Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
Ik ben een vrouw die altijd een hele sterke kinderwens had. Én daarbij natuurlijk een plaatje. Hoe fijn het zou zijn om een groot gezin te hebben, om later met de kinderen, als ze groot waren samen te komen of weekendjes weg te gaan blablabla. En weet je, het blijkt een koude kermis. Ja, het was heel leuk toen ze klein waren. Maar na 30 jaar ben ik helaas gescheiden en zie ik ze zelden meer. Waarom had ik in hemelsnaam zo'n sterke kinderwens!? Achteraf denk ik 2 redenen. De 1e is makkelijk, gewoon hormonen. De 2e is dat ik enorm worstel met "ergens bij horen". Als kind hoorde ik er niet bij (ben de jongste in een groot gezin), veel gepest op school. En dan is het makkelijk om onbewust te denken "als ik een kind heb, ben ik voor altijd belangrijk voor iemand. Heb ik altijd iemand waar ik bij hoor".
Ik lees dat je je buitenstaander voelt als je met vrienden bent die wel al kinderen hebben. Voel je je vaker buitenstaander of iets dergelijks? Kan dat in jouw kinderwens meespelen?
Hier een ervaringsdeskundige!
Mijn laatste relatie is verbroken door mijn onvervulde kinderwens. Alleen, niet door mijzelf, maar uiteindelijk door hem na meerdere gesprekken samen met een psycholoog.
Grote verschil met dit verhaal, tenminste, al zij de waarheid spreekt, wist mijn ex vanaf begin relatie dat ik ooit (een) kind(eren) wilde. Ik was 28 en hij 40 toen wij elkaar leerde kennen, hij met 1 kind uit eerder huwelijk.
Helaas kwam ik er pas bij de psycholoog achter dat hij altijd ‘een slag om de arm’ heeft gehouden, omdat hij bang was mij kwijt te raken, maar eigenlijk altijd heeft geweten het niet aan te durven (de verantwoordelijkheid) nóg een kind te krijgen. Dat begreep ik ergens ook wél, want zijn ex heeft altijd hun kind tegen hem opgezet en daarvan heb ik tijdens de relatie veel meegekregen. Vreselijk hoe zijn kind helemaal geïndoctrineerd was door moeder……..Dus ja, ik begreep zijn angst voor nóg een kind en respecteerde dat ook volkomen, maar waarom daarover niet vanaf start eerlijk geweest? Uiteindelijk is onze relatie, waarin zoveel liefde was verder, helaas hierdoor stukgelopen na 10 jaar.
Als je nooit met deze situatie hebt gedeald in een goede relatie, dan kun je je slecht (of onmogelijk) hierin verplaatsten! Hoe goed de relatie op dat moment ook is, het is onoverkomelijk dat dit verlangen/verdriet tussen jullie in komt te staan op den duur.
Verder ben ik het helemaal eens met de bijdragen van EnglishmaninNewYork, maar vooral de opmerking: “ik wilde niet zozeer moeder worden, maar moeder van een kind van HEM!!”
Dus zo niet eens met MoederKareltje: “verbreek je relatie, want geen hand maar een land vol andere vrouwen”. Als het je alleen om dat kind gaat, laat je dan gewoon bezwangeren door wie dan ook of spermabank!
Ik weet uit ervaring dat een goed gesprek over dit onderwerp heel lastig is, want er valt geen compromis te sluiten over zoiets als een kind. Tóch zou ik willen adviseren wél in gesprek te blijven en stel voor samen met een psycholoog te gaan praten. Een onafhankelijk persoon welke er zonder emotie inzit, maar wel de juiste vragen stelt.
Tijdens deze sessies kon ik heerlijk mijn hart (en verdriet) luchten, zonder dat mijn ex kon wegvluchten ofzo. Het was best zwaar, maar wel nodig om iig in gesprek hierover te blijven.
Sterkte!
ik zou vooral willen weten waar ik aan toe was in jou situatie.
Natuurlijk wil je met je partner een kind, maar als die persoon niet wil, dan is het kiezen of delen
Wel vind ik het op zijn zachts gezegd niet eerlijk als zij het antwoord wel weet en nee is, maar jou in het ongewisse laat.
Dit hoor je eigenlijk vroeg in je relatie al te weten van elkaar.
Mijn moeder had vroeger een familielid. Zij vriendin wilde dolgraag kinderen en hij niet. Zij had zich erbij neergelegd. Hij heeft de relatie verbroken op het moment dat zij biologisch gezien geen kinderen meer kon krijgen. Uiteindelijk heeft hij een nieuwe relatie gekregen en, ...tada...3 kinderen met die vrouw gekregen....
Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe zijn ex dat vond.
