Wie verplicht je te leven?

Maar vanaf welke leeftijd zou je euthanasie wensen serieus moeten nemen? 
Ik snap het bij ouderen zeker wel, die hebben hun leven geleefd. Als zij iets chronisch gaan mankeren of echt een kaasplankje dreigen te worden, dan snap ik die wens volkomen. 

Maar wat nou als je 10 jarige depressief is en na lange therapie echt geen uitweg meer ziet in het leven en om euthanasie vraagt. Moet je dat dan ook serieus over wegen? Waar ligt de grens?

Auwereel schreef op 05-02-2023 om 19:41:

[..]

Het is nu 16 jaar, maar de ouders moeten er wel bij betrokken zijn tussen 16-18. Tussen de 12-16 jaar kan een kind erom vragen, maar moeten de ouders toestemming geven.

Ik ben blij dat ik nooit die vreselijke vraag heb gehad...

https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/levenseinde-en-euthanasie/euthanasie

Ik vind het mooi dat het voor 12-18 wel een mogelijkheid is en jammer dat eronder geen mogelijkheid is voor euthanasie. Sommige kinderen zijn zwaar ziek, ongeneeslijk.

Max88 schreef op 05-02-2023 om 22:13:

[..]

Kasplantje? Mijn autocorrect maakt er ook kaasplankje van 😊

Hahajaj ja inderdaad

Decembermamma schreef op 05-02-2023 om 21:23:

[..]

Ik vind het mooi dat het voor 12-18 wel een mogelijkheid is en jammer dat eronder geen mogelijkheid is voor euthanasie. Sommige kinderen zijn zwaar ziek, ongeneeslijk.

Onder die leeftijd gewoon geval per geval bekijken. Zoveel 10-jarigen zullen zelf nu ook weer niet vragen om euthanasie, lijkt mij.

Ik heb het artikel in de Volkskrant gelezen en ik snapte het helemaal. Enorm wat een psychisch lijden er kan zijn.  
Maar ik heb ook wel eens een ingezonden brief van een psychiater gelezen, in diezelfde Volkskrant ( veel eerder nav een eerdere discussie hierover) die zei dat hij diverse malen heeft meegemaakt dat pubers en jong volwassenen die ernstig psychisch leden weer opgeknapt zijn.
Dus het is hoe dan ook zeer zeer ingewikkeld bij jongvolwassenen met zware psychische aandoeningen.
Protocollen afdoen als wreed en "wat vreselijk dat je die mensen onnodig laat lijden" vind ik onterechte opmerkingen. Maar het is afschuwelijk moeilijk. Was zeer onder de indruk van het artikel en heb er nog veel over nagedacht. Ik hoop van ganser harte dat wij als ouders nooit in dezelfde situatie komen.

Bij ouderen vind ik het weer een andere discussie maar ook daar wordt wel te eenzijdig over gedacht.
Veel te makkelijk wordt gezegd. "als ik vind dat ik klaar ben met leven en wil ik een spuitje daar heb ik recht op"
Die mensen die dat - soms zonder al te veel verder er over na te denken- zeggen raad ik aan om het boek/ interviews van  dr Els van Wijngaarden te lezen. ( en nee dat is niet iemand die mordicus tegen euthanasie is!) Zij heeft onderzoek gedaan naar voltooid leven en sprak ouderen ( 55+) die niet terminaal zijn of psychisch ziek maar hun leven als voltooid zien en 'domweg' zitten te wachten op hun dood. 

Hier onder in haar eigen woorden:

“Ten diepste denken we alleen nog mee te tellen mee op basis van onze economische productiviteit. Daarnaast wordt het leven schijnbaar ‘maakbaar’. We zien op tegen aftakeling en beschouwen de dood niet meer als iets natuurlijks. Bovendien hechten we in Nederland veel waarde aan zelfbeschikking. Voltooid leven lijkt gebaseerd te zijn op een ideologie. Misschien wordt de hele discussie daarom wel zo geharnast gevoerd: je bent ervoor of je bent ertegen. En het gaat over rechten en plichten. Maar ik ben bang dat we belangrijke onderliggende problemen hierdoor uit het oog verliezen.

Als we de situatie van onze ouderen en onze visie op ouderdom breder erkennen en met compassie naar hen luisteren, komen we misschien tot betere oplossingen. We lopen denk ik te hard van stapel. Het is toch frappant dat steeds meer beroepsgroepen zich keren tegen een overhaast beleid over voltooid leven?”

Els van Wijngaarden haalt de huidige ouderenzorg aan: “We willen onze ouderen bezighouden, met uitjes, met plezier. Maar wat doen we met de maatschappelijke component dat ouderen zich ten diepste nutteloos, eenzaam en uitgerangeerd voelen? Kunnen we het verdragen dat dit gevoel leeft? Mag het er zijn? De ouderen die ik sprak, verzetten zich unaniem tegen hun ouderdom en alles wat daarbij komt kijken. Ze kunnen zich er uiteindelijk niet bij neerleggen en lijden daaronder. Maar ze kunnen er evenmin over praten. Eigenlijk worden ze niet gezien.”

