Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
VivaLaVida schreef op 15-10-2021 om 20:25:
Hoe ging het vandaag Luna? Al wat kunnen bespreken met je man of is dat nog niet gelukt?
De baby is sinds de avond dat man terug is ontzettend verkouden, dus het is even alle hens aan dek. Nog niets concreets besproken met man dus. Hij heeft wel gisterochtend tussen zes en acht de baby even meegenomen zodat ik toch even kon bijtanken. Het is niet veel, maar wel iets. Zelf voel ik mij behoorlijk moe en verdrietig. Ook vannacht weer een behoorlijke rotnacht, dus ik hoop ontzettend dat man mij ook straks weer even komt afwisselen. Zo niet dan moet ik straks ook maar weer iemand gaan bellen anders hou ik het niet vol.
Onze meiden zijn sinds gister logeren tot en met dinsdag. Ik hoop dat ik voordat zij terug zijn toch wel met man heb kunnen praten.
Wat goed dat de meiden uit logeren zijn. En fijn dat man zoon gisterochtend even overgenomen heeft. Geef aan dat dat helpend en nodig is en dat je dat voor vandaag ook graag weer wil.
Ook goed dat je mensen belt om hulp te vragen. Hopelijk gaat de verkoudheid snel over want daar kunnen die kleine hummels echt last van hebben.
och Luna, ik heb echt met je te doen. Fijn dat je even tijd voor jezelf hebt gehad. Ik zou aan man aangeven dat dat is wat je nodig hebt om even bij te kunnen tanken en dat het je zou helpen als hij dat vaker doet. Dat het fijn is om te weten dat de kleine met papa weg is en niet met iemand anders zodat dat voor de kleine ook vertrouwd is.
Ik denk niet dat je veel bereikt met verwijten en passief aggressief gedrag. Hou het bij jezelf (als jij xxxx doet, dan heb ik het gevoel dat xxx en dan ben ik bang dat ik xxx. Het zou mij helpen als jij vaker xxx, zodat ik xxx. Dan voel ik me beter en komen we er samen doorheen). Ik kan me niet voorstellen dat een man wil dat zijn vrouw ergens zo onderdoor aan gaat omdat hij zijn verantwoordelijkheden ontwijkt. Hij moet hier alleen even heel hard op gewezen worden. En lieverd, mocht het niet lukken in je eentje. Schakel dan iemand in die bij het gesprek aanwezig is. Schaam je niet voor de emoties die je hebt en hoe je ze eventueel uit (huilen). Jij bent er en mag er ook wezen met alles wat je voelt. Je bent niet alleen en zou er daarom ook niet alleen voor moeten staan. Je lichaam is nog herstellende en ook dat mag niet worden vergeten (het duurde bij mij 10 maandne voordat ik me weer ok voelde en dan had ik niet eens een huilbaby)
Zoals velen voor mij: mocht je in regio A'dam wonen, dan wil ik je best eens ontlasten.
Luna, wat heb jij het ontzettend pittig zeg. Je komt over als een lieve en sterke vrouw. Ik hoop dat je ondertussen een goed gesprek met je man hebt kunnen voeren.
En vooral trek aan de bel! Mijn ervaring is dat mensen om me heen me graag wilden ontlasten/helpen. Maar ze hadden wel een concrete hulpvraag nodig. Wil jij een schaal lasagne maken, wil jij de oudste twee een middag uit school halen, kan ik de baby 3 uurtjes bij je brengen.
Heel veel sterkte!
weer een paar dagen verder. Hoe gaat het nu? Is het nog gelukt om met man te praten of is daarvoor het onrust niveau bij jullie beide nog te hoog?
We hebben voor ons doen (van de laatste tijd) wel een goed gesprek gehad. Man geeft aan dat hij het idee krijgt dat ik de baby niet aan hem toe vertrouw. Deels klopt dat wel; mijn man is gewoon vrij snel geïrriteerd. Man kan baby soms per tien seconden behoorlijk wild van houding veranderen omdat iets niet werkt en dan is baby snel ontzettend overstuur. Moet dan ook best wel eens spugen. Hoe rustiger wij zelf zijn, hoe rustiger baby ook is. Ik heb gewoon liever niet dat man baby heeft als hij zelf ook over zijn toeren is. Dus deels klopt dat wel.
