Na 8 jaar 2e? Man twijfelt en dit maakt me verdrietig.
Gewoon even om m'n hart te luchten, kan er niet echt open met anderen over praten.
We hebben een gezonde maar intensieve jongen van 8 jaar. Mijn kinderwens is altijd sterker geweest dan die van mijn man. Door ziekte en burnout geen behoefte gehad aan een 2e. Die wens is de laatste 2 jaar langzaamaan terug gekomen. Soort oermoeder gevoel. Voor de zomervakantie over gehad omdat m'n spiraal er de komende maand uit moet na 5 jaar. M'n man stond er redelijk open voor, wees het niet direct af waardoor ik wat hoop kreeg en we het na de vakantie weer zouden bespreken. Ook gezegd dat de wens van beiden moeten komen. Vd week over gehad en toen zei hij opeens: nah ik weet het nog niet, we hebben het er nog wel over. Heb zelf het idee dat het baby gebeuren weer een drama wordt en de gemakkelijkheid van 1 kind gaat missen.
Terwijl ik dan denk; zo bijzonder leven we niet, zijn niet actief en gaan niet vaak weg. Vandaag op terug gekomen en gevraagd of hij al een keuze had gemaakt. Nee nog niet, weet niet of ik er wel klaar voor ben. Gezegd dat spiraal er wel uit gaat binnenkort en ik de wens nog wel heb en niet langer wil wachten mocht het natuurlijk allemaal lukken, ben 33 maar langer wachten zie ik zelf niet zitten.
Pff bah weet dat ik echt heel dankbaar moet zijn met 1 gezonde jongen en dat ben ik ook enorm maar kon ik dat gevoel maar uitzetten en accepteren dat 1 ook goed genoeg is. Man wil het weekend over nadenken en er dan op terug komen.
Ondertussen ben ik best verdrietig en teleurgesteld.
Ik vond het juist heel leuk dat ik dat zo lang heb kunnen doen. De jongste ging naar groep 1 toen de oudste in groep 6 zat. Toen jongste afscheid nam in groep 8, is mijn sociale kringetje met 80% uitgedund. Niet dat ik bij al die mensen over de vloer kwam, maar je maakt toch eens een praatje en komt elkaar tegen. De kinderen gingen tegelijkertijd naar een nieuwe school (middelbare en universiteit), dus dat was ook weer een mijlpaal. Inmiddels is er een afgestudeerd en de andere maakt er een lang verblijf van op de middelbare. Dan heb ik straks ook 13 jaar ervaring met de middelbare school. En daarna…. ben ik pas echt oud.
yette schreef op 03-09-2022 om 14:21:
[..]
En gezellig ook. Heel gezellig.
Mocht een van onze kinderen me ooit vragen om eventuele kleinkinderen van school te halen, dan emigreer ik nog dezelfde dag
Ik dacht even dat je het meende dat je het gezellig vond.
Om je tweede alinea kan ik alleen maar 🤣🤣🤣🤣
Ik kijk er nu al naar uit als ik daar van af ben. Nog 8 jaar te gaan 🙈
Caramelzeezoutchocola schreef op 03-09-2022 om 14:51:
[..]
Ik dacht even dat je het meende dat je het gezellig vond.
Om je tweede alinea kan ik alleen maar 🤣🤣🤣🤣
Ik kijk er nu al naar uit als ik daar van af ben. Nog 8 jaar te gaan 🙈
Ik heb de basisschool o.a. uitgezocht op 'kunnen ze straks zelf naar school/huis fietsen'....vreselijk, dat wachten op het schoolplein. Toen ze op het laatst een paar keer ook nog es 100 meter voor me uit naar huis gingen fietsen (nadat ik dus eerst een tijd op hun had gewacht), vond ik het mooi geweest.
madee schreef op 03-09-2022 om 15:24:
[..]
Ik heb de basisschool o.a. uitgezocht op 'kunnen ze straks zelf naar school/huis fietsen'....vreselijk, dat wachten op het schoolplein. Toen ze op het laatst een paar keer ook nog es 100 meter voor me uit naar huis gingen fietsen (nadat ik dus eerst een tijd op hun had gewacht), vond ik het mooi geweest.
Die luxe heb je helaas niet overal! Ik heb zelfs een situatie gehad waarbij fietsen te ver was (40 minuten enkele reis) en ik met de auto moest.
yette schreef op 03-09-2022 om 15:55:
[..]
