(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)

Oef, dit is wel weer ontploft. Ik heb alle vragen en opmerkingen gelezen. Zal proberen ze zo goed mogelijk te beantwoorden, maar ik ben ondertussen echt een beetje bang geworden voor de (onderlinge) discussie die weer zou kunnen beginnen... Gaat het straks weer die kant op, dan heb ik me voorgenomen me helemaal terug te trekken, want dat is het me echt allemaal niet waard. Ik heb serieus al genoeg aan mijn hoofd momenteel.

Eerst en vooral: de diagnose. Als ik het heb doen overkomen dat er een diagnose zou zijn, dan spijt me dat. Dat heb ik niet willen zeggen. Volgens mij was het Gingergirl die het las zoals ik het bedoelde: vaste behandelaar heeft sterke vermoedens uitgesproken, zijn collega heeft die vermoedens bevestigd. Er is nog helemaal geen diagnose gesteld, laat dat dan nu maar heel duidelijk zijn.

Over de behandelaar: dat ik geen namen ga noemen, lijkt me evident. Het is niet 'zomaar een peut'. De man loopt (schat ik hoor) tegen de 60, heeft een lange staat van dienst met kinderen/jongeren en werkt bij een in de regio goed bekendstaande maatschap. Hij 'kent' stiefzoon al best lang, al zowat twee jaar. Sessies waren wekelijks, af en toe zat er een extra week tussen.

Degene met wie hij ruggenspraak heeft gehouden, heb ik moeten googlen, want zit in de Randstad. Er is behoorlijk veel info over te vinden, heeft behoorlijk wat gepubliceerd over persoonlijkheidsstoornissen, comorbiditeit etc (dat laatste woord gooi ik er even in, moest opzoeken wat het was...)

Zijn behandelaar krijgt er van sommige van jullie erg van langs. Ik moet ook maar aannemen dat jullie zelf 'in het vak' zitten. Kan ik niet controleren, doet er ook niet zo toe, maar voor hen wil ik kort en zo detailloos mogelijk uitleggen 'hoe het gegaan is'. En of de man dan zijn boekje te buiten is gegaan, ik weet het niet, maar ik ben wel blij dat het zo gegaan is.

Ik moet er voor de hele duidelijkheid ook bij vermelden dat ik NIET bij de gesprekken tussen mijn man en hem geweest ben. Hoewel ik al tien jaar ook voor mijn stiefzoon zorg (co-ouderschap, dus de helft bij ons, de helft bij zijn moeder en sinds kort alleen bij moeder) vind ik dat niet mijn plaats. Dat is aan zijn ouders, helaas nu enkel zijn vader. Mijn man had me graag meegewild (2 horen meer dan 1) maar uit respect voor stiefzoon en zijn moeder ben ik niet meegegaan.

De bal is gaan rollen toen hier door iemand/paar mensen werd gevraagd wat de 'conclusie' was van de behandelaar nadat de behandeling van stiefzoon gestopt was. Hij kwam daar vanwege woede/agressie. Toen gingen we er nog vanuit dat de behandelaar (hoe zeg je dat?) klaar was, er genoeg sessies waren geweest. Maar zo is het niet gegaan. Stiefzoon is ermee gestopt. Omdat we niet bekend zijn met psychologische trajecten, vonden we het ook niet raar dat er geen 'eindrapport' kwam. Noem ons daarin naïef, dat zal dan vast zo zijn.

Maar mijn man is toen wel gaan navragen. Toen volgde een gesprek met de behandelaar, waarin die sec vertelde dat stiefzoon eenzijdig gestopt was. Ik papegaai nu mijn man na die mij vertelde hoe de behandelaar het gezegd zou hebben: ,,Behandelaar wilde 'tot de kern' komen, vragen/gesprekken werden specifieker en voor stiefzoon lastiger tot het punt dat stiefzoon bemerkte dat er met manipulatie niet veel meer te behalen viel." 

Volgens mijn man is niks specifieks uit de sessies verteld, geen voorbeelden, niks. Heeft hij ook niet naar willen vragen en de behandelaar was heel algemeen. Heeft enkel gezegd dat uit de gesprekken met stiefzoon, de vragen, de situaties die werden besproken, bij hem een bepaald beeld opriepen, sterke vermoedens. In dat stadium zou de collega ingevlogen zijn, er is overleg geweest, ze zaten blijkbaar op 1 lijn.

Ook voor de duidelijkheid: de term nps is helemaal niet gevallen in bijzijn van stiefzoon! Behandelaar hoopte, maar verwachtte niet, dat stiefzoon wellicht nog zelf terug zou keren om verder te praten zodat uiteindelijk, bij de juiste leeftijd, echt stappen gezet konden worden. Voor diegenen die blijven hameren op: kan pas na zijn 18e. Ik geloof je, echt waar! Maar ik geloof de behandelaar en zijn collega ook als ze zeggen dat je niet op je 18e opeens wakker wordt met een persoonlijkheidsstoornis of wat dan ook. Dat heeft een aanloop. Ze hebben het vast niet voor niks aangestipt. En zoals ik het idd begrepen heb: nee je strooit niet zomaar met nps. Want wat is gewoon verschrikkelijk! 

Ik weet niet of de behandelaar daarmee iets heeft gedaan/gezegd wat niet mag, want er is helemaal niks gezegd over de inhoud van de sessies. Wat de man wel goed heeft aangevoeld is hoe ontzettend wij aan het worstelen waren en hoe uiteindelijk het hele gezin eronder leed. Hij heeft bij mijn man aangeven:kijk hier naar, hoe sluit dit aan bij jullie beleving? 

