Na 8 jaar 2e? Man twijfelt en dit maakt me verdrietig.
Gewoon even om m'n hart te luchten, kan er niet echt open met anderen over praten.
We hebben een gezonde maar intensieve jongen van 8 jaar. Mijn kinderwens is altijd sterker geweest dan die van mijn man. Door ziekte en burnout geen behoefte gehad aan een 2e. Die wens is de laatste 2 jaar langzaamaan terug gekomen. Soort oermoeder gevoel. Voor de zomervakantie over gehad omdat m'n spiraal er de komende maand uit moet na 5 jaar. M'n man stond er redelijk open voor, wees het niet direct af waardoor ik wat hoop kreeg en we het na de vakantie weer zouden bespreken. Ook gezegd dat de wens van beiden moeten komen. Vd week over gehad en toen zei hij opeens: nah ik weet het nog niet, we hebben het er nog wel over. Heb zelf het idee dat het baby gebeuren weer een drama wordt en de gemakkelijkheid van 1 kind gaat missen.
Terwijl ik dan denk; zo bijzonder leven we niet, zijn niet actief en gaan niet vaak weg. Vandaag op terug gekomen en gevraagd of hij al een keuze had gemaakt. Nee nog niet, weet niet of ik er wel klaar voor ben. Gezegd dat spiraal er wel uit gaat binnenkort en ik de wens nog wel heb en niet langer wil wachten mocht het natuurlijk allemaal lukken, ben 33 maar langer wachten zie ik zelf niet zitten.
Pff bah weet dat ik echt heel dankbaar moet zijn met 1 gezonde jongen en dat ben ik ook enorm maar kon ik dat gevoel maar uitzetten en accepteren dat 1 ook goed genoeg is. Man wil het weekend over nadenken en er dan op terug komen.
Ondertussen ben ik best verdrietig en teleurgesteld.
Mona-xxx schreef op 03-09-2022 om 09:54:
[..]
Ik had het meer over de algemene discourse. Waar het toch de vrouw is die voor de voorbehoudsmiddelen moet zorgen ook al wilt ze wel een kind. Ik vind dat altijd zo raar. Als een man iets niet wilt, moet hij er maar moeite voor doen.
Dus mannen zouden zich eigenlijk massaal moeten laten steriliseren op het moment dat ze vinden dat ze wel klaar zijn met voortplanten?
Mona-xxx schreef op 03-09-2022 om 09:35:
[..]
Misschien komen wij uit een andere tijd, maar de meeste vrouwen in mijn generatie willen trouwen en een gezin stichten. Als ze een relatie hebben met een man die dat niet wilt, dan is het snel over. Kan het nog zo leuk zijn, die kinderwens blijft sterker.
Ik zeg niet dat ze geen gezin willen, maar wel dat dat doel niet belangrijker is dan de relatie. Het is slechts één de voorwaarden voor mensen om aan een relatie met iemand die ze leuk vinden te beginnen. Niet dat ze alleen maar een relatie willen, omdat ze een gezin willen.
En vanuit dat idee worden relatie wensen soms afgewogen als het gaat om wat belangrijker is, de leuke relatie of bepaalde wensen.
de mensen die hier reageren weten niet waar jij de afgelopen 8 jaar doorheen zijn gegaan. Ik ook niet
en jij wel, maar wellicht weet je nog niet hoe je man die tijd ook ervaren en beleefd heeft. Misschien heeft hij ontzettend veel zorgen gehad over jou en heeft hij een (misschien ook wel terecht) angstbeeld dat dat herhaald.
en houdt hij juist zoveel van jou en je kind dat hij je daarvoor wil behoeden.
Kortom alleen een echt gesprek waarin je elkaar tot op het diepste wil begrijpen zal leiden tot een keuze. En daar kan dan verdriet of angst bij komen,
maar niemand moet het gesprek, of de gesprekken, ingaan met het willen overtuigen van ander. Je moet er ingaan met de wens de ander tot op het diepste te begrijpen
Mona-xxx schreef op 03-09-2022 om 09:43:
[..]
Nee ik ben 50 plus, maar ik wilde graag een gezin en trouwen. Net zoals heel veel vrouwen uit mijn leeftijdscatogorie. Als een man zei dat hij daar niet geintreseerd in was dan ging ik er ook niet meer mijn tijd insteken.
Tot 1969 was de pil alleen op medische indicatie beschikbaar en andere voorbehoedsmiddelen openlijk verkopen was verboden. Heel veel vrouwen hadden geen keuze tot in de jaren 70. Jouw redenering klopt niet. Vanaf eind jaren 60, begin 70 zijn de geboortes gedaald vanwege vrije keuze.
dit topic dreigt de verzuipen in de voorbehoedsmiddelen discussie. TO is aan het werk en komt zo terug in een totaal ontspoort draadje, dat weinig meer met haar vraag te maken heeft. Maar ze “moet” het wel allemaal doorploegen, inclusief persoonlijke irritaties. Misschien een nieuw topic openen om over voorbehoedsmiddelen te discussiëren?
absor schreef op 03-09-2022 om 10:05:
de mensen die hier reageren weten niet waar jij de afgelopen 8 jaar doorheen zijn gegaan. Ik ook niet
en jij wel, maar wellicht weet je nog niet hoe je man die tijd ook ervaren en beleefd heeft. Misschien heeft hij ontzettend veel zorgen gehad over jou en heeft hij een (misschien ook wel terecht) angstbeeld dat dat herhaald.
en houdt hij juist zoveel van jou en je kind dat hij je daarvoor wil behoeden.
