Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
PS. Ik zou ook stoppen met BV. Dan hoef je niet meer alle voedingen te doen én je houdt energie over die je nu met je baby moet delen. Echt, KV kan helemaal geen kwaad en als het jouw geestesgezondheid goed doet is het alleen maar een win
Lieve schat, werken is echt een rustmoment met zo’n baby. Jij hebt het 100x zwaarder. Gelooft je man dat? Nee, ik denk het niet. Maar je móet grenzen gaan stellen. Geen subtiele hints, maar expliciete opdrachten en/of afspraken.
Mijn man vond ook dat ik veel moest doen, zeker avonden en nachten, want hij “moest werken”. Achteraf bizar, maar what did I know (was ons eerste kind). Ik heb dingen ge-eist (met hulp hoor, ik liep bij een psycholoog). Een vrije avond per week, een ochtend uitslapen in het weekend, etc.
MoederBarberin schreef op 20-10-2021 om 23:11:
PS. Ik zou ook stoppen met BV. Dan hoef je niet meer alle voedingen te doen én je houdt energie over die je nu met je baby moet delen. Echt, KV kan helemaal geen kwaad en als het jouw geestesgezondheid goed doet is het alleen maar een win
Oh, en dit! Dat is ook mijn redding geweest. Want je kunt ook wég. Je bent niet noodzakelijk.
Als baby geen gekolfde melk wil zal je toch iets moeten als je weer moet werken. Op kunstvoeding wordt-ie ook wel groot hoor. Al snap ik dat je graag borstvoeding zou willen geven. Het geeft meer vrijheid, want je kunt de zorg overlaten aan een ander als jij weg bent.
Luna85 schreef op 20-10-2021 om 22:39:
[..]
Ik had gehoopt dat hij het zou opvatten als een subtiele hint …
Probeer jij zijn steun via subtiele hints te krijgen? Of ben je rechtstreeks en duidelijk over wat je nodig hebt? Ik denk dat je niet om de hete brei heen moet draaien. Als hij niet weet hoe diep jij zit, ziet hij de noodzaak ook niet. Dat jij eerst nog voor hem gaat zorgen voordat jij weggaat, is een slecht signaal aan hem. Het zegt dat het allemaal wel meevalt, dat jij best iets extra’s voor hem kan doen en dat dat belangrijker is dan jouw yoga. Dat geeft hij jou dus ook terug. Hij kan een hork zijn of jij speelt gewoon veel te mooi weer voor hem en iedereen.
Jij vroeg: Deden jullie mannen dat dan zonder mopperen? Nee, mijn man deed weinig ‘s nachts. Maar dat was ook niet nodig omdat de kinderen redelijk goed sliepen. Net zoals dat bij jouw eerste twee kinderen niet nodig was. Maar nummer drie is een ander kind. Die huilt de hele nacht, maakt jou gek en houdt jouw uit je slaap. Slaapgebrek is echt heel slecht voor een mens, ook voor je mentale gezondheid. Maar mannen zijn niet altijd zo sensitief dat ze zelf bedenken dat je hulp nodig hebt. Je zult hem echt moeten zeggen wat je van hem wil. Doe je dat ook? Of durf je dat misschien niet goed?
Hoe ziet hij dat straks?
Dan werk jij toch net zo goed?
Hij went er dus nu al maar aan dat hij ook de helft van de nachten doet.
Luna85 schreef op 20-10-2021 om 22:08:
Maar deden jullie mannen die uren in de nacht (of zelfs hele nachten) zonder tegensputteren? Ik hoef er eigenlijk gewoon niet mee aan te komen, want hij werkt. Zelfs weekenden zijn eigenlijk niet bespreekbaar.
Ze hebben natuurlijk ook vakantie nu. Vooral de middelste wil dan graag dingen ondernemen en ik weet nog niet zo goed hoe ik dat moet gaan doen.
Verder is het weer behoorlijk kut allemaal. Vanmorgen zou ik naar yoga (ontzettend ruzie met man om te kunnen gaan in eerste instantie al), maar mijn band was lek. Daardoor zat ik uiteindelijk alsnog weer met de baby. In de middag wel even zelf boodschappen gedaan, maar bij thuiskomst bleek dat de baby de gekolfde melk uit de vriezer niet drinkt (had ik gisteravond voor de yoga uit de vriezer gehaald). Dat is dus weer een nieuw probleem waardoor ik eigenlijk niet weg kan/een voeding kan overslaan als ik niet stop met bv.
Ja mijn man hielp bij de nachten. Ik gaf borstvoeding en man deed de luier als ik dat vroeg. En later ook het flesje en de luier. Zonder te zeuren, gewoon omdat zorgen voor kind ook zijn verantwoordelijkheid is en hij geen klootviool is.
