Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Luna85 schreef op 12-10-2021 om 18:02:
Hierboven wordt het mooi omschreven denk ik; ik heb ook het gevoel alsof ik het zelf moet oplossen. Ik heb zelfs het gevoel alsof het mijn schuld is dat het zo gaat. Sinds de geboorte probeer ik dan ook heel vrolijk te doen, alsof het fantastisch is, en dat ik zo gelukkig ben nu.
Lieve TO,
Ik heb een dochter van ruim 10 weken en ze was ook een echte huilbaby; tot wel 15 uur op een dag huilde (nou meer krijsen eigenlijk) ze. We hebben alles geprobeerd maar niks hielp behalve haar in de draagzak met een pink om op te sabbelen (en zelfs dat hielp op een gegeven moment niet meer). Uiteindelijk is ze opgenomen in het ziekenhuis voor observatie nadat ik mijn controle verloor en tegen haar schreeuwde, waar ik ontzettend van schrok. De opname heeft gigantisch geholpen. Ze is nu sinds zo'n 3 weken een vrolijke baby, een ongelofelijke omslag. Ik heb er wel een flinke mentale klap van gehad, ik ga nu een traject in om te herstellen van alles wat er gebeurd is. Ondanks dat ik een hele lieve man heb die mij in alles 100% gesteund heeft. Dit kan dus zo echt niet verder voor jou. Grijp in. Ga naar de huisarts, bel je (schoon)moeder of (schoon)zus, of een goede vriendin.
En ja, ik herken me ontzettend in je posts. Ik vind het nog steeds ontzettend moeilijk dat ik het niet zelf kon. Wat deed ik fout? Ben ik dan een slechte moeder? Ik schaamde me ook. Hoe kan het nou dat het al die andere moeders wel lukt maar mij niet? Nog steeds heb ik moeite met die vragen, maar ik begin nu ook in te zien dat je wel hulp MOET vragen en accepteren. Ik durf namelijk niet na te denken over hoe het verder was gelopen met mij, en mijn prachtige dochter, als het niet veranderd was.
Als je wil kun je mijn topic doorlezen. Dikke knuffel, je bent niet de enige en je bent niet alleen.
https://forum.viva.nl/kinderen/huil-baby-is-niet-weg-te-leggen/list_messages/481487
Overleggen gaat natuurlijk niet als hij verdwijnt. Op het moment lijkt hij niet echt redelijk. Wat lastig lieverd, ik denk echt dat je hulp in moet schakelen, ook voor hem. Staat hij daar open voor en kan je eventueel bijvoorbeeld zijn ouders inschakelen?
Hoe gaat het nu met je?
dus door een externe prikkel komt hij thuis, om jou de les te lezen.
Wat een lef, echt ongehoord.
Hoe is het nu? Hoe gaan jullie de avond in?
iets anders heb ik even niet te zeggen
Luna85 schreef op 14-10-2021 om 18:33:
Hij is thuis hoor. Hij had een melding van het cjg dat ik was wezen wegen. Gewoon, om even zeker te weten dat baby genoeg binnen krijgt ondanks slaaptekort en mijn zorgen weg te nemen. Maar dat vond ‘ie belachelijk. Want ouders overleggen dat soort dingen toch
O, in die context is de betekenis van het woord overleg hem wel bekend?
Meisje toch, wat zit jij in een ongelofelijk moeilijke situatie.
Weet dat je het goed doet. Als moeder wil je soms het oordeel van de consultatiebureau medewerkers en als er mogelijkheid is dan ga je voor een check. Met of zonder overleg.
Voel je niet schuldig, hij was degene die was uitgecheckt. Ik ben niet zo goed met huilende babies (word dan teveel terug in de tijd gegooid naar de nare periode dat onze kleine man zo ziek was) maar zou graag je andere kinderen een leuke middag bezorgen.
Blijf hier schrijven als het je helpt de dingen voor jezelf helder te krijgen.
