Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
duizel schreef op 09-09-2024 om 14:55:
[..]
Och dat is anders als ik bedacht had. Je hebt het netjes verwoord en bij jezelf gehouden. Dat het voor jou zwaar is, dat je weet dat jij dit geen jaren met volhoudt. Je hebt daarbij een grens aangegeven.
Je hebt haar zelfs nog twee jaar gegeven om te bedenken of ze het überhaupt wil. Dat vind ik zelfs veel.
Je hebt niet gezegd dat je de garantie wil dat ze over maximaal twee jaar voor kinderen wil gaan, je staat nog een stap daarvoor, zitten, je hoeft pas over 2 jaar uitsluitsel of ze kinderen wil.
Is de relatie nu echt beëindigd of zijn er nog ontwikkelingen geweest dit weekend?
Dankjewel. Overigens heb ik met de 2 jaar wel bedoeld dat ze dan ook echt (vrij snel daarna) aan kinderen zou beginnen, dus niet dat ze over 2 jaar nog weer even 2 jaar de tijd zou hebben. Maar dat lijkt me ook vrij logisch bij iemand die dan al 34 is.
Verder weinig ontwikkelingen. Als ik het nu zo bekijk zijn er ook meer dingen niet goed in de relatie geweest. Ik gedroeg me veel te nederig ten opzichte van de eisen die zij elke keer op tafel gooide. Wegcijferen is een populair begrip tegenwoordig maar dat deed ik te veel.
We hebben eind deze week wel nog een gesprek.
HansJansen schreef op 09-09-2024 om 13:25:
[..]
Ik heb er dit keer niet meer omheen gedraaid en het als volgt verwoord: "Voor mij zijn de laatste 3 jaar ontzettend zwaar geweest omdat ik in onzekerheid zat terwijl ik andere mensen om me heen zie die vol geluk en liefde aan het ouderschap beginnen. Ik weet van mijzelf dat ik dit niet nog jaren ga volhouden. Ik wil je 2 jaar geven om de knoop door te hakken, anders zal ik helaas zelf mijn conclusies moeten trekken."
Nou ik mis hierin wel een beetje waar zij in jouw verhaal staat. Waarom heb je er niet bijgezegd dat je van háár houdt, dat je niet zomaar een kind wil maar dat graag met háár wil hebben en dat je liefst voor altijd met háár samen bent? Of speelt dat geen rol? Ik lees vooral "ik wil een kind en of dat van jou is maakt niet zoveel uit". En heb je er al over nagedacht waarom je zo graag een kind wil, of daar een andere onvervulde behoefte achter zit?
HansJansen schreef op 09-09-2024 om 17:43:
[..]
Dankjewel. Overigens heb ik met de 2 jaar wel bedoeld dat ze dan ook echt (vrij snel daarna) aan kinderen zou beginnen, dus niet dat ze over 2 jaar nog weer even 2 jaar de tijd zou hebben. Maar dat lijkt me ook vrij logisch bij iemand die dan al 34 is.
Verder weinig ontwikkelingen. Als ik het nu zo bekijk zijn er ook meer dingen niet goed in de relatie geweest. Ik gedroeg me veel te nederig ten opzichte van de eisen die zij elke keer op tafel gooide. Wegcijferen is een populair begrip tegenwoordig maar dat deed ik te veel.
We hebben eind deze week wel nog een gesprek.
Dan is het maar goed dat er geen kinderen komen, ik krijg wel de indruk dat inderdaad de liefde voor haar niet diep zit, maar meer "ik wil een kind , dan maar met iemand anders."
elledoris schreef op 09-09-2024 om 17:49:
[..]
Nou ik mis hierin wel een beetje waar zij in jouw verhaal staat. Waarom heb je er niet bijgezegd dat je van háár houdt, dat je niet zomaar een kind wil maar dat graag met háár wil hebben en dat je liefst voor altijd met háár samen bent? Of speelt dat geen rol? Ik lees vooral "ik wil een kind en of dat van jou is maakt niet zoveel uit". En heb je er al over nagedacht waarom je zo graag een kind wil, of daar een andere onvervulde behoefte achter zit?