Dus aan het begin van de relatie eerlijk zijn wat je toekomstbeeld is.
Altijd opgevoed met dit verhaal op de achtergrond, dat je dan beter de relatie kan verbreken, want je gaat het de partner verwijten dat je met lege handen achter bent gebleven...
BritgetJones007 schreef op 07-09-2024 om 13:31:
ik zou vooral willen weten waar ik aan toe was in jou situatie.
Natuurlijk wil je met je partner een kind, maar als die persoon niet wil, dan is het kiezen of delen
Wel vind ik het op zijn zachts gezegd niet eerlijk als zij het antwoord wel weet en nee is, maar jou in het ongewisse laat.
Dit hoor je eigenlijk vroeg in je relatie al te weten van elkaar.
Mijn moeder had vroeger een familielid. Zij vriendin wilde dolgraag kinderen en hij niet. Zij had zich erbij neergelegd. Hij heeft de relatie verbroken op het moment dat zij biologisch gezien geen kinderen meer kon krijgen. Uiteindelijk heeft hij een nieuwe relatie gekregen en, ...tada...3 kinderen met die vrouw gekregen....
Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe zijn ex dat vond.
Dus aan het begin van de relatie eerlijk zijn wat je toekomstbeeld is.
Altijd opgevoed met dit verhaal op de achtergrond, dat je dan beter de relatie kan verbreken, want je gaat het de partner verwijten dat je met lege handen achter bent gebleven...
Vanaf het begin eerlijk zijn, ja dat is uiteraard het allermooist, maar helaas niet altijd haalbaar.
Mensen kunnen en mogen in de loop der jaren ook van gedachten veranderen, niets onmenselijks, maar ook dan is het het best dat je hierover met elkaar in gesprek gaat. Het is helaas niet iedereen gegeven goed te kunnen communiceren.
Als TO nu wederom het gesprek hierover aangaat en, zoals jij in je 1e zin stelt, nu duidelijkheid wilt, dan is de kans groot dat zij nog steeds hetzelfde antwoord geeft en het dus nog niet weet. Dan is het toch écht aan TO een besluit hierover te nemen.
"Dus zo niet eens met MoederKareltje: “verbreek je relatie, want geen hand maar een land vol andere vrouwen”. Als het je alleen om dat kind gaat, laat je dan gewoon bezwangeren door wie dan ook of spermabank! "
Dat gaat een beetje moeilijk als je een man bent zoals TO... 
Moederkareltje schreef op 07-09-2024 om 14:09:
"Dus zo niet eens met MoederKareltje: “verbreek je relatie, want geen hand maar een land vol andere vrouwen”. Als het je alleen om dat kind gaat, laat je dan gewoon bezwangeren door wie dan ook of spermabank! "
Dat gaat een beetje moeilijk als je een man bent zoals TO...
Kun je je wel van de domme houden, maar je begrijpt heus wel dat mijn opmerking daarvoor zowel voor mannen als voor vrouwen kon gelden. Ook een man kan graag vader willen worden van een kind van DEZE vrouw ipv ONGEACHT WELKE vrouw.
Kersje schreef op 07-09-2024 om 14:19:
[..]
Kun je je wel van de domme houden, maar je begrijpt heus wel dat mijn opmerking daarvoor zowel voor mannen als voor vrouwen kon gelden. Ook een man kan graag vader willen worden van een kind van DEZE vrouw ipv ONGEACHT WELKE vrouw.
Je bedoelt dat we het hier over kinderwens versus relatie hebben. Klopt daar gaat dit probleem idd over. Sommigen vinden een kinderwens belangrijker en anderen de partner. Mag allebei.
Wat mij betreft is een kinderwens een individuele beslissing. Mensen maken zo'n besluit los van een ander. Niet omdat een ander wel of niet wil. Natuurlijk willen de meeste mensen een kind in een relatie met hun partner. Maar als dat niet mogelijk is dan is het in bijna alle gevallen einde relatie en op zoek naar een ander. Een kinderwens is een dealbreaker in iedere relatie.
Nooit tegen je eigen wens ingaan. Dat breekt je uiteindelijk op!
Kersje schreef op 07-09-2024 om 14:19:
[..]
Kun je je wel van de domme houden, maar je begrijpt heus wel dat mijn opmerking daarvoor zowel voor mannen als voor vrouwen kon gelden. Ook een man kan graag vader willen worden van een kind van DEZE vrouw ipv ONGEACHT WELKE vrouw.
Maar ik denk dat Moeder Kareltje het ook niet zo letterlijk bedoelde als jij het brengt: zomaar iemand of de spermabank.
Natuurlijk bedoelt ze dan een ander die bij je past en waarmee je een relatie wilt opbouwen en een gezin stichten.
