Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 16:33:
[..]
Dit is echt een eye-opener voor me! Wat mij betreft de meest waardevolle opmerking die ik tot nu toe hier heb gezien. Als het om mijzelf gaat, denk ik dat ik juist best een 'moderne' man ben. Mijn carrière is voor mij niet zo belangrijk, maar mijn sociale contacten en hopelijk mijn toekomstige gezinsleven des te meer. Ik ben bereid offers te brengen, zou altijd de kinderen van school willen halen, en dat soort dingen. Overigens heb ik de afgelopen jaren al veel huishoudelijke taken op me genomen, dus ik ben er 100% van overtuigd dat ik een betrokken vader zou zijn die er altijd voor zijn kinderen is.
Dit heb ik haar ook wel duidelijk proberen te maken maar door het op deze manier te verwoorden zou het misschien weer een opening kunnen bieden.
Dit nemen vele zich voor alleen in de praktijk komt daar bij sommige weinig van, je kunt je gewoonweg geen voorstelling maken hoe het is om een kind te hebben, net als dat ideeën hebben over opvoeding, dat is heel makkelijk zolang er geen kinderen zijn.
Moederkareltje schreef op 06-09-2024 om 15:24:
[..]
Daarom zeg ik in je hoofd die deadline. Niet zeggen tegen haar. Laat het onderwerp los in gesprekken. Ze weet je kinderwens. Laat haar 3 jaar.
Eerst en vooral, TO een dikke 
.
Moeder, ik begrijp wel wat je bedoelt, maar weet jij wat (NOG) 3 jaar wachten is? 3 jaar voor iets wat je van 's morgens tot 's avonds bezighoudt? Dan is TO 36, ab-so-luut niet te oud om een kind te krijgen, maar: hij moet deze relatie dan eerst stopzetten, verwerken, een andere partner zoeken (niet noodzakelijk dat de eerste partner TO's definitieve keuze is om een kind mee te krijgen), de zwangerschap (moet al snel lukken want als er ook nog een jaartje over heen gaat, telt dat er ook weer bij, trouwens een zwangerschap duurt bijna een jaar). Stel dat hij het ultimatum op 3 jaar stelt. Over hoeveel jaar kan hij dan eindelijk papa zijn als deze vriendin blijft uitstellen? 7 jaar? 8 jaar? Ik kan TO goed begrijpen dat hij ongeduldig wordt.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 15:48:
[..]
Het idee leeft bij haar heel erg dat je 'nu nog leuke dingen' kunt doen en straks niet meer.
Denkt zij dat haar leven ophoudt als ze kinderen heeft?
Het wordt anders en op sommige punten moeilijker. Maar daar krijg je ook veel voor in de plaats en met ouder worden zal het feit van nog héél jonge kinderen te hebben er ook niet makkelijker op worden.
Ik denk dat je voor jezelf moet gaan kiezen en een scheiding moet gaan onderzoeken om zo een keuze bij haar te forceren.
Als ze geen kinderen wil zet je de scheiding door. Als het koudwatervrees is geweest van haar kant kun je kiezen om toch bij elkaar te blijven.
Vraag niet enkel om duidelijkheid, geef zelf ook duidelijkheid. En als ze er niet over wil praten kun je aangeven dat jouw gevoelens en toekomstbeeld wel een volwassen gesprek waard zijn. Twijfelen is niet erg, ontwijken wel.
Als de kinderwens niet uitzichzelf groeit, wat ik hoop in de komende kritieke jaren, kun je beter een andere vrouw zoeken. Als ik dit niet zelf zo graag had gewild en het voor man had gedaan was ik nu 24 7 boos op hem omdat ik het zo tieveszwaar heb gehad in de zwangerschappen en nu in de verzorging en opvoeding 24 7 . Ook na andere berichten gelezen te hebben is het eigenlijk graag of niet. Anders ben jij straks de boeman.
Ik stel nooit vragen als:
Wil je nog geen kinderen?
Waarom heb je geen vriend?
Gaan jullie nog eens trouwen?
Het is gewoon irritant voor mensen om dat de moeten beantwoorden en het zijn meestal van die huis-tuin-en-keuken mensen die ze stellen, omdat ze denken dat het zo heurt.
Laat je dus niet van de wijs brengen door vrienden die dat soort dingen vragen. Vooral de vraag over kinderen hebben vind ik dom, want wie weet wordt het al tijden lang geprobeerd of is er zo'n situatie als bij OP.
Ik haak even in op een ander punt in jouw verhaal, je gevoel van geïsoleerd zijn: '
je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken.'
Mijn advies zou toch zijn om deze stilte te doorbreken en eerlijk te zijn met een kort zinnetje: ik wil wel, maar mijn partner is nog niet zover. In elk geval doorbreek je dan je zelfopgelegde isolement en ontstaat de mogelijkheid dat je met iemand anders erover kunt praten, of dat een van je vrienden er later nog eens naar vraagt.
