Kat heeft baby gebeten
Hoi allemaal,
Wij hebben twee Maine Coon katers van 6 jaar oud. Ik had ze eerst zelf voordat mijn vriend/man bij mij kwam wonen en één van de twee katers (Spencer, van 11kg) had daar in het begin heel veel moeite mee. Hij krapte en beet mijn man en was heel erg jaloers. Inmiddels zijn het de beste vrienden en verruilt hij mijn schoot het liefste voor die van mijn man.
Met de komst van ons zoontje hadden de katten het in het begin heel erg moeilijk. Want minder aandacht voor hen. Maar de kleinste van de twee (Flynn) is echt super lief. Hij komt ons zoontje troosten als hij huilt en gaat vaak naast hem liggen. Ook mag ons zoontje hem “aaien” en als hij het beu is loopt hij gewoon weg. Spencer daarentegen is een ander verhaal. Die moet van kinderen sowieso niet veel hebben en verstopt zich altijd tot ze weg zijn. Als ik of anderen hem op zo’n moment zouden willen aaien bijt hij. Ik vraag alle visite dus om hem met rust te laten.
Ik zat gisteren op de bank en ons zoontje lag bij mij op schoot. Spencer wilde ook op schoot en kwam zelf tegen ons zoontje zijn benen aanliggen. Ons zoontje trappelde af en toe met zijn voeten maar Spencer deed niets. Tot 15 minuten laten mijn zoontje (ik denk te hard of op de verkeerde plek) trapte toen beet Spencer hem ineens in de voet. Hard genoeg dat er bloed was. Ik schrok me een ongeluk! Vorige week liep Spencer langs en wilde mijn zoontje Spencer vastpakken in zijn haren, ik kon hem gelukkig nog net tegenhouden maar ook toen hapte Spencer naar hem.
kunnen jullie mij aub helpen met wat ik nu moet doen? Ik hou heel veel van Spencer, maar ik hou nog meer van mijn zoontje en ik wil dat ze beide veilig zijn. Als mijn zoontje straks kan kruipen en de kat loopt langs weet ik niet of ik altijd snel genoeg ben om te voorkomen dat hij Spencer aanraakt….en die gedachte beangstigt mij.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 09:52:
[..]
Ik denk dat ik je juist heel goed begrijp: jij vindt dat ouders hun kind niet bij een hond moeten laten en dat zou ik dan ook niet doen; ik zou niet op bezoek komen. Kinderen zijn onvoorspelbaar en je kunt ze niet elke minuut in het oog houden. Voor honden geldt dat net zo maar indien jij het toegestaan vindt dat de hond alle vrijheden moet behouden in zijn huis, tsja. Dan neem ik mijn verantwoordelijkheid als ouder. Doe ik het enige dat ik wél veilig vind voor mijn kind.
Ik vind dat voor elk dier. Je leert kinderen de omgang, maar die moet je zelf eerst leren. En de meeste diereneigenaren hebben die kennis niet en dát is gevaarlijker dan het dier zelf.
Ik begrijp niet zo goed waarom je je kleinkind niet in mijn huis wilt hebben overigens.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 09:44:
[..]
Dat is dan ook precies mijn punt: die kinderen weten niet hoe ze met dieren moeten communiceren. Dan is het wat mij betreft aan de eigenaar van de hond om ervoor te waken dat er niets gebeurt, want jij moet dat zien aankomen. Ik vind zelfs blaffen al onnodig, omdat jij ervoor moet zorgen dat jouw hond zich veilig voelt: je hond mag zichzelf niet verdedigen, dat moet jij nou juist voor hem doen. Dat vind ik vallen onder respect hebben voor mijn dier.
Want de manier honden duidelijk maken dat ze ergens niet van gediend zijn, is nu eenmaal schadelijk voor een klein kind. De kindergezichten zitten precies op bijthoogte. En nee, het is niet schattig als een kind onbegeleid een hond ‘pest’ maar zelfs als een dreumes struikelt en bovenop de hond ploft, mag die wat mij betreft niet bijten, gewoon niet. Ongelukjes gebeuren hè?