Die luxe heb je helaas niet overal! Ik heb zelfs een situatie gehad waarbij fietsen te ver was (40 minuten enkele reis) en ik met de auto moest.
Klopt, had ik bij de 1e basisschool ook niet. Toen we moesten verhuizen had ik gelukkig wel een keuze. Ik had vanwege de 1e basisschool inmiddels ruime wachten-op-het-schoolplein-ervaring.....
Discussie over anticonceptie wordt het vast niet, ligt er ook beetje aan hoe ik reageer zonder spiraal. Na de bevalling heftigere mentruaties en spiraal hielp hier ook goed bij dus mocht dit terug komen zet ik misschien om die reden weer een spiraal. Zo maar laten steriliseren dwing ik ook niet af, dan maar tijdelijk met condoom. Dat is lang geleden 🤭 maar goed, leeftijdverschil speelt ook wel mee en onze draagkracht voor een ontstabielere fase ook wel. Halen we ons niet te veel op de hals of moet ik gaan accepteren dat dit ons leven is en blijft. Wel fijn om geen geromantiseerde menigen te horen, zelf kan ik dat gevoel niet goed onderdrukken en daardoor ook een wat vertroebeld beeld. Blijft dubben en afwachten. Vandaag wel lekker gewerkt en weer in element bij m'n bewoners. Mooie afleiding 😉
Volgens mij is het vrij normaal dat deze gedachten bij je opkomen op het moment dat het 'toch nog nu het kan of echt niet meer' is. Dat kan zelfs gebeuren als je tot dat moment zeker wist dat het zo wel goed is. Een soort laatste beslismoment.
In ons geval waren we het erover eens dat het zo goed was. We hadden geen kinderwens meer. Maar toen bleek dat ik ondanks mijn spiraaltje toch zwanger was, werden we daar na de eerste paniek toch wel heel blij van. Vandaar dat leeftijdsverschil hier thuis
Lastig hoor!
Wij hebben ongeveer dezelfde twijfel, maar dan met 4 jaar verschil.
Battle-Royale schreef op 03-09-2022 om 10:02:
[..]
Dus mannen zouden zich eigenlijk massaal moeten laten steriliseren op het moment dat ze vinden dat ze wel klaar zijn met voortplanten?
Iig niet verwachten dat het een probleem is van de vrouw als je als man vindt dat het gezin er niet hoeft te komen of klaar te zijn. Dan mag je ook zelf je aandeel nemen en niet automatisch verwachten dat een vrouw dat doet. En vanaf een zeker moment vind ik sterilisatie heel goed verdedigbaar. Zeker als je partner zich door de bevallingen gesleept heeft is een weekje op ijsblokjes zitten goed te verdedigen.
Over wie gaat deze topic nu. Over Mona of zuster
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien maak ik nu een punt dat een andere forummer al gemaakt heeft.
De vriendin van mijn zoon is jouw oudste kind. Een heel heftig kind (met ADHD, voor het plaatje) dat op haar 10e een brusje kreeg. Natuurlijk kreeg de baby veel aandacht van papa en mama. En ze was en is ook echt ontzettend dol op haar brus. Maar het meiske kwam in de (pré)puberteit en dat in combi met haar ouders die hun handen vol hadden aan de baby was niks minder dan een ramp.
Ze is compleet uit de bocht gevlogen als puber (denk aan comazuipen en rijden zonder rijbewijs). Ze is nu 20 maar vecht nog steeds om haar leven op de rit te krijgen. We praten veel over het hoe en waarom van haar ontsporen. Steeds opnieuw blijkt dat de gezinssituatie daarin echt een grote rol heeft gespeeld.
Als ik dan lees dat jullie oudste een heftig kind is, en er bij jullie al sprake is (geweest) van een burn out, dan denk ik echt NIET DOEN. Hoe moeilijk ook. Want ik snap je wens helemaal! En ik heb makkelijk praten met mijn twee kinderen. Maar ik neem het hier even op voor je oudste, die de oudste rechten heeft. Je eerste verantwoordelijkheid is naar mijn idee voor het kind dat er al is. En niet voor het kind dat misschien nog komt.
Ik wens je heel veel sterkte met je worsteling.
Zoals beloofd een update na een wat stil weekend..
