Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Maar deden jullie mannen die uren in de nacht (of zelfs hele nachten) zonder tegensputteren? Ik hoef er eigenlijk gewoon niet mee aan te komen, want hij werkt. Zelfs weekenden zijn eigenlijk niet bespreekbaar. Hij verschoont alleen een luier of hoopt hem eens poosje rechtop als hij toch al wakker is. Ik wil bij het bespreken daarvan toch maar de pop-poli inschakelen, want ik red het zelf gewoon niet. Als er duidelijke afspraken zijn dan kan je tenminste ergens naar uitkijken, maar ik heb constant geen idee wanneer ik een beetje slapen kan.
De meiden zijn inmiddels weer terug en het is dan ook meteen weer een heel stuk zwaarder. De baby moet dan eigenlijk weer beneden worden gehouden in de nachten, anders maakt hij hen ook wakker. Ze hebben natuurlijk ook vakantie nu. Vooral de middelste wil dan graag dingen ondernemen en ik weet nog niet zo goed hoe ik dat moet gaan doen.
Verder is het weer behoorlijk kut allemaal. Vanmorgen zou ik naar yoga (ontzettend ruzie met man om te kunnen gaan in eerste instantie al), maar mijn band was lek. Lopen had geen zin meer. Ik was al te laat want ik had man nog ontbijt op bed gebracht en de hond uitgelaten, want ik weet hoe shit het is als je dat allemaal moet doen met baby. Daardoor zat ik uiteindelijk alsnog weer met de baby. In de middag wel even zelf boodschappen gedaan, maar bij thuiskomst bleek dat de baby de gekolfde melk uit de vriezer niet drinkt (had ik gisteravond voor de yoga uit de vriezer gehaald). Dat is dus weer een nieuw probleem waardoor ik eigenlijk niet weg kan/een voeding kan overslaan als ik niet stop met bv.
Als klap op de vuurpijl lijkt baby ooknog te zijn afgevallen de laatste dagen. Vast door de verkoudheid, maar niet fijn iig 
wat balen dat yoga niet is gelukt.
En wat verdrietig dat je daarover strijd moet voeren met de vader van jullie kinderen.
Wanneer lukt het hem wel zijn vaderrol op zich te nemen? En daarmee bedoel ik, dat hij de totale zorg op zich neemt van 1 of meer kinderen. Zonder dat jij moet compenseren door ontbijt te brengen, extra schoon te maken of iets anders
Het probleem is vooral dat man eigenlijk vindt dat hij het geweldig doet. Want hij werkt en hij neemt baby een paar uur elke dag inmiddels. Hij vindt dat hij niet meer kan. Overdag is hij aan het werk en in de nacht moet hij slapen, want hij werkt. Hij vindt ook dat hij niet meer kan omdat ik dus zelf voed. Als ik toch al wakker ben dan kan ik net zo goed zelf verschonen en zelf nog een paar uur wakker blijven.
En dan nu is daar opeens ook dat drinkprobleem met gekolfde melk. Ik ben heel bang dat dat weer een reden is dat hij niet meer kan. Ik wil nog steeds liever niet stoppen met de bv.
Ontbijt op bed? 
Ach meid, volgens mij zorgt hij Prima voor zichzelf.
Maar om antwoord te geven op je vraag; ja mijn man deed dat uit zichzelf. We wisten van elkaar wat we nodig hadden. En hij werkte ook. Jammer dat het voor jouw man allemaal zo’n opgave is. Ik had het je anders gegund. 
Knap dat je het wil bespreken. Met of zonder pop-poli. Je kunt het!
Het 'drink' probleem kan ook komen door onzekere/ongeduldige man die het eigenlijk niet zo ziet zitten om met zoon alleen te blijven. Daar kan overigens het gewichtsverlies van zoon ook vandaan komen, een moeder die er compleet door heen zit waardoor de voeding net wat minder is dan normaal.
