Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
Ik denk dat je voor jezelf moet gaan bedenken wat jij het belangrijkste vindt; je vriendin of een baby. Het klinkt niet alsof je vriendin een baby wil (voorlopig in elk geval) en dat mag, ook als het voortkomt uit angst. Als jij je kinderwens daarvoor te groot vindt (en dat mag ook) kun je beter uit elkaar gaan zodat je hopelijk met een nieuwe partner alsnog vader kan worden.
Ik denk dat je t beste aan haar kunt vragen wat haar nu precies tegenhoudt. Is het de angst voor de zwangerschap (+bevalling) zelf of is ze wellicht bang dat haar sociale leven op een laag pitje komt te staan zodra er eenmaal een kleintje in huis is? Ik neem aan dat jullie relatie an sich wel goed is? Zou zelfs ook nog kunnen dat ze toch twijfelt of ze jou wel als vader van haar kinderen wil. Aan je verhaal te horen denk ik niet dat dit het is maar je weet het nooit.
Als ze dan aangeeft dat ze zeker wel (met jou) kinderen wil dan zou ik haar toch duidelijk maken dat, heel cliche, de biologische klok doortikt en, hoewel 32 nog redelijk jong is, er meer risico's kunnen ontstaan hoe ouder je wordt. Stel haar ook de vraag of ze haar kind / kinderen een jonge moeder gunt of niet. Mijn vader was 40 toen ik geboren werd en ik heb toch wel gemerkt dat er een flinke generatie kloof was tussen ons. Ikzelf was nog net 30 toen mijn oudste zoon (nu 17) geboren werd en ik ben blij dat hij niet zo'n ouwe kerel als vader heeft / heeft gehad tijdens zijn kinderjaren. Heb vaak een balletje getrapt met hem (en mn jongste zoon van nu 15). Nu doen ze dat met vrienden maar ik ben toch wel blij dat ik een redelijk jonge vader voor ze heb kunnen zijn in de afgelopen jaren.
Als ze daar dan over na denkt en weet dat jij het ook heel graag wil dan zou het er toch van moeten komen.
Wat betreft vrienden / kennissen. Daar zou ik gewoon een vast antwoord voor bedenken en dat telkens herhalen als er naar gevraagd wordt. Verpak het desnoods in een grapje. Een kind willen om van het gezeur af te zijn is geen goed idee.
Er is heus nog wel tijd maar vraag haar wel wanneer ze denkt dat ze er dan wel aan toe is. Stel dat jullie een dochter krijgen... dan wil ze toch geen mama zijn met grijs haar? 
'de kleinste druk zorgt meteen dat ze met tegenzin reageert'.
Als jij er druk op zet om aan kinderen te beginnen, dan kan ik me de tegenzin voorstellen.
Als jij druk zet op een gesprek: 'ik heb een sterke kinderwens en wil daar niet lang mee wachten. Ik kan en wil niet 3 jaar op jouw antwoord wachten (wat dan ook nog een 'toch maar niet ' kan worden), dan vind ik haar tegenzin niet terecht.
Jij wilt kinderen, het liefs nu. In die zin heb je 'recht' op een antwoord om vervolgens je plan te trekken: wachten tot je vriendin er aan toe is, of op zoek naar een andere partner.
ik zou als ik jou was in mijn hoofd een deadline stellen. Je wacht tot zij 35 is. Gaat ze dan niet in actiemodus dan zeggen dat je geen kinderwens wil laten lopen voor een vrouw. Niet een hand vol maar een land vol. Nooit je kinderwens opzij zetten voor een vrouw of een man. Dat gaat wrikken.
Weet je vriendin dat je je zo voelt? En dan bedoel ik niet dat je een sterke kinderwens hebt, maar weet je vriendin ook concreet wat je in je op aangeeft; dat je ermee opstaat en naar bed gaat, van het ellendige gevoel, etc..?
Moederkareltje schreef op 06-09-2024 om 15:07:
ik zou als ik jou was in mijn hoofd een deadline stellen. Je wacht tot zij 35 is. Gaat ze dan niet in actiemodus dan zeggen dat je geen kinderwens wil laten lopen voor een vrouw. Niet een hand vol maar een land vol. Nooit je kinderwens opzij zetten voor een vrouw of een man. Dat gaat wrikken.
Ze is niet het type dat meebeweegt met deadlines. Daar is ze te disagreeable voor. En uiteindelijk verlies ik dan ook. Het is echt heel vervelend dit soort situaties.
EnglishmaninNewYork schreef op 06-09-2024 om 15:14:
Weet je vriendin dat je je zo voelt? En dan bedoel ik niet dat je een sterke kinderwens hebt, maar weet je vriendin ook concreet wat je in je op aangeeft; dat je ermee opstaat en naar bed gaat, van het ellendige gevoel, etc..?
Dat weet ze. En ze geeft er weinig om. Ze praat er meestal dan snel over heen "zo moet je je niet voelen", dat soort teksten.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 15:14:
[..]
