Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Wat enorm vervelend! Dit soort gedrag van mijn ex was reden om het uit te maken. Hij deed niks behalve een keer een luier verschonen als ik er echt op aan drong. Het scheelde wel dat wij maar 1 kind hadden.
TO, sterkte! Ik hoop dat hij inmiddels iets van zich heeft laten horen en hoop dat hij wat bijdraait. En anders, ga lekker een weekend weg. Dan moet je wel kolven maar mag hij het verder uitzoeken met de kinderen. Kun je nog steeds veel slaap inhalen en even gewoon rust om je heen hebben.
heftig allemaal, maar hee kgeef je een flinke schouderklop dat je je streep heb getrokken en je grens aangeeft, go mama!
Het is vervelend dat het op die manier moet maar hopelijk krijgt hij een beetje inzicht dat het echt anders moet van zijn kant.
Ik ben blij dat je wat heb kunnen slapen.
Oh TO en nog iets, ookal wil je er misschien helemaal niet aan: heb je overwogen om te stoppen met de bv? Ik wilde dat zelf absoluut niet hoewel iedereen me met deze raad om de oren sloeg, maar achteraf denk ik dat ze gelijk hadden. Als ik gestopt was had ik de baby bij m’n ouders kunnen brengen en zelf gewoon slapen, had m’n man makkelijker wat over kunnen nemen, was het voor mij niet nog een extra aanslag op m’n lichaam geweest. Denk er s over. Snap het heel goed als je niet wilt, ik wilde het zelf ook niet, maar het had de zaak enorm kunnen verlichten.
Luna85 schreef op 14-10-2021 om 06:39:
Ik heb man dus gister weggestuurd zodat hij kan nadenken en uitrusten. Blijkbaar is hij daar nog niet klaar mee. Ik had verwacht dat hij gisteravond wel weer op de stoep zou staan, of in ieder geval even zou laten weten hoe en wat of dat hij even zou vragen hoe het thuis ging.
Heeft hij nog niks van zich laten horen? Ik kan dat echt niet begrijpen.
Hoeveel tijd besteedt hij nu echt aan jullie? Gaat hij wel eens op pad met de oudste twee?
Als ik het zo lees heeft ook jouw man hulp nodig. Hij moet hier iets in veranderen. Maar ik val in herhaling, merk ik.
Verder vind ik het echt knap hoe jij er staat en wat je allemaal alleen doet.
heb je ondertussen al iets van hem gehoord?
Poezie schreef op 13-10-2021 om 11:28:
[..]
Deze tekst. En dan naar zijn werk mail gestuurd.
Mooi stukje Krullenbol. Maar is het niet een kortere weg om dan maar zelf, eventueel met hulp van sterke buurman/moeder/buurvrouw het bureau op te pakken en dat dan maar zelf te verhuizen?
Tsjor
Lotte78: 'Of zoals de huisarts zei , in het beste geval wil je vrouw straks scheiden zodat ze nog maar 50% zorg hoeft te geven. In het slechtste geval wordt ze opgenomen en heb je 100% de zorg. Dit kunnen we voorkomen door nu in actie te komen.'
Zo'n huisarts gun je toch iedereen.
Tsjor
tsjor schreef op 14-10-2021 om 16:51:
[..]
Mooi stukje Krullenbol. Maar is het niet een kortere weg om dan maar zelf, eventueel met hulp van sterke buurman/moeder/buurvrouw het bureau op te pakken en dat dan maar zelf te verhuizen?
Tsjor
Ik stem voor pontificaal naast hem aan zijn bureau gaan zitten met beeb tot meneer gewoon zelf zijn bureau verhuist. Wat denkt hij wel niet.
Rockstar schreef op 14-10-2021 om 17:16:
[..]
Ik stem voor pontificaal naast hem aan zijn bureau gaan zitten met beeb tot meneer gewoon zelf zijn bureau verhuist. Wat denkt hij wel niet.
Ik zou z'n bureau zelf wel voor hem verhuizen naar het gastenverblijf..
Ellori schreef op 14-10-2021 om 17:24:
[..]
Ik zou z'n bureau zelf wel voor hem verhuizen naar het gastenverblijf..
Ja doei. Gewoon niet verder dan net buiten de deur.
Rockstar schreef op 14-10-2021 om 17:16:
[..]
Ik stem voor pontificaal naast hem aan zijn bureau gaan zitten met beeb tot meneer gewoon zelf zijn bureau verhuist. Wat denkt hij wel niet.
Ik zou de baby er zoveel mogelijk buiten laten.
Ik zou me vooral niet bezig houden met passief agressief gedrag, maar met de baby, de twee echte kinderen en mezelf. Bepaal wat jij nodig hebt, zorg dat er hulp is voor hem, zodat je dat wat kunt vergeten, en focus je op die vier.
ALs je man inderdaad ziek of opgebrand is, dan heeft hij hulp nodig die jij niet kan geven. Als het gewoon een e.l is, heb je een wonder nodig die meestal niet zomaar komen. Want dan was het al wel gebeurd.
Wat het ook is, bepaal (met pop poli en mensen die dichtbij je staan), wat jij nu nodig hebt en hoe je daarvoor kunt zorgen. Nogmaals, veel ervaren moeders willen je helpen. Misschien niet met de baby, maar met een logeerpartij voor de andere twee, een keer koken of boodschappen voor je meenemen.
Door te kijken of iemand hem kan benaderen om hulp te vragen, geef je hem de kans om zichzelf te herpakken en weer de liefhebbende vader te worden die jouw gezin nu zo hard nodig heeft. En jezelf de ruimte om je op de andere gezinsleden en vooral jezelf te focussen.
Hij is nog niet thuis?
Ik zou NU mijn vader of iemand anders sterk opbellen en dat bureau stande pede (laten) verhuizen naar dat huisje.
Hij stelt je voor 't voldongen feit dat hij je achterlaat met 3 kinderen waaronder een huilbaby. En dat je de kar al weken grotendeels alleen trekt.
Dan is het voldongen feit "de living terug voor mij en de kinderen" een kleintje als hij terugkeert.
Hij is thuis hoor. Hij had een melding van het cjg dat ik was wezen wegen. Gewoon, om even zeker te weten dat baby genoeg binnen krijgt ondanks slaaptekort en mijn zorgen weg te nemen. Maar dat vond ‘ie belachelijk. Want ouders overleggen dat soort dingen toch 
Luna85 schreef op 14-10-2021 om 18:33:
Hij is thuis hoor. Hij had een melding van het cjg dat ik was wezen wegen. Gewoon, om even zeker te weten dat baby genoeg binnen krijgt ondanks slaaptekort en mijn zorgen weg te nemen. Maar dat vond ‘ie belachelijk. Want ouders overleggen dat soort dingen toch
Ok, dan. Had hij ook nog iets zinnigs te zeggen over al zijn nadenkwerk van afgelopen 24 uur?