Zelfbeschikking rondom voltooid leven kan mijns inziens niet zonder een fundamentele discussie over hoe wij ouderdom en ouderen zien ( of ziekte en aftakeling), hoe wij de ouderenzorg invulling geven.

Dan is natuurlijk niet de discussie over euthanasie weg want die zal blijven en er is veel lijden in deze wereld. Maar ik ben het zeer met haar eens dat we eerst eens moeten kijken naar onze visie op het leven en de ouderdom.

Mooi betoog Leene. Tsjor

Persoonlijk vind ik dat je als mens de vrijheid moet hebben om te kiezen voor het leven of om te stoppen met het leven. Natuurlijk heb je dat, maar de manier waarop je jouw leven zou kunnen beëindigen kan heel naar zijn voor de nabestaanden.
Als iemand ervoor moet kiezen om te stoppen met eten en drinken om duidelijk te maken dat het genoeg is, dat iemand echt niet meer wil, dan zie ik dat als een tekortkoming van de maatschappij.
Als iemand duidelijk aangeeft dat het genoeg is, depressie of ander psychisch lijden, en daarvoor een behandeling heeft doorlopen zou de mogelijkheid er gewoon moeten zijn dat je op jouw tijd en met de mensen die van je houden erbij (als je dat wilt) een pijnloos einde aan je leven te maken.

Fruitijsje, dat mag je persoonlijke mening zijn, daar is niets mis mee.
De euthanasiewet is eigenlijk niet gemaakt om mensen keuzemogelijkheden te geven op dit gebied. Die wet is gemaakt om artsen te beschermen, als zij voor een punt komen te staan waarop geen enkele behandeling afdoende is om pijn en lijden te voorkomen. Daarvan heeft de samenleving (wetgever) gezegd; als er geen enkele behandeling mogelijk is en het lijden is ondraaglijk, als de patiënt ermee instemt, en als een andere arts geconstateerd heeft dat er inderdaad geen andere behandeling mogelijk is en de patiënt in staat is om te beseffen waarmee hij/zij instemt, dan zal een arts niet vervolgd worden als hij/zij de patiënt een dodelijk middel toedient. Ik zeg het nu in eigen woorden. In de volksmond wordt het al snel vertaald alsof het over de eigen wil van de patiënt gaat.
Laten we wel wezen: niemand 'kiest' ervoor om te lijden. De vraag is vooral: hoe kunnen we het lijden voorkomen of draaglijk maken.
Ter geruststelling: de dood komt toch wel. Soms te laat, heel vaak te vroeg en heel af en toe op de juiste tijd.

Tsjor

Rhonda schreef op 06-02-2023 om 17:32:

[..]

Dat nu geregeld is dat je diverse artsen van je doodswens moet overtuigen vind ik zo bizar. Niemand anders kan beslissen of ik ernstig genoeg lijd om dood te mogen, dat beslis ik alleen zelf. En als dat in de ogen van een arts niet een geldige reden is, doet dat ook niet terzake, het is mijn reden. als ik dood wil omdat ik blind geworden ben, dan kan nu een arts zeggen: “er zijn zoveel gelukkige blinden, dat is geen reden voor euthanasie.” Mogen mensen dat alsjeblieft zelf bepalen?

Hier ben ik het ook zo ontzettend mee eens!

Gelukkig weet ik inmiddels wel dat dit nu wél aan de persoon in kwestie is om te bepalen, althans, in het geval van ongeneeslijk ziek zijn.

Ik zit midden in het traject vwb euthanasie vastleggen, omdat ik ongeneeslijk ziek ben. Onlangs een heel goed gesprek met mijn huisarts gehad hierover, want zoveel mogelijk vastleggen is wel belangrijk. Toch vond ik de vraag op het formulier van wanneer hét moment voor mij daar was erg lastig om in te vullen, maar wist mijn huisarts mij gelukkig gerust te stellen door een recent praktijkvoorbeeld.

Betrof een vrouw met dezelfde ziekte als ik, ook alleenstaand, maar werd nu voor een groot deel afhankelijk van zorg en juist dat was voor haar hét moment (verliezen van volledige zelfstandigheid) om voor euthanasie te kiezen. Dit was, terwijl zij nog aardig pijnvrij was en niet volledig afhankelijk, toch voldoende om een positief advies voor euthanasie te verkrijgen. Ik vond dit zo ontzettend fijn om te horen van mijn huisarts, ook haar begrip en vooral onbevooroordeelde geruststelling richting mij.

Ook zij zei dat het wel steeds ‘beter’ wordt, de euthanasiewet en dat is een mooie vooruitgang!

