Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
Moederkareltje schreef op 06-09-2024 om 15:41:
[..]
Ik zei 3 jaar omdat in de kritieke dertiger jaren (en de grens van 35 waarna je als vrouw een geriatrische zwangere bent
)er ineens heel hard een eierstok kan gaan rinkelen. Het is dan nu of nooit. Met 32 denk ze misschien nu nog aan de katja schuurmans en eva jineks en denkt zeeen van tijd te hebbeb maar als ze zich even verdiept komt ze daar wel van terug.
Dit is waar ik inderdaad op hoop. Ze wil ze echt wel maar ze ziet vooral de negatieve kanten eraan. (Wat ik ergens ook snap, zwanger zijn lijkt me geen pretje)
Het idee leeft bij haar heel erg dat je 'nu nog leuke dingen' kunt doen en straks niet meer. Het probleem is alleen dat je relatie met een partner met wel een heftige kinderwens eigenlijk automatisch zorgt voor een minder leuke relatie. Een fijn compromis met meer begrip voor elkaar en wat meer duidelijkheid naar elkaar zou de relatie ook weer een stuk minder onder druk zetten.
Mijn ervaring is dat er bij de meeste van mijn vriendinnen en familieleden geen kinderwens ineens ontstond. Ook niet toen ze 40 werden. Een aantal wilden juist later helemaal niet meer. Ellende voor hun partners. Als jouw vrouw zegt ik wil ooit kinderen en nu het afhoudt (wat is echt haar intrinsieke reden om nog niet te willen?) of ze wil misschien wachten tot ze haar eierstokken hoort rammelen?(wat een fabeltje is) vrees ik voor jouw wens. In mijn geval wilde man graag kind 1 en heb ik wel een termijn gesteld. Toen wilde ik een 2de en hield man stevig af.
Mijn advies. Ga echt serieus aan tafel zitten en vertel dat jij inzicht wil hebben in de toekomst. Dat jij liefst kinderen met haar (twee?) wil en benieuwd bent of wat haar nu echt tegenhoudt. Het moet geen strijd gesprek worden. Maar onderzoekend. En wat haar tegenhoudt, wanneer zal dat opstakel verdwijnen? Wat kun jij zij jullie daarvoor doen?
Misschien dat je zelfs kan nadenken over een coach of therapeut. Iemand die jullie helpt om boven tafel te krijgen wat nu echt speelt.
Want nu nog niet roepen en ontwijken is killing voor iemand zoals jou die nu langzamerhand wel wil plannen (als het jullie al lukt laat staan snel lukt). Kan er ook nog diep verborgen twijfel zijn over haar relatie met jou?
Ik vind juist niet dat je haar 3 jaar de tijd moet geven. Laat staan niks vertellen. Geef juist aan wat in jou omgaat. Zij mag dat niet bagatelliseren met zo moet je niet denken. Nee, dit zijn jouw emoties. Jouw wensen. Die mag je hebben. Je stelt geen deadline maar laat haar deze bepalen. Dan weet jij waar je aan toe bent.
Je schrijft dat ze snel tegendraads (ofzo?) Reageert. Ik zou het zo voorleggen van wat zie jij voor je. Wat voor toekomst en toekomstperspectief wil ze in en aangaan?
Zou dit kunnen werken voor jou?
Izza schreef op 06-09-2024 om 15:35:
[..]
In mijn omgeving bleef de man uitstellen. Zijn nieuwe partner dulden dat gedrag niet. En doe heeft nu wel een kind met hem.
Ik vind dit ook interessant, omdat mensen vaak doen alsof een kinderwens puur vanuit jezelf komt. Maar ik zie juist in mijn omgeving dat de invloed van de buitenwereld groot is. Vrienden die plotseling besluiten kinderen te krijgen, en kort daarna is een ander stel ook zwanger.
In zekere zin is het ook een luxepositie om te kunnen zeggen: 'ik wil nu nog geen kinderen, ik wil eerst mijn eigen plannen uitvoeren en daarna zien we wel.' Maar ik vind dat niet echt bevorderlijk voor een relatie.
Alysa schreef op 06-09-2024 om 15:49:
Mijn ervaring is dat er bij de meeste van mijn vriendinnen en familieleden geen kinderwens ineens ontstond. Ook niet toen ze 40 werden. Een aantal wilden juist later helemaal niet meer. Ellende voor hun partners. Als jouw vrouw zegt ik wil ooit kinderen en nu het afhoudt (wat is echt haar intrinsieke reden om nog niet te willen?) of ze wil misschien wachten tot ze haar eierstokken hoort rammelen?(wat een fabeltje is) vrees ik voor jouw wens. In mijn geval wilde man graag kind 1 en heb ik wel een termijn gesteld. Toen wilde ik een 2de en hield man stevig af.