Ik zou aardig boos worden inmiddels en eisen dat man zeker 2 nachten per week de baby neemt waarvan 1 in het weekend. En verder stopt met zich als een grote baby gedragen. Hij kan dan wel werken maar was er toch echt zelf bij met het verwekken van jullie zoon en heeft hierin ook gewoon een zorgtaak.
Desnoods neemt hij zorgverlof op wegens jou beperking door oververmoeidheid zodat jij wat bij kan tanken.
Laat je wel écht merken aan je man hoe je er doorheen zit? Want in zo’n geval aarzelde mijn man in ieder geval echt geen moment om alles van me over te nemen; dat doe je toch voor degene van wie je houdt? Ik vind het echt allemaal heel verdrietig klinken 
Ik heb hier gelukkig nooit hoeven bedelen of man ook zijn deel van de zorg op zich nam; wij hadden een soortgelijke afspraak als eerder genoemd. Ik ging om 21.30 uur naar bed, man bleef op tot de laatste voeding (rond 23.30 uur). Ik nam de baby weer wanneer die wakker werd (soms 3.00 uur, soms 6.00 uur). Voordeel was wel dat ik nooit borstvoeding heb gegeven, dat wilde ik onder andere om deze reden (dat ik er dan vooral alleen voor zou staan) niet. Ik zou in jouw geval serieus overwegen om daarmee te stoppen, al vind ik de reden eigenlijk te bizar voor woorden.
Mijn man had door dat ik er echt aan onderdoor ging. Ik draaide serieus half door, door al het slaaptekort. Ik trok het echt niet meer. En dan deed man echt al wel zijn deel hoor. De nachtvoedingen deden we samen, verschonen en ik aanleggen. Maar toen ons duidelijk werd dat ik echt echt echt moest slapen is hij hele nachten over gaan nemen, tot ik weer een beetje bijgeslapen was. Ik vind je man gewoon echt een botte hork! Wat denkt hij dat de pop-poli eigenlijk inhoudt???? Dat je daar loopt omdat het zo goed met je gaat???? Ik denk dat ik allang een keer een dagje, of twee, m'n biezen had gepakt en was gegaan (wel eerst overgegaan op flesvoeding dan). Laat het hem maar eens ervaren hoe zwaar het is. Als praten niet meer helpt dan moet hij het zelf maar ervaren. Als laatste poging zou ik hem zeggen dat je het niet meer volhoudt. Het is al eerder geschreven volgens mij, maar wil hij liever minder zorg 50/50 verdelen of wil hij straks 100% de zorg omdat zijn vrouw helemaal is weggevallen. Daarbij zou ik hem ook best laten weten dat hij dan vrij weinig tot niks heeft gedaan om te voorkomen dat jij uitvalt. En hoe denkt hij dat dat dan voor jullie kinderen is als jij echt zou wegvallen? Ik zou hem toch echt duidelijk maken dat je dichtbij dat moment zit. Desnoods zou ik het in een brief zetten. Hij heeft geen keus, hij heeft niks te willen, hij zorgt maar dat hij tegen het gehuil kan, hij MOET gewoon zijn verantwoordelijkheid nemen. En dat doet hij nu niet. Wat voor een vader/echtgenoot is hij om jou zo in de steek te laten. En ja, mijn man moest na een week gewoon weer werken en heeft toch gewoon zijn deel gedaan.
Ik weet niet of het klopt hoor, maar ben jij wel eens echt duidelijk geweest? Heb je directe en duidelijke taal gebruikt of ben je te subtiel geweest en laat je te veel doen voorkomen of jij het allemaal wel trekt? Ben je wel eens echt boos geworden? Ben je echt eens op je strepen gaan staan?
Oh, en absoluut geen ontbijt op bed meer maken en de hond uitlaten en dat soort dingen. Hij moet maar eens aan den lijve ondervinden hoe lastig het allemaal is. Doordat jij die taken dan doet, heeft hij minder door hoe zwaar het is. En daarbij, hij zou ontbijt op bed voor jou moeten maken!!