Eh ook mannen kunnen gewoon een flinke kinderwens hebben hoor, dat is niet alleen voorbehouden aan vrouwen.
majorette2005 schreef op 09-09-2024 om 17:51:
[..]
Dan is het maar goed dat er geen kinderen komen, ik krijg wel de indruk dat inderdaad de liefde voor haar niet diep zit, maar meer "ik wil een kind , dan maar met iemand anders."
Zo. Wat een lelijke aanname. Hoe weet jij nu of TO hier misschien wel of niet al jaren onder lijdt. Juíst omdat ze misschien de liefde van z'n leven is.
elledoris schreef op 09-09-2024 om 17:49:
[..]
Nou ik mis hierin wel een beetje waar zij in jouw verhaal staat. Waarom heb je er niet bijgezegd dat je van háár houdt, dat je niet zomaar een kind wil maar dat graag met háár wil hebben en dat je liefst voor altijd met háár samen bent? Of speelt dat geen rol? Ik lees vooral "ik wil een kind en of dat van jou is maakt niet zoveel uit". En heb je er al over nagedacht waarom je zo graag een kind wil, of daar een andere onvervulde behoefte achter zit?
Vraag je dat ook aan vrouwen?
Herfstappeltaart schreef op 09-09-2024 om 18:42:
[..]
Vraag je dat ook aan vrouwen?
Dat vond ik ook wel opvallend.
HansJansen schreef op 09-09-2024 om 17:43:
[..]
Dankjewel. Overigens heb ik met de 2 jaar wel bedoeld dat ze dan ook echt (vrij snel daarna) aan kinderen zou beginnen, dus niet dat ze over 2 jaar nog weer even 2 jaar de tijd zou hebben. Maar dat lijkt me ook vrij logisch bij iemand die dan al 34 is.
Verder weinig ontwikkelingen. Als ik het nu zo bekijk zijn er ook meer dingen niet goed in de relatie geweest. Ik gedroeg me veel te nederig ten opzichte van de eisen die zij elke keer op tafel gooide. Wegcijferen is een populair begrip tegenwoordig maar dat deed ik te veel.
We hebben eind deze week wel nog een gesprek.
Vanwaar opeens deze openbaring? Komt dit enkel vanuit jouw gedachten of is dit vanuit haar ter sprake gekomen?
Herfstappeltaart schreef op 09-09-2024 om 18:42:
[..]
Vraag je dat ook aan vrouwen?
Achteraf had ik dat zeker aan mezelf kunnen/moeten vragen.
Herfstappeltaart schreef op 09-09-2024 om 18:24:
[..]
Zo. Wat een lelijke aanname. Hoe weet jij nu of TO hier misschien wel of niet al jaren onder lijdt. Juíst omdat ze misschien de liefde van z'n leven is.
Want jjj vindt het oke als een relatie toch niet zo goed bleek te zijn (wat hij nu achteraf zegt) dat er dan kinderen komen?
Als iemsnd de "liefde van je leven is" zet je ze niet aan de kant omdat ze geen of in ieder geval nog niet weet, kind wil.
majorette2005 schreef op 09-09-2024 om 22:15:
[..]
Als iemsnd de "liefde van je leven is" zet je ze niet aan de kant omdat ze geen of in ieder geval nog niet weet, kind wil.
Hangt af van hoe sterk die kinderwens is.
elledoris schreef op 09-09-2024 om 17:49:
[..]
Nou ik mis hierin wel een beetje waar zij in jouw verhaal staat. Waarom heb je er niet bijgezegd dat je van háár houdt, dat je niet zomaar een kind wil maar dat graag met háár wil hebben en dat je liefst voor altijd met háár samen bent? Of speelt dat geen rol? Ik lees vooral "ik wil een kind en of dat van jou is maakt niet zoveel uit". En heb je er al over nagedacht waarom je zo graag een kind wil, of daar een andere onvervulde behoefte achter zit?
Dat mag duidelijk zijn lijkt me als hij er al 3jaar aan onderdoorgaat voor deeeze vrouw EN er nog 2 jaar aan vast wil plakken voor deeeze vrouw. Ik geef niemand 5 van mijn vruchtbare jaren in gijzeling nog.
majorette2005 schreef op 09-09-2024 om 17:51:
[..]
