Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
majorette2005 schreef op 09-09-2024 om 22:15:
[..]
Want jjj vindt het oke als een relatie toch niet zo goed bleek te zijn (wat hij nu achteraf zegt) dat er dan kinderen komen?
Als iemsnd de "liefde van je leven is" zet je ze niet aan de kant omdat ze geen of in ieder geval nog niet weet, kind wil.
Dat kun jij niet bepalen. Dat is een hele individuele zaak.
Diyer schreef op 09-09-2024 om 23:02:
[..]
Jawel hoor, to is de enige niet. Ik loop al een tijdje mee op het forum en ik heb in al die jaren (en in mijn eigen persoonlijke leven met dezelfde tweestrijd) veel relaties bijna of helemaal zien sneuvelen om een kinderwens. Het is niet zelden de nr. 1 motivator in het leven van mensen. Als je daar allebei totaal andere gevoelens bij hebt, is een relatie simpelweg niet vol te houden.
Het kan onderdeel zijn van het feit waarom je juist met die persoon een relatie bent begonnen.
Als mijn man destijds had gezegd dat hij geen kinderen wilde, had ik hem niet leuk genoeg gevonden om een relatie mee te beginnen.
Diyer schreef op 09-09-2024 om 22:57:
[..]
Zoals to zijn vriendin en haar reacties beschreef, kun je dit wegcijferen van hem ook al tussen de regels doorlezen. Ze klinkt niet alsof ze veel moeite wil doen qua inleven of dat om welke reden dan ook van zich aftrapt. En binnen een volwassen relatie waarbij je elkaar en elkaars wensen serieus neemt, werkt dat wegtrappen van gespreksonderwerpen maar een bepaalde tijd. Het is iig niet heel lief om zo met de ander om te gaan. To schreef ook dat ze vanuit haar achtergrond moeite heeft om verantwoordelijkheden aan te gaan. En dat is haar recht als ze zo haar leven wil blijven inrichten. Maar dan moet je niet verbaasd zijn als je partner die fase op een bepaalde leeftijd ontgroeit en een andersoortige toekomst voor zich ziet.
Hij schrijft op 6 september bijvoorbeeld
"Ze is niet het type dat meebeweegt met deadlines. Daar is ze te
disagreeable voor. En uiteindelijk verlies ik dan ook. Het is echt heel
vervelend dit soort situaties.""Dat weet ze. En ze geeft er weinig om. Ze praat er meestal dan snel over heen "zo moet je je niet voelen", dat soort teksten."
"Maar goed, mijn vriendin zit er helaas wel geharnaster in. En als die
weerstand inderdaad zo groot is dan heb ik zelf de keuze om er de
stekker uit te trekken. Daar heb je gelijk in."
"Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen..."
Als ik to's reacties lees, klinkt ze idd niet als iemand waar het makkelijk mee is om gesprekken te voeren op inhoud en inleven en naar elkaar toegroeien. Ze komt in zijn reacties over als iemand die de moeilijke gesprekken met harnas en al het liefst uit de weg gaat en daarin vijandig overkomt als die ander niet wil opgeven, omdat iets écht belangrijk is.
Ik vind het vervelend om in de huidige situatie mijn (ex)-vriendin onder de bus te gooien want het is allemaal nog heel vers. En het kan altijd weer leiden tot nieuwe conclusies van mensen die zeggen dat het toch altijd al een slechte relatie was en het maar goed is dat er geen kinderen komen. (wat ik een erg rare en pijnlijke opmerking vind)
De quotes die jij aanhaalt kloppen. Ik verlang erg naar een partner die ook een beetje meer begrip voor mijn wensen heeft, en dat gaat overigens niet alleen om de kinderwens. Het is in de kern echt een lieve vrouw maar ze komt uit een heel moeilijk gezin waarbij ze zichzelf heeft aangeleerd met hardheid en felheid te reageren op situaties waarin ze beter kan reageren met wat meer empathie en liefde. Het naar elkaar toegroeien zit er daarom vaak gewoon niet in en ik heb geen zin meer om altijd haar koers en wensen te volgen.
Hans, begrijpelijk hoor. Ik heb zo'n zelfde relatie gehad met iemand die primair ging schoppen op het moment dat hij zich in het nauw voelde gedreven. En dat was al heel snel, wanneer hij het gevoel had dat ik niet hetzelfde wilde of dacht als hijzelf. En dat betekent niet dat er geen diepe liefde is. Maar kan wel betekenen dat als iets écht belangrijk voor je is en er wordt ook hierom op dezelfde (primaire) wijze gereageerd, dat er een punt komt dat je daar klaar mee bent. Je bent (en blijft) dan nl. steeds de partij die water bij de wijn moet doen.
