelt en bovenop de hond ploft, mag die wat mij betreft niet bijten, gewoon niet. Ongelukjes gebeuren hè?
Dezelfde regel hanteer ik bij mijn katten. Is de kat dominant en neemt hij graag het heft in eigen hand, of angstig want doof bijvoorbeeld en haalt hij daarom uit, dan bescherm ik mijn kat. Alleen kan dat niet bij een baby en al helemaal niet als die gaat kruipen. Dan moet de kat zichzelf beschermen door op de kast te blijven zitten. Maar een dominante kat is toch echt anders, die zoekt het kind op. Je loopt even naar de deur, legt de baby in de box en de kat springt ernaast want lekker warm slaapplekje en de kat wil de baby weghebben van zijn slaapplaats terwijl jij je pakje aanneemt… het is zó gebeurd.
Treurniet schreef op 04-03-2023 om 09:39:
kat herplaatsen.
Neem een Cornish rex erbij, dat zijn katten met een zacht karakter.
Als er een kat weg moet een andere kat inbrengen is niet echt handig; je weet niet hoe die reageert. Geen huisdieren meer nemen is denk ik beter in dit geval. Ik heb maine coons gehad, prima katten, maar zelfs de liefste kat accepteert geen getrap en terecht.
Ik zou deze kat idd herplaatsen. Dat zal voor de kat zelf, de andere kat en voor jullie baby het beste zijn omdat de rust in de tent terugkeert.
Max88 schreef op 04-03-2023 om 08:45:
[..]
Dan begrijp je het niet en dan moet je zeker geen dier in huis halen. Mijn hond is angstig, niet vals, bijt niet en gromt niet, heeft nog nooit gewaarschuwd, zijn nerveuze gedrag betreft vooral andere honden, máár: kinderen zo jong, en liefst niet totdat je ze honden-/kattentaal hebt geleerd, laat je niet bij een kind. En mijn kleinkind is geen bezoek, die zie ik veel vaker en langer om bezoek te noemen.
De kat viel aan omdat de ouder te weinig afstand toeliet en daardoor het kind de kat kon aanraken op een onprettige manier, geen waarschuwing heeft opgemerkt of deze niet kon vertalen.
Te stressvol voor de kat zeg je: Als de kat altijd zo heeft gedaan, dan was de kat al 6 jaar stressvol.
Dat doet niet af aan het feit dat als TS' eerste oplossing is de kat weg te doen, dat de kat dan inderdaad elders beter tot z'n recht komt. En ook dat bedoel ik neutraal.
Ik denk dat ik je juist heel goed begrijp: jij vindt dat ouders hun kind niet bij een hond moeten laten en dat zou ik dan ook niet doen; ik zou niet op bezoek komen. Kinderen zijn onvoorspelbaar en je kunt ze niet elke minuut in het oog houden. Voor honden geldt dat net zo maar indien jij het toegestaan vindt dat de hond alle vrijheden moet behouden in zijn huis, tsja. Dan neem ik mijn verantwoordelijkheid als ouder. Doe ik het enige dat ik wél veilig vind voor mijn kind.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 09:44:
[..]
Dat is dan ook precies mijn punt: die kinderen weten niet hoe ze met dieren moeten communiceren. Dan is het wat mij betreft aan de eigenaar van de hond om ervoor te waken dat er niets gebeurt, want jij moet dat zien aankomen. Ik vind zelfs blaffen al onnodig, omdat jij ervoor moet zorgen dat jouw hond zich veilig voelt: je hond mag zichzelf niet verdedigen, dat moet jij nou juist voor hem doen. Dat vind ik vallen onder respect hebben voor mijn dier.
Want de manier honden duidelijk maken dat ze ergens niet van gediend zijn, is nu eenmaal schadelijk voor een klein kind. De kindergezichten zitten precies op bijthoogte. En nee, het is niet schattig als een kind onbegeleid een hond ‘pest’ maar zelfs als een dreumes struikelt en bovenop de hond ploft, mag die wat mij betreft niet bijten, gewoon niet. Ongelukjes gebeuren hè?
Dezelfde regel hanteer ik bij mijn katten. Is de kat dominant en neemt hij graag het heft in eigen hand, of angstig want doof bijvoorbeeld en haalt hij daarom uit, dan bescherm ik mijn kat. Alleen kan dat niet bij een baby en al helemaal niet als die gaat kruipen. Dan moet de kat zichzelf beschermen door op de kast te blijven zitten. Maar een dominante kat is toch echt anders, die zoekt het kind op. Je loopt even naar de deur, legt de baby in de box en de kat springt ernaast want lekker warm slaapplekje en de kat wil de baby weghebben van zijn slaapplaats terwijl jij je pakje aanneemt… het is zó gebeurd.
Nee, het is de taak van de ouder dat ze hun kind leren vragen of ze een hond mogen aaien. Of dat ze ouder het zelf vraagt als die erbij is. Ik moet gewoon door de wijk en kinderboerderij (hiernaast) kunnen lopen met mijn hond zonder grijpgrage kinderhandjes om hem heen. En als dat toch gebeurd, dan ben ik alleen maar trots op mijn hond dat ie blaft om de kinderen op afstand te houden in plaats van dat ie ze gelijk grijpt.
En ik begrijp je punt, maar ik bescherm mijn hond heus genoeg hoor. Ik hou kinderen uit zijn buurt en alleen kinderen uit mijn eigen familie/vriendenkring mogen hem aaien en alleen onder begeleiding en toezicht van mij en de ouder. Alleen als je in een kinderrijke omgeving woont, heb je het niet altijd in de hand. Ik heb controle over mijn eigen hond, niet over andermans kind die ik niet of onvoldoende ken.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 09:52:
[..]
Ik denk dat ik je juist heel goed begrijp: jij vindt dat ouders hun kind niet bij een hond moeten laten en dat zou ik dan ook niet doen; ik zou niet op bezoek komen. Kinderen zijn onvoorspelbaar en je kunt ze niet elke minuut in het oog houden. Voor honden geldt dat net zo maar indien jij het toegestaan vindt dat de hond alle vrijheden moet behouden in zijn huis, tsja. Dan neem ik mijn verantwoordelijkheid als ouder. Doe ik het enige dat ik wél veilig vind voor mijn kind.
Maar het is nooit veilig voor je kind als hij niet weet hoe ie met dieren om moet gaan en jij hem daarin niet wil begeleiden. Elke kat, hond en überhaupt elke dier heeft zijn grenzen. Als jij je kind daar overheen laat gaan (bij het ene dier sneller dan bij het andere) dan kan elk dier flippen.
Wij kregen vroeger als gezin een hond toen ik 2 was. Ik heb 2 siblings met de oudste toen 5 jaar. En ons werd direct al duidelijk gemaakt wat wel en niet mocht. Ik wist als 2 jarige dondersgoed dat ik de hond met rust moest laten als hij at of sliep, hem niet mocht omhelzen en niet mocht knijpen/aan zijn staart trekken. Dat is er gelijk al heel duidelijk ingebakken. Ik vind dat toch een plicht voor je als ouder met een dier. Zo hoor je je dier én kind te beschermen.