Dan is het maar goed dat er geen kinderen komen, ik krijg wel de indruk dat inderdaad de liefde voor haar niet diep zit, maar meer "ik wil een kind , dan maar met iemand anders."
Onzin. Ik lees nu een aantal vrouwen die dit erg persoonlijk nemen. Maar je zou het ook andersom kunnen draaien (wat dat betreft is wel/geen kinderwens vanuit beiden voor 100% een egoistische behoefte): waarom neem je geen kind als de liefde voor je partner groter is dan je géén kinderwens? Dat zou toch net zo ridicuul zijn? Je gaat toch ook niet een kind op de wereld zetten voor de ander? Waarom zou de ander dan wél een kinderwens opzij moeten zetten? Het zijn beide heel basic wensen hoe je je leven voor je ziet, die er allebei mogen zijn. Waarbij de wens om zonder kinderen te leven net zo zwaar weegt als de wens om mét kinderen te leven.
Kersje schreef op 09-09-2024 om 19:58:
[..]
Vanwaar opeens deze openbaring? Komt dit enkel vanuit jouw gedachten of is dit vanuit haar ter sprake gekomen?
Zoals to zijn vriendin en haar reacties beschreef, kun je dit wegcijferen van hem ook al tussen de regels doorlezen. Ze klinkt niet alsof ze veel moeite wil doen qua inleven of dat om welke reden dan ook van zich aftrapt. En binnen een volwassen relatie waarbij je elkaar en elkaars wensen serieus neemt, werkt dat wegtrappen van gespreksonderwerpen maar een bepaalde tijd. Het is iig niet heel lief om zo met de ander om te gaan. To schreef ook dat ze vanuit haar achtergrond moeite heeft om verantwoordelijkheden aan te gaan. En dat is haar recht als ze zo haar leven wil blijven inrichten. Maar dan moet je niet verbaasd zijn als je partner die fase op een bepaalde leeftijd ontgroeit en een andersoortige toekomst voor zich ziet.
Hij schrijft op 6 september bijvoorbeeld
"Ze is niet het type dat meebeweegt met deadlines. Daar is ze te
disagreeable voor. En uiteindelijk verlies ik dan ook. Het is echt heel
vervelend dit soort situaties."
"Dat weet ze. En ze geeft er weinig om. Ze praat er meestal dan snel over heen "zo moet je je niet voelen", dat soort teksten."
"Maar goed, mijn vriendin zit er helaas wel geharnaster in. En als die
weerstand inderdaad zo groot is dan heb ik zelf de keuze om er de
stekker uit te trekken. Daar heb je gelijk in."
"Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen..."
Als ik to's reacties lees, klinkt ze idd niet als iemand waar het makkelijk mee is om gesprekken te voeren op inhoud en inleven en naar elkaar toegroeien. Ze komt in zijn reacties over als iemand die de moeilijke gesprekken met harnas en al het liefst uit de weg gaat en daarin vijandig overkomt als die ander niet wil opgeven, omdat iets écht belangrijk is.
majorette2005 schreef op 09-09-2024 om 22:15:
[..]
Want jjj vindt het oke als een relatie toch niet zo goed bleek te zijn (wat hij nu achteraf zegt) dat er dan kinderen komen?
Als iemsnd de "liefde van je leven is" zet je ze niet aan de kant omdat ze geen of in ieder geval nog niet weet, kind wil.
Jawel hoor, to is de enige niet. Ik loop al een tijdje mee op het forum en ik heb in al die jaren (en in mijn eigen persoonlijke leven met dezelfde tweestrijd) veel relaties bijna of helemaal zien sneuvelen om een kinderwens. Het is niet zelden de nr. 1 motivator in het leven van mensen. Als je daar allebei totaal andere gevoelens bij hebt, is een relatie simpelweg niet vol te houden. Er zal er altijd 1 de grote verliezer zijn en de kans dat je elkaar dingen gaat verwijten en alsnog jaren later tot een relatiebreuk komt is levensgroot aanwezig.
Het kan zijn dat je dit gegeven bedreigend vind, waardoor je met zo weinig begrip reageert. Maar jij leeft niet anderen hun leven en kan daarom misschien niet invoelen hoe groot de wens voor/tegen kan zijn.