Mijn advies. Ga echt serieus aan tafel zitten en vertel dat jij inzicht wil hebben in de toekomst. Dat jij liefst kinderen met haar (twee?) wil en benieuwd bent of wat haar nu echt tegenhoudt. Het moet geen strijd gesprek worden. Maar onderzoekend. En wat haar tegenhoudt, wanneer zal dat opstakel verdwijnen? Wat kun jij zij jullie daarvoor doen?
Misschien dat je zelfs kan nadenken over een coach of therapeut. Iemand die jullie helpt om boven tafel te krijgen wat nu echt speelt.
Want nu nog niet roepen en ontwijken is killing voor iemand zoals jou die nu langzamerhand wel wil plannen (als het jullie al lukt laat staan snel lukt). Kan er ook nog diep verborgen twijfel zijn over haar relatie met jou?
Ik vind juist niet dat je haar 3 jaar de tijd moet geven. Laat staan niks vertellen. Geef juist aan wat in jou omgaat. Zij mag dat niet bagatelliseren met zo moet je niet denken. Nee, dit zijn jouw emoties. Jouw wensen. Die mag je hebben. Je stelt geen deadline maar laat haar deze bepalen. Dan weet jij waar je aan toe bent.
Je schrijft dat ze snel tegendraads (ofzo?) Reageert. Ik zou het zo voorleggen van wat zie jij voor je. Wat voor toekomst en toekomstperspectief wil ze in en aangaan?
Zou dit kunnen werken voor jou?
Goed advies, vooral de onderzoekende insteek.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 15:48:
[..]
Dit is waar ik inderdaad op hoop. Ze wil ze echt wel maar ze ziet vooral de negatieve kanten eraan. (Wat ik ergens ook snap, zwanger zijn lijkt me geen pretje)
Het idee leeft bij haar heel erg dat je 'nu nog leuke dingen' kunt doen en straks niet meer. Het probleem is alleen dat je relatie met een partner met wel een heftige kinderwens eigenlijk automatisch zorgt voor een minder leuke relatie. Een fijn compromis met meer begrip voor elkaar en wat meer duidelijkheid naar elkaar zou de relatie ook weer een stuk minder onder druk zetten.
Wat zou een fijn compromis voor jou inhouden? En hoe zou je vriendin daarin duidelijker naar jou toe kunnen zijn dan nu het geval is?
Ik heb nooit een kinderwens gehad, kreeg ern relatie, man wilde heeeel graag, hebben toch een kind gekregen. Als ik het over zou doen hield ik voet bij stuk en nam geen kinderen.
EnglishmaninNewYork schreef op 06-09-2024 om 16:00:
[..]
Wat zou een fijn compromis voor jou inhouden? En hoe zou je vriendin daarin duidelijker naar jou toe kunnen zijn dan nu het geval is?
Het zou al heel fijn zijn om een beetje te horen welke dingen zij nog precies zou willen doen of zien voor ze er aan toe is. En het zou fijn zijn als ze een beetje in staat is om te verwoorden waarom ze het nu nog niet ziet zitten en wat we eventueel aan haar angsten kunnen doen. (want de angst heeft ze weleens in beperkte woorden uitgesproken)
En qua planning zou ik het fijn vinden dat ze wel een beetje een schatting heeft wanneer ze er aan toe is. Dat zou voor mij al als een compromis voelen. En dan heb ik gevoelsmatig al heel veel ingeleverd door een aantal jaar weg in de wachtstand te gaan staan.
majorette2005 schreef op 06-09-2024 om 16:20:
Ik heb nooit een kinderwens gehad, kreeg ern relatie, man wilde heeeel graag, hebben toch een kind gekregen. Als ik het over zou doen hield ik voet bij stuk en nam geen kinderen.
Waarom dan? Dit hoor je maar zelden.
Ik las een tijdje terug eens een interview met een relatiecoach die gespecialiseerd is in dit onderwerp. Zij vertelde dat als een vrouw twijfelt (meestal is het namelijk de man), dat ze dan de vraag stelt: wat als je geen moeder hoefde te worden, maar vader mocht zijn?
In onze maatschappij (en eigenlijk elke maatschappij) stellen we veel hogere eisen aan moederschap dan aan vaderschap. Natuurlijk, ik weet dat ik generaliseer, maar over het algemeen zijn het de vrouwen die het leeuwendeel van de verzorging, het geregel en het gedoe opvangen. Voor veel vaders verandert er veel minder: ze blijven grotendeels dezelfde uren werken en steken misschien ook eens een handje toe, maar alle humbug die bij kinderen komt kijken (geloof me; dat is echt véél meer dan je op voorhand denkt, ook al heb je je erin verdiept) komt toch vaak bij moeders neer.
Ik weet natuurlijk niet of dat bij jouw vriendin ook zo is, maar ik zou dat willen toetsen: denkt ze aan zelfopoffering? En als dat zo is, kun jij dan concreet waarmaken dat jullie ruilen van ‘rol’? Ik vind de twijfel (als dit dus de reden zou zijn), namelijk wel heel goed voorstelbaar.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 16:20:
[..]