Ik zeg het nogmaals en asjeblieft geloof me: zolang er geen diagnose is/komt (van wat dan ook) kunnen we nergens vanuit gaan. Doen we ook echt niet, wat weten wij nou? Ik kan alleen maar heel eerlijk zeggen dat de 'kenmerken' helaas heel bekend voorkomen. Maar we hopen zó dat het dat niet is. Voor hem, voor tja, iedereen? Maar hoe gaan we het ooit weten? Geen idee.

Nou, haal de kanonnen maar weer boven....

Pief schreef op 08-05-2024 om 09:10:

Ik vind het juist erg belangrijk dat mensen erop wijzen dat dit 'vermoeden van nps' zeker niet als uitgangspunt moet worden genomen. Een psych die dit zegt over een puber en ook nog zonder toestemming van het kind is zeer verkeerd bezig.

Als je hiernaar gaat handelen beschadig je de jongen en zijn band met jullie. Dat gebeurt al, want de focus is meteen verschoven van 'herstellen van de band' naar 'zelf herstellen en hij blijft maar bij zijn moeder wonen'. Zeer schadelijk. Het is inderdaad géén diagnose, handel er daarom ook niet naar. Ga uit van het systeem en wat het kind nodig heeft. Daar zit ook je handelingsperspectief. En niet vanuit een vermoeden van iets wat helemaal niet gesteld kan worden op die leeftijd.
Er zijn zoveel kinderen beschadigd door verkeerde diagnoses. Pas daar enorm mee op.

Nee, echt, de focus nu is het herstel van de band tussen vader en zoon! Dat is echt het belangrijkste. Hij voelt zich (nu) beter bij zijn moeder en als hem dat rust, minder stress oplevert, dan mag hij daar van ons blijven. Wat HIJ wil. Het gaat om HEM. Maar is het dan zo raar dat wij in de tussentijd ook weer even kunnen ademhalen? 

Ik kan erom liegen of ik kan het ook niet vernoemen hier (levert een hoop minder gezeik op) maar ik zeg het gewoon eerlijk: het is nu ook hier in huis wat rustiger en dat is voor de andere kinderen hier fijn.

kenfan schreef op 08-05-2024 om 09:19:

[..]

Wat een rare aanval op forummers die vanuit hun professionele achtergrond reageren. Ze ´hinten' er ook niet op, ze zeggen het overduidelijk. Dit soort bijdragen vind ik informatiever dan het lukraak strooien met diagnoses van leken wat hier veel te vaak gebeurt.

Even vooropgesteld dat ik de kennis en deskundigheid van posters die aangeven in het vak te zitten niet in twijfel wil trekken, maar dit blijft anoniem internet. Net zoals zij mij moeten geloven, moet ik dat ook maar bij hen.

Dit forum zou niks zijn zonder leken die advies en steun zoeken. Daarom zijn we (ja ik dus) ook leken: dan wil je iets aangeven/verduidelijken en dan gebeurt dat dus: dat je iets aangeeft wat niet klopt. 

Wat zou je het liefst hebben hier? Dat alleen professionals met professionals praten? 

Pief schreef op 08-05-2024 om 11:48:

Er zijn ontzettend veel misdiagnoses bij jongeren (en ook volwassenen). Het is belangrijk dat je dat weet. Ook door gerenommeerde instanties en ervaren behandelaars. Het is gewoon heel moeilijk om diagnostiek te doen, zeker bij pubers. Je hoopt dat het niet zo is, maar het zaadje is geplant en dat kun je niet meer ongedaan maken. Het beïnvloedt jullie of je dat nu wil of niet. De 'peut' (wat is het nou, een psycholoog, psychiater) had dit gewoon nooit mogen zeggen. Ook niet op deze manier. En helemaal bijzonder dat het kind van niks weet, maar de vader nu wel? Dit kan niet hoor! Alleen daarom al zou ik deze uitspraken naast me neer proberen te leggen. Voor diagnostiek moeten er gerichte onderzoeken zijn gedaan. Dat kan niet gebeurd zijn als zoon van niks weet. Dit gaat tegen alle richtlijnen in.

Ja, ik besef me heel goed dat misdiagnoses een feit zijn.
Er zijn al meerdere zaadjes geplant, van 'moeilijke puberteit' tot ASS en heel, heel veel twijfel en onzekerheid over onze eigen instelling/waar we goed aan doen.

Het is een psychiater. Twee. Laatste heeft er nog een titel vóór.

Vader weet niks meer dan de vermoedens. Ik weet niet hoe eea met stiefzoon in de sessies gegaan is, hoe die verlopen zijn.

Nogmaals: geen diagnostiek geweest!!! Want geen onderzoek!!!

Kimdekim schreef op 08-05-2024 om 12:07:

[..]

Ik ben hier gewoon als ouder. Toevallig valt een gedeelte van jouw vraag in mijn werkveld. En just omdat ik al ouder ook te maken heb gehad met het diagnose traject en professioneel dus ook te maken heb met diagosestelling ken ik het verhaal van beide kanten. Verder is alles wat zeg ik gewoon verifieerbaar in literatuur als je even zoekt. Maar als input niet gewaardeerd wordt is het voor mij heel gemakkelijk hoor.

Ik zeg nergens dat ik je input niet waardeer! Juist heel fijn dat iedereen er zijn/haar plasje over doet, dat laat mij in diverse richtingen denken. Het maakt het er alleen allemaal niet makkelijker op (bomen --> bos) maar ik doe mijn best!

Het gaat er mij wel om hoe je het zegt. Je laatste zin is daar voorbeeld van. Die had niet gehoeven (voor mij dan).