Ze is niet het type dat meebeweegt met deadlines. Daar is ze te disagreeable voor. En uiteindelijk verlies ik dan ook. Het is echt heel vervelend dit soort situaties.
Daarom zeg ik in je hoofd die deadline. Niet zeggen tegen haar. Laat het onderwerp los in gesprekken. Ze weet je kinderwens. Laat haar 3 jaar.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 15:15:
[..]
Dat weet ze. En ze geeft er weinig om. Ze praat er meestal dan snel over heen "zo moet je je niet voelen", dat soort teksten.
Dan is het duidelijk. Eens met moeder karel. Nooit je kinderwens opgeven voor een ander! Jij investeert nu tijd en moeite in een relatie die geen toekomst heeft. De reden waarom ze geen kinderwens heeft doet er niet toe. Iedereen mag het "gewoon" niet willen. Jij hebt meerdere gesprekken met haar gehad. Ze blijft jou gewoon aan het lijntje houden. Met 33 weet je echt wel of je wel of niet wilt. Want die vruchtbaarheid bij haar gaat nu al achteruit. Met 36 is ze medisch gezien al een risico geval.
Wees gewoon eens duidelijk en pak door. Niet laten afschepen met vage antwoorden. Jij bent echt te soft. De antwoorden zijn ja of nee. Geen "later" "ik weet het niet" of "ooit". Dit betekent feitelijk gewoon nee want met een paar jaar zal ze steeds minder vruchtbaar worden. Met 20 kom je daarmee weg. Met 30+ niet meer. Vrouwen zijn maar beperkt vruchtbaar en jij wilt toch ook een zo gezond mogelijk kind? Hoe ouder hoe meer afwijkingen en problemen bij de bevalling of de kleine. Nu heb jij nog tijd een andere vrouw te zoeken. Geef haar aan dat het klaar is. Jij wilt dit. En zonder duidelijk ja ga je verder kijken.
Moederkareltje schreef op 06-09-2024 om 15:24:
[..]
Daarom zeg ik in je hoofd die deadline. Niet zeggen tegen haar. Laat het onderwerp los in gesprekken. Ze weet je kinderwens. Laat haar 3 jaar.
Waarom 3 jaar van je leven verspillen aan afwachten? To wordt er zelf ook niet jonger op. En het kost tijd een gelijkgestelde nieuwe partner te vinden.
Daarnaast misschien wil ze wel kinderen maar niet met to... Ik zou voor niemand jaren in de wachtstand gaan.
Hoe ga je daarmee om als man? Duidelijk zijn over je wensen en eventueel een andere vriendin zoeken als deze niet meewerkt (en de communicatie erover slecht blijft).
Ik heb een neef die een sterke kinderwens had, maar zijn vrouw bleef uitstellen. Omdat de onduidelijkheid bleef, zijn ze uiteindelijk gescheiden. Hij heeft inmiddels een nieuwe relatie en kinderen.
Yumi schreef op 06-09-2024 om 15:33:
Ik heb een neef die een sterke kinderwens had, maar zijn vrouw bleef uitstellen. Omdat de onduidelijkheid bleef, zijn ze uiteindelijk gescheiden. Hij heeft inmiddels een nieuwe relatie en kinderen.
In mijn omgeving bleef de man uitstellen. Zijn nieuwe partner dulden dat gedrag niet. En doe heeft nu wel een kind met hem.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 15:15:
[..]
Dat weet ze. En ze geeft er weinig om.
Ok. In dat geval denk ik ook dat je bij jezelf te rade moet gaan wat belangrijker voor je is. Je relatie of vader worden.
En ik zou dat wel met haar delen, het is tenslotte ook haar toekomst. Als ze echt niet wil, kan je allebei verder met een andere invulling van die toekomst, ongeacht of jullie samen waarschijnlijk zonder kinderen verder gaan of dat jullie uit elkaar gaan.
Even wat anders waar je mogelijk wat aan hebt: het heeft lang geduurd voordat ik (vrouw) een kinderwens kreeg en bij mijn man nog langer. Maar mijn wens was niet om moeder te worden, mijn wens was om samen met mijn man kinderen te krijgen. Als mijn man uiteindelijk echt niet had gewild, hadden we saampjes een andere toekomst ingegaan. Voor mij persoonlijk was het 'met wie' gedeelte belangrijker dan het moederschap.
Izza schreef op 06-09-2024 om 15:29:
[..]
Waarom 3 jaar van je leven verspillen aan afwachten? To wordt er zelf ook niet jonger op. En het kost tijd een gelijkgestelde nieuwe partner te vinden.
Daarnaast misschien wil ze wel kinderen maar niet met to... Ik zou voor niemand jaren in de wachtstand gaan.
Ik zei 3 jaar omdat in de kritieke dertiger jaren (en de grens van 35 waarna je als vrouw een geriatrische zwangere bent 
)er ineens heel hard een eierstok kan gaan rinkelen. Het is dan nu of nooit. Met 32 denk ze misschien nu nog aan de katja schuurmans en eva jineks en denkt zeeen van tijd te hebbeb maar als ze zich even verdiept komt ze daar wel van terug.