We hebben afgesproken dat man twee dagen in de week naar kantoor gaat. Vandaag bijvoorbeeld ook. De meiden waren er ook niet, dus wij hadden eigenlijk een hele relaxte dag. Ook met man afgesproken dat hij er op die dagen vanuit moet gaan dat ik dan niets doe naast de baby verzorgen (en de hond uitlaten). Alles wat dan toch lukt is mooi meegenomen. Man moet dan maar voor het wegrijden nog belangrijke dingen doen, ookal was hij dat vanmorgen dan alweer ‘vergeten’.
Op de dagen dat hij wel thuis werkt neemt hij baby vanaf zeven uur een uurtje (zodat ik even kan douchen en eten) en ook een uur in de middag, zodat ik even een dutje kan doen. Ik merk wel dat ik nog net zo moe ben (of eigenlijk nog vermoeider), maar alle beetjes helpen. Ik moet ook over drie weken weer aan het werk, dus ik zal ergens toch een beetje moeten uitrusten.
Fijn om wat van je te lezen, en al zijn het kleine stapjes, het zijn wel stapjes in de goede richting denk ik!
Het is ook niet 1,2,3 weer als vanouds.
Heel goed dat jullie beide je gedachten en gevoelens hebben gedeeld!
Heeft hij op thuiswerkdagen ook zijn 'kantoor' naar boven of de tuin verplaatst ipv nog steeds drie dagen per week heel de woonkamer bezet te houden?
Wel fijn dat jullie al wat meer tot elkaar zijn gekomen.
MamaE schreef op 19-10-2021 om 22:21:
Heeft hij op thuiswerkdagen ook zijn 'kantoor' naar boven of de tuin verplaatst ipv nog steeds drie dagen per week heel de woonkamer bezet te houden?
Wel fijn dat jullie al wat meer tot elkaar zijn gekomen.
Nee, dat moeten we nog bespreken. Net als een verdeling voor avond/nacht denk ik. Man slaapt nu al een poosje namelijk, maar ik doe ook de nacht, dus ik ben nu tot zeven uur morgenvroeg grotendeels wakker (naast de hele dag vandaag, want man was er natuurlijk niet). Als hij nou de avond had gedaan dan had ik al een paar uurtjes kunnen pakken.
Maar ja, ik weet ook niet zo goed wat normaal is qua verdeling. Onze meiden sliepen behoorlijk goed, ook overdag, dus toen was het nooit een issue. Ik sliep gewoon mee en kwam makkelijk aan genoeg slaap en rust. Nu weet ik eigenlijk niet goed wat ik kan ‘eisen’ vooral omdat man weer werkt. Maar ik weet wel inmiddels dat alles doen gewoon niet werkt en haalbaar is iig.
Luna85 schreef op 19-10-2021 om 23:01:
[..]
Nee, dat moeten we nog bespreken. Net als een verdeling voor avond/nacht denk ik. Man slaapt nu al een poosje namelijk, maar ik doe ook de nacht, dus ik ben nu tot zeven uur morgenvroeg grotendeels wakker (naast de hele dag vandaag, want man was er natuurlijk niet). Als hij nou de avond had gedaan dan had ik al een paar uurtjes kunnen pakken.
Maar ja, ik weet ook niet zo goed wat normaal is qua verdeling. Onze meiden sliepen behoorlijk goed, ook overdag, dus toen was het nooit een issue. Ik sliep gewoon mee en kwam makkelijk aan genoeg slaap en rust. Nu weet ik eigenlijk niet goed wat ik kan ‘eisen’ vooral omdat man weer werkt. Maar ik weet wel inmiddels dat alles doen gewoon niet werkt en haalbaar is iig.
Heb je al nagedacht over de verdeling als je weer gaat werken? Eerlijk zou zijn als jullie beiden evenveel uur zouden slapen. Ik weet jullie tijden niet, maar de tijd tussen eten en de wekker in de ochtend eerlijk verdelen. En beiden krijgen een dag in het weekend om uit te slapen. Je leeft wel langs elkaar heen maar slaap is zo belangrijk.
Als het echt niet gaat zou je aan zorgverlof of een ziekmelding kunnen denken. En echt hulp van anderen inschakelen. Niet alleen voor praktische hulp maar ook iemand die ondersteund of bemiddeld bij het maken van afspraken.