Dezelfde regel hanteer ik bij mijn katten. Is de kat dominant en neemt hij graag het heft in eigen hand, of angstig want doof bijvoorbeeld en haalt hij daarom uit, dan bescherm ik mijn kat. Alleen kan dat niet bij een baby en al helemaal niet als die gaat kruipen. Dan moet de kat zichzelf beschermen door op de kast te blijven zitten. Maar een dominante kat is toch echt anders, die zoekt het kind op. Je loopt even naar de deur, legt de baby in de box en de kat springt ernaast want lekker warm slaapplekje en de kat wil de baby weghebben van zijn slaapplaats terwijl jij je pakje aanneemt… het is zó gebeurd.
Wist je dat daar ongeveer pak m beet 14 (!!!) signalen aan vooraf gaan die als volwassene makkelijk te herkennen zijn? Dominantie bij honden bestaat niet, zie de nieuwe inzichten.
ik vind dit wel lastig. Ik zou zeker niet te snel een beslissing maken.. je kat had al even de bewegende voetjes getolereerd, maar toen de baby ging trappen was de maat vol. Eigenlijk had je hiervoor al in moeten grijpen. Niet om je een schuldgevoel aan te praten, maar deze situatie had naar mijn inziens voorkomen kunnen worden door de kat en baby niet zo dicht bij elkaar te laten liggen. Als ik bij mijn katten die allemaal niet agressief/angstig/claimend zijn ga kloppen op hun lijfje of ga zitten porren en ik stop niet, gegarandeerd dat ik een haal of hap krijg. Je baby weet dat niet, daarom had jij ervoor kunnen zorgen dat de baby niet aan het duwen/trappelen tegen de kat. Dit kan de kat het gevoel geven dat hij weg moet en daar niet gewenst is. Het is iets anders als de kat uit het niks aanvalt.
Baby’s moet je beschermen, en aandacht geven, maar je katten ook. Hebben je katten genoeg vrijheid? Hebben ze de mogelijkheid een frisse neus te halen, in een afgezette tuin of ren?
Marie24 schreef op 04-03-2023 om 10:20:
ik vind dit wel lastig. Ik zou zeker niet te snel een beslissing maken.. je kat had al even de bewegende voetjes getolereerd, maar toen de baby ging trappen was de maat vol. Eigenlijk had je hiervoor al in moeten grijpen. Niet om je een schuldgevoel aan te praten, maar deze situatie had naar mijn inziens voorkomen kunnen worden door de kat en baby niet zo dicht bij elkaar te laten liggen. Het is iets anders als de kat uit het niks aanvalt.
Baby’s moet je beschermen, en aandacht geven, maar je katten ook. Hebben je katten genoeg vrijheid? Hebben ze de mogelijkheid een frisse neus te halen, in een afgezette tuin of ren?
Tussen de katten onderling botert het eigenlijk ook niet echt. Dat zou voor mij genoeg reden zijn om de kat die het slechtst in zijn vel zit te herplaatsen.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 09:52:
[..]
Ik denk dat ik je juist heel goed begrijp: jij vindt dat ouders hun kind niet bij een hond moeten laten en dat zou ik dan ook niet doen; ik zou niet op bezoek komen. Kinderen zijn onvoorspelbaar en je kunt ze niet elke minuut in het oog houden. Voor honden geldt dat net zo maar indien jij het toegestaan vindt dat de hond alle vrijheden moet behouden in zijn huis, tsja. Dan neem ik mijn verantwoordelijkheid als ouder. Doe ik het enige dat ik wél veilig vind voor mijn kind.
Als je op bezoek bent, heb je je te houden aan de regels in dat huis. Niet aaien betekent niet aaien. Evenals dat er niet op de muren getekend mag worden. Als je kind niet goed luistert of je vertrouwt het niet helemaal, moet je als ouder je kind goed in de gaten houden. Stukje opvoeding niks mis mee. Wil je dat niet, dan laat je je kind maar thuis of blijf je helemaal weg.
Index224 schreef op 04-03-2023 om 10:05:
Wij kregen vroeger als gezin een hond toen ik 2 was. Ik heb 2 siblings met de oudste toen 5 jaar. En ons werd direct al duidelijk gemaakt wat wel en niet mocht. Ik wist als 2 jarige dondersgoed dat ik de hond met rust moest laten als hij at of sliep, hem niet mocht omhelzen en niet mocht knijpen/aan zijn staart trekken. Dat is er gelijk al heel duidelijk ingebakken. Ik vind dat toch een plicht voor je als ouder met een dier. Zo hoor je je dier én kind te beschermen.