Sterker nog iedere keer als ik man moest bellen op het werk omdat ik zelf niet kon zorgen voor de baby (ik ben een tijdje flink ziek geweest) kwam hij zonder te klagen terug naar huis om voor de baby en mij te zorgen. Ook toen ik meerdere keren in het ziekenhuis lag nam hij zonder te zeuren zorgverlof op. Iets met prioriteiten stellen.
Dat je 2 andere kinderen graag wat willen doen is niet gek maar soms is nee ook een antwoord. Je kan met de 2 oudste wat doen en baby bij papa laten, papa gaat wat met hen doen of het lukt gewoon niet.
Dat je yoga hebt gemist is wel je eigen schuld. Geen ontbijt op bed geven en de hond uitlaten als je daar geen tijd voor hebt. Dat je man zich gedraagt als een klein kind wil niet zeggen dat hij daadwerkelijk een klein kind is. Hij zorgt prima voor zichzelf. O en geen ruzie maken omdat jij naar yoga wil. Je hebt zijn toestemming niet nodig.
En het is heel vervelend dat baby de melk heeft geweigerd. Dit betekent dat vader elke dag kan gaan oefenen met een flesje gekolfde melk. De kans bestaat ook dat baby dit bij een ander wel gewoon drinkt.
Je hebt al eerder aangegeven dat je met hulp van de pop poli in gesprek wil met man. Plan die afspraak in! Kom voor je zelf op want je man doet het niet.
Hoewel ik best wel pro bv ben lijkt dit me nou de situatie om te gaan stoppen. Je wil toch niet straks weer moeten werken, stress om of je kindje dan wel eet en dan ook nog alle tijd na het werk zelf doen met een huilbaby? Onze tweede was een huilbaby door reflux, echt: de hel. Ik denk dat ik meer deed dan man omdat ik ook meer geduld had maar daarentegen nam hij oudste continu mee zodat haar leven gewoon door kon gaan. De nachten waren hier gelukkig minder erg, al was baby heel veel wakker maar met een Co-sleeper/in mijn armen slapen had ik toch wat uren slaap per nacht. Ook dan deed man de oudste, dus in die zin redelijk verdeeld.
Je zin over; ik hoopte dat hij de subtiele hint zou opvatten… heb je ooit een man een subtiele hint zien opvatten? Maak duidelijk wat je wil en nodig hebt. Niks geen ontbijt op bed; tussen die en die tijd ben ik weg. En als yoga niet lukt zou ik alsnog gaan wandelen zodat je even geen gehuil om je heen hebt en man het maar even uitzoekt.
Bel de pop-poli en vraag ze je te helpen om dit gesprek aan te gaan want het lukt je zelf duidelijk nu niet (door eerdere patronen, hormonen, wat dan ook). Je kan het!
Ik denk dat deze test mogelijk jullie gaat helpen in een betere verdeling
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle/#/?p=siy2Fxe7XyxVlgw2
Gaat over het huishouden, klusjes, kinderen etc over de uitvoering maar ook al het indirecte werk zoals communicatie met derden
wat betreft borstvoeding, het geven van een flesje heeft vaak wat meer geduld nodig. Denk je dat je man dat überhaupt kan opbrengen om dat door te zetten?
Marty1984 schreef op 21-10-2021 om 00:55:
Hoe ziet hij dat straks?
Dan werk jij toch net zo goed?
Hij went er dus nu al maar aan dat hij ook de helft van de nachten doet.
Misschien moeten ze er beiden aan proberen te wennen dat (volledig) werken en de helft van de nachten met een huilende baby opzitten niet goed samengaan. Als je zou kunnen bijslapen is zo’n huilbaby al zwaar genoeg. Maar als je hele nachten moet doorhalen en dan ook nog gewoon de dagen moet draaien, thuis met oudere kinderen of op het werk, is dat niet vol te houden. Ik snap op zich wel dat man denkt: dat red ik niet. Maar zijn vrouw redt het natuurlijk ook niet. Het wordt tijd om samen onder ogen te zien dat ze zich in een (tijdelijke) noodsituatie verkeren. Het kan allemaal niet ‘gewoon doorgaan’ omdat dat zo hoort. Ze moeten zich samen laten helpen om hier gezond doorheen te komen.
Niet alles gelezen maar net als de rest hier wil ik echt een schop onder je kont geven om duidelijker te zijn tegen je man. Ontbijt op bed brengen en de hond uitlaten zorgen er ook voor dat je ergens te laat bent, dat is geen subtiele hint. Aangeven dat je het niet meer trekt en dat hij nu echt zijn deel moet oppakken, dat is duidelijkheid.
Wij hebben ook een huilbaby gehad, zij had eczeem en hierdoor veel jeuk. De eerste 1,5 jaar hebben we heel veel slaaptekort gehad en was het extreem zwaar. Wij hebben het echt samen gedaan maar zelfs dat is mij niet goed gelukt en uiteindelijk ben ik met een burnout thuis komen te zitten na een klein jaar.