Het zou al heel fijn zijn om een beetje te horen welke dingen zij nog precies zou willen doen of zien voor ze er aan toe is.
(…)
En qua planning zou ik het fijn vinden dat ze wel een beetje een schatting heeft wanneer ze er aan toe is. Dat zou voor mij al als een compromis voelen. En dan heb ik gevoelsmatig al heel veel ingeleverd door een aantal jaar weg in de wachtstand te gaan staan.
Ik snap je gevoel, maar dat gaat hem niet worden. Ze wil nu niet; hoe kun je ooit inschatten of en wanneer dat ineens omslaat?
Oog schreef op 06-09-2024 om 16:28:
Ik las een tijdje terug eens een interview met een relatiecoach die gespecialiseerd is in dit onderwerp. Zij vertelde dat als een vrouw twijfelt (meestal is het namelijk de man), dat ze dan de vraag stelt: wat als je geen moeder hoefde te worden, maar vader mocht zijn?
In onze maatschappij (en eigenlijk elke maatschappij) stellen we veel hogere eisen aan moederschap dan aan vaderschap. Natuurlijk, ik weet dat ik generaliseer, maar over het algemeen zijn het de vrouwen die het leeuwendeel van de verzorging, het geregel en het gedoe opvangen. Voor veel vaders verandert er veel minder: ze blijven grotendeels dezelfde uren werken en steken misschien ook eens een handje toe, maar alle humbug die bij kinderen komt kijken (geloof me; dat is echt véél meer dan je op voorhand denkt, ook al heb je je erin verdiept) komt toch vaak bij moeders neer.
Ik weet natuurlijk niet of dat bij jouw vriendin ook zo is, maar ik zou dat willen toetsen: denkt ze aan zelfopoffering? En als dat zo is, kun jij dan concreet waarmaken dat jullie ruilen van ‘rol’? Ik vind de twijfel (als dit dus de reden zou zijn), namelijk wel heel goed voorstelbaar.
Dit is echt een eye-opener voor me! Wat mij betreft de meest waardevolle opmerking die ik tot nu toe hier heb gezien. Als het om mijzelf gaat, denk ik dat ik juist best een 'moderne' man ben. Mijn carrière is voor mij niet zo belangrijk, maar mijn sociale contacten en hopelijk mijn toekomstige gezinsleven des te meer. Ik ben bereid offers te brengen, zou altijd de kinderen van school willen halen, en dat soort dingen. Overigens heb ik de afgelopen jaren al veel huishoudelijke taken op me genomen, dus ik ben er 100% van overtuigd dat ik een betrokken vader zou zijn die er altijd voor zijn kinderen is.
Dit heb ik haar ook wel duidelijk proberen te maken maar door het op deze manier te verwoorden zou het misschien weer een opening kunnen bieden.
Ik denk dat je moet oppassen dat je haar niet gaat overhalen. Een kind krijgen is nogal wat, het heeft gevolgen voor de rest van je leven. Als ze niet wil, dan wil ze niet. En dat mag... dan is het aan jou hoe hiermee om te gaan. Het is heel pijnlijk om je relatie hiervoor te verbreken, maar er is geen middenweg of compromis mogelijk. Je kan niet een half kind krijgen...
Joszy schreef op 06-09-2024 om 16:53:
Ik denk dat je moet oppassen dat je haar niet gaat overhalen. Een kind krijgen is nogal wat, het heeft gevolgen voor de rest van je leven. Als ze niet wil, dan wil ze niet. En dat mag... dan is het aan jou hoe hiermee om te gaan. Het is heel pijnlijk om je relatie hiervoor te verbreken, maar er is geen middenweg of compromis mogelijk. Je kan niet een half kind krijgen...
Dat realiseer ik mij ook heel goed. Al zijn er natuurlijk genoeg mensen waarbij de een sneller wil dan de ander en de ander wat minder geharnast in de wedstrijd zit en zegt: Nou vooruit, ik had er eigenlijk nog wel wat langer mee willen wachten maar waarom eigenlijk ook niet nu? Dat is in in zekere zin ook een compromis of een middenweg.
Maar goed, mijn vriendin zit er helaas wel geharnaster in. En als die weerstand inderdaad zo groot is dan heb ik zelf de keuze om er de stekker uit te trekken. Daar heb je gelijk in.
En vergeet niet: je natuurlijk direct zwanger worden na het besluitom er voor te gaan, maar kunnen ook maanden of jaren overheen gaan.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 16:21:
[..]
Waarom dan? Dit hoor je maar zelden.
Omdat ik naar mijn gevoel had moeten luisteren, kinderen zijn niet zaligmakend en je relatie moet echt goed zijn . Ik zou mijn kind niet kwijt willen maar zou liever kinderloos gebleven zijn.