Dat hoort ook zo maar lukt natuurlijk niet altijd. Bij jonge kinderen moet je vaak herhalen, herhalen, herhalen voordat gedrag beklijft. En er zijn kinderen met minder stuurbaar gedrag. Een baby bijvoorbeeld, die nog dreumes en peuter moet worden. Juist in de periode dat ze gaan lopen, is er geen richt mee te schieten! Als het gaat om gedrag wat alleen hinderlijk is, is dat tot daaraantoe maar een dier kan serieus stress ervaren als het te vaak wordt lastig gevallen. En angst en agressie kunnen dicht bij elkaar liggen.
En net zoals er kinderen zijn die wat minder stuurbaar zijn, zo zijn er ook dieren met een eigenzinniger karakter. Je kan daarmee intensief aan de slag en hopen dat je het bijgestuurd krijgt maar je kan ook kiezen voor een omgeving waarin het dier niet op scherp komt te staan en daarom geen opgefokt gedrag gaat vertonen. Ik denk dat in een jong gezin die aandacht en volharding er niet is om een dier consequent te beschermen tegen een kind, een kind consequent te beschermen tegen een dier en beide onmiddellijk effectief te sturen op een veilige omgang. Ik vind dat je dan juist je verantwoordelijkheid neemt door je geliefde dier naar een goede plek te herplaatsen. Die verdient het ook om een ontspannen leven te hebben zonder de extra stress van jonge kinderen. Dat zal zeker met deze raskat heus wel lukken. Je kan dan zeggen: had je maar dit of dat moeten doen maar dat heeft geen betekenis meer als je eenmaal in de lastige situatie zit. Dan moet je doen wat nodig is. Als TO nu doet wat nodig is, vind ik schuldgevoel echt onnodig. Het is geen mens maar een dier. Hij vindt echt zijn draai wel weer in een nieuw huishouden. Vasthouden aan het dier als je weet dat je er onvoldoende energie in kunt steken, is ook egocentrisch. Je moet ook juist weten wanneer je een dier uit liefde moet loslaten. Dat is moeilijk genoeg als je van je dier houdt want je wil het natuurlijk helemaal niet kwijt.
Poezie schreef op 04-03-2023 om 10:23:
[..]
Tussen de katten onderling botert het eigenlijk ook niet echt. Dat zou voor mij genoeg reden zijn om de kat die het slechtst in zijn vel zit te herplaatsen.
dat is inderdaad waar. In dat geval spelen er meerdere factoren mee waardoor het misschien inderdaad beter is Spencer te herplaatsen bij 1 of 2 personen zonder kinderen. Wat ik eruit kan halen is Spencer geen sociale kat en heeft hij geen behoefte aan een maatje. Wel behoefte aan eigen spullen, ruimte en mensen. Ergens waar hij niet (zoveel) hoeft te delen.
Mija schreef op 04-03-2023 om 10:28:
[..]
Dat hoort ook zo maar lukt natuurlijk niet altijd. Bij jonge kinderen moet je vaak herhalen, herhalen, herhalen voordat gedrag beklijft. En er zijn kinderen met minder stuurbaar gedrag. Een baby bijvoorbeeld, die nog dreumes en peuter moet worden. Juist in de periode dat ze gaan lopen, is er geen richt mee te schieten! Als het gaat om gedrag wat alleen hinderlijk is, is dat tot daaraantoe maar een dier kan serieus stress ervaren als het te vaak wordt lastig gevallen. En angst en agressie kunnen dicht bij elkaar liggen.