Diyer schreef op 10-09-2024 om 08:02:
Hans, begrijpelijk hoor. Ik heb zo'n zelfde relatie gehad met iemand die primair ging schoppen op het moment dat hij zich in het nauw voelde gedreven. En dat was al heel snel, wanneer hij het gevoel had dat ik niet hetzelfde wilde of dacht als hijzelf. En dat betekent niet dat er geen diepe liefde is. Maar kan wel betekenen dat als iets écht belangrijk voor je is en er wordt ook hierom op dezelfde (primaire) wijze gereageerd, dat er een punt komt dat je daar klaar mee bent. Je bent (en blijft) dan nl. steeds de partij die water bij de wijn moet doen.
Wel grappig dat iedereen mij nu ziet als een Hans, terwijl dat natuurlijk niet mijn echte naam is. 
Verder inderdaad herkenbaar. Hoe is dat bij jou toen afgelopen? Is de relatie ook verbroken? Bij mij is het echt een patroon waarbij ik nu denk: Wat ben ik eigenlijk aan het doen dat ik altijd degene ben die zijn keutel moet intrekken.
majorette2005 schreef op 09-09-2024 om 22:15:
[..]
Want jjj vindt het oke als een relatie toch niet zo goed bleek te zijn (wat hij nu achteraf zegt) dat er dan kinderen komen?
Als iemsnd de "liefde van je leven is" zet je ze niet aan de kant omdat ze geen of in ieder geval nog niet weet, kind wil.
Je beëindigd de relatie omdat jullie samen geen toekomst hebben. Dat is wat anders. Beide partners zijn vrij in hun eigen keuze voor kinderen. Dat kan iemand alleen voor zichzelf bepalen. Beide keuzes zijn ook goed. Je moet nooit aan kinderen beginnen (of ervan afzien) vanwege een ander.
Er zijn tal van momenten in een relatie waarbij belangrijke levensthema's voorbij komen. Maar dit is een van de meest essentiële. Het is onomkeerbaar en je kunt het niet proberen. Daarom moet er duidelijkheid over zijn en die heeft TO nu.
Izza schreef op 10-09-2024 om 09:24:
[..]
Je beëindigd de relatie omdat jullie samen geen toekomst hebben. Dat is wat anders. Beide partners zijn vrij in hun eigen keuze voor kinderen. Dat kan iemand alleen voor zichzelf bepalen. Beide keuzes zijn ook goed. Je moet nooit aan kinderen beginnen (of ervan afzien) vanwege een ander.
Er zijn tal van momenten in een relatie waarbij belangrijke levensthema's voorbij komen. Maar dit is een van de meest essentiële. Het is onomkeerbaar en je kunt het niet proberen. Daarom moet er duidelijkheid over zijn en die heeft TO nu.
Zo is het. En het is niet fair om die duidelijkheid steeds maar op de lange baan te schuiven.
". En het kan altijd weer leiden tot nieuwe conclusies van mensen die zeggen dat het toch altijd al een slechte relatie was en het maar goed is dat er geen kinderen komen. (wat ik een erg rare en pijnlijke opmerking vind)"
Dat is gewoon om de cognitieve dissonantie tegen te gaan. Dat doe je zelf ook een beetje zei je eerder en dat is heel gezond. Anders blijf je met wrok en spijt en in wriktie met jezelf zitten. Dat wil niemand. Iedereen wil schone voeten en weer door. Als je uiteindelijk wel kinderen had gemaakt met haar zeiden mensen dingen die daarbij passen waren. Het wachten van hans werd beloond, ze zijn uiteindelijk toch voor elkaar gemaakt, hoge pieken diepe dalen etc
Moederkareltje schreef op 10-09-2024 om 13:35:
". En het kan altijd weer leiden tot nieuwe conclusies van mensen die zeggen dat het toch altijd al een slechte relatie was en het maar goed is dat er geen kinderen komen. (wat ik een erg rare en pijnlijke opmerking vind)"
Dat is gewoon om de cognitieve dissonantie tegen te gaan. Dat doe je zelf ook een beetje zei je eerder en dat is heel gezond. Anders blijf je met wrok en spijt en in wriktie met jezelf zitten. Dat wil niemand. Iedereen wil schone voeten en weer door. Als je uiteindelijk wel kinderen had gemaakt met haar zeiden mensen dingen die daarbij passen waren. Het wachten van hans werd beloond, ze zijn uiteindelijk toch voor elkaar gemaakt, hoge pieken diepe dalen etc
Dankjewel, hiermee sla je inderdaad de spijker op zijn kop. Ik probeer het zelf ook maar een beetje zo weg te relativeren. "Waarschijnlijk was het toch alleen maar ellende geworden." Maar dat weet je natuurlijk nooit.
Mochten we inderdaad weer bij elkaar komen en na 2 jaar hebben we kinderen (en ik vertel dat hier) dan waren we volgens de mensen hier toch altijd al voor elkaar gemaakt. 
En stel je voor dat je nu al snel een leuke vrouw treft en die wil al zoooooo lang, zooooooooooo graag een kindje. Dan zeggen we : 'het heeft zo moeten zijn'.
Ik wens je veel sterkte en goed dat je nu duidelijkheid hebt.