Het kan zijn dat partner het vervelend vindt, maar het is voor jou ook vervelend om dan ongemakkelijk maar te zwijgen en niet te kunnen vertellen waar je zo intens mee bezig bent.
Overigens heeft mijn dochter eenzelfde aarzeling, sterker nog, ze zit nu op 'ik wil nooit kinderen'. De reden? Alles is op orde, koophuis, baan, lieve vriend, vriendengroepje, verre reizen. Maar ze ziet de drukte bij haar broer die twee kinderen heeft en dat past niet in haar geordende leventje, in elk geval nu nog niet. Woonkamer vol speelgoed, gedoe als je een keer ergens naartoe wil, ritme wordt bepaald door (kleine) kinderen etc. Het speelt ook mee dat ze tot 68 moet werken, dus 'later kun je nog wel gaan reizen' is geen sterk argument bij haar. Maar haar vriendje heeft op dit moment ook nog geen haast, beiden zijn onder de 30.
Tsjor
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 16:20:
[..]
Het zou al heel fijn zijn om een beetje te horen welke dingen zij nog precies zou willen doen of zien voor ze er aan toe is. En het zou fijn zijn als ze een beetje in staat is om te verwoorden waarom ze het nu nog niet ziet zitten en wat we eventueel aan haar angsten kunnen doen. (want de angst heeft ze weleens in beperkte woorden uitgesproken)
En qua planning zou ik het fijn vinden dat ze wel een beetje een schatting heeft wanneer ze er aan toe is. Dat zou voor mij al als een compromis voelen. En dan heb ik gevoelsmatig al heel veel ingeleverd door een aantal jaar weg in de wachtstand te gaan staan.
Ik snap de behoefte aan concrete informatie willen, houvast waar je daadwerkelijk aan kunt werken. Alleen denk ik dat je het waarschijnlijk té concreet wilt hebben. Vergeleken met waar je vriendin staat dan heh! Want dat je gevoelsmatig heel veel ingeleverd hebt neem ik gelijk van je aan.
Daarom is het misschien handig om in de gaten te houden, dat genieten van vrijheid zonder kinderen juist niet aangeven is: "wat ze precies nog zou willen doen". Dat is gewoon je ding kunnen doen omdat je er zin in hebt of meer van wilt ontdekken. De vraag komt op mij iig verwachtingsvol over, je hebt best kans dat ze nog niet aan die verwachting kan voldoen.
En wat als ze het niet kan verwoorden. Wat als ze het simpelweg nog niet wil, omdat het nou eenmaal haar gevoel is en niet iets wat te beredeneren is? Is het voldoende voor jou als jullie leven samen voor haar voldoende bevredigend is en haar behoeftes nog niet verder gaan dan dat?
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat ik destijds geen inschatting had kunnen maken wanneer ik eraan toe zou zijn geweest om kinderen te krijgen. Dat beeld begon pas te vormen toen ik klapperende eierstokken kreeg. Een dergelijk compromis kan ze mijn inziens pas maken als ze zeker is dat ze (samen met jou) het ouderschap wil aangaan.
Dit is overigens niet bedoeld als kritiek oid, gewoon om te sparren.
Ik zou een serieus gesprek aangaan en precies duidelijk maken waar jij staat: je wil kinderen en wil zekerheid dat zij je die gaat geven. Als ze je die zekerheid niet wil geven kun je je conslusies trekken. Je kunt dan besluiten wat groter is: jouw liefde voor haar of je kinderwens. Een keer zal ze een besluit moeten nemen. Helaas is de tijd hiervoor biologisch gezien niet oneindig. Ik vind het een slecht teken dat ze je zorgen wegwuift.
Over dat isolement: geef inderdaad gewoon naar waarheid antwoord: ik wil het al een tijdje maar mijn vriendin is er niet klaar voor.
Overigens vind ik het altijd een impertinente vraag. Mensen kunnen wel onvrijwillig kinderloos zijn en al volop aan het proberen zonder dat ze dat aan de grote klok willen hangen. Je kunt met zulke vragen iemand heel erg in verlegenheid brengen.
Hoewel ik iemand gekend heb die alleen maar moeder werd om haar man te plezieren, en ze, hoewel ze altijd wat ongevoelig praatte over haar zoontjes ("dat kind"), later toch zielsveel van ze is gaan houden, raad ik het af om het hier op aan te sturen.
Ik kan niet anders dan je aanraden een ander te zoeken die graag met jou kinderen wil krijgen. Anders wreekt zich dat later in jullie huwelijk. "Jij wou toch zo nodig kinderen?" is een uitspraak die vaak gebruikt gaat worden.
Is jouw vriendin veel met gezondheid/haar lichaam bezig?