Op zich is het niet verplicht om te leven, maar je kunt niet zomaar zonder meer van een ander verwachten dat die jou actief helpt om te sterven. Niet door het toedienen van een spuitje, ook niet door het verstrekken van poeders of zo. Ik zou het ook lastig vinden om dat van een ander te vragen. Het is nogal wat.
Zeker bij jonge mensen vind ik het heel verdrietig als ze het leven niet de moeite waard vinden en zo worstelen dat ze dood willen. Toch vind ik niet dat euthanasie dan één van de eerste opties moet zijn. Talloze mensen zijn ook al uit depressies gekomen.
En als je tegen ze zegt als ze aangeven diep ongelukkig te zijn 'oh nou, dan neem je toch een spuitje', dan maak je er een normale optie van om je leven te beëindigen als het even moeilijk wordt. Dat lijkt me allerminst wenselijk. 

Heel veel mensen worstelen op hun manier met het leven. Toch willen die niet allemaal dood en zelfs al zouden ze het wel willen, dan lijkt me dat alsnog niet wenselijk.
We moeten niet gaan doen alsof eruit stappen een normale oplossing is bij psychische problemen. Ik denk nog wel eens terug aan meest zwarte periode uit mijn leven en ik vind het nu vooral heel verdrietig dat ik mezelf en mijn eigen leven destijds zo onwaardig achtte. En dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat uiteindelijk de zon ook weer is gaan schijnen in mijn leven.

Rhonda schreef op 06-02-2023 om 17:32:

[..]

Active medewerking en goedkeuring van een arts is zoals het nu is ingericht. Dat hoeft niet de beste inrichting van het proces te zijn.
Wil je dood dan heb je de keuze om het zelf te doen door van een gebouw of voor een trein te springen met de kans dat het mislukt en met een hoop leed voor onschuldige mensen die je vinden. Dat nu geregeld is dat je diverse artsen van je doodswens moet overtuigen vind ik zo bizar. Niemand anders kan beslissen of ik ernstig genoeg lijd om dood te mogen, dat beslis ik alleen zelf. En als dat in de ogen van een arts niet een geldige reden is, doet dat ook niet terzake, het is mijn reden. als ik dood wil omdat ik blind geworden ben, dan kan nu een arts zeggen: “er zijn zoveel gelukkige blinden, dat is geen reden voor euthanasie.” Mogen mensen dat alsjeblieft zelf bepalen?
het doodgaan hoeft niet via een arts als er een manier is om het zelf te doen, via een pil of een drankje. Dan hoeft er helemaal geen arts bij aanwezig te zijn.
en ja, ik snap hoe moeilijk het is als dit soort middelen makkelijk beschikbaar zijn, dan kunnen ze ook gebruikt worden om je rijke moeder om te brengen om de erfenis op te strijken, maar de criteria die zijn opgesteld voor wat erg genoeg is, staan me tegen.

Dit dus. Zo mee eens!!! Goed verwoord Rhonda.

MamaE schreef op 06-02-2023 om 18:27:

We moeten niet gaan doen alsof eruit stappen een normale oplossing is bij psychische problemen. Ik denk nog wel eens terug aan meest zwarte periode uit mijn leven en ik vind het nu vooral heel verdrietig dat ik mezelf en mijn eigen leven destijds zo onwaardig achtte. En dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat uiteindelijk de zon ook weer is gaan schijnen in mijn leven.

Maar dat maakt het juist ook zo moeilijk bij psychisch lijden! Er zijn zoveel gradaties in psychisch lijden, maar wel een heel duidelijk verschil in gradaties voor mij. 

Als je spreekt over een ‘zwarte periode’ in iemands leven, kent niet zowat ieder mens dat op een bepaalde leeftijd? Dit bedoel ik niet bagatelliserend richting jouw periode hoor MamaE, maar in het algemeen, voordat je mijn post verkeerd begrijpt. Er is een groot verschil, vind ik, in psychisch lijden als chronische ziekte of psychisch ‘problemen’ gerelateerd aan een gebeurtenis. 

Om even mezelf als voorbeeld te nemen, heb ik zeker een aantal psychisch zware momenten in mijn leven gehad, maar was ik mij er ook van bewust dat deze bij het proces/periode ‘hoorde’ als een soort van rouwproces zeg maar. Toch denk ik dat dit in het niet valt bij mensen die psychisch lijden vanuit dna (is dit duidelijk?) en al heel wat jaren kampen met deze ziekte. Want dan is psychisch lijden een ziekte en helaas niet aan te tonen met bloedonderzoek of scan’s wat met andere ziektes wél het geval is. 

Zo vind ik bijvoorbeeld mijn ziekte op zich ook ‘makkelijker’ te dragen dan wat het psychisch met mij doet. Gelukkig blijk ik niet labiel aangelegd, want dat zou het allemaal nog zoveel zwaarder maken. Hm, lastig in woorden uit te leggen wat ik bedoel te zeggen, maar hoop dat het enigszins duidelijk is wat ik bedoel ☺️