Nachten deden we 50/50. De ene sliep van 21.00 tot 2.00uur en de volgende erna weer. Degene die wakker was had de baby meestal in de draagdoek en liep rondjes in de woonkamer. Tot 9 maand gaf ik borstvoeding dus tijdens de voeding in mijn deel van de nacht kolfde ik of legde ik even aan. Man heeft zorgverlof genomen op de dagen dat het echt niet ging of wanneer we ziekenhuisafspraken hadden (we hebben het ziekenhuis toen echt heel veel gezien). Toen ik weer ging werken deden we allebei wat we konden, als één van ons echt iets belangrijks op het werk had nam de ander die nacht ervoor meer tijd voor zijn/haar rekening. Ik kan me dat gevoel nog zo goed herinneren dat je moet kiezen wanneer de baby eindelijk even slaapt. Eten, slapen of douchen. Een keer onder de douche was al zo'n luxe!
Als ik daarbij ook nog op mijn tenen had moeten lopen voor mijn man had ik het nooit gered. Je kiest beiden niet voor een huilbaby en daar moet je samen mee dealen.
oef, ontbijt op bed.. krijg jij dat ook na een helse nacht en voordat hij relax naar zijn werk gaat? Echt, hoe verzin je het.
en de hond, kun je nie ttijdelijk iemand betalen om die uit te laten? Dat scheelt jou ook (aangezien man overdag werkt kun je hierin jezelf ontlasten).
Verder echt zsm man DUIDELIJK vertellen dst je op instorten staat. Misschien wel met een ziekenhuisopname tot gevolg. Wat zou hij dan doen? Als hij mort zorgen voor baby en twee kinderen? Hij MOET gewoon gaan helpen anders ga je echt instorten. Ik heb jarenlang zeer slecht geslapen dus ik weet echt waar ik over praat. Zodra het te laat is gaat het ook echt goed mis in/met je lichaam.
Luna85 schreef op 20-10-2021 om 22:08:
Maar deden jullie mannen die uren in de nacht (of zelfs hele nachten) zonder tegensputteren? Ik hoef er eigenlijk gewoon niet mee aan te komen, want hij werkt. Zelfs weekenden zijn eigenlijk niet bespreekbaar.
Ach vrouw, ik vind deze vraag zo bedroevend en tekenend voor jullie situatie. Want het zou niet zonder tegensputteren moeten zijn, maar uit zichzelf. Dat zou de norm en 'normaal' moeten zijn, al die andere scenario's waarvan jij je afvraagt of ze wel of niet normaal zijn tegenover je man doe je jezelf al in tekort.
Een baby doe je 50/50, punt. Of de ene nou werkt en de ander nou thuis is of wat dan ook. Wat iedereen hier ook zegt, fulltime thuis zijn met een jonge (moeilijke) baby (+ 2 andere koters!!) is doodvermoeiend en echt veeeel zwaarder dan werken. Er zijn 1000x meer scenarios waardoor je geduld kan verliezen door slaaptekort of waar gevaarlijke situaties kunnen ontstaan en het is gewoon mega-intensief. Je bent al blij als je even kan douchen, poepen of een kruimel van een boterham naar binnen kan werken.
Ik vind het ongelofelijk verdrietig om te lezen in welke positie je man jou en het gezin plaatst. Jij moet vragen, smeken en blijzijn met de kruimels die hij je je gunt. Je man laat het verschrikkelijk afweten. Hij moet minimaal 50/50 van de nachten en babyzorg op zich nemen, hij moet ouderschapsverlof opnemen op de momenten dat jullie hem nodig is en hij moet vooral niet zeuren. Werken doe je erbij in zo'n periode. ZO zijn de prioriteiten, niet andersom. Wat voor lapzwans staat nou aan de kant toe te kijken terwijl zijn gein kopje onder gaat om er ook nog bij te klagen of kritiek te leveren.
En neem ook zelf je afstand als hij de baby heeft, ook al doet hij dingen 'verkeerd'. Pak je rust, sluit je af. Hij moet het zelf leren, het is heel moeilijk om als partner dingen van elkaar aan te moeten nemen op dat vlak en jij hebt die rust keihard nodig.
Patatje15 schreef op 21-10-2021 om 08:48:
[..]
En neem ook zelf je afstand als hij de baby heeft, ook al doet hij dingen 'verkeerd'. Pak je rust, sluit je af. Hij moet het zelf leren, het is heel moeilijk om als partner dingen van elkaar aan te moeten nemen op dat vlak en jij hebt die rust keihard nodig.
Dit is een hele goede toevoeging. Gun jezelf ook echt rust wanneer hij met de baby is! En plan dingen buiten je huis. Ik ging soms in de bieb zitten om te werken (ook al had ik nog verlof want werken was zoveel relaxter) en ben ook wel eens naar vrienden gegaan toen zij niet thuis waren, alleen maar om rustig in hun bed te kunnen slapen in de stilte.
Hoe je man het met de baby doet op dat moment maakt niet uit, hij is er met de baby en dat moet hij zelf uitvogelen.