En net zoals er kinderen zijn die wat minder stuurbaar zijn, zo zijn er ook dieren met een eigenzinniger karakter. Je kan daarmee intensief aan de slag en hopen dat je het bijgestuurd krijgt maar je kan ook kiezen voor een omgeving waarin het dier niet op scherp komt te staan en daarom geen opgefokt gedrag gaat vertonen. Ik denk dat in een jong gezin die aandacht en volharding er niet is om een dier consequent te beschermen tegen een kind, een kind consequent te beschermen tegen een dier en beide onmiddellijk effectief te sturen op een veilige omgang. Ik vind dat je dan juist je verantwoordelijkheid neemt door je geliefde dier naar een goede plek te herplaatsen. Die verdient het ook om een ontspannen leven te hebben zonder de extra stress van jonge kinderen. Dat zal zeker met deze raskat heus wel lukken. Je kan dan zeggen: had je maar dit of dat moeten doen maar dat heeft geen betekenis meer als je eenmaal in de lastige situatie zit. Dan moet je doen wat nodig is. Als TO nu doet wat nodig is, vind ik schuldgevoel echt onnodig. Het is geen mens maar een dier. Hij vindt echt zijn draai wel weer in een nieuw huishouden. Vasthouden aan het dier als je weet dat je er onvoldoende energie in kunt steken, is ook egocentrisch. Je moet ook juist weten wanneer je een dier uit liefde moet loslaten. Dat is moeilijk genoeg als je van je dier houdt want je wil het natuurlijk helemaal niet kwijt.
Maar niemand heeft gezegd dat (kleine) kinderen en huisdieren zo'n goede combinatie is. Als volwassene kies je daarvoor, zowel het kind als het dier heeft er níet voor gekozen. Juist omdat dieren en kinderen niet dezelfde taal spreken, moet je dat als ouder heel goed managen. Tuurlijk zijn er minder stuurbare kinderen, maar dat betekent dus meer controle uitoefenen als ouder. Daarbij hoort goed inlezen in het gedrag van het dier. Zo kun je als ouder gelijk ingrijpen als het dier stresssignalen vertoont. Jouw dier en kind moeten op jou kunnen vertrouwen. Zo hoeven er geen gewonden te vallen en kunnen kind en dier echt prima samen leven. Maar het is wel aan de ouder om dat te managen.
Index224 schreef op 04-03-2023 om 10:32:
[..]
Maar niemand heeft gezegd dat (kleine) kinderen en huisdieren zo'n goede combinatie is. Als volwassene kies je daarvoor, zowel het kind als het dier heeft er níet voor gekozen. Juist omdat dieren en kinderen niet dezelfde taal spreken, moet je dat als ouder heel goed managen. Tuurlijk zijn er minder stuurbare kinderen, maar dat betekent dus meer controle uitoefenen als ouder. Daarbij hoort goed inlezen in het gedrag van het dier. Zo kun je als ouder gelijk ingrijpen als het dier stresssignalen vertoont. Jouw dier en kind moeten op jou kunnen vertrouwen. Zo hoeven er geen gewonden te vallen.
Ja, daar moet je de leiding over nemen. En soms blijkt dat niet te lukken. Door het temperament van dier, kind, eigen temperament, omstandigheden, omgeving etc. En dan moet je ook je verantwoordelijkheid nemen.
Er zijn grenzen aan wat je kunt voorzien. Er zijn vele huishoudens met katten of honden waarin de komst van een kind geen spanningen oplevert. Je kan toch moeilijk wettelijk vastleggen dat mensen met dieren geen kinderen mogen krijgen of dat mensen die mogelijk nog een gezin willen voor de zekerheid geen dieren in huis mogen nemen. Natuurlijk zijn mensen verantwoordelijk voor het welzijn van hun dier. Maar niet alles is te voorzien of te controleren.
Max88 schreef op 04-03-2023 om 10:16:
[..]
Wist je dat daar ongeveer pak m beet 14 (!!!) signalen aan vooraf gaan die als volwassene makkelijk te herkennen zijn? Dominantie bij honden bestaat niet, zie de nieuwe inzichten.
Die 14 signalen, die zie jij als volwassen hondeneigenaar, dat ziet een kind niet. Natuurlijk leer je je kind dat hij de eigenaar moet adresseren met een verzoek om de hond te benaderen of te aaien. Zou fijn zijn als de hondeneigenaren ook de ouders roepen als hun kind te dichtbij komt. En ondertussen de hond weghouden. Want in mijn voorbeelden gaat het om een dusdanig jong (of verstandelijk beperkt) kind dat die (nog) niet begrijpt hoe met honden om te gaan. De verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij de ouders. En al helemaal als je de hond mee naar buiten neemt.