Ik ken meerdere vrouwen die echt angst hadden voor zwanger zijn en bevallen, omdat het een gigantische impact kan hebben op je lichaam. Er zijn vrouwen die er heel strak uitkomen. Maar ook genoeg vrouwen die veel aankomen tijdens de zwangerschap (zie dat er maar eens af te krijgen), een flubberbuikje krijgen, borsten die meer gaan hangen. Daarnaast brengt de bevalling ook risico's met zich mee. Uitscheuren, problemen met bekken, blaasproblemen/incontinentie. Er zitten echt grote risico's aan verbonden.
Als je heel graag kinderen wil, neem je al deze risico's voor lief of sta je er niet zo bij stil. Maar voor vrouwen die al twijfelen, kan dit ook een enorm struikelblok zijn. Als man blijft je lichaam onveranderd wanneer je kinderen krijgt, voor ons als vrouw wordt het nooit meer zoals het was. En dat is ook een proces van afscheid nemen van wie je was voor je kinderen kreeg.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 16:33:
[..]
Dit is echt een eye-opener voor me! Wat mij betreft de meest waardevolle opmerking die ik tot nu toe hier heb gezien. Als het om mijzelf gaat, denk ik dat ik juist best een 'moderne' man ben. Mijn carrière is voor mij niet zo belangrijk, maar mijn sociale contacten en hopelijk mijn toekomstige gezinsleven des te meer. Ik ben bereid offers te brengen, zou altijd de kinderen van school willen halen, en dat soort dingen. Overigens heb ik de afgelopen jaren al veel huishoudelijke taken op me genomen, dus ik ben er 100% van overtuigd dat ik een betrokken vader zou zijn die er altijd voor zijn kinderen is.
Dit heb ik haar ook wel duidelijk proberen te maken maar door het op deze manier te verwoorden zou het misschien weer een opening kunnen bieden.
To dat is heel erg mooi bedacht, maar de realiteit is echt anders. Het hebben van een kind is voor mannen totaal anders dan voor vrouwen. Om te beginnen moet zij het kind dragen en ervan bevallen. Haar leven staat volledig in het teken van de baby en volledig op zijn kop. Dat van jou niet. Lichamelijk is een zwangerschap een aanslag op jij lijf. En die hormonen blijven nog maanden in je zitten. En dan heb ik het nog niet over situaties waarbij het anders loopt (risico's, gezondheidsproblemen etc). Vervolgens staat haar carrière een tijd stil. Net als je sociale leven, reizen etc. De eerste jaren met een baby noemen ze niet voor niets tropenjaren. Leuk dat jij ook de was doet en het kind naar school brengt. Maar dan ben je al 4 jaar verder.
Ik vond die periode geweldig maar wilde dat ook zelf. Volledig los van mijn partner. Mijn keuze. Je hebt voor altijd een totaal ander leven. En er zijn voor vrouwen ook mentale veranderingen.
Met 30+ weten mensen echt wel of ze het wel of niet willen. En bij vrouwen tikt die klok allang. Als ze dat nu nog niet weet dan wil ze eigenlijk niet. Of niet met jou. Maar ik zou geen jaren afwachten.
Altijd de kinderen uit school halen..
Als je denkt dat dat heel wat is, onderschat je serieus het werk, ook denkwerk trouwens, dat in kinderen gaat zitten.
Klein voorbeeld. Mijn man ging wel eens met ze naar zwemles. Nou dan jubelt iedereen het uit hoor, dat een vader dat doet! Wat fijn voor je, dat hij je dat uit handen neemt! Maar ik moest dan wel de tas inpakken (en dus bijhouden of ze deze week met kleding zwemmen of niet, passen die waterschoenen eigenlijk nog of moet ik nieuwe kopen?), iedereen op tijd uit bed krijgen, tig keer herhalen waar het was en hoe laat. En achteraf de ergens neergegooide tas leeghalen en de natte spullen uithangen. En die zwemles regelde ik natuurlijk ook: op welke leeftijd ze zouden beginnen, welk zwembad goed was, wachtlijsten, welke dag het zou lukken, oja niet vergeten te betalen, enz enz enz.
En ik doe het met liefde hoor. Want ik wilde echt graag kinderen. Als ik ze alleen had gekregen omdat mijn man het zo nodig wilde, zou ik er zwaar van balen.
Als ze geen kinderen wil, is dat haar
goede recht. En gesprek zou moeten bestaan uit open en eerlijk, en niet met de insteek, hoe haal ik haar over.
Er zijn nou eenmaal veel mensen die zich slecht kunnen voorstellen dat iemand geen kinderen wil. Of dat er dan iets met diegene aan de hand zal zijn.
Als dit zo belangrijk voor je is, en zij wil niet, dan passen jullie op dit punt niet en dan kan je je eigen beslissing nemen.