Luna85 schreef op 20-10-2021 om 22:20:
Het probleem is vooral dat man eigenlijk vindt dat hij het geweldig doet. Want hij werkt en hij neemt baby een paar uur elke dag inmiddels. Hij vindt dat hij niet meer kan. Overdag is hij aan het werk en in de nacht moet hij slapen, want hij werkt. Hij vindt ook dat hij niet meer kan omdat ik dus zelf voed. Als ik toch al wakker ben dan kan ik net zo goed zelf verschonen en zelf nog een paar uur wakker blijven.
En dan nu is daar opeens ook dat drinkprobleem met gekolfde melk. Ik ben heel bang dat dat weer een reden is dat hij niet meer kan. Ik wil nog steeds liever niet stoppen met de bv.
Jij gaat straks ook aan het werk. Gaat hij dan wel zijn aandeel leveren? Dan heb jij dezelfde smoes. Ik vind het gedrag van je man asociaal. Dan kan echt niet! Kan iemand met overwicht hem eems flink tot de orde roepen?
Waarom breng jij ontbijt op bed, dat zou andersom moeten zijn.
Overigens deed de bio vader spermadonor van kind niks, dat is ook de reden dat ik besloten heb dat hij geen geschikte partner voor mij was verder. Mijn partner daarna en mijn huidige partner hebben dit meer dan goed gemaakt. Mijn ex heeft vaker vrij genomen van werk omdat ik niet meer kon. En het was niet eens zijn kind...
Aardbei_86 schreef op 20-10-2021 om 22:33:
Oh, en absoluut geen ontbijt op bed meer maken en de hond uitlaten en dat soort dingen. Hij moet maar eens aan den lijve ondervinden hoe lastig het allemaal is. Doordat jij die taken dan doet, heeft hij minder door hoe zwaar het is. En daarbij, hij zou ontbijt op bed voor jou moeten maken!!
Ik had gehoopt dat hij het zou opvatten als een subtiele hint, maar uiteindelijk vond het het daardoor mijn eigen schuld dat ik te laat was en mijn uitje had gemist.
Luna85 schreef op 20-10-2021 om 22:39:
[..]
Ik had gehoopt dat hij het zou opvatten als een subtiele hint, maar uiteindelijk vond het het daardoor mijn eigen schuld dat ik te laat was en mijn uitje had gemist.
Ik vind hem redelijk ondankbaar overkomen om eerlijk te zijn. En dan ook nog aangeven dat het je eigen schuld is? Ik hou de rest van wat ik denk maar even voor me want ik merk dat ik echt boos wordt. Iets met oud zeer enzo.
Ga zsm het gesprek echt aan en geef aan dat je dit zo niet langer kan volhouden.
Edit: Volgende keer een taxi pakken als je het financieel kan missen. Ontspanning is ZO belangrijk voor je!
Aardbei_86 schreef op 20-10-2021 om 22:29:
Mijn man had door dat ik er echt aan onderdoor ging. Ik draaide serieus half door, door al het slaaptekort. Ik trok het echt niet meer. En dan deed man echt al wel zijn deel hoor. De nachtvoedingen deden we samen, verschonen en ik aanleggen. Maar toen ons duidelijk werd dat ik echt echt echt moest slapen is hij hele nachten over gaan nemen, tot ik weer een beetje bijgeslapen was. Ik vind je man gewoon echt een botte hork! Wat denkt hij dat de pop-poli eigenlijk inhoudt???? Dat je daar loopt omdat het zo goed met je gaat???? Ik denk dat ik allang een keer een dagje, of twee, m'n biezen had gepakt en was gegaan (wel eerst overgegaan op flesvoeding dan). Laat het hem maar eens ervaren hoe zwaar het is. Als praten niet meer helpt dan moet hij het zelf maar ervaren. Als laatste poging zou ik hem zeggen dat je het niet meer volhoudt. Het is al eerder geschreven volgens mij, maar wil hij liever minder zorg 50/50 verdelen of wil hij straks 100% de zorg omdat zijn vrouw helemaal is weggevallen. Daarbij zou ik hem ook best laten weten dat hij dan vrij weinig tot niks heeft gedaan om te voorkomen dat jij uitvalt. En hoe denkt hij dat dat dan voor jullie kinderen is als jij echt zou wegvallen? Ik zou hem toch echt duidelijk maken dat je dichtbij dat moment zit. Desnoods zou ik het in een brief zetten. Hij heeft geen keus, hij heeft niks te willen, hij zorgt maar dat hij tegen het gehuil kan, hij MOET gewoon zijn verantwoordelijkheid nemen. En dat doet hij nu niet. Wat voor een vader/echtgenoot is hij om jou zo in de steek te laten. En ja, mijn man moest na een week gewoon weer werken en heeft toch gewoon zijn deel gedaan.