Kortom alleen een echt gesprek waarin je elkaar tot op het diepste wil begrijpen zal leiden tot een keuze. En daar kan dan verdriet of angst bij komen,
maar niemand moet het gesprek, of de gesprekken, ingaan met het willen overtuigen van ander. Je moet er ingaan met de wens de ander tot op het diepste te begrijpen
Precies.
Het kan misschien wel helpen om voor jezelf duidelijk te weten waaróm je eigenlijk een 2e wil. Voorbeeld: ikzelf heb de eerste jaren als dramatisch ervaren en zag nóg een keer door zoiets echt als de hel, een schrikbeeld. Ik snap dus ook echt niet dat iemand die de eerste jaren als zeer zwaar kan omschrijven tóch de wens kan hebben voor een tweede en die ook nog uitvoeren.
Tickel schreef op 02-09-2022 om 17:21:
Is een broertje of zusje voor je kind wel leuk met bijna 10 jaar verschil?
Minder leeftijdsverschil is ook geen garantie dat het ‘leuk’ is. Hier 3 jaar verschil tussen de jongens en ze vinden elkaar ook niet leuk. Ze doen zelden iets samen, behalve ruzie maken.
Ik ben het wel met Mona eens. De man wil geen kind, dus mag hij zorgen dat het er niet komt. Het risico blijft dat hij zegt ‘het kind eruit of ik eruit’, maar dan is het sowieso einde verhaal.
Maar goed, ik zit er sowieso makkelijker in want ik vind het alleenstaand ouderschap zo slecht nog niet, en een relatie leuk voor erbij.
Mona-xxx schreef op 03-09-2022 om 09:54:
[..]
Ik had het meer over de algemene discourse. Waar het toch de vrouw is die voor de voorbehoudsmiddelen moet zorgen ook al wilt ze wel een kind. Ik vind dat altijd zo raar. Als een man iets niet wilt, moet hij er maar moeite voor doen.
Een man of vrouw erin luizen door een kind door de neus te boren vind ik pas gemeen.
Caramelzeezoutchocola schreef op 03-09-2022 om 10:47:
[..]
Een man of vrouw erin luizen door een kind door de neus te boren vind ik pas gemeen.
Niet je eigen verantwoordelijkheid nemen om niet zwanger te worden vind ik pas gemeen.
Mona-xxx schreef op 03-09-2022 om 10:53:
[..]
Niet je eigen verantwoordelijkheid nemen om niet zwanger te worden vind ik pas gemeen.
Vind ik minder erg dan een kind op de wereld te zetten dat niet gewenst was, in de hoop dat het toch gewenst wordt. Met alle risico's van dien.
Bijtje82 schreef op 03-09-2022 om 10:54:
[..]
Vind ik minder erg dan een kind op de wereld te zetten dat niet gewenst was, in de hoop dat het toch gewenst wordt. Met alle risico's van dien.
Dus je bent het met mee eens. Als je gewoon de keuze aan je partner laat of hij voorbehoudsmiddelen wil gebruiken of niet is dat minder erg. Dat vind ik ook.
Ik heb een zusje van 10 jaar jonger (ik ben na haar de jongste) en zij heeft me op volwassen leeftijd wel een paar keer gezegd dat ze het gevoel heeft dat ze enig kind was omdat wij allemaal al het huis uit waren toen zij zich een beetje bewust werd van zichzelf. Ook geen aansluiting met onze belevingswereld. Ze heeft ook heel andere opvoeding gekregen (logisch). Wij vonden het heel leuk, maar zij heeft zich later (als puber) echt tegen ons gekeerd. Onze ouders vonden het wel erg makkelijk dat wij veel wilden omtutten met haar en lieten het dus maar gebeuren, ook al had ik zelf wel eens het gevoel van 'doe het lekker zelf ' maar dat durfde ik dan weer niet te zeggen tegen ouders
madee schreef op 03-09-2022 om 11:02:
Ik heb een zusje van 10 jaar jonger (ik ben na haar de jongste) en zij heeft me op volwassen leeftijd wel een paar keer gezegd dat ze het gevoel heeft dat ze enig kind was omdat wij allemaal al het huis uit waren toen zij zich een beetje bewust werd van zichzelf. Ook geen aansluiting met onze belevingswereld. Ze heeft ook heel andere opvoeding gekregen (logisch). Wij vonden het heel leuk, maar zij heeft zich later (als puber) echt tegen ons gekeerd. Onze ouders vonden het wel erg makkelijk dat wij veel wilden omtutten met haar en lieten het dus maar gebeuren, ook al had ik zelf wel eens het gevoel van 'doe het lekker zelf ' maar dat durfde ik dan weer niet te zeggen tegen ouders
Maar was dat zusje gepland of niet? Als het niet gepland was dan kan je jouw ouders niet veel kwalijk nemen. Zo is het nu eenmaal. Maar als ze bewust zwanger wilde worden dan kan je er nog wel wat van zeggen.
Ze was erg gewenst door mijn ouders en wij vonden het ook superleuk. Betreft het 2e huwelijk van mijn moeder