Wat ik persoonlijk een eerlijke verdeling vind, is dat jullie de nachten om en om doen. Zo heb je altijd een nacht wat meer slaapt voordat je weer een heel erg gebroken nacht hebt met weinig slaap. Dat zou eerlijk zijn als je nog niet werkt maar al helemaal als je wel werkt. Zo hebben wij het gedaan. Man heeft zelfs nog een week vrij genomen om alle nachten te doen voordat ik ging werken zodat ik even goed op kon laden. Een baby die slecht slaapt, dat is echt verschrikkelijk vermoeiend. Mensen kunnen daar echt van doordraaien. Het onthouden van slaap is niet voor niets een martelmethode geweest. De enige manier om daar mee om te gaan is verdelen zodat moeder en vader beide zoveel mogelijk slaap krijgen.
in deze staat kun je toch niet werken?
Wij hebben het als volgt verdeeld:
Tot 3 uur was de baby van m'n man als hij wakker werd en daarna van mij. In het weekend deed mijn man de hele nacht onder voorwaarde dat hij kon uitslapen en ik vanaf 6 uur de baby meenam. Onze kleine (1,5 jr) slaapt nu nog steeds niet door en we hanteren nog steeds dezelfde verdeling. In weekenden slaap ik in de nacht en man in de ochtend. Man is een nachtmens en ik een ochtendmens en dit past het beste bij ons.
Ik denk dat het voor jullie ook belangrijk is om een dergelijk duidelijke schema te hebben, zodat je allebei weet waar je aan toe bent.
Luna85 schreef op 19-10-2021 om 23:01:
[..]
Maar ja, ik weet ook niet zo goed wat normaal is qua verdeling. (…) Nu weet ik eigenlijk niet goed wat ik kan ‘eisen’ vooral omdat man weer werkt. Maar ik weet wel inmiddels dat alles doen gewoon niet werkt en haalbaar is iig.
Je stelt ‘de verkeerde vragen’. Jullie situatie is niet ‘normaal’ en dus moet je iets anders doen dan wat ‘normaal’ zou zijn. En waarom zou jij iets van man moeten ‘eisen’? Zou het niet normaal (!) zijn dat hij op de een of andere manier deel uitmaakt van de oplossing, nu deze nieuwe baby zo onverwacht veel druk op het gezin legt? Dat kan hij doen door zelf in te springen maar ook door samen met jou te zoeken naar andere hulp. Het is jullie gezamenlijke kind en gezin, niet alleen jouw ‘probleem’ waar hij zijn handen vanaf kan trekken. Ik begrijp dat ook hij onder druk staat en dan gedraagt niemand zich volgens het boekje. Maar het lijkt mij wel belangrijk die gezamenlijkheid terug te vinden. Anders sta je tegenover elkaar, wat het probleem alleen maar vergroot.
Je klinkt nog steeds zo eenzaam. Zijn er andere mensen die je om hulp kunt vragen, die inspringen en mee naar oplossingen kunnen zoeken die jou structureel wat lucht en slaap geven? Ouders, broers of zussen, vrienden, huisarts, de pop-poli? Je lijkt het zo alleen op je te nemen allemaal. Maar misschien is dat een vertekend beeld? Pas in ieder geval op dat je jezelf niet voorbij loopt. Het idee dat jij ander deze omstandigheden over drie weken weer ‘gewoon’ aan het werk zou moeten, lijkt mij onrealistisch. Daarvoor moet eerst de verantwoordelijkheid veel meer verdeeld worden. Anders ga jij eraan onderdoor. Hoe zien jouw zorgverleners dit?
Butterflywhy schreef op 20-10-2021 om 08:20:
in deze staat kun je toch niet werken?
Ook dat. Maar ik vind niet dat je niet kan gaan werken en dan niks aan de situatie gaat veranderen. En dat is niet vanuit een werkgever gedacht, maar vanuit TO. Het is (als je er genoeg energie voor hebt en je ook energie uit je baan haalt) wel belangrijk voor jezelf om weer te gaan werken. Even je gedachten verzetten, andere omgeving etc. Ik vind het niet meer dan normaal dat de man van TO echt meer gaat bijdragen zodat TO genoeg energie heeft om te kunnen gaan werken.