Index224 schreef op 04-03-2023 om 10:23:
[..]
Als je op bezoek bent, heb je je te houden aan de regels in dat huis. Niet aaien betekent niet aaien. Evenals dat er niet op de muren getekend mag worden. Als je kind niet goed luistert of je vertrouwt het niet helemaal, moet je als ouder je kind goed in de gaten houden. Stukje opvoeding niks mis mee. Wil je dat niet, dan laat je je kind maar thuis of blijf je helemaal weg.
Dat is precies wat ik dan inderdaad zou doen: wegblijven.
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 10:46:
[..]
Dat is precies wat ik dan inderdaad zou doen: wegblijven.
Draai het even om: als ik met mijn hond zou komen, zou jij dan je kind op de gang zetten, opsluiten, naar een oppas brengen oid?
ToetieToover schreef op 04-03-2023 om 10:43:
[..]
Die 14 signalen, die zie jij als volwassen hondeneigenaar, dat ziet een kind niet. Natuurlijk leer je je kind dat hij de eigenaar moet adresseren met een verzoek om de hond te benaderen of te aaien. Zou fijn zijn als de hondeneigenaren ook de ouders roepen als hun kind te dichtbij komt. En ondertussen de hond weghouden. Want in mijn voorbeelden gaat het om een dusdanig jong (of verstandelijk beperkt) kind dat die (nog) niet begrijpt hoe met honden om te gaan. De verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij de ouders. En al helemaal als je de hond mee naar buiten neemt.
Die laatste zin: ik mag toch hopen dat elke hondeneigenaren zn hond mee naar buiten neemt.
Verder: als een kind te dichtbij komt, dan is het dus al te laat. De ouder moet voorkomen dat het kind te dichtbij komt. Als ik in het bos wandel en er loopt een gezin tegemoet, dan weet ik niet of de kinderen netjes bij de ouders blijven of naar mijn hond toe rennen. Als dat gebeurt, is het al te laat. Of vind je dat ik altijd en overal waar ik een kind zie, moet roepen dat ze het kind niet in mijn buurt mogen laten komen? Lijkt me omgekeerde wereld. Ik loop ook wel eens in de intratuin ofzo, dan zou ik tegen elke ouder moeten zeggen, waar ze ook staan 'laat je kind niet naar ons toe rennen'.
Jij bent degene die je kind moet opvoeden, niet ik. Stap 1 in de opvoeding icm dieren is dat je er niet zomaar naartoe gaat en niet opjaagt. En wie leert ze dan dat je de duiven in de stad niet moet achterna rennen, als jij dat als ouder niet jouw verantwoordelijkheid vindt?
Index224 schreef op 04-03-2023 om 10:58:
[..]
Die laatste zin: ik mag toch hopen dat elke hondeneigenaren zn hond mee naar buiten neemt.
Verder: als een kind te dichtbij komt, dan is het dus al te laat. De ouder moet voorkomen dat het kind te dichtbij komt. Als ik in het bos wandel en er loopt een gezin tegemoet, dan weet ik niet of de kinderen netjes bij de ouders blijven of naar mijn hond toe rennen. Als dat gebeurt, is het al te laat. Of vind je dat ik altijd en overal waar ik een kind zie, moet roepen dat ze het kind niet in mijn buurt mogen laten komen? Lijkt me omgekeerde wereld. Ik loop ook wel eens in de intratuin ofzo, dan zou ik tegen elke ouder moeten zeggen, waar ze ook staan 'laat je kind niet naar ons toe rennen'.
Jij bent degene die je kind moet opvoeden, niet ik. Stap 1 in de opvoeding icm dieren is dat je er niet zomaar naartoe gaat en niet opjaagt. En wie leert ze dan dat je de duiven in de stad niet moet achterna rennen, als jij dat als ouder niet jouw verantwoordelijkheid vindt?
Mooi gezegd.
Index224 schreef op 04-03-2023 om 10:49:
[..]
Draai het even om: als ik met mijn hond zou komen, zou jij dan je kind op de gang zetten, opsluiten, naar een oppas brengen oid?
Ik denk dat je niet verder komt dan de voordeur.