Ik weet niet of het klopt hoor, maar ben jij wel eens echt duidelijk geweest? Heb je directe en duidelijke taal gebruikt of ben je te subtiel geweest en laat je te veel doen voorkomen of jij het allemaal wel trekt? Ben je wel eens echt boos geworden? Ben je echt eens op je strepen gaan staan?
Exact dit inderdaad. Het is kiezen of delen. Ik vraag me bij al die 'afwezige' vaders die vanwege werk zogenaamd niet voor hun kinderen kunnen zorgen hoe ze het allemaal gaan doen als hun partner tijdelijk of voorgoed wegvalt.
Onze dochter was geen huilbaby maar wel veel te vroeg geboren, weken ziekenhuis en mijn herstel duurde vrij lang. Mijn man heeft toen op zijn werk de situatie uitgelegd, gedaan wat hij kon, maar ook niet gedaan wat niet kon. Hij zei letterlijk 'soms zijn er dingen belangrijker dan werk en mensenlevens in het algemeen en die van mijn gezin in het bijzonder staan bovenaan dat lijstje'. En terecht.
Ik zou een goedkoop vakantiehuisje boeken in de buurt van iemand die je kent. Baby oppakken en vragen of iemand een deel van de dag daar kan komen en het overnemen. Man zoekt het maar even uit met de andere twee kinderen.
Luna85 schreef op 20-10-2021 om 22:39:
[..]
Ik had gehoopt dat hij het zou opvatten als een subtiele hint, maar uiteindelijk vond het het daardoor mijn eigen schuld dat ik te laat was en mijn uitje had gemist.
Op dit punt ben ik het eens met je man. Als jij behoefte hebt aan tijd voor jezelf, dan moet je die pakken. Dat idee dat jij overal verantwoordelijk voor bent, of dat je iets moet compenseren omdat je voor jezelf kiest, of je schuldig voelt dat je gaat (wat het dan ook is dat maakt dat je eerst ontbijt op bed gaat maken voor man) moet je loslaten. Dat loslaten hoort bij voor jezelf zorgen en jij bent de enige die dat voor je kan doen.
Verder op geen enkel punt eens met man. Vraag eens wat hij verwacht van het moment dat jij aan het werk gaat?
Wij hadden initieel afgesproken dat ik de nachten deed, omdat hij werkte en we hadden de naïeve verwachting dat ik overdag kon rusten. Toen dit anders bleek is man gewoon diensten mee gaan draaien. Hij pakte het laatste deel van de nacht en heeft avonden aan een stuk uren met de kinderen staan wiegen.
Man heeft me ook aangemoedigd om weer te gaan sporten, twee avonden in de week, zodat ik even uit de situatie kon. Afspraak was dat hij zou bellen als het een drama was, maar hij heeft nooit gebeld. Het was allemaal best te hebben, zei hij. Jaren later hoorde ik pas dat hij dus iedere week twee avonden naar twee speenvarkentjes moest luisteren tot ik thuis was, maar dat hij bang was dat ik niet meer zou gaan als ik het wist. 
'Maar deden jullie mannen dat zonder tegensputteren' vroeg je. Nou, ja, want hij is evenveel vaders als ik moeder. En nee, hij deed het niet met plezier, maar ja, ik ook niet. Het hoort bij ouder- en partnerschap om dit samen te doen.
Vraag je huisarts of de poli een gesprek met je man te voeren over een realistische rolverdeling.