Gistermorgen onderweg naar werk een voicebericht gestuurd hoe ik erover denk, was overigens meer uit frustratie en geen zin aan discussie in de vroege ochtend. Gisteravond rustig en open gepraat.
We weten het nog niet, hij snapt mijn wens en ik snap ook zijn gedachten. Vooral weer overnieuw beginnen met het babygebeuren is een ding voor hem. Weer die gebroken nachten, meer gebonden en gesleep met maxi cosi etc. Ook maakt hij zich wel zorgen of het wel slim is na die heftige jaren. We begrijpen elkaars gedachten en wensen maar zijn dus nog niks opgeschoten. Heb gezegd dat de beslissing niet dezelfde avond gemaakt hoeft te worden maar dat m'n spiraal er sowieso uit gaat om te kijken wat dit qua menstruatie doet. Totdat we een keuze hebben gemaakt waar we het beiden over eens zijn maar weer condooms gebruiken. Wel aangegeven dat als hij er nu niet klaar voor is dat over 2 jaar ook niet is en dat gaf hij ook wel toe. Bij de eerste had hij ook twijfels en wil onze zoon voor geen goud missen. Blijft lastig.
1 van ons trekt gewoon aan kortste touwtje hoe dan ook. Wel gaf hij aan wanneer we er wel voor gaan hij er voor de volle 100% zal zijn. Gevraagd of hij dan geen spijt/wrok gevoelens zal hebben zei hij; tja heb jij dat dan niet wanneer we het hierbij laten?
Ben in ieder geval blij dat we er open over gepraat hebben en ik m'n gal heb gespuugd. We kijken het nog een week aan en nemen dan een beslissing.
jouw man’s reactie zou voor mij al voldoende overtuigend zijn, maar ik ben jou niet. Denk dat een extra week nadenken niet zoveel verandering zal geven eerlijk gezegd. Denk dat jouw man het heel moeilijk vindt jou te kwetsen.
Jonagold schreef op 05-09-2022 om 17:22:
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien maak ik nu een punt dat een andere forummer al gemaakt heeft.
De vriendin van mijn zoon is jouw oudste kind. Een heel heftig kind (met ADHD, voor het plaatje) dat op haar 10e een brusje kreeg. Natuurlijk kreeg de baby veel aandacht van papa en mama. En ze was en is ook echt ontzettend dol op haar brus. Maar het meiske kwam in de (pré)puberteit en dat in combi met haar ouders die hun handen vol hadden aan de baby was niks minder dan een ramp.
Ze is compleet uit de bocht gevlogen als puber (denk aan comazuipen en rijden zonder rijbewijs). Ze is nu 20 maar vecht nog steeds om haar leven op de rit te krijgen. We praten veel over het hoe en waarom van haar ontsporen. Steeds opnieuw blijkt dat de gezinssituatie daarin echt een grote rol heeft gespeeld.
Als ik dan lees dat jullie oudste een heftig kind is, en er bij jullie al sprake is (geweest) van een burn out, dan denk ik echt NIET DOEN. Hoe moeilijk ook. Want ik snap je wens helemaal! En ik heb makkelijk praten met mijn twee kinderen. Maar ik neem het hier even op voor je oudste, die de oudste rechten heeft. Je eerste verantwoordelijkheid is naar mijn idee voor het kind dat er al is. En niet voor het kind dat misschien nog komt.
Ik wens je heel veel sterkte met je worsteling.
Ik weet niet of het zonder de sibling beter was gegaan. Misschien dat het net zo was gegaan met die meid als ze 100 procent de aandacht kreeg. Het is altijd achter af gezien makkelijk om één gebeurtenis de oorzaak te geven, maar in werkelijkheid is het waarschijnlijk een combi van verschillende factoren
Mona-xxx schreef op 07-09-2022 om 18:20:
[..]
Ik weet niet of het zonder de sibling beter was gegaan. Misschien dat het net zo was gegaan met die meid als ze 100 procent de aandacht kreeg. Het is altijd achter af gezien makkelijk om één gebeurtenis de oorzaak te geven, maar in werkelijkheid is het waarschijnlijk een combi van verschillende factoren
Zeg, wil je woord ‘meid’ even aanpassen in je post? Dat ervaar ik als ontzettend denigrerend.
En natuurlijk is het een samenloop van omstandigheden, zonder haar ernstige ADHD was ze nooit zo uit de bocht gevlogen. Maar de komst van haar brus was wel degelijk een katalysator.