O en dat bureau van hem meteen naar het gastenverblijf. Hij hoeft niet eens in een hoekje op de slaapkamer te zitten op nauwelijks 2 vierkante meter dus zo slecht heeft hij het dan niet.
Misschien meteen een veldbedje naast dat bureau zetten? Sorry hoor, ik schiet een beetje uit mijn slof. Het wordt wel tijd dat hij een positieve bijdrage gaat leveren want op deze manier maakt hij een situatie die al loeizwaar is, voor jou helemaal ondoenlijk. Dat zal hij vast niet willen maar het is wel aan de hand. Het is me niet helemaal duidelijk uit het voorgaande maar weten huisarts, familie en vrienden van de houding van je man? Of speel je mooi weer voor hen? Als dat het geval is, moet je daar heel snel mee stoppen. Dan komt er wat gezonde feedback op deze situatie uit de echte wereld. Zolang jullie dit verborgen houden, blijft het broeien en kan het doorgaan.
Tja, wat verdrietig hè. Ik had zo graag gewoon een ‘sorry schat’ gehoord en dat ‘ie zo trots is dat ik het zo goed red. Zelfs zonder hem. En dat hij fantastisch groeit en dat hij daar ook trots op is. Ik vind het heel verdrietig allemaal.
Luna85 schreef op 14-10-2021 om 20:30:
Tja, wat verdrietig hè. Ik had zo graag gewoon een ‘sorry schat’ gehoord en dat ‘ie zo trots is dat ik het zo goed red. Zelfs zonder hem. En dat hij fantastisch groeit en dat hij daar ook trots op is. Ik vind het heel verdrietig allemaal.
Het is ook superverdrietig . Je doet het zo goed, maar je zou dit niet alleen moeten hoeven doen. Velen hebben het al aangeboden en ik hierbij ook nog eens: mocht je een beetje in de buurt wonen kom ik je graag een dagje verlossen van het gebrul.
Het is zeker ontzettend verdrietig Luna. Ik hoop dat er mensen zijn in het dagelijks leven bij wie jij eerlijk durft te zijn, bij wie je uit kan huilen en steun kan vragen. Want je verdient het om serieus te worden genomen en een compliment te krijgen. En dat je het niet helemaal alleen hoeft te bolwerken allemaal. Ik hoop maar dat je je naar de buitenwereld niet schaamt voor de situatie waarin je verzeild bent geraakt want dat is echt helemaal niet nodig. Het is gewoon een optelsom van ellende. Dit hoef je niet alleen aan te kunnen.
mocht je bij mij in de buurt wonen kan ik best een beetje een uurtje of wat helpen. Want sorry hoor, maar jouw man is wel een beetje een hork vind ik met z'n dat overleg je toch?... Ouders delen ook de zware taken van het ouderschap en laten dat niet aan 1 persoon over die ook wel een keer wil slapen.
zijn gedrag is ook verdrietig
Welke stap zou je als eerst durven nemen om je grenzen te trekken?
Verdrietig is inderdaad het goede woord om deze situatie te beschrijven. Ik vind het heel erg hoe je man reageert op deze situatie. Wat eng dat hij ineens zo lang wegbleef en wat verdrietig dat hij nu zo reageert. Heel veel sterkte Luna
Hoe was je man bij de andere kinderen?
En hoe gaat het met jou? Je schrijft dat je veel angst en onzekerheid ervaart en bij de POP-poli loopt. Was dit bij je eerdere kinderen ook zo?
Zou het kunnen dat je man last heeft van een postnatale depressie? Dat uit zich bij mannen heel anders dan bij vrouwen.
Het is nogal extreem wat je beschrijft in mijn ogen. Mocht je man echt in een PD zitten of die kant op gaan dan zal het niet helpen om boos te worden. Is het mogelijk om een open gesprek met elkaar aan te gaan? Misschien als je ouders er zijn samen een stuk wandelen oid zonder baby?
Of als jij de energie niet meer kan vinden, kun je een vriend of familielid vragen het gesprek open aan te gaan?
Hoe ging het vandaag Luna? Al wat kunnen bespreken met je man of is dat nog niet gelukt?