En is dat moeilijk, dan kan je inderdaad besluiten om het via een donor te proberen.
Maar heel eerlijk; eeuwig getwijfel op het gebied van kinderwens en als je steeds wordt afgescheept met vage beloftes tot het niet meer kan. Dan denk ik dat je zowiezo geen relatie meer wilt met zo'n persoon. Ik vind dat echt zo naar gedrag, onvergeeflijk zoiets, want de consequentie is wel heel groot voor de ander.
Kersje schreef op 07-09-2024 om 13:14:
Hier een ervaringsdeskundige!
Mijn laatste relatie is verbroken door mijn onvervulde kinderwens. Alleen, niet door mijzelf, maar uiteindelijk door hem na meerdere gesprekken samen met een psycholoog.
Grote verschil met dit verhaal, tenminste, al zij de waarheid spreekt, wist mijn ex vanaf begin relatie dat ik ooit (een) kind(eren) wilde. Ik was 28 en hij 40 toen wij elkaar leerde kennen, hij met 1 kind uit eerder huwelijk.
Helaas kwam ik er pas bij de psycholoog achter dat hij altijd ‘een slag om de arm’ heeft gehouden, omdat hij bang was mij kwijt te raken, maar eigenlijk altijd heeft geweten het niet aan te durven (de verantwoordelijkheid) nóg een kind te krijgen. Dat begreep ik ergens ook wél, want zijn ex heeft altijd hun kind tegen hem opgezet en daarvan heb ik tijdens de relatie veel meegekregen. Vreselijk hoe zijn kind helemaal geïndoctrineerd was door moeder……..Dus ja, ik begreep zijn angst voor nóg een kind en respecteerde dat ook volkomen, maar waarom daarover niet vanaf start eerlijk geweest? Uiteindelijk is onze relatie, waarin zoveel liefde was verder, helaas hierdoor stukgelopen na 10 jaar.
Als je nooit met deze situatie hebt gedeald in een goede relatie, dan kun je je slecht (of onmogelijk) hierin verplaatsten! Hoe goed de relatie op dat moment ook is, het is onoverkomelijk dat dit verlangen/verdriet tussen jullie in komt te staan op den duur.
Verder ben ik het helemaal eens met de bijdragen van EnglishmaninNewYork, maar vooral de opmerking: “ik wilde niet zozeer moeder worden, maar moeder van een kind van HEM!!”
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
HansJansen schreef op 07-09-2024 om 16:22:
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
Verdrietige uitkomst, maar misschien ook wel goed dat zij nu de knoop doorhakt?
Sterkte!
... en misschien is dit het beste, ook al is het heel verdrietig.
Raadgeefster Beatrijs (van de rubriek in Trouw) zei bij dergelijke vraagstukken altijd voorrang te geven aan kinderwens, als ik me goed herinner. Tenzij je vrede zou vinden in sowieso geen kinderen krijgen. Niet met de huidige partner (en ook niet met een ander; Garanties geeft het leven niet, je weet nooit of je met een eventuele andere partner wél een gezin zult krijgen).
Ach Hans, wat verdrietig. Je hebt er niks meer aan, maar van alle adviezen die hier gegeven zijn, heb je gekozen voor een ultimatum ipv een eerlijk gesprek over waar haar angsten en zorgen zitten… hoe had ze ooit kunnen instemmen met alleen maar een tijdslimiet?
Ik gun je echt een gezin met een lieve vrouw en een mooi stel kinderen. Maar ik denk echt dat het met je huidige partner nooit gelukt was. Ik ken je natuurlijk niet, maar jij zegt dat je vriendin het onderwerp wegwuift, terwijl je zelf ook niet verder komt dan een ultimatum…
Toen mijn man een derde kind wilde en ik niet, hebben we daar veel over gesproken. Vooral omdat hij de zorg/ denkwerk/ geregel/planning volledig aan mij overliet en op zijn papadag alleen uitvoerde wat ik nog net niet op een briefje voor hem had geschreven.
Toen ik zei dat ik daar niet met nog een kind aan wilde beginnen na twee keer op dat vlak mij neus te hebben gestoten, zei hij heel eerlijk: Ik wil een kind maar eigenlijk wilde ik dat jij het zou willen en ik alleen maar hoefde toe te stemmen…
Denk je dat zoiets ook bij jou van toepassing zou kunnen zijn? Dan kies je dus echt voor de vaderrol, en moet je vriendin wel de moederrol vervullen. En heel eerlijk; dat is ook gewoon vaak niet zo leuk.
HansJansen schreef op 07-09-2024 om 16:22:
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
Misschien speelt ze gewoon hoog spel en hoopt ze dat jij weer inbind. Zovan ik ben de baas. Oke schat